Gaza Uprising: Another Turning Point in the World Situation

Thoughts on Israel’s war against the Palestinian people and its possible regional and global consequences

 

By Michael Pröbsting, Revolutionary Communist International Tendency (RCIT), 11 October 2023, www.thecommunists.net

 

 

Contents

 

 

Introductory Note

 

Israel: a settler state in crisis

 

Zionists plan a new Nakba

 

Transformation into a regional war?

 

Will Netanyahu and the U.S. “change the Middle East”?

 

Could the Gaza Uprising trigger a new revolutionary wave?

 

Marxism, Hamas and the defeat of Israel

 

The Gaza Uprising and the Left

 

Revolutionary tactics

 

 

 

 

 

Introductory Note: In the following document we will elaborate some thoughts on the Palestinian uprising in Gaza and its possible consequences for the world situation. Of course, we are fully ware that such theses have necessarily a very provisional, incomplete and speculative character given the very early stage and the unprecedented and extraordinary spectacular nature of this uprising. Hence, it is possible, indeed likely, that the RCIT will further develop or correct this or that hypothesis in the course of future developments in the coming weeks and months. However, the importance of this uprising obliges Marxists to think about the possible future developments and its consequences for strategy and tactics in the struggle of the workers and the oppressed.

 

 

 

* * * * *

 

 

 

1.           The Gaza Uprising is another turning point in the world situation of no less significance than Putin’s invasion of the Ukraine in February 2022. True, it does not directly involve a Great Power (like Russia) since Israel is rather a junior imperialist state. However, it indirectly involves Great Powers as can be seen in hectic international diplomatic activities as well as by the Pentagon’s decision to send the USS Ford Carrier Strike Group to the Eastern Mediterranean. Furthermore, this is very likely to become a long war with profound political and economic consequences for the whole Middle East region as well as globally. It can provoke a new wave of workers and popular struggles in the region and beyond and it can result in decisive ruptures of relations between states. For all these reasons we consider the Gaza Uprising as a historic event.

 

 

 

Israel: a settler state in crisis

 

 

 

2.           Already in our first statement, we drew attention to the unprecedented and extraordinary character of this uprising. The bold and decisive strikes which Hamas dealt against the Zionist enemy have shocked and humiliated Israel. Positions of the so-called fourth-strongest army were overrun by “guerillas with Kalashnikovs” – as one bourgeois commentator noted. They occupied Israeli military bases, settler camps and infiltrated cities like Sderot and Ashkelon. And the much-praised “Iron Dome” system proofed impotent against the rockets from Gaza. This operation allowed the resistance forces to destroy a number of Israeli tanks and military equipment and to take more than 100 Israelis – soldiers and civilians – as prisoners (in order to exchange them later for thousands of Palestinian prisoners). As a result, Israels prestige in the Middle East has clearly suffered a huge blow. This will both embolden the masses and, at the same time, make the Arab rulers doubtful about the benefits of normalisation with the Zionist state.

 

3.           The Netanyahu government will certainly try to utilise the war in order to achieve several aims. It wants to annihilate the Palestinian resistance and to provoke a new Nakba, it hopes to strengthen its domestic position and its tries to force the U.S. to actively intervene on its side in an attempt to “change the Middle East”. Let us briefly explain. It is well known that the extreme right-wing government of Netanyahu and his ultra-Zionist madmen desires to “solve the Palestinian question” by provoking a new Nakba. The dramatic escalation of the settler violence against Palestinians, the increasing number of murderous incursion of the Israeli army in Jenin, Nablus and other cities in the West Bank, the repeated storming and desegregation of the Al Aqsa Mosque – the third holiest site in Islam – all this reflects a Zionist strategy aimed at the annihilation of the Palestinian people. One always has to bear in mind that Israel is a small settler state hated by the native population and living in a hostile environment of Arab and Muslim neighbouring countries. As we are living in a historic period of crises, catastrophes and wars, marked by global instability, accelerated Great Power rivalry and revolutionary uprisings, the position of such a settler state is becoming more and more fragile. This is even more the case since the traditional backer of Israel – U.S. imperialism – experienced a decline as the sole hegemonic power while new Great Powers (China and Russia) have risen. The astounding domestic crisis, where the Netanyahu government faced weekly mass protests since January 2023 by the liberal Zionist opposition, is an expression of such a crisis of the Israeli state. The Gaza Uprising has worsened this development which is an existential crisis not only of the government but also of the settler state as such.

 

 

 

Zionists plan a new Nakba

 

 

 

4.           This means that the Israeli state will try, indeed must try, to “solve the Gaza problem” once and for all. If it does not succeed in this, it might open the period of death agony of the Zionist state. Hence, the objective logic of the events pushes Israel to try to kill as many resistance fighters as possible, to destroy as much as possible and to expel hundreds of thousands of Palestinians. This is the meaning of Netanyahu’s proclamation to transform the Gaza strip into a “deserted island” and this is the rationale behind the statement of Lieutenant-Colonel Richard Hecht, chief spokesperson of the Israeli military, that the Palestinians fleeing its air strikes in the Gaza Strip should head to Egypt. However, it is difficult to imagine that Israel could succeed in this without invading and conquering the enclave in an extremely bloody urban warfare. And after this, it would have to keep the stripe occupied for an extended period of time. Needless to say, that such an endeavour is extremely risky for Israel and will almost certainly provoke mass unrest in the Arab and Muslim world and bury Israel’s project to reconcile with the Arab states (the so-called “normalization”).

 

5.           In short, Netanyahu hopes to “solve” the Gaza question by an annihilation program and, by this, also to save his crisis-riddled government. However, as our comrades of the ISL in Occupied Palestine have repeatedly pointed out, the crisis of the Israeli government is not merely caused by Netanyahu’s problems with the judiciary but reflects a fundamental crisis of the Israeli society and its internal ethnic, social and religious divisions. The extreme right-wing settler movement and the religious Zionist sector behind it do not only want to expel the Palestinians. They also want to get rid of the liberal Jews in Israel. As Lily Galili, an Israeli journalist, recently pointed out, these Zionist zealots have “a new target: Tel Aviv” (which is mostly populated by liberal Jews). These forces will certainly try to utilize the war in order to strengthen their position. It can not be excluded that they might succeed for a certain period – albeit this is far from certain. In the long run, however, these divisions between different groups of Israeli Jews will only exacerbate.

 

6.           Could the Zionist state succeed in enforcing a new Nakba by expelling hundreds of thousands or millions from Gaza and the West Bank? One can not exclude such a terrible scenario. However, even such a development could not result in a stabilization of the Middle East since the fundamental factors of the global and regional instability – the Global Depression of the capitalist world economy, the accelerating Great Power rivalry, the explosive domestic tensions filled with popular anger against the rulers – remain in place. This is the decisive difference to the situation after the Nakba in 1948 and the creation of the Israeli state. At that time, the world entered a period of long economic boom and relative stability. Today it is the other way round.

 

7.           Many commentators compared this uprising with the surprise attack of the Egyptian army in the October War in 1973. While there exists an element of truth in this analogy, this counter-offensive of the Palestinians is much more shocking for Israel since it a rebellion of a ghetto population against a state which is already in a historic crisis with a deeply divided society. This brings us to another important issue to observe: what will be the effects of the Gaza Uprising on the moral of Israeli society in general and the army in particular? Clearly, the Netanyahu government tries to mobilise a wave of war-mongering and chauvinism. However, it is unlikely that such a militarist mobilisation could remove the fundamental causes which have weakened and divided the Israeli society in the past years. Furthermore, one must not forget that the Israeli society has escaped the spread of decadence and demoralization which has characterised the whole Western world in the past decades. How many Israeli soldiers are prepared to sacrifice their lives for their motherland?! They are “patriotic heroes” when they sit behind a video screen far away where they can direct some drones or missiles. But let us see how courageous they will be when they enter Gaza City! Compare this to the heroic Palestinian people in Gaza and the West Bank! In general, Israel’s army has suffered a similar development like the U.S. army: they are very good in bombing and all kind of hi-tech warfare but not so good when it comes to long-lasting ground battles where the morale of its soldiers counts. Remember how Israel’s army was routed by Hezbollah in the Lebanon War in summer 2006 and how cautious it has been in invading Gaza in the past four wars! In short, it will be an important issue to observe how strong the morale of the Israeli society will be in the course of the current war.

 

 

 

Transformation into a regional war?

 

 

 

8.           One of the most important questions is if other forces like Hezbollah in Lebanon of pro-Iranian militias in Syria and Iraq will join the struggle and therefore transform the Gaza War into a regional war? It is evident that such a transformation would bring Israel to the limits of its military capacities. Already now, the Israeli army is stretched. As an Israeli combat veterans’ group pointed out, the army wasn’t ready to protect its civilians on the Gaza border because they were preoccupied with guarding Israeli settlements in the West Bank. This is why the U.S. sent its Carrier Strike Group to the Eastern Mediterranean and it is a realistic possibility that it would directly intervene in the war in such a case. This in turn would have explosive consequences for the whole region and indeed globally. In the past years, Washington always wanted to focus on the Pacific region in order to keep its main rival – Chinese imperialism – in check. After Russia invaded the Ukraine, it had to redirect its resources. And if there opens now a third front in the Middle East, this will bring even the mighty capacities of the Pentagon to its limits!

 

9.           At the moment it seems that the leadership of Hezbollah is not enthusiastic about joining the war. Shamefully, its resources have been massively strained by its reactionary intervention in Syria on the side of the Assad tyranny against the revolutionary uprising of the people. However, it is certainly coming under enormous pressure both from its own supporter base as well as from Israel. Hamas has called others to join this decisive battle. There is a strong pressure from the “Arab street” not to let the Palestinians alone and this will only increase if the Israeli army invades Gaza. In the end, opposition to the Zionist state and solidarity with the Palestinian people has been the hallmark on which Hezbollah has built its prestige over the decades. Its reputation has been already harmed by its reactionary support for Assad. If it fails to act now, its prestige will be further undermined. For this reason, Hezbollah allows Palestinian factions under its protection to send rockets to Israel and its fighters are engaging in some small-scale warfare against Israel with some mortar shelling and attacking Israeli positions. The resulting escalation with Israel killing Hezbollah militants could easily escalate soon and result in the opening of the new front.

 

 

 

Will Netanyahu and the U.S. “change the Middle East”?

 

 

 

10.         Netanyahu has said he wants to “change the Middle East”. In addition to “solving the Palestine problem”, he hopes to win such a decisive victory and to weaken Iran and its allies so much that this would “force” Saudi Arabia and other Arab states to “normalise” relations with Israel and to join an alliance with Tel Aviv in the leading position. First, one has to say that Israel is much too small and weak to “change the Middle East”. This could be only done with the help of U.S. imperialism. Obviously, Netanyahu knows this, and it seems to us that he has the plan to drag the U.S. into the war in order to achieve such a goal. The White House itself certainly did not have such a goal since it wants to focus on China and Russia. In fact, the White House has been completely surprised by the new Gaza war. Just weeks ago, US National Security Adviser Jake Sullivan declared that the region “is quieter today than it has been in two decades.” (A remarkable statement for history books!) However, with the Presidential election ahead, Biden can not afford to look as weak in supporting its close ally, even more so as the Republicans will mercilessly utilise every failure of the Administration for their own electoral campaign.

 

11.         Such an intervention of the U.S. in the Middle East would force the White House to rethink its priorities. It can not have a strong presence in the Pacific, in Eastern Europe and in the Middle East at the same time. This would be beyond its military capacities. Washington can not and will not deprioritise its most important strategic task – to keep China in check. Hence, if the U.S. is forced to send ammunition, weapons and military forces to the Middle East, it is most likely that it will reduce its support for the Ukraine (which is unpopular among the Trumpian Republicans anyway). This could accelerate the already existing sentiment among the political elite in Washington to push for a pacification of the Ukraine War and to enforce negotiations which would result substantial concessions to Putin. Such a development, as we did point out in RCIT documents on the Ukraine War, would underscore how disastrous it has been for the Ukraine that the Zelensky government strongly relied on Western financial and military support in its just war of national defence against Russian imperialism.

 

12.         Could Israel, with the help of the U.S., “change the Middle East”? This seems very unlikely to us. The main reason for this is the political and economic decline of the U.S. and the rise of China and Russia. Saudi Arabia’s oil policy (in close coordination with Moscow) against Washington’s interests, Saudi Arabia, Egypt and the United Arab Emirates joining BRICS, Egypt’s delivery of weapons to Russia, the UAE’s role in circumventing Western sanctions against Russia – all this demonstrates the U.S. does no longer dominate the Middle East. And Washington can not change these political and economic fundamentals by sending a single Carrier Strike Group. They would have to send a much larger forces which, in such a case, would massively weaken America’s military presence on other fronts. Neither Israel nor the U.S. are any longer in such a dominant position as they were some decades ago. Hal Brands, a well-known Bloomberg columnist, recognized this changed relation of forces in a recently published article. “Yet the war in the Levant is also part of a broader, intensifying crisis of global security.” He pessimistically concludes that “the Pax Americana of the post-Cold War period is over. For a generation after 1991, the world saw historically low levels of geopolitical and ideological competition, mostly because Washington and its allies had such decisive advantages. That’s changing as revisionist actors — principally China, Russia and Iran — try to throw back American power and create their own spheres of influence. The resurgence of autocratic great powers, in turn, is intensifying pressures on global democracy. We’re back to world politics as usual — and world politics is usually an ugly, violent affair.

 

 

 

Could the Gaza Uprising trigger a new revolutionary wave?

 

 

 

13.         The most likely scenarios of the war are the following. If Israel – despite its declaration of war and full mobilization of all military forces – fails to decisively defeat Hamas, this would be paramount to a historic victory of the Palestinian resistance. It would immediately embolden the Arab masses and provoke a new wave of revolutionary uprisings. Furthermore, such a victory would deepen the domestic crisis of Israel and could open its period of death agony. Likewise, such a development would deal a decisive blow to the “normalization” process. Finally, it would decisively weaken the position of the U.S. in the Middle East and strengthen its Eastern imperialist rivals. In the case of an Israeli victory, Tel Aviv and Washington would have bought some time. But no more, because all fundamental political and economic factors, the acceleration of the contradictions between the classes point to increasing instability and class struggle. Such a kind of Israeli victory would be comparable to America’s victories in Afghanistan and Iraq in 2001 and 2003 – “victories” which soon resulted in new armed rebellions and guerilla struggles and, ultimately, defeat.

 

14.         However, we also might see already soon a wave of pro-Palestinian mass mobilisations around the world and, most importantly, in the Middle East. Hamas has called for protests across the Arab world in support of the Palestinians. Khaled Meshaal, the leader of Hamas’s diaspora office, issued a statement in which he said: “[We must] head to the squares and streets of the Arab and Islamic world on Friday, the Friday of Al Aqsa Flood.” The longer Israel merciless bombards the Palestinian people in Gaza, the longer Hamas and other factions manage to withstand against the Israeli aggression, the longer the Arab and Muslim governments remain passive, the stronger will the popular anger become which could explode sooner or later. Hamas is giving an example of determined struggle against the oppressor. This example will make Abbas and all the servile Arab leaders even more clearly look as what they are – coward lackeys of imperialism. In other words, a blow against Israel is also a blow against those Arab leaders which have built political and economic relations with Israel. Such a blow might provoke a new wave of mass struggles in Egypt, Jordan, Morocco, some Gulf states and other countries.

 

 

 

Marxism, Hamas and the defeat of Israel

 

 

 

15.         What do Marxists say about the tactics of Hamas in the Palestinian liberation struggle? As we have always emphasised, the RCIT – as a revolutionary communist organisation – fights for a very different program than Hamas which is a (petty-)bourgeois Islamist organisation. As such, Hamas wants to build a capitalist state in religious colours. Likewise, it currently takes an opportunist stance of support for the Iranian Mullah regime as well as the Assad tyranny.

 

16.         In contrast, the RCIT advocates a socialist revolution of the working class and the oppressed masses in the Middle East. We stand for the destruction of the Zionist state, the unconditional right to return of the Palestinian refugees and the establishment of a single Palestinian state from the River to the Sea which shall be a democratic and secular workers and poor peasant republic as part of a socialist federation of the whole region. In such a state, Jews will be a minority with full religious and cultural rights. Likewise, such a strategy aims at the overthrow of the Arab and Persian rulers by the popular masses.

 

17.         As our comrades in Occupied Palestine have emphasised many times, the Israeli working class is part of a settler state and is bound with numerous privileges to it. It can not play a vanguard or even an equal role in such a revolutionary process. No, the leadership will have to come from the vanguard of the Arab masses. Only in a period of existential crisis will it be possible to break a sector of the Israeli-Jewish working class away from Zionism so that they the join their Arab brothers and sisters. Such an existential crisis can either be provoked by a powerful Intifada in the region and/or a decisive military defeat of Israel against the Palestinian and Arab forces. A defeat of Israel against Hamas could us bring a significant step closer to such a scenario.

 

18.         The governments and bourgeois media in Western states try to create a hysterical picture of Hamas as a “terrorist organisation”. This is utter nonsense. Hamas has been the largest party at the last free elections among the Palestinian people, it has governed Gaza since 2007 and it is the leading force in the liberation struggle. Hamas is a legitimate part of the Palestinian resistance similar to the role of the PLO before the Oslo agreement and or of the ANC before 1994 (let us not forget that Western powers did also denounce these organisations as “terrorist” – before they became “respected partners of the international community”).

 

19.         This does not mean that we share the bourgeois program or strategy of Hamas. Neither do we approve all its tactics. As Marxists we do not advocate terrorist tactics against civilians. Hence, we do not assume responsibility for all its actions. However, one has to bear in mind that in Israel many “civilians” are armed settlers in kibbutzim who play a vanguard role in the Zionist aggression against the Palestinian people. In any case, it is a well-known truth that the oppressed have always more primitive weapons than the oppressors. Hence, while the Zionist state can kill Palestinian civilians with hi-tech missiles and starve them out via blockade, Hamas and other resistance factions have to fight with more primitive, i.e. less precise, means. Irrespective of the Western hysteria against Hamas, fact is that – according to the United Nations Office for the Coordination of Humanitarian Affairs – 6,407 Palestinians but only 308 Israelis died between 2008 and 31.8.2023. In other words, 20 times as many Palestinians as Israelis have died in the past 15 years. So, who is the terrorist?!

 

20.         Karl Marx once commented on the Indian uprising against the British colonial rule in 1857 in which the rebels also committed many atrocities: “However infamous the conduct of the Sepoys, it is only the reflex, in a concentrated form, of England’s own conduct in India, not only during the epoch of the foundation of her Eastern Empire, but even during the last ten years of a long-settled rule. To characterize that rule, it suffices to say that torture formed ail organic institution of its financial policy. There is something in human history like retribution: and it is a rule of historical retribution that its instrument be forged not by the offended, but by the offender himself.” The courageous coalition of 34 Harvard University student organisations published a powerful pro-Palestinian statement on 10 October in which they “hold the Israeli regime entirely responsible for all unfolding violence” between the Palestinians and Israelis following decades of occupation, adding that “the apartheid regime is the only one to blame”. This is absolutely correct! It is the Israeli Apartheid state and not the Palestinian resistance which has introduced barbarism and terrorism. Israel is tasting now its own medicine!

 

21.         Finally, as we said, the RCIT does not approve all tactics of Hamas and we do not advocate terrorist attacks against civilians. Nevertheless, one must not loose a sense of proportion and adapt to the hypercritical logic of Western media. The real terrorist is the Israeli state and any terrorist tactics of Hamas against civilians is only a subordinated element which does not change at all the just character of the liberation war of the Palestinian resistance. At the moment, Hamas is the leading force of the resistance struggle of the Palestinian people. We side unconditionally with this struggle, and we therefore support the struggle of Hamas – despite our political criticism of it – against the Israeli state.

 

 

 

The Gaza Uprising and the Left

 

 

 

22.         The Gaza Uprising will create a new line of demarcation among the self-proclaimed progressive and socialist organisations. Alexandria Ocasio-Cortez, a prominent “socialist” in the U.S. who is a member of the House of Representatives for the pro-Zionist Democratic Party, has shamefully denounced a pro-Palestinian rally in New York as “antisemitic”. The German LINKE has a strong wing which explicitly supports Israel. And the Spanish Stalinists and left-populists (PCE, IU, Sumar) are part of a government which supports the pro-Israeli line of the European Union. Clearly, these are pro-Zionist traitors!

 

23.         There will be those which declare general solidarity with the Palestinian people but refuse to side with the resistance forces (currently led by Hamas) against the Israeli army. Such a position has been advocated by organisations like Alan Woods’ IMT, Peter Taaffe’s CWI or the ISA. It is effectively a kind of “neutrality”, a policy of reactionary abstentionism (similar to their position on the Ukraine War).

 

24.         Others, like the RCIT, openly and clearly stand on the side of the Palestinian resistance. However, one must differentiate also among the supporters of the Palestinian resistance. There are those – usually with a Stalinist or Chavista background – who side with the Palestinian resistance because they fight against the Western enemy. At the same time, they sympathise or even support the Assad regime against the Syrian Revolution or Putin against the Ukraine. In contrast, the RCIT and other authentic socialists support all struggles of the oppressed peoples – those against (pro-)Western powers as well as those against (pro-)Eastern powers. It will be crucial to create a bloc of those socialists which oppose all imperialist powers and, at the same time, take a consistent pro-Palestinian, anti-Assad and pro-Ukrainian stance.

 

25.         Of course, one has to be aware that there also exist difficulties. Among the political conscious activists among the Arab masses and the international solidarity movements, there exist contradictory sentiments. Those who have been active in the struggles against Assad or against Putin’s invasion tend to have doubts to join a solidarity movement which supports a struggle led by Hamas (which has publicly expressed sympathies with Assad). And, equally, among those who support the current Gaza Uprising, there are many who are hesitant or even reject to side with the Syrian or the Ukrainian people. These are unavoidable challenges in a period of accelerated tensions between the imperialist powers of East and West. The task of authentic socialists is to explain that we need to build a third camp of independent struggle of the working class and the oppressed peoples which opposes all Great Powers.

 

 

 

Revolutionary tactics

 

 

 

26.         As we stated in the first declaration of the RCIT on the Gaza Uprising, we unconditionally support the struggle of the Palestinian resistance against the Israeli state. However, we do not lend political support to the leadership of these forces (like Hamas). Furthermore, one must demand from the Palestinian Administration of Mahmoud Abbas to immediately stop its collaboration with the Israeli state and to distribute weapons to the people so that they can defend themselves against the Zionist killers.

 

27.         Outside of Palestine, it is the urgent duty of the international workers and popular movement to mobilize all over the world in solidarity with the Palestinian people. All Arab and Muslim governments which claim to stand by the Palestinian people must immediately break off all political, economic, and military relations with the Zionist state. They must send the Palestinian people everything they need – from medical to military aid.

 

28.         In the imperialist metropolises – first and foremost in North America and Western Europe – socialists should support all activities which undermine the shameful support of the imperialist governments for the Zionist Apartheid state. All activities of boycott against the Zionist state and all forms of sabotage of arms shipments to Israel are important and legitimate acts of solidarity.

 

29.         As we mentioned above, there is a realistic possibility that the Gaza War could become a regional war with the Palestinian resistance, Hezbollah, the Houthis, pro-Iranian militias in Iraq and Syria and even Iran itself joining the war against Israel (which in such a case would most likely be supported by the U.S. with its navy, air force and possible even troops on the ground). Hence, this would involve forces which play a reactionary role in other fields. For example, the Iranian regime oppresses its own people including the Kurdish and Arab national minorities and Hezbollah and pro-Iranian militias have troops in Syria which help Assad staying in power.

 

30.         In a recently published article (“Marxist Tactics in Wars with Contradictory Character”), we explained that in periods like the current one, socialists will be increasingly confronted with wars with contradictory character. A regional war as described above would be such a case. Marxists have to analyse concretely the developments in such a conflict and advocate corresponding tactics. The primary character of such a regional war would that of a just struggle of the Palestinian masses as well as Arab resp. Iranian forces against an imperialist settler state. In such a conflict the RCIT would stand for the military victory of the pro-Palestinian forces and for the defeat of Israel. At the same time, we would continue our support for the struggle of the Syrian people against Assad (including his allies like Hezbollah and pro-Iranian militias) as well as for the democratic protests of the Iranian masses against the Mullah regime.

 

 

 

Levantamiento de Gaza: otro punto de inflexión en la situación mundial

Reflexiones sobre la guerra de Israel contra el pueblo palestino y sus posibles consecuencias regionales y globales

 

Por Michael Pröbsting, Corriente Comunista Revolucionaria Internacional (CCRI), 11 de octubre de 2023, www.thecommunists.net

 

 

 

Contenido

 

Nota introductoria

 

Israel: un Estado colono en crisis

 

Los sionistas planean una nueva Nakba

 

¿Transformación en una guerra regional?

 

¿Netanyahu y Estados Unidos “cambiarán el Medio Oriente”?

 

¿Podría el levantamiento de Gaza desencadenar una nueva ola revolucionaria?

 

El marxismo, Hamás y la derrota de Israel

 

El levantamiento de Gaza y la izquierda

 

Tácticas revolucionarias

 

 

 

 

 

 

Nota introductoria: En el siguiente documento elaboraremos algunas reflexiones sobre el levantamiento palestino en Gaza y sus posibles consecuencias para la situación mundial. Por supuesto, somos plenamente conscientes de que tales tesis tienen necesariamente un carácter muy provisional, incompleto y especulativo, dada la etapa tan temprana y la espectacularidad extraordinaria y sin precedentes de este levantamiento. Por lo tanto, es posible, incluso probable, que la CCRI desarrolle o corrija más a fondo tal o cual hipótesis en el curso de futuros acontecimientos en las próximas semanas y meses. Sin embargo, la importancia de este levantamiento obliga a los marxistas a pensar en los posibles desarrollos futuros y sus consecuencias para la estrategia y la táctica en la lucha de los trabajadores y los oprimidos.

 

 

 

* * * * *

 

 

 

1. El Levantamiento de Gaza es otro punto de inflexión en la situación mundial de no menos importancia que la invasión de Ucrania por Putin en febrero de 2022. Es cierto que no involucra directamente a una Gran Potencia (como Rusia), ya que Israel es más bien un estado imperialista menor. Sin embargo, involucra indirectamente a las grandes potencias, como puede verse en las agitadas actividades diplomáticas internacionales, así como en la decisión del Pentágono de enviar el USS Ford Carrier Strike Group al Mediterráneo oriental. Además, es muy probable que esto se convierta en una guerra larga con profundas consecuencias políticas y económicas para toda la región de Medio Oriente y a nivel mundial. Puede provocar una nueva ola de luchas obreras y populares en la región y más allá y puede resultar en rupturas decisivas de las relaciones entre los Estados. Por todas estas razones consideramos el Levantamiento de Gaza como un acontecimiento histórico.

 

 

 

Israel: un Estado colono en crisis

 

 

 

2. Ya en nuestra primera declaración llamamos la atención sobre el carácter extraordinario y sin precedentes de este levantamiento. Los ataques audaces y decisivos que Hamás asestó contra el enemigo sionista han conmocionado y humillado a Israel. Las posiciones del llamado cuarto ejército más fuerte fueron invadidas por “guerrillas con Kalashnikovs”, como señaló un comentarista burgués. Ocuparon bases militares israelíes, campos de colonos y se infiltraron en ciudades como Sderot y Ashkelon. Y el muy elogiado sistema “Cúpula de Hierro” resultó impotente contra los cohetes procedentes de Gaza. Esta operación permitió a las fuerzas de resistencia destruir varios tanques y equipos militares israelíes y tomar como prisioneros a más de 100 israelíes (soldados y civiles) (para luego canjearlos por miles de prisioneros palestinos). Como resultado, el prestigio de Israel en Medio Oriente claramente ha sufrido un duro golpe. Esto envalentonará a las masas y, al mismo tiempo, hará que los gobernantes árabes duden de los beneficios de la normalización con el Estado sionista.

 

3. El gobierno de Netanyahu ciertamente intentará utilizar la guerra para lograr varios objetivos. Quiere aniquilar la resistencia palestina y provocar una nueva Nakba, espera fortalecer su posición interna e intenta obligar a Estados Unidos a intervenir activamente de su lado en un intento de “cambiar el Medio Oriente”. Expliquemos brevemente. Es bien sabido que el gobierno de extrema derecha de Netanyahu y sus locos ultrasionistas desean “resolver la cuestión palestina” provocando una nueva Nakba. La dramática escalada de la violencia de los colonos contra los palestinos, el creciente número de incursiones asesinas del ejército israelí en Jenin, Nablus y otras ciudades de Cisjordania, los repetidos asaltos y la desegregación de la Mezquita de Al Aqsa –el tercer lugar más sagrado del islam– todo esto refleja una estrategia sionista encaminada a la aniquilación del pueblo palestino. Siempre hay que tener en cuenta que Israel es un pequeño Estado colono odiado por la población nativa y que vive en un entorno hostil de países vecinos árabes y musulmanes. Como vivimos en un período histórico de crisis, catástrofes y guerras, marcado por la inestabilidad global, la rivalidad acelerada entre las grandes potencias y los levantamientos revolucionarios, la posición de dicho Estado colono se está volviendo cada vez más frágil. Esto es aún más cierto desde que el tradicional respaldo de Israel –el imperialismo estadounidense– experimentó un declive como única potencia hegemónica, mientras que nuevas grandes potencias (China y Rusia) han surgido. La asombrosa crisis interna, en la que el gobierno de Netanyahu enfrentó protestas masivas semanales desde enero de 2023 por parte de la oposición liberal sionista, es una expresión de tal crisis del Estado de Israel. El levantamiento de Gaza ha empeorado este desarrollo, que es una crisis existencial no sólo del gobierno sino también del Estado colono como tal.

 

 

 

Los sionistas planean una nueva Nakba

 

 

 

4. Esto significa que el Estado israelí intentará, de hecho, debe intentar, “resolver el problema de Gaza” de una vez por todas. Si no lo logra, podría abrir el período de agonía mortal del Estado sionista. Por lo tanto, la lógica objetiva de los acontecimientos empuja a Israel a intentar matar a tantos combatientes de la resistencia como sea posible, destruir tanto como sea posible y expulsar a cientos de miles de palestinos. Este es el significado de la proclamación de Netanyahu de transformar la Franja de Gaza en una “isla desierta” y este es el motivo detrás de la declaración del teniente coronel Richard Hecht, portavoz principal del ejército israelí, de que los palestinos que huyen de sus ataques aéreos en Gaza La Franja deberían dirigirse a Egipto. Sin embargo, es difícil imaginar que Israel pueda lograrlo sin invadir y conquistar el enclave en una guerra urbana extremadamente sangrienta. Y después de esto, tendría que mantener la franja ocupada durante un período de tiempo prolongado. No hace falta decir que tal esfuerzo es extremadamente arriesgado para Israel y casi con seguridad provocará disturbios masivos en el mundo árabe y musulmán y enterrará el proyecto de Israel de reconciliarse con los Estados árabes (la llamada “normalización”).

 

5. En resumen, Netanyahu espera “resolver” la cuestión de Gaza mediante un programa de aniquilación y, con ello, también salvar a su gobierno plagado de crisis. Sin embargo, como han señalado repetidamente nuestros camaradas de la LIS en la Palestina ocupada, la crisis del gobierno israelí no es causada simplemente por los problemas de Netanyahu con el poder judicial, sino que refleja una crisis fundamental de la sociedad israelí y sus divisiones étnicas, sociales y religiosas internas. El movimiento de colonos de extrema derecha y el sector religioso sionista que lo respalda no sólo quieren expulsar a los palestinos. También quieren deshacerse de los judíos liberales en Israel. Como señaló recientemente Lily Galili, una periodista israelí, estos fanáticos sionistas tienen “un nuevo objetivo: Tel Aviv” (que está poblada en su mayoría por judíos liberales). Sin duda, estas fuerzas intentarán utilizar la guerra para fortalecer su posición. No se puede descartar que puedan tener éxito durante un cierto período, aunque esto dista mucho de ser seguro. Sin embargo, a largo plazo, estas divisiones entre diferentes grupos de judíos israelíes no harán más que exacerbarse.

 

6. ¿Podría el Estado sionista lograr imponer una nueva Nakba expulsando a cientos de miles o millones de Gaza y Cisjordania? No se puede excluir un escenario tan terrible. Sin embargo, incluso tal desarrollo no podría resultar en una estabilización de Medio Oriente ya que los factores fundamentales de la inestabilidad global y regional – la Depresión Global de la economía mundial capitalista, la acelerada rivalidad entre las Grandes Potencias, las explosivas tensiones internas llenas de ira popular contra los gobernantes – permanecen en su lugar. Ésta es la diferencia decisiva con la situación posterior a la Nakba de 1948 y la creación del Estado de Israel. En ese momento, el mundo entró en un período de largo auge económico y relativa estabilidad. Hoy es al revés.

 

7. Muchos comentaristas compararon este levantamiento con el ataque sorpresa del ejército egipcio en la Guerra de octubre de 1973. Si bien existe un elemento de verdad en esta analogía, esta contraofensiva de los palestinos es mucho más impactante para Israel ya que es una rebelión. de una población de gueto contra un Estado que ya se encuentra en una crisis histórica con una sociedad profundamente dividida. Esto nos lleva a otra cuestión importante que debemos observar: ¿cuáles serán los efectos del levantamiento de Gaza en la moral de la sociedad israelí en general y del ejército en particular? Claramente, el gobierno de Netanyahu intenta movilizar una ola de belicismo y chauvinismo. Sin embargo, es poco probable que tal movilización militarista pueda eliminar las causas fundamentales que han debilitado y dividido a la sociedad israelí en los últimos años. Además, no hay que olvidar que la sociedad israelí ha escapado a la expansión de la decadencia y la desmoralización que ha caracterizado a todo el mundo occidental en las últimas décadas. ¿Cuántos soldados israelíes están dispuestos a sacrificar sus vidas por su patria? Son “héroes patrióticos” cuando se sientan detrás de una pantalla de video a lo lejos desde donde pueden dirigir algunos drones o misiles. ¡Pero veamos cuán valientes serán cuando entren en la ciudad de Gaza! ¡Compárese esto con el heroico pueblo palestino en Gaza y Cisjordania! En general, el ejército de Israel ha sufrido un desarrollo similar al de los EE.UU.: son muy buenos en bombardeos y todo tipo de guerra de alta tecnología, pero no tan buenos cuando se trata de batallas terrestres duraderas donde la moral de sus soldados cuenta. ¡Recordemos cómo el ejército de Israel fue derrotado por Hezbollah en la guerra del Líbano en el verano de 2006 y cuán cauteloso ha sido al invadir Gaza en las últimas cuatro guerras! En resumen, será importante observar cuán fuerte será la moral de la sociedad israelí durante la guerra actual.

 

 

 

¿Transformación en una guerra regional?

 

 

 

8. Una de las preguntas más importantes es si otras fuerzas como Hezbolá en el Líbano o milicias proiraníes en Siria e Irak se unirán a la lucha y, por lo tanto, transformarán la guerra de Gaza en una guerra regional. Es evidente que tal transformación llevaría a Israel al límite de sus capacidades militares. El ejército israelí ya está al límite. Como señaló un grupo de veteranos de combate israelíes, el ejército no estaba preparado para proteger a sus civiles en la frontera de Gaza porque estaban preocupados por proteger los asentamientos israelíes en Cisjordania. Esta es la razón por la que Estados Unidos envió su Grupo de Ataque de Portaaviones al Mediterráneo Oriental y es una posibilidad realista que intervendría directamente en la guerra en tal caso. Esto, a su vez, tendría consecuencias explosivas para toda la región y, de hecho, a nivel mundial. En los últimos años, Washington siempre quiso centrarse en la región del Pacífico para mantener a raya a su principal rival, el imperialismo chino. Después de que Rusia invadió Ucrania, tuvo que redirigir sus recursos. ¡Y si ahora se abre un tercer frente en Medio Oriente, esto llevará incluso a sus límites las poderosas capacidades del Pentágono!

 

9. Por el momento parece que los dirigentes de Hezbollah no están entusiasmados con la idea de unirse a la guerra. Vergonzosamente, sus recursos se han visto enormemente agotados por su intervención reaccionaria en Siria del lado de la tiranía de Assad contra el levantamiento revolucionario del pueblo. Sin embargo, ciertamente está sufriendo una enorme presión tanto de su propia base de seguidores como de Israel. Hamás ha llamado a otros a unirse a esta batalla decisiva. Hay una fuerte presión de la “calle árabe” para no dejar en paz a los palestinos y esto sólo aumentará si el ejército israelí invade Gaza. Al final, la oposición al Estado sionista y la solidaridad con el pueblo palestino han sido el sello sobre el que Hezbolá ha construido su prestigio a lo largo de décadas. Su reputación ya se ha visto dañada por su apoyo reaccionario a Assad. Si no actúa ahora, su prestigio se verá aún más socavado. Por esta razón, Hezbollah permite que las facciones palestinas bajo su protección envíen cohetes a Israel y sus combatientes están participando en una guerra a pequeña escala contra Israel con algunos bombardeos de mortero y atacando posiciones israelíes. La escalada resultante, en la que Israel mata a militantes de Hezbolá, fácilmente podría intensificarse pronto y dar lugar a la apertura de un nuevo frente.

 

 

 

¿Netanyahu y Estados Unidos “cambiarán el Medio Oriente”?

 

 

 

10. Netanyahu ha dicho que quiere “cambiar Oriente Medio”. Además de “resolver el problema de Palestina”, espera lograr una victoria tan decisiva y debilitar tanto a Irán y a sus aliados que esto “obligue” a Arabia Saudita y a otros Estados árabes a “normalizar” las relaciones con Israel y a unirse a una alianza con Tel Aviv en la posición de liderazgo. En primer lugar, hay que decir que Israel es demasiado pequeño y débil para “cambiar Oriente Medio”. Esto sólo podría hacerse con la ayuda del imperialismo estadounidense. Obviamente, Netanyahu lo sabe y nos parece que tiene el plan de arrastrar a Estados Unidos a la guerra para lograr ese objetivo. La propia Casa Blanca ciertamente no tenía ese objetivo, ya que quiere centrarse en China y Rusia. De hecho, la Casa Blanca ha quedado completamente sorprendida por la nueva guerra de Gaza. Hace apenas unas semanas, el asesor de seguridad nacional de Estados Unidos, Jake Sullivan, declaró que la región “está más tranquila hoy que en dos décadas”. (¡Una declaración notable para los libros de historia!) Sin embargo, con las elecciones presidenciales por delante, Biden no puede permitirse el lujo de parecer tan débil en el apoyo a su aliado cercano, más aún cuando los republicanos utilizarán sin piedad cada fracaso de la Administración para su propia campaña electoral.

 

11. Tal intervención de Estados Unidos en Medio Oriente obligaría a la Casa Blanca a repensar sus prioridades. No puede tener una presencia fuerte en el Pacífico, en Europa del Este y en Oriente Medio al mismo tiempo. Esto estaría más allá de sus capacidades militares. Washington no puede ni quiere quitarle prioridad a su tarea estratégica más importante: mantener a China bajo control. Por lo tanto, si Estados Unidos se ve obligado a enviar municiones, armas y fuerzas militares a Medio Oriente, lo más probable es que reduzca su apoyo a Ucrania (que de todos modos es impopular entre los republicanos trumpistas). Esto podría acelerar el sentimiento ya existente entre la elite política de Washington de presionar por una pacificación de la guerra de Ucrania e imponer negociaciones que resultarían en concesiones sustanciales a Putin. Semejante acontecimiento, como señalamos en los documentos de la CCRI sobre la guerra de Ucrania, subrayaría lo desastroso que ha sido para Ucrania que el gobierno de Zelensky dependiera fuertemente del apoyo financiero y militar occidental en su justa guerra de defensa nacional contra el imperialismo ruso.

 

12. ¿Podría Israel, con la ayuda de Estados Unidos, “cambiar el Medio Oriente”? Esto nos parece muy improbable. La razón principal de esto es el declive político y económico de Estados Unidos y el ascenso de China y Rusia. La política petrolera de Arabia Saudita (en estrecha coordinación con Moscú) contra los intereses de Washington, la adhesión de Arabia Saudita, Egipto y los Emiratos Árabes Unidos a los BRICS, la entrega de armas de Egipto a Rusia, el papel de los Emiratos Árabes Unidos para eludir las sanciones occidentales contra Rusia: todo esto demuestra que Estados Unidos no lo hace. ya no dominan el Medio Oriente. Y Washington no puede cambiar estos fundamentos políticos y económicos enviando un solo Grupo de Ataque de Portaaviones. Tendrían que enviar fuerzas mucho mayores, lo que, en tal caso, debilitaría enormemente la presencia militar de Estados Unidos en otros frentes. Ni Israel ni Estados Unidos se encuentran ya en una posición tan dominante como hace algunas décadas. Hal Brands, un conocido columnista de Bloomberg, reconoció este cambio en la relación de fuerzas en un artículo publicado recientemente. "Sin embargo, la guerra en el Levante también es parte de una crisis de seguridad global más amplia y cada vez más intensa". Concluye con pesimismo que “la Pax Americana del período posterior a la Guerra Fría ha terminado. Durante una generación después de 1991, el mundo experimentó niveles históricamente bajos de competencia geopolítica e ideológica, principalmente porque Washington y sus aliados tenían ventajas decisivas. Eso está cambiando a medida que los actores revisionistas –principalmente China, Rusia e Irán– intentan hacer retroceder el poder estadounidense y crear sus propias esferas de influencia. El resurgimiento de grandes potencias autocráticas, a su vez, está intensificando las presiones sobre la democracia global. Volvemos a la política mundial de siempre, y la política mundial suele ser un asunto feo y violento”.

 

 

 

¿Podría el levantamiento de Gaza desencadenar una nueva ola revolucionaria?

 

 

 

13. Los escenarios más probables de la guerra son los siguientes. Si Israel –a pesar de su declaración de guerra y su plena movilización de todas las fuerzas militares– no logra derrotar decisivamente a Hamás, esto sería fundamental para una victoria histórica de la resistencia palestina. Inmediatamente envalentonaría a las masas árabes y provocaría una nueva ola de levantamientos revolucionarios. Además, tal victoria profundizaría la crisis interna de Israel y podría abrir su período de agonía mortal. Del mismo modo, tal acontecimiento supondría un golpe decisivo al proceso de “normalización”. Finalmente, debilitaría decisivamente la posición de Estados Unidos en Medio Oriente y fortalecería a sus rivales imperialistas orientales. En caso de una victoria israelí, Tel Aviv y Washington habrían ganado algo de tiempo. Pero nada más, porque todos los factores políticos y económicos fundamentales, la aceleración de las contradicciones entre las clases apuntan a una creciente inestabilidad y lucha de clases. Un tipo de victoria israelí de este tipo sería comparable a las victorias de Estados Unidos en Afganistán e Irak en 2001 y 2003: “victorias” que pronto resultaron en nuevas rebeliones armadas y luchas guerrilleras y, en última instancia, en la derrota.

 

14. Sin embargo, también podríamos ver pronto una ola de movilizaciones masivas pro palestinas en todo el mundo y, lo más importante, en Medio Oriente. Hamás ha convocado protestas en todo el mundo árabe en apoyo de los palestinos. Khaled Meshaal, líder de la oficina de la diáspora de Hamás, emitió un comunicado en el que decía: “[Debemos] dirigirnos a las plazas y calles del mundo árabe e islámico el viernes, el viernes de la inundación de Al Aqsa”. Cuanto más tiempo Israel bombardee despiadadamente al pueblo palestino en Gaza, cuanto más tiempo logren resistir Hamás y otras facciones contra la agresión israelí, cuanto más tiempo permanezcan pasivos los gobiernos árabes y musulmanes, más fuerte se volverá la ira popular que podría explotar tarde o temprano. Hamás está dando un ejemplo de lucha decidida contra el opresor. Este ejemplo hará que Abbas y todos los líderes árabes que hacen danza del vientre parezcan aún más claramente lo que son: cobardes lacayos del imperialismo. En otras palabras, un golpe contra Israel es también un golpe contra aquellos líderes árabes que han construido relaciones políticas y económicas con Israel. Un golpe así podría provocar una nueva ola de luchas de masas en Egipto, Jordania, Marruecos, algunos estados del Golfo y otros países.

 

 

 

El marxismo, Hamás y la derrota de Israel

 

 

 

15. ¿Qué dicen los marxistas sobre las tácticas de Hamás en la lucha de liberación palestina? Como siempre hemos subrayado, la CCRI –como organización comunista revolucionaria– lucha por un programa muy diferente al de Hamás, que es una organización islamista (pequeño)burguesa. Como tal, Hamás quiere construir un Estado capitalista con colores religiosos. Asimismo, actualmente adopta una postura oportunista de apoyo al régimen mulá iraní y a la tiranía de Assad.

 

16. En contraste, la CCRI aboga por una revolución socialista de la clase trabajadora y las masas oprimidas en el Medio Oriente. Defendemos la destrucción del Estado sionista, el derecho incondicional al retorno de los refugiados palestinos y el establecimiento de un Estado palestino único desde el río hasta el mar, que será una república democrática y secular de trabajadores y campesinos pobres como parte de una federación socialista de toda la región. En tal estado, los judíos serán una minoría con plenos derechos religiosos y culturales. Asimismo, dicha estrategia apunta al derrocamiento de los gobernantes árabes y persas por parte de las masas populares.

 

17. Como han enfatizado muchas veces nuestros camaradas en la Palestina ocupada, la clase trabajadora israelí es parte de un estado colono y está ligada a él con numerosos privilegios. No puede desempeñar un papel de vanguardia ni siquiera de igual a igual en un proceso tan revolucionario. No, la dirección tendrá que provenir de la vanguardia de las masas árabes. Sólo en un período de crisis existencial será posible separar a un sector de la clase trabajadora judía israelí del sionismo para que se una a sus hermanos y hermanas árabes. Una crisis existencial de este tipo puede ser provocada por una poderosa Intifada en la región y/o por una derrota militar decisiva de Israel contra las fuerzas palestinas y árabes. Una derrota de Israel contra Hamas podría acercarnos un paso significativo a tal escenario.

 

18. Los gobiernos y los medios de comunicación burgueses de los estados occidentales intentan crear una imagen histérica de Hamás como una “organización terrorista”. Esto es una completa tontería. Hamás ha sido el partido más numeroso en las últimas elecciones libres entre el pueblo palestino, ha gobernado Gaza desde 2007 y es la fuerza líder en la lucha de liberación. Hamás es una parte legítima de la resistencia palestina, similar al papel que desempeñaba la OLP antes del acuerdo de Oslo o el ANC antes de 1994 (no olvidemos que las potencias occidentales también denunciaron a estas organizaciones como “terroristas” – antes de que se convirtieran en “respetados socios de la comunidad internacional”).

 

19. Esto no significa que compartamos el programa o la estrategia burguesa de Hamás. Tampoco aprobamos todas sus tácticas. Como marxistas no defendemos tácticas terroristas contra civiles. Por lo tanto, no asumimos responsabilidad por todas sus acciones. Sin embargo, hay que tener en cuenta que en Israel muchos “civiles” son colonos armados en kibutzim que desempeñan un papel de vanguardia en la agresión sionista contra el pueblo palestino. En cualquier caso, es una verdad bien conocida que los oprimidos siempre tienen armas más primitivas que los opresores. Por lo tanto, mientras el Estado sionista puede matar a civiles palestinos con misiles de alta tecnología y matarlos de hambre mediante el bloqueo, Hamás y otras facciones de la resistencia tienen que luchar con medios más primitivos, es decir, menos precisos. Independientemente de la histeria occidental contra Hamás, el hecho es que, según la Oficina de Coordinación de Asuntos Humanitarios de las Naciones Unidas, entre 2008 y el 31 de agosto de 2023 murieron 6.407 palestinos y sólo 308 israelíes. En otras palabras, en los últimos 15 años han muerto 20 veces más palestinos que israelíes. Entonces, ¿quién es el terrorista?

 

20. Karl Marx comentó una vez sobre el levantamiento indio contra el dominio colonial británico en 1857, en el que los rebeldes también cometieron muchas atrocidades: “Por infame que sea la conducta de los cipayos, no es sino un reflejo concentrado de la conducta de Inglaterra en la India, y no solo durante la época de la fundación de su imperio oriental, sino, incluso, durante los diez últimos años de su larga dominación. Para caracterizar esta dominación baste decir que la tortura constituía una institución orgánica de su política fiscal. En la historia de la humanidad existe algo parecido a la retribución; y es regla de la retribución histórica que sus instrumentos estén forjados por los propios ofensores y no por los ofendidos”. La valiente coalición de 34 organizaciones estudiantiles de la Universidad de Harvard publicó una poderosa declaración pro-palestina el 10 de octubre en la que “hacen totalmente responsable al régimen israelí de toda la violencia que se está desarrollando” entre palestinos e israelíes después de décadas de ocupación, y agregó que “el régimen del apartheid es el único culpable”. ¡Esto es absolutamente correcto! Es el Estado israelí del apartheid y no la resistencia palestina el que ha introducido la barbarie y el terrorismo. ¡Israel está probando ahora su propia medicina!

 

21. Finalmente, como dijimos, la CCRI no aprueba todas las tácticas de Hamás y no abogamos por ataques terroristas contra civiles. Sin embargo, no hay que perder el sentido de la proporción y adaptarse a la lógica hipercrítica de los medios occidentales. El verdadero terrorista es el Estado de Israel y cualquier táctica terrorista de Hamás contra civiles es sólo un elemento subordinado que no cambia en absoluto el carácter justo de la guerra de liberación de la resistencia palestina. Actualmente, Hamás es la fuerza líder de la lucha de resistencia del pueblo palestino. Estamos incondicionalmente del lado de esta lucha y, por lo tanto, apoyamos la lucha de Hamás –a pesar de nuestras críticas políticas– contra el Estado de Israel.

 

 

 

El levantamiento de Gaza y la izquierda

 

 

 

22. El Levantamiento de Gaza creará una nueva línea de demarcación entre las organizaciones autoproclamadas progresistas y socialistas. Alexandria Ocasio-Cortez, una prominente “socialista” en Estados Unidos que es miembro de la Cámara de Representantes por el Partido Demócrata prosionista, ha denunciado vergonzosamente una manifestación pro palestina en Nueva York como “antisemita”. El LINKE alemán tiene un ala fuerte que apoya explícitamente a Israel. Y los estalinistas y populistas de izquierda españoles (PCE, IU, Sumar) forman parte de un gobierno que apoya la línea proisraelí de la Unión Europea. ¡Claramente, estos son traidores prosionistas!

 

23. Habrá quienes declaren una solidaridad general con el pueblo palestino, pero se nieguen a ponerse del lado de las fuerzas de resistencia (actualmente dirigidas por Hamás) contra el ejército israelí. Esta posición ha sido defendida por organizaciones como la IMT de Alan Woods, el CWI de Peter Taaffe o la ISA. Es efectivamente una especie de “neutralidad”, una política de abstencionismo reaccionario (similar a su posición sobre la guerra de Ucrania).

 

24. Otros, como la CCRI, se sitúan abierta y claramente del lado de la resistencia palestina. Sin embargo, hay que diferenciar también entre los partidarios de la resistencia palestina. Hay quienes –normalmente con antecedentes estalinistas o chavistas– se ponen del lado de la resistencia palestina porque luchan contra el enemigo occidental. Al mismo tiempo, simpatizan o incluso apoyan al régimen de Assad contra la revolución siria o a Putin contra Ucrania. En contraste, la CCRI y otros socialistas auténticos apoyan todas las luchas de los pueblos oprimidos, tanto contra las potencias (pro)occidentales como contra las potencias (pro)orientales. Será crucial crear un bloque de socialistas que se opongan a todas las potencias imperialistas y, al mismo tiempo, adopten una postura consistente pro-palestina, anti-Assad y pro-ucraniana.

 

25. Por supuesto, hay que ser consciente de que también existen dificultades. Entre los activistas con conciencia política entre las masas árabes y los movimientos de solidaridad internacional, existen sentimientos contradictorios. Quienes han participado activamente en las luchas contra Assad o contra la invasión de Putin tienden a tener dudas a la hora de unirse a un movimiento de solidaridad que apoye una lucha liderada por Hamás (que ha expresado públicamente su simpatía por Assad). E, igualmente, entre quienes apoyan el actual levantamiento de Gaza, hay muchos que dudan o incluso rechazan ponerse del lado del pueblo sirio o ucraniano. Estos son desafíos inevitables en un período de tensiones aceleradas entre las potencias imperialistas del Este y del Oeste. La tarea de los auténticos socialistas es explicar que necesitamos construir un tercer campo de lucha independiente de la clase trabajadora y los pueblos oprimidos que se oponga a todas las grandes potencias.

 

 

 

Tácticas revolucionarias

 

 

 

26. Como afirmamos en la primera declaración de la CCRI sobre el Levantamiento de Gaza, apoyamos incondicionalmente la lucha de la resistencia palestina contra el Estado de Israel. Sin embargo, no brindamos apoyo político a los líderes de estas fuerzas (como Hamás). Además, hay que exigir a la administración palestina de Mahmoud Abbas que detenga inmediatamente su colaboración con el Estado de Israel y distribuya armas al pueblo para que pueda defenderse de los asesinos sionistas.

 

27. Fuera de Palestina, es el deber urgente del movimiento obrero y popular internacional movilizarse en todo el mundo en solidaridad con el pueblo palestino. Todos los gobiernos árabes y musulmanes que afirman apoyar al pueblo palestino deben romper inmediatamente todas las relaciones políticas, económicas y militares con el Estado sionista. Deben enviar al pueblo palestino todo lo que necesita, desde ayuda médica hasta ayuda militar.

 

28. En las metrópolis imperialistas –principalmente en América del Norte y Europa Occidental– los socialistas deben apoyar todas las actividades que socaven el vergonzoso apoyo de los gobiernos imperialistas al estado de Apartheid sionista. Todas las actividades de boicot contra el Estado sionista y todas las formas de sabotaje de los envíos de armas a Israel son actos de solidaridad importantes y legítimos.

 

29. Como mencionamos anteriormente, existe una posibilidad realista de que la Guerra de Gaza se convierta en una guerra regional en la que la resistencia palestina, Hezbolá, los hutíes, las milicias proiraníes en Irak y Siria e incluso el propio Irán se unan a la guerra contra Israel (que en tal caso probablemente contaría con el apoyo de los EE. UU. con su marina, fuerza aérea y posiblemente incluso tropas en tierra). Por lo tanto, esto implicaría fuerzas que desempeñan un papel reaccionario en otros campos. Por ejemplo, el régimen iraní oprime a su propio pueblo, incluidas las minorías nacionales kurda y árabe, y Hezbolá y las milicias proiraníes tienen tropas en Siria que ayudan a Assad a mantenerse en el poder.

 

30. En un artículo publicado recientemente (“Tácticas marxistas en guerras con carácter contradictorio”), explicamos que en períodos como el actual, los socialistas se enfrentarán cada vez más a guerras de carácter contradictorio. Una guerra regional como la descrita anteriormente sería un caso así. Los marxistas tienen que analizar concretamente la evolución de tal conflicto y defender las tácticas correspondientes. El carácter principal de tal guerra regional sería el de una lucha justa de las masas palestinas y árabes respectivamente. Fuerzas iraníes contra un estado colono imperialista. En tal conflicto, la CCRI defendería la victoria militar de las fuerzas pro palestinas y la derrota de Israel. Al mismo tiempo, continuaríamos apoyando la lucha del pueblo sirio contra Assad (incluidos sus aliados como Hezbolá y las milicias proiraníes), así como las protestas democráticas de las masas iraníes contra el régimen mulá.

 

 

 

Revolta de Gaza: outro ponto de virada na situação global

Reflexões sobre a guerra de Israel contra o povo palestino e suas possíveis consequências regionais e globais

 

Por Michael Pröbsting, Corrente Comunista Revolucionária Internacional (CCRI), 11 de outubro de 2023, www.thecommunists.net

 

 

 

Conteúdo

 

Nota introdutória

 

Israel: um estado colonizador em crise

 

Sionistas planejam uma nova Nakba

 

Transformação em uma guerra regional?

 

Netanyahu e os EUA "mudarão o Oriente Médio"?

 

Poderia a revolta de Gaza desencadear uma nova onda revolucionária?

 

Marxismo, Hamas e a derrota de Israel

 

A revolta de Gaza e a esquerda

 

Táticas revolucionárias

 

 

 

Nota introdutória: No artigo a seguir, elaboraremos algumas reflexões sobre a revolta palestina em Gaza e suas possíveis implicações para a situação global. É claro que temos plena consciência de que essas teses são necessariamente de natureza muito provisória, incompleta e especulativa, dado o estágio muito inicial e a espetacularidade extraordinária e sem precedentes dessa revolta. Portanto, é possível, até mesmo provável, que a CCRI desenvolva ou corrija essa ou aquela hipótese no decorrer de eventos futuros nas próximas semanas e meses. No entanto, a importância desse levante obriga os marxistas a pensar sobre possíveis desenvolvimentos futuros e suas consequências para a estratégia e a tática na luta dos trabalhadores e dos oprimidos.

 

 

 

* * * * *

 

 

 

1. A Revolta de Gaza é outro ponto de virada na situação mundial de importância não menor do que a invasão da Ucrânia por Putin em fevereiro de 2022. É verdade que ela não envolve diretamente uma grande potência (como a Rússia), já que Israel é mais um estado imperialista menor. No entanto, envolve indiretamente as grandes potências, como pode ser visto nas agitadas atividades diplomáticas internacionais, bem como na decisão do Pentágono de enviar o porta-aviões USS Ford para o Mediterrâneo Oriental. Além disso, é muito provável que isso se transforme em uma guerra prolongada com profundas consequências políticas e econômicas para toda a região do Oriente Médio e para o mundo todo. Pode provocar uma nova onda de lutas populares e dos trabalhadores na região e fora dela e pode resultar em rupturas decisivas nas relações entre os Estados. Por todos esses motivos, consideramos a Revolta de Gaza como um evento histórico.

 

 

 

Israel: um estado colonizador em crise

 

 

 

2. Já em nossa primeira declaração, chamamos a atenção para o caráter extraordinário e sem precedentes desse levante. Os ataques ousados e decisivos do Hamas contra o inimigo sionista chocaram e humilharam Israel. As posições do chamado quarto exército mais forte do mundo foram invadidas por "guerrilheiros com Kalashnikovs", como disse um comentarista burguês. Eles ocuparam bases militares israelenses, campos de colonos e se infiltraram em cidades como Sderot e Ashkelon. E o tão elogiado sistema " Domo de Ferro" se mostrou impotente contra os foguetes de Gaza. Essa operação permitiu que as forças de resistência destruíssem vários tanques e equipamentos militares israelenses e fizessem mais de 100 israelenses (soldados e civis) prisioneiros (com o objetivo depois fazer troca por milhares de prisioneiros palestinos). Como resultado, o prestígio de Israel no Oriente Médio claramente sofreu um golpe. Isso encorajará as massas e, ao mesmo tempo, fará com que os governantes árabes duvidem dos benefícios da normalização com o Estado sionista.

 

3. O governo de Netanyahu certamente tentará usar a guerra para atingir vários objetivos. Ele quer aniquilar a resistência palestina e provocar uma nova Nakba, espera fortalecer sua posição interna e busca forçar os EUA a intervir ativamente ao seu lado em uma tentativa de "mudar o Oriente Médio". Vamos explicar brevemente. É bem sabido que o governo de extrema direita de Netanyahu e seus loucos ultra-sionistas querem "resolver a questão palestina" provocando uma nova Nakba. A escalada dramática da violência dos colonos contra os palestinos, o número crescente de incursões assassinas do exército israelense em Jenin, Nablus e outras cidades da Cisjordânia, as repetidas agressões e a dessegregação da Mesquita de Al Aqsa - o terceiro local mais sagrado do Islã - refletem uma estratégia sionista que visa à aniquilação do povo palestino. É preciso ter sempre em mente que Israel é um pequeno estado de colonos, odiado pela população nativa, e que vive em um ambiente hostil de países árabes e muçulmanos vizinhos. Como vivemos em um período histórico de crise, catástrofe e guerras, marcado por instabilidade global, rivalidade acelerada entre grandes potências e revoltas revolucionárias, a posição desse Estado colonizador está se tornando cada vez mais frágil. Isso é ainda mais verdadeiro porque o apoiador tradicional de Israel - o imperialismo norte-americano - sofreu um declínio como única potência hegemônica, enquanto novas grandes potências (China e Rússia) surgiram. A impressionante crise interna, na qual o governo de Netanyahu enfrentou protestos em massa semanais desde janeiro de 2023 pela oposição sionista liberal, é uma expressão dessa crise do Estado de Israel. A revolta de Gaza piorou esse desenvolvimento, que é uma crise existencial não apenas do governo, mas também do Estado dos colonos como tal.

 

 

 

Sionistas planejam uma nova Nakba

 

 

 

4. Isso significa que o Estado israelense tentará, na verdade deve tentar, "resolver o problema de Gaza" de uma vez por todas. Se não conseguir poderá abrir o período de agonia de morte do Estado sionista. Portanto, a lógica objetiva dos acontecimentos leva Israel a tentar matar o maior número possível de combatentes da resistência, a destruir o máximo possível e a expulsar centenas de milhares de palestinos. Esse é o significado da proclamação de Netanyahu de transformar a Faixa de Gaza em uma "ilha deserta" e esse é o motivo por trás da declaração do tenente-coronel Richard Hecht, porta-voz-chefe do exército israelense, de que os palestinos que fogem dos ataques aéreos na Faixa de Gaza devem se dirigir ao Egito. No entanto, é difícil imaginar que Israel possa conseguir isso sem invadir e conquistar o enclave em uma guerra urbana extremamente sangrenta. E, depois disso, teria que manter a faixa ocupada por um longo período de tempo. Não é preciso dizer que esse esforço é extremamente arriscado para Israel e quase certamente provocará uma profunda agitação no mundo árabe e muçulmano e enterrará o projeto de reconciliação de Israel com os países árabes (a chamada "normalização").

 

5. Em resumo, Netanyahu espera "resolver" a questão de Gaza por meio de um programa de aniquilação e, assim, também salvar seu governo em crise. No entanto, como nossos camaradas da Liga Socialista Internacionalista-LSI na Palestina ocupada têm apontado repetidamente, a crise do governo israelense não é causada simplesmente pelos problemas de Netanyahu com o judiciário, mas reflete uma crise fundamental da sociedade israelense e suas divisões étnicas, sociais e religiosas internas. O movimento de colonos de extrema direita e o setor sionista religioso por trás dele não querem apenas expulsar os palestinos. Eles também querem se livrar dos judeus liberais em Israel. Como Lily Galili, uma jornalista israelense, apontou recentemente, esses fanáticos sionistas têm "um novo alvo: Tel Aviv" (que é habitada principalmente por judeus liberais). Sem dúvida, essas forças tentarão usar a guerra para fortalecer sua posição. Não se pode descartar a possibilidade de que tenham sucesso por um certo período, embora isso esteja longe de ser uma certeza. No entanto, a longo prazo, essas divisões entre diferentes grupos de judeus israelenses só serão exacerbadas.

 

6. Poderia o Estado sionista conseguir impor uma nova Nakba expulsando centenas de milhares ou milhões de pessoas de Gaza e da Cisjordânia? Esse cenário terrível não pode ser excluído. No entanto, mesmo esse desenvolvimento não poderia resultar em uma estabilização do Oriente Médio, pois os fatores fundamentais de instabilidade global e regional - a Depressão Global da economia mundial capitalista, a rivalidade acelerada entre as Grandes Potências, as tensões internas explosivas cheias de raiva popular contra os governantes - permanecem em vigor. Essa é a diferença decisiva em relação à situação após a Nakba de 1948 e a criação do Estado de Israel. Naquela época, o mundo entrou em um período de grande expansão econômica e relativa estabilidade. Hoje é o contrário.

 

7. Muitos comentaristas compararam essa revolta ao ataque surpresa do exército egípcio na guerra de outubro de 1973. Embora haja um elemento de verdade nessa analogia, essa contraofensiva palestina é muito mais chocante para Israel, pois é uma rebelião de uma população de gueto contra um Estado que já está em uma crise histórica com uma sociedade profundamente dividida. Isso nos leva a outra questão importante a ser analisada: quais serão os efeitos da revolta de Gaza sobre o moral da sociedade israelense em geral e do exército em particular? Claramente, o governo de Netanyahu está tentando mobilizar uma onda de belicismo e chauvinismo. Entretanto, é improvável que essa mobilização militarista possa eliminar as causas fundamentais que enfraqueceram e dividiram a sociedade israelense nos últimos anos. Além disso, não se deve esquecer que a sociedade israelense escapou da expansão da decadência e da desmoralização que caracterizaram todo o mundo ocidental nas últimas décadas. Quantos soldados israelenses estão dispostos a sacrificar suas vidas por sua terra natal? Eles são "heróis patrióticos" quando se sentam atrás de uma tela de vídeo à distância, de onde podem direcionar alguns drones ou mísseis. Mas vamos ver o quão corajosos eles serão quando entrarem na Cidade de Gaza! Compare isso com o heroico povo palestino em Gaza e na Cisjordânia! Em geral, o exército israelense passou por situação semelhante ao dos EUA: eles são muito bons em bombardeios e em todos os tipos de guerra de alta tecnologia, mas não tão bons quando se trata de batalhas terrestres duradouras em que o moral de seus soldados conta. Lembremos como o exército israelense foi derrotado pelo Hezbollah na guerra do Líbano no verão de 2006 e como foi cauteloso ao invadir Gaza nas últimas quatro guerras! Em suma, será importante observar o quão forte será o moral da sociedade israelense durante a guerra atual.

 

 

 

Transformação em uma guerra regional?

 

 

 

8. Uma das questões mais importantes é se outras forças, como o Hezbollah no Líbano ou as milícias pró-iranianas na Síria e no Iraque, se juntarão à luta e, assim, transformarão a guerra de Gaza em uma guerra regional. É evidente que essa transformação levaria Israel aos limites de sua capacidade militar. O exército israelense já está no limite de sua capacidade. Como apontou um grupo de veteranos de combate israelenses, o exército não estava preparado para proteger seus civis na fronteira de Gaza porque estava preocupado em proteger os assentamentos israelenses na Cisjordânia. É por isso que os EUA enviaram seu Grupo de ataque de porta-aviões para o Mediterrâneo Oriental e é uma possibilidade realista que eles intervenham diretamente na guerra nesse caso. Isso, por sua vez, teria consequências explosivas para toda a região e, de fato, globalmente. Nos últimos anos, Washington sempre quis se concentrar na região do Pacífico para manter seu principal rival, o imperialismo chinês, à distância. Depois que a Rússia invadiu a Ucrânia, ela teve que redirecionar seus recursos e, se uma terceira frente se abrir agora no Oriente Médio, isso levará até mesmo as poderosas capacidades do Pentágono aos seus limites!

 

9. No momento, parece que a liderança do Hezbollah não está entusiasmada em participar da guerra. Vergonhosamente, seus recursos foram bastante reduzidos por sua intervenção reacionária na Síria, ao lado da tirania de Assad contra o levante revolucionário do povo. Entretanto, o Hezbollah certamente está sofrendo uma enorme pressão tanto de sua própria base de apoiadores quanto de Israel. O Hamas conclamou outros a se juntarem a essa batalha decisiva. Há uma forte pressão das "ruas árabes" para não deixar os palestinos em paz e isso aumentará mais se o exército israelense invadir Gaza. No final das contas, a oposição ao Estado sionista e a solidariedade com o povo palestino têm sido a marca registrada sobre a qual o Hezbollah construiu seu prestígio ao longo das décadas. Sua reputação já foi prejudicada por seu apoio reacionário a Assad. Se ele não agir agora, seu prestígio será ainda mais prejudicado. Por esse motivo, o Hezbollah permite que facções palestinas sob sua proteção enviem foguetes para Israel, e seus combatentes estão se envolvendo em uma guerra de pequena escala contra Israel, com alguns bombardeios de morteiro e ataques a posições israelenses. A escalada resultante, na qual Israel mata militantes do Hezbollah, pode facilmente aumentar em breve e levar à abertura de uma nova frente.

 

 

 

Netanyahu e os EUA "mudarão o Oriente Médio"?

 

 

 

10. Netanyahu disse que quer "mudar o Oriente Médio". Além de "resolver o problema da Palestina", ele espera obter uma vitória tão decisiva e enfraquecer tanto o Irã e seus aliados que isso "forçará" a Arábia Saudita e outros estados árabes a "normalizar" as relações com Israel e a participar de uma aliança com Tel Aviv na posição de liderança. Primeiro, é preciso dizer que Israel é muito pequeno e muito fraco para "mudar o Oriente Médio". Isso só poderia ser feito com a ajuda do imperialismo norte-americano. Obviamente, Netanyahu sabe disso e nos parece que ele tem um plano para arrastar os EUA para a guerra a fim de atingir esse objetivo. A própria Casa Branca certamente não tinha esse objetivo, pois queria se concentrar na China e na Rússia. De fato, a Casa Branca foi completamente surpreendida pela nova guerra de Gaza. Há apenas algumas semanas, o assessor de segurança nacional dos EUA, Jake Sullivan, declarou que a região "está mais calma hoje do que esteve em duas décadas". (Uma declaração notável para os livros de história!) Entretanto, com a eleição presidencial pela frente, Biden não pode se dar ao luxo de parecer tão fraco ao apoiar seu aliado próximo, ainda mais porque os republicanos usarão impiedosamente cada fracasso da administração para sua própria campanha eleitoral.

 

11. Essa intervenção dos EUA no Oriente Médio forçaria a Casa Branca a repensar suas prioridades. A Casa Branca não tem condições de ter uma presença forte no Pacífico, na Europa Oriental e no Oriente Médio ao mesmo tempo. Isso estaria além de sua capacidade militar. Washington não pode e não vai deixar de priorizar sua tarefa estratégica mais importante: manter a China sob controle. Portanto, se os EUA forem forçados a enviar munição, armas e forças militares para o Oriente Médio, provavelmente reduzirão seu apoio à Ucrânia (que, de qualquer forma, é impopular entre os republicanos trumpistas). Isso poderia acelerar o sentimento já existente entre a elite política de Washington de pressionar por uma pacificação da guerra ucraniana e impor negociações que resultariam em concessões substanciais a Putin. Tal desenvolvimento, como apontamos nos artigos da CCRI sobre a guerra ucraniana, destacaria o quão desastroso foi para a Ucrânia o fato de o governo de Zelensky ter contado fortemente com o apoio financeiro e militar do Ocidente em sua justa guerra de defesa nacional contra o imperialismo russo.

 

12. Poderia Israel, com a ajuda dos Estados Unidos, "mudar o Oriente Médio"? Isso parece altamente improvável. A principal razão para isso é o declínio político e econômico dos EUA e a ascensão da China e da Rússia. A política petrolífera da Arábia Saudita (em estreita coordenação com Moscou) contra os interesses de Washington, a adesão da Arábia Saudita, do Egito e dos Emirados Árabes Unidos ao BRICS, a entrega de armas do Egito à Rússia, o papel dos Emirados Árabes Unidos em contornar as sanções ocidentais contra a Rússia: tudo isso mostra que os Estados Unidos não dominam mais o Oriente Médio. E Washington não pode mudar esses fundamentos políticos e econômicos com o envio de um único Porta-Aviões. Eles teriam que enviar forças muito maiores, o que enfraqueceria muito a presença militar dos EUA em outras frentes. Nem Israel nem os Estados Unidos estão em uma posição tão dominante quanto estavam há algumas décadas. Hal Brands, um conhecido colunista da Bloomberg, reconheceu essa mudança no equilíbrio de poder em um artigo recente. "No entanto, a guerra nessa revolta também faz parte de uma crise de segurança global mais ampla e cada vez mais intensa". Ele conclui de forma pessimista que "a Pax Americana do período pós-Guerra Fria acabou. Durante uma geração após 1991, o mundo experimentou níveis historicamente baixos de competição geopolítica e ideológica, principalmente porque Washington e seus aliados tinham vantagens decisivas. Isso está mudando à medida que os atores revisionistas - principalmente a China, a Rússia e o Irã - procuram reduzir o poder dos EUA e criar suas próprias esferas de influência. O ressurgimento de grandes potências autocráticas, por sua vez, está intensificando as pressões sobre a democracia global. A política mundial está voltando ao normal, e a política mundial costuma ser um negócio feio e violento.

 

 

 

Poderia a revolta de Gaza desencadear uma nova onda revolucionária?

 

 

 

13. Os cenários de guerra mais prováveis são os seguintes. Se Israel - apesar de sua declaração de guerra e da mobilização total de todas as forças militares - não conseguir derrotar o Hamas de forma decisiva, isso seria fundamental para uma vitória histórica da resistência palestina. Isso encorajaria imediatamente as massas árabes e provocaria uma nova onda de revoltas revolucionárias. Além disso, essa vitória aprofundaria a crise interna de Israel e poderia abrir seu período de agonia mortal. Da mesma forma, esse evento daria um golpe decisivo no processo de "normalização". Por fim, enfraqueceria de forma decisiva a posição dos EUA no Oriente Médio e fortaleceria seus rivais imperialistas do Leste. No caso de uma vitória israelense, Tel Aviv e Washington teriam ganhado algum tempo. Mas nada mais, porque todos os fatores políticos e econômicos fundamentais, a aceleração das contradições entre as classes apontam para uma crescente instabilidade e luta de classes. Essa vitória israelense seria comparável às vitórias dos EUA no Afeganistão e no Iraque em 2001 e 2003: "vitórias" que logo resultaram em novas rebeliões armadas e lutas de guerrilha e, por fim, em derrota.

 

14. No entanto, também poderemos testemunhar em breve uma onda de mobilizações em massa pró-Palestina em todo o mundo e, principalmente, no Oriente Médio. O Hamas convocou protestos em todo o mundo árabe em apoio aos palestinos. Khaled Meshaal, líder do escritório do Hamas na diáspora, emitiu uma declaração dizendo: "[Nós] devemos ir às praças e ruas do mundo árabe e islâmico na sexta-feira, a sexta-feira da inundação de Al Aqsa. Quanto mais Israel bombardear impiedosamente o povo palestino em Gaza, quanto mais o Hamas e outras facções conseguirem resistir à agressão israelense, quanto mais os governos árabes e muçulmanos permanecerem passivos, mais forte será a raiva popular, que poderá explodir mais cedo ou mais tarde. O Hamas está dando um exemplo de luta determinada contra o opressor. Esse exemplo fará com que Abbas e todos os líderes árabes que dançam a dança do ventre pareçam ainda mais claramente o que são: lacaios covardes do imperialismo. Em outras palavras, um golpe contra Israel é também um golpe contra os líderes árabes que estabeleceram relações políticas e econômicas com Israel. Esse golpe poderia provocar uma nova onda de lutas de massa no Egito, na Jordânia, no Marrocos, em alguns estados do Golfo e em outros países.

 

 

 

Marxismo, Hamas e a derrota de Israel

 

 

 

15. O que os marxistas dizem sobre as táticas do Hamas na luta pela libertação da Palestina? Como sempre enfatizamos, a CCRI - como uma organização comunista revolucionária - luta por um programa muito diferente do Hamas, que é uma organização islâmica (pequeno-burguesa). Como tal, o Hamas quer construir um estado capitalista com cores religiosas. Atualmente, ele também adota uma postura oportunista de apoio ao regime dos mulás iranianos e à tirania de Assad.

 

16. Em contrapartida, a CCRI defende uma revolução socialista da classe trabalhadora e das massas oprimidas no Oriente Médio. Defendemos a destruição do Estado sionista, o direito incondicional de retorno dos refugiados palestinos e o estabelecimento de um único Estado palestino do rio ao mar, que será uma república democrática e secular de trabalhadores e camponeses pobres como parte de uma federação socialista de toda a região. Nesse Estado, os judeus serão uma minoria com plenos direitos religiosos e culturais. Essa estratégia também tem como objetivo a derrubada dos governantes árabes e persas pelas massas populares.

 

17. Como nossos companheiros na Palestina ocupada enfatizaram muitas vezes, a classe trabalhadora israelense faz parte de um estado colonial e está vinculada a ele com inúmeros privilégios. Essa classe trabalhadora israelense não pode desempenhar um papel de vanguarda ou mesmo um papel igual em um processo revolucionário como esse. Não, a liderança terá de vir da vanguarda das massas árabes. Somente em um período de crise existencial será possível separar uma parte da classe trabalhadora judaica israelense do sionismo para se juntar aos seus irmãos e irmãs árabes. Essa crise existencial pode ser provocada por uma poderosa Intifada na região e/ou por uma derrota militar decisiva de Israel contra as forças palestinas e árabes. Uma derrota israelense frente ao Hamas pode nos aproximar significativamente desse cenário.

 

18. Os governos e a mídia burguesa dos países ocidentais estão tentando criar uma imagem histérica do Hamas como uma "organização terrorista". Isso é um completo absurdo. O Hamas foi o maior partido nas últimas eleições livres entre o povo palestino, governa Gaza desde 2007 e é a principal força na luta pela libertação. O Hamas é uma parte legítima da resistência palestina, semelhante ao papel desempenhado pela OLP antes do acordo de Oslo ou do ANC antes de 1994 (não nos esqueçamos de que as potências ocidentais também denunciaram essas organizações como "terroristas" - antes de se tornarem "parceiros respeitados da comunidade internacional").

 

19. Isso não significa que apoiamos o programa ou a estratégia burguesa do Hamas. Tampouco aprovamos todas as suas táticas. Como marxistas, não defendemos táticas terroristas contra civis. Portanto, não assumimos responsabilidade por todas as suas ações. No entanto, é preciso ter em mente que, em Israel, muitos "civis" são colonos armados em kibutzim que desempenham um papel de vanguarda na agressão sionista contra o povo palestino. De qualquer forma, é uma verdade bem conhecida que os oprimidos sempre têm armas mais primitivas do que os opressores. Portanto, enquanto o Estado sionista possui os meios para matar civis palestinos com mísseis de alta tecnologia e matá-los de fome por meio do bloqueio, o Hamas e outras facções de resistência têm de lutar com meios mais primitivos, ou seja, menos precisos. Independentemente da histeria ocidental contra o Hamas, o fato é que, de acordo com o Escritório da ONU para a Coordenação de Assuntos Humanitários, entre 2008 e 31 de agosto de 2023, 6.407 palestinos e apenas 308 israelenses foram mortos. Em outras palavras, 20 vezes mais palestinos do que israelenses foram mortos nos últimos 15 anos. Então, quem é o terrorista?

 

20. Karl Marx comentou certa vez sobre o levante indiano contra o domínio colonial britânico em 1857, no qual os rebeldes também cometeram muitas atrocidades: "Por mais infame que seja a conduta dos sipaios, ela é apenas um reflexo concentrado da conduta da Inglaterra na Índia, e não apenas durante o período de fundação de seu império oriental, mas também durante os últimos dez anos de sua longa dominação. Para caracterizar essa dominação, basta dizer que a tortura foi uma instituição orgânica de sua política fiscal. Na história da humanidade, existe algo chamada retribuição; e a regra da retribuição histórica é que seus instrumentos são forjados pelos próprios algozes e não pelas vítimas". A corajosa coalizão de 34 organizações estudantis da Universidade de Harvard emitiu uma poderosa declaração pró-palestina em 10 de outubro, na qual "considera o regime israelense totalmente responsável por toda a violência que está ocorrendo" entre palestinos e israelenses após décadas de ocupação, acrescentando que "o regime de apartheid é o único culpado". Isso é absolutamente correto! Foi o estado de apartheid israelense, e não a resistência palestina, que introduziu a barbárie e o terrorismo. Israel agora está provando do seu próprio remédio!

 

21. Por fim, como já dissemos, a CCRI não concorda com todas as táticas do Hamas e não defende ataques terroristas contra civis. No entanto, não podemos perder nosso senso de proporção e nos adaptar à lógica hipercrítica da mídia ocidental. O verdadeiro terrorista é o Estado de Israel, e qualquer tática terrorista do Hamas contra civis é apenas um elemento subordinado que em nada altera o caráter justo da guerra de libertação da resistência palestina. Hoje, o Hamas é a principal força da luta de resistência do povo palestino. Estamos incondicionalmente ao lado dessa luta e, portanto, apoiamos a luta do Hamas - apesar de nossas críticas políticas - contra o Estado de Israel.

 

 

 

A revolta de Gaza e a esquerda

 

 

 

22. A Revolta de Gaza criará uma nova linha de demarcação entre as organizações autoproclamadas progressistas e socialistas. Alexandria Ocasio-Cortez, uma proeminente "socialista" nos EUA que é membro da Câmara dos Deputados pelo Partido Democrata pró-sionista, denunciou vergonhosamente uma manifestação pró-palestina em Nova York como "antissemita". O LINKE alemão tem uma ala forte que apoia explicitamente Israel. E os estalinistas e populistas de esquerda espanhóis (PCE, IU, Sumar) fazem parte de um governo que apoia a linha pró-israelense da União Europeia. Claramente, esses são traidores pró-sionistas!

 

23. Haverá aqueles que declaram solidariedade geral com o povo palestino, mas se recusam a ficar do lado das forças de resistência (atualmente lideradas pelo Hamas) contra o exército israelense. Essa posição tem sido defendida por organizações como a TMI de Alan Woods, a CWI de Peter Taaffe ou a ISA. Trata-se, na verdade, de um tipo de "neutralidade", uma política de abstencionismo reacionário (semelhante à posição deles sobre a guerra na Ucrânia).

 

24. Outros, como a CCRI, estão aberta e claramente do lado da resistência palestina. Entretanto, também é preciso fazer uma distinção entre os apoiadores da resistência palestina. Há aqueles - geralmente de origem estalinista ou chavista - que estão do lado da resistência palestina porque ela luta contra o inimigo ocidental. Ao mesmo tempo, eles simpatizam ou até apoiam o regime de Assad contra a revolução síria ou Putin contra a Ucrânia. Em contraste, a CCRI e outros socialistas genuínos apoiam todas as lutas dos povos oprimidos, tanto contra as potências (pró-)ocidentais quanto contra as potências (pró-)orientais. Será fundamental criar um bloco de socialistas que se oponha a todas as potências imperialistas e, ao mesmo tempo, assuma uma postura consistente pró-Palestina, anti-Assad e pró-Ucrânia.

 

25. É claro que é preciso estar ciente de que também há dificuldades. Entre os ativistas politicamente conscientes das massas árabes e dos movimentos de solidariedade internacional, há uma mistura de sentimentos. Aqueles que têm participado ativamente das lutas contra Assad ou contra a invasão de Putin tendem a hesitar em participar de um movimento de solidariedade que apoia uma luta liderada pelo Hamas (que expressou publicamente simpatia por Assad). E, da mesma forma, entre aqueles que apoiam a atual revolta de Gaza, há muitos que hesitam ou até mesmo não querem ficar do lado do povo sírio ou ucraniano. Esses são desafios inevitáveis em um período de tensões cada vez maiores entre as potências imperialistas do Leste e do Oeste. A tarefa dos socialistas genuínos é explicar que precisamos construir um independente terceiro campo de luta da classe trabalhadora e dos povos oprimidos para nos opormos a todas as grandes potências.

 

 

 

Táticas revolucionárias

 

 

 

26. Como afirmamos na primeira declaração da CCRI sobre a Revolta de Gaza, apoiamos de todo o coração a luta da resistência palestina contra o Estado de Israel. Entretanto, não damos apoio político aos líderes dessas forças (como o Hamas). Além disso, é preciso exigir que a administração palestina de Mahmoud Abbas (Cisjordânia) interrompa imediatamente sua colaboração com o Estado de Israel e distribua armas à população para que ela possa se defender dos assassinos sionistas.

 

27. Fora da Palestina, é dever urgente do movimento trabalhista e popular internacional mobilizar-se mundialmente em solidariedade ao povo palestino. Todos os governos árabes e muçulmanos que afirmam apoiar o povo palestino devem romper imediatamente todas as relações políticas, econômicas e militares com o Estado sionista. Eles devem enviar ao povo palestino em tudo o que ele precisa, desde ajuda médica até ajuda militar.

 

28. Nas metrópoles imperialistas - principalmente na América do Norte e na Europa Ocidental - os socialistas devem apoiar todas as atividades que façam enfraquecer o apoio vergonhoso dos governos imperialistas ao Estado sionista do apartheid. Todas as atividades de boicote contra o Estado sionista e todas as formas de sabotagem das remessas de armas enviadas para Israel são atos importantes e legítimos de solidariedade.

 

29. Conforme mencionado acima, há uma possibilidade realista de que a Guerra de Gaza possa se transformar em uma guerra regional na qual a resistência palestina, o Hezbollah, os Houthis, as milícias pró-iranianas no Iraque e na Síria e até mesmo o próprio Irã se juntem à guerra contra Israel (que, nesse caso, provavelmente seria apoiado pelos EUA com sua marinha, força aérea e possivelmente até mesmo tropas terrestres). Portanto, isso envolveria forças que desempenham um papel reacionário em outros campos. Por exemplo, o regime iraniano oprime seu próprio povo, incluindo as minorias nacionais curdas e árabes, e o Hezbollah e as milícias pró-iranianas têm tropas na Síria que ajudam Assad a permanecer no poder.

 

30. Em um artigo publicado recentemente ("Táticas marxistas em guerras de caráter contraditório"), explicamos que, em períodos como o atual, os socialistas enfrentarão cada vez mais guerras de caráter contraditório. Uma guerra regional como a descrita acima seria um desses casos. Os marxistas precisam analisar concretamente a evolução de tal conflito e defender as táticas correspondentes. O caráter principal dessa guerra regional seria uma luta justa das massas palestinas e árabes, respectivamente. Forças iranianas contra um estado colonial imperialista. Nesse conflito, a CCRI defenderia a vitória militar das forças pró-palestinas e a derrota de Israel. Ao mesmo tempo, continuaríamos a apoiar a luta do povo sírio contra Assad (incluindo seus aliados, como o Hezbollah e as milícias pró-iranianas), bem como os protestos democráticos das massas iranianas contra o regime dos mulás.

 

Марксисты, ХАМАС и Израиль

Отрывок из Михаэль Прёбстинг: „Gaza Uprising: Another Turning Point in the World Situation“, Революционная Коммунистическая Интернациональная Тенденция (RCIT), 11 октября 2023, www.thecommunists.net

 

 

 

Что марксисты говорят о тактике Хамаса в освободительной борьбе Палестины? Как мы всегда подчеркивали, RCIT – как революционная коммунистическая организация – борется за совсем другую программу, чем Хамас, который является (мелко)буржуазной исламистской организацией. Таким образом, Хамас хочет построить капиталистическое государство в религиозных тонах. Аналогичным образом, в настоящее время он занимает оппортунистическую позицию поддержки режима иранских мулл, а также тирании Асада.

 

Напротив, RCIT выступает за социалистическую революцию рабочего класса и угнетенных масс на Ближнем Востоке. Мы выступаем за уничтожение сионистского государства, безусловное право на возвращение палестинских беженцев и создание единого палестинского государства от реки до моря, которое будет демократической и светской рабоче-бедной крестьянской республикой в составе социалистической федерация всего региона. В таком государстве евреи будут меньшинством с полными религиозными и культурными правами. Аналогично, такая стратегия направлена на свержение арабских и персидских правителей народными массами.

 

Как неоднократно подчеркивали наши товарищи в оккупированной Палестине, израильский рабочий класс является частью поселенческого государства и связан с ним многочисленными привилегиями. Он не может играть авангардную или хотя бы равную роль в таком революционном процессе. Нет, руководство должно будет прийти из авангарда арабских масс. Только в период экзистенциального кризиса станет возможным оторвать часть израильско-еврейского рабочего класса от сионизма, чтобы они присоединились к своим арабским братьям и сестрам. Подобный экзистенциальный кризис может быть спровоцирован либо мощной интифадой в регионе, либо решительным военным поражением Израиля против палестинских и арабских сил. Поражение Израиля против Хамаса могло бы существенно приблизить нас к такому сценарию.

 

Правительства и буржуазные СМИ западных стран пытаются создать истерическую картину Хамаса как «террористической организации». Это полная чушь. ХАМАС был крупнейшей партией на последних свободных выборах среди палестинского народа, он управлял сектором Газа с 2007 года и является ведущей силой в освободительной борьбе. ХАМАС является законной частью палестинского сопротивления, аналогичной роли ООП до соглашения в Осло и/или АНК до 1994 года (не будем забывать, что западные державы также осуждали эти организации как «террористические» – до того, как они стали «уважаемыми партнерами международного сообщества»).

 

Это не означает, что мы разделяем буржуазную программу или стратегию Хамаса. Мы также не одобряем всю его тактику. Как марксисты, мы не поддерживаем террористическую тактику против гражданского населения. Следовательно, мы не берем на себя ответственность за все его действия. Однако следует иметь в виду, что в Израиле многие «гражданские лица» являются вооруженными поселенцами в кибуцах, которые играют авангардную роль в сионистской агрессии против палестинского народа. Во всяком случае, общеизвестная истина: у угнетённых всегда более примитивное оружие, чем у угнетателей. Таким образом, в то время как сионистское государство может убивать палестинское гражданское население с помощью высокотехнологичных ракет и морить его голодом посредством блокады, Хамас и другие группировки сопротивления вынуждены сражаться более примитивными, то есть менее точными средствами. Независимо от западной истерии против Хамаса, Дело в том, что, по данным Управления ООН по координации гуманитарных вопросов, в период с 2008 года по 31 августа 2023 года погибло 6407 палестинцев и только 308 израильтян. Другими словами, за последние 15 лет погибло в 20 раз больше палестинцев, чем израильтян. Так кто же террорист?!

 

Карл Маркс однажды так прокомментировал восстание в Индии против британского колониального правления в 1857 году, в ходе которого повстанцы также совершили множество злодеяний:

 

"Каким бы позорным ни было поведение сипаев, оно является лишь отражением в концентрированной форме собственного поведения Англии в Индии не только в эпоху основания Восточной империи, но даже в последние десять лет давно установившегося правления. Чтобы охарактеризовать это, достаточно сказать, что пытки стали органичным институтом еë финансовой политики. В человеческой истории есть что-то вроде возмездия, и правило исторического возмездия состоит в том, что его инструмент должен быть выкован не угнетенным, а самим угнетаиелем."

 

Мужественная коалиция 34 студенческих организаций Гарвардского университета опубликовала 10 октября мощное пропалестинское заявление, в котором они «возлагают полную ответственность за все разворачивающееся действие» между палестинцами и израильтянами на Израиль, добавив, что «в апартеиде виноват только сионистский режим». Это абсолютно правильно! Именно израильское государство апартеида, а не палестинское сопротивление принесло варварство и терроризм. Израиль сейчас пробует на вкус собственное лекарство!

 

Наконец, как мы уже говорили, RCIT не одобряет всю тактику Хамаса, и мы не поддерживаем террористические нападения на гражданское население. Однако нельзя терять чувства меры и подстраиваться под сверхкритическую логику западных СМИ. Настоящим террористом является израильское государство, и любая террористическая тактика Хамаса против мирного населения является лишь подчиненным элементом, который нисколько не меняет справедливого характера освободительной войны палестинского сопротивления. На данный момент ХАМАС является ведущей силой борьбы сопротивления палестинского народа. Мы безоговорочно поддерживаем эту борьбу, и поэтому мы поддерживаем борьбу ХАМАС – несмотря на нашу политическую критику в его адрес – против израильского государства.

 

 

 

Марксисти, ХАМАС та Ізраїль

Уривок із Міхаеля Пребстінга: "Gaza Uprising: Another Turning Point in the World Situation", Революційна комуністична мiжнародна тенденція (RCIT), 11 жовтня 2023 року, www.thecommunists.net

 

 

 

Що марксисти говорять про тактику Хамаса у визвольній боротьбі Палестини? Як ми завжди підкреслювали, RCIT - як революційна комуністична організація - бореться за зовсім іншу програму, ніж Хамас, який є (дрібно)буржуазною ісламістською організацією. Таким чином, Хамас хоче побудувати капіталістичну державу в релігійних тонах. Аналогічним чином, нині він займає опортуністичну позицію підтримки режиму іранських мулл, а також тиранії Асада.

 

Навпаки, RCIT виступає за соціалістичну революцію робітничого класу та пригноблених мас на Близькому Сході. Ми виступаємо за знищення сіоністської держави, безумовне право на повернення палестинських біженців і створення єдиної палестинської держави від річки до моря, що буде демократичною та світською робітничо-бідною селянською республікою у складі соціалістичної федерація всього регіону. У такій державі євреї будуть меншиною з повними релігійними та культурними правами. Аналогічно, така стратегія спрямована на повалення арабських та перських правителів народними масами.

 

Як неодноразово наголошували наші товариші в окупованій Палестині, ізраїльський робітничий клас є частиною поселенської держави та пов'язаний з нею численними привілеями. Він не може відігравати авангардну або хоча б рівну роль у такому революційному процесі. Ні, керівництво повинно буде прийти з авангарду арабських мас. Тільки в період екзистенціальної кризи стане можливим відірвати частину ізраїльсько-єврейського робітничого класу від сіонізму, щоб вони приєдналися до своїх арабських братів та сестер. Подібна екзистенціальна криза може бути спровокована або потужною інтифадою в регіоні, або рішучою воєнною поразкою Ізраїлю проти палестинських та арабських сил. Поразка Ізраїлю проти Хамаса могла б істотно наблизити нас до такого сценарію.

 

Уряди та буржуазні ЗМІ західних країн намагаються створити істеричну картину Хамаса як "терористичної організації". Це повна нісенітниця. ХАМАС був найбільшою партією на останніх вільних виборах серед палестинського народу, він керував сектором Газа з 2007 року і є провідною силою у визвольній боротьбі. ХАМАС є законною частиною палестинського опору, аналогічною ролі ОВП до угоди в Осло та/або АНК до 1994 року (не будемо забувати, що західні держави також засуджували ці організації як "терористичні" - до того, як вони стали "поважними партнерами міжнародної спільноти").

 

Це не означає, що ми поділяємо буржуазну програму або стратегію Хамаса. Ми також не схвалюємо всю його тактику. Як марксисти, ми не підтримуємо терористичну тактику проти цивільного населення. Отже, ми не беремо на себе відповідальність за всі його дії. Однак слід мати на увазі, що в Ізраїлі багато "цивільних осіб" є озброєними поселенцями в кібуцах, які відіграють авангардну роль у сіоністській агресії проти палестинського народу. У всякому разі, загальновідома істина: у пригноблених завжди більш примітивна зброя, ніж у гнобителів. Таким чином, у той час як сіоністська держава може вбивати палестинське цивільне населення за допомогою високотехнологічних ракет і морити його голодом за допомогою блокади, Хамас та інші угруповання опору змушені боротися більш примітивними, тобто менш точними засобами. Незалежно від західної істерії проти Хамаса, Річ у тім, що, за даними Управління ООН з координації гуманітарних питань, у період із 2008 року до 31 серпня 2023 року загинули 6407 палестинців і тільки 308 ізраїльтян. Іншими словами, за останні 15 років загинуло у 20 разів більше палестинців, ніж ізраїльтян. Так хто ж терорист?!

 

Карл Маркс одного разу так прокоментував повстання в Індії проти британського колоніального правління в 1857 році, під час якого повстанці також скоїли безліч злодіянь:

 

"Якою б ганебною не була поведінка сипаїв, вона є лише віддзеркаленням у концентрованій формі власної поведінки Англії в Індії не лише в епоху заснування Східної імперії, а й навіть в останні десять років давно усталеного правління. Щоб охарактеризувати це, досить сказати, що тортури стали органічним інститутом її фінансової політики. У людській історії є щось на кшталт відплати, і правило історичної відплати полягає в тому, що її інструмент має бути викуваний не пригнобленим, а самим пригноблювачем."

 

Мужня коаліція 34 студентських організацій Гарвардського університету опублікувала 10 жовтня потужну пропалестинську заяву, в якій вони "покладають повну відповідальність за всю дію, що розгортається" між палестинцями та ізраїльтянами, на Ізраїль, додавши, що "в апартеїді винен тільки сіоністський режим". Це абсолютно правильно! Саме ізраїльська держава апартеїду, а не палестинський опір принесла варварство та тероризм. Ізраїль зараз пробує на смак власні ліки!

 

Зрештою, як ми вже говорили, RCIT не схвалює всю тактику Хамаса, і ми не підтримуємо терористичні напади на цивільне населення. Однак не можна втрачати почуття міри і підлаштовуватися під надкритичну логіку західних ЗМІ. Справжнім терористом є ізраїльська держава, і будь-яка терористична тактика ХАМАСу проти мирного населення є лише підлеглим елементом, який анітрохи не змінює справедливого характеру визвольної війни палестинського опору. На даний момент ХАМАС є провідною силою боротьби опору палестинського народу. Ми беззастережно підтримуємо цю боротьбу, і тому ми підтримуємо боротьбу ХАМАС - незважаючи на нашу політичну критику на його адресу - проти ізраїльської держави.