Tesis sobre el derrotismo revolucionario en los estados imperialistas

Teses Sobre o Derrotismo Revolucionário nos Estados Imperialistas

제국주의 국가에서의 혁명적 패전주의에 관한 테제

Emperyalist Devletlerde Devrimci Yenilgicilik Üzerine Tezler

 

Resolution of the International Executive Committee of the Revolutionary Communist International Tendency (RCIT), 8 September 2018, www.thecommunists.net

 

 

 

 

1.             The rapidly accelerating rivalry between the imperialist Great Powers (US, EU, China, Russia and Japan), which is experiencing a qualitative aggravation with the onset of the Global Trade War, makes the program of revolutionary defeatism one of the most important issues for all socialists in imperialist states.

 

2.             The emergence of new imperialist powers (China and Russia) and the subsequent acceleration of such rivalry between all Great Powers are key features of the historic period which opened in 2008, as the RCIT has explained many times. In such a period of historic crisis of capitalism, the ruling classes of all imperialist states strive for:

 

i)             Intensification of the exploitation of the working class;

 

ii)            Intensification of the oppression and super-exploitation of the migrants in these countries;

 

iii)           Intensification of the oppression and super-exploitation of the semi-colonial countries;

 

iv)           Intensification of military interventions and wars of aggression in the semi-colonial world under the hypocritical phrase of “War on Terror” (in particular in the Middle East and in Africa);

 

v)            Increasing use of sanctions and trade wars against rivals;

 

vi)           Acceleration of armament and militarist propaganda against rivals (US and Japan vs. China, US and EU vs. Russia, etc.).

 

3.             For these purposes, the ruling classes of the imperialist states (represented by the Administrations of Trump, Putin, Xi, etc) have massively accelerated Great Powers chauvinism and militarism and will inevitable continue to do so. Such jingoism (militarist, aggressive chauvinism) is directed against the rivaling Great Powers and, in particular, against the oppressed nations and minorities (i.e. against people in the semi-colonial countries as well as the migrants and national minorities in the imperialist states).

 

4.             If the working class does not mobilize against the imperialist warmongers and eventually overthrow them, these trade wars and sable-rattling will ultimately result in World War III. While this is not likely in the near future, the RCIT alerts the workers vanguard to fully understand the historic dangers of the Great Power rivalry and to unite as soon as possible on the basis of a revolutionary program of struggle.

 

5.             It is of utmost importance for revolutionaries in imperialist countries to fight unconditionally against such imperialist chauvinism and militarism. The RCIT stands on the classic program of our movement which usually has been summarized by the formula of Revolutionary Defeatism. Basically this means nothing else but the application of the Marxist program and the general methods of the class struggle to the terrain of anti-chauvinist and anti-militarist struggle. It is based on the axiom that the working class is by its very nature an international class. As such, its interests are in sharpest contrast to those of the imperialist bourgeoisie. Just as the workers of a given enterprise have no common interests with their boss, so has the working class no common interests with the ruling class of a given capitalist state. Quite the opposite, as the workers want to weaken, defeat and finally expropriate the owners of “their” corporation, so do the workers of a given capitalist country desire to weaken, defeat and finally overthrow the ruling class. (Hence, historically, the category “defeatism” derived from the position of the Bolsheviks to call for the defeat of the ruling class in Russia’s imperialist wars.) For these reasons the workers will utilize every conflict in which their class enemy is involved in order to advance their interests and to strengthen their fighting power.

 

6.             In cases of conflicts between imperialist states, the RCIT calls workers and popular organizations around the world to act decisively on the basis of the principles of international working class solidarity. This means that they must not support either camp. They must refuse to side with their own ruling class as well as with that of the opposing imperialist camp: Down with all imperialist Great Powers – whether the US, EU, Japan, China or Russia! Socialists totally reject any chauvinist propaganda of the ruling class. Instead of supporting their “own” ruling class, they propagate irreconcilable class struggle (following the famous phrase of Karl Liebknecht in World War I “The main enemy is at home”). This strategy implies in the case of war, as formulated by Lenin and the Bolshevik Party in 1914, that revolutionaries strive for the “transformation of the imperialist war into civil war”, i.e. the advance of the proletariats’ struggle for power under the conditions of war. In the same spirit, we advocate the transformation of the Global Trade War into domestic political class struggle against the ruling elite. Such a program is the only way to unite the international working class on an internationalist basis and to break any “patriotic” unity of workers with “their” imperialist bourgeoisie as well as their lackeys inside the workers movement. The program of revolutionary defeatism is not a program which starts to be relevant only once a war breaks out (if one begins fighting for it only by then, it will be too late) but one which has to be implemented from now on.

 

7.             More concretely, the RCIT urges socialists to deploy the following tactics in conflicts between imperialist states:

 

i)             Socialists resolutely oppose all forms of imperialist chauvinism which is wiping up hatred of one people against the other. Such jingoism is aimed at poisoning the consciousness of the working people. Hence, they must launch a determined campaign against any form of political or ideological support for any Great Power – be it their own imperialist bourgeoisie or a foreign one.

 

ii)            It is the duty of socialists to oppose all kind of sanctions and measures of trade wars against imperialist rivals.

 

iii)           Likewise, they have to struggle against all forms of militarism, armament and wars between Great Power rivals.

 

iv)           Where working class organizations have representatives in parliamentary bodies, they are obligated to vote against all such chauvinist measures. However, the crucial area of class struggle is not the parliament but workplaces, neighborhoods, schools, universities and barracks. It is here where socialists have to distribute their propaganda and to agitate for class struggle actions (e.g. demonstrations, strikes up to general strikes, uprisings, etc. – according to conditions and relation of forces).

 

v)            It is of utmost importance for revolutionaries to advocate cross-border joint statements and activities of socialists, trade unions as well as other workers and popular mass organizations of the respective imperialist countries involved in the conflict. Such measures can be a strong signal of concrete internationalist working class solidarity!

 

8.             In cases of conflicts between the imperialist bourgeoisie and oppressed people, the RCIT calls workers and popular organizations around the world to act decisively in the spirit of revolutionary anti-imperialism and working class internationalism. They must unconditionally support the oppressed people against the imperialist aggressors and fight for the defeat of the latter. They must apply the anti-imperialist united front tactic – this means siding with the forces representing these oppressed people without giving political support to their respective leaderships (usually petty bourgeois nationalists or Islamists; sometimes even semi-colonial bourgeois states). Socialists in the imperialist countries are obligated to fight merciless against the social-chauvinist supporters of the Great Power privileges as well as against the cowardly centrists who abstain from actively supporting the struggle of the oppressed. Socialists support the Anti-Imperialist Patriotism of the oppressed and help them to develop a socialist, internationalist consciousness. Only on the basis of such a program will it be possible for socialists to create the conditions for trust and unity of the workers and poor peasants of the oppressed people with the progressive workers in the imperialist countries. Only on such a fundament will it be possible to unite the international working class on an internationalist basis.

 

9.             This means, more concretely, that the RCIT advocates the following tactics:

 

i)             In cases of imperialist non-military aggression against semi-colonial countries (e.g. sanctions against North Korea, Iran, Zimbabwe, Venezuela etc.), socialists must unconditionally oppose it and support measures to undermine, break and, if possible, stop it. While we fight for a world without nuclear weapons, we strongly reject any imperialist aggression against semi-colonial country which possess (or strives to possess) nuclear weapons.

 

ii)            In cases of imperialist wars and occupations of semi-colonial countries (e.g. US in Afghanistan since 2001, in Iraq since 2003, France in Mali since 2013, Russia in Syria since 2015, Israeli settler state occupying Palestine), socialists call for the defeat of the imperialist aggressors and the military victory of the forces representing the oppressed people. The same tactic is required in cases of aggressions by proxy armies for the Great Powers (e.g. AU forces in Somalia, G5 forces in the Sahel countries in West Africa)

 

iii)           Likewise, socialists unconditionally oppose the oppression of national minorities and fully support the right of national self-determination of oppressed people (e.g. the Chechen and other Caucasian people in Russia, the Uyghurs and Tibetans in China, Catalonia in Spain). This means supporting all their national, democratic and cultural rights, including the right to have an independent state if they wish so. Likewise we support local self-government for ethnic minorities like the Roma, the Native Americans in the U.S., etc.

 

iv)           In the same spirit, socialists defend migrants and refugees against national oppression and racist discrimination. Such defense includes the struggle for full equality for migrants (use of native language, citizen rights, equal wages; full solidarity with Muslim migrants against Islamophobic racism, etc.). We also call for a united front in order to physically defend migrants and refugees against racist attacks (self-defense groups, etc.). It also means to fight against racist immigration control in imperialist states and to defend ‘Open Borders’ for refugees. Actual examples for such issues are Trump’s mass deportations of migrants and his “Muslim Ban”, the EU’s racist Frontex regime in the Mediterranean Sea and on the Balkans, Russia’s discrimination against people from the Caucasus and Central Asia, etc.).

 

v)            The strategic goal is to free the working class of the oppressed people from any dominance by bourgeois or petty-bourgeois forces and to advance its independent organization. Only on the basis of such political and organizational independence will the working class be able to lead the other classes and layers of the oppressed people towards liberation from the yoke of imperialism and capitalism.

 

vi)           To advance the struggle for these goals, socialists have to agitate in workplaces, neighborhoods, the schools, universities and in the trenches. They will support all practical actions which help to advance the struggle of the oppressed to defeat the imperialist aggressors. Such activities embrace all forms of class struggle (e.g. demonstrations, strikes up to general strikes, uprisings, participating in wars, etc. – according to conditions and relation of forces). It also includes practical actions which sabotage the aggressions of the imperialist masters (selected strikes against the imperialist war machinery, collective refusal to do work serving the oppression, helping refugees to overcome the barbaric walls of the imperialist fortresses, etc.). Furthermore, socialists should conduct political agitation among the rank and files soldiers of the imperialist armies in order to undermine the reactionary control of the generals, to advance mass desertion as well as fraternization with the “enemy”, etc. We defend the right of oppressed people to get military and other material aid from other states (incl. imperialist states) as long as it does not lead to political subordination to these states. A negative example for this is the petty-bourgeois Kurdish YPG in Syria which became proxies of US imperialism. Workers in such states must support and not block such material aid for the liberation struggle.

 

vii)          There have been rare cases in recent history where the United Nations (or individual states) – under the pressure of progressive mass movements – have formally imposed sanctions on particularly reactionary powers (e.g. sanctions against the South African Apartheid state before 1994). Today many Muslim states have imposed sanctions on the imperialist Israeli state. We critically support such sanctions imposed by semi-colonial countries while pointing out their limitations. In case of imperialist states imposing such sanctions we are aware that these are not the same as reactionary sanctions of imperialist states against rivals or against insubordinate semi-colonies. However, as Marxists we advocate workers and popular sanctions against such reactionary forces like the Zionist state. This means workers actions to stop trade and military aid for Israel, consumer boycott, etc. Hence we critically support the BDS campaign against Israel despite its limitations.

 

viii)        Likewise, revolutionaries advocate cross-border joint statements and activities of socialists, trade unions as well as other workers and popular mass organizations of the respective imperialist and semi-colonial countries.

 

10.          The two fundamental aspects of Revolutionary Defeatism – (i) refusal to side with any camp in conflicts between Great Powers and (ii) active support for the struggle of oppressed people in order to defeat the imperialists – are inextricably linked with each other. The tensions between the Great Powers are based, to a large degree, on the desire of each ruling class to expand its sphere of influence in the South at the cost of its rivals. The oppression and super-exploitation of the oppressed people is determined by the Great Powers’ drive for global dominance. Opposition against the Great Powers without full support for the liberation struggles of the oppressed people is “platonic anti-imperialism” at best or “hidden social-imperialism” at worst. Support for this or that liberation struggle without steadfast opposition against all Great Powers involves the risk of siding with one imperialist camp against the other and, hence, of transforming a liberation force into a proxy for this or that Great Power.

 

11.          The RCIT point outs the fact that recent developments of accelerating contradictions between the Great Powers underline once more the basic truth of Marxism that capitalism in general and imperialism in particular is a world system and can only exist as such. Hence, the socialist answer to the global misery is not national isolation – an illusionary alternative inevitable resulting in poverty and backwardness given the international nature of the modern productive forces. No, we are neither for imperialist globalization nor for imperialist protectionism – the way forward is international class struggle for the creation of a socialist world economy and a world-wide federation of workers and peasant republics. Such a program requires a world party, i.e. an international organization and not national-isolated groups.

 

12.          From this follows the urgency to bring together the numerous movements against this or that neoliberal attack, against this or that war, etc. on an international scale. At the moment, all these movements are nationally isolated. In the best case, there exist regional co-ordinations. But in times of Global Trade Wars, of global tensions between the Great Powers, of imperialist aggressions all over the world – in such times it is decisive to unite the workers and popular movements (including the trade unions) on an international level. The global day of action against the Iraq war on 15 February 2003 with 15-20 million people participating, the world social forum movement, the international trade union federations are examples that international unity is possible. But we need international unity which last longer than one day, which is free of bureaucratic manipulators and libertarian muddle heads. We need a new world mass movement of the workers, youth and oppressed people!

 

13.          The RCIT denounces the petty-bourgeois program of pacifism. It spreads the illusion that it would be possible to overcome imperialist aggression without violence of the oppressed. History has proven otherwise! Furthermore, the pacifists’ focus on simple ending a war by any means so that “peace” prevails is not progressive in any way. As long as such a struggle is not combined with the revolutionary overthrow of the imperialist bourgeoisie, such a strategy simply means to advocate the creation of the pre-war conditions of imperialist “peace”, i.e. the very conditions which inevitable led to the imperialist war. While revolutionaries fight uncompromisingly against the professional pacifist confusers, they have to deal pedagogically with the wish for peace among the ordinary masses. The slogan for peace can play a progressive role if it is integrated into a revolutionary program of anti-militarist struggle.

 

14.          The RCIT draws attention to important social developments in imperialist countries which have taken place in the past decades and which have crucial consequences for the program of revolutionary defeatism. Such developments are, on one hand, the massive increase of migration and, as a result, the high share of migrants in the imperialist metropolises. These migrants (including the second and third generation children) are systematically oppressed and super-exploited as national minorities and constitute a significant part of the working class in the imperialist countries. These migrants are therefore of strategic importance for building a revolutionary workers party in general and for the revolutionary defeatist strategy in particular. In fact, the policy on migrants and refugees is the preparation and a litmus test for every progressive organization which will demonstrate if it will be able to withstand the pressures of an imperialist war. While there are some social climber and Quisling-like “super-patriots” among the migrants, the huge majority of them have a substantially lower identification with their new imperialist “homeland” as they usually come from poorer, semi-colonial countries. This is symbolically proven at every football match between an imperialist country and the original mother country of migrants living in the given imperialist state. In such cases the migrants will always enthusiastically side with their original mother country and not with the imperialist host country (e.g. Germany or Austria vs. Turkey; France vs. Algeria, U.S. vs. Mexico). In summary, revolutionaries strive for the transformation of the chauvinist hatred against migrants and of the hysteria about the so-called “Refugee Crisis” into the creation of international unity of workers and oppressed from different countries. Such unity can be achieved on the basis of joint struggles for immediate economic and political demands, for democratic rights of migrants and for international solidarity with the liberations struggles of the workers and oppressed in the South.

 

15.          Another important development of recent past is that more than ¾, i.e. the huge majority, of the international working class is located no longer in the old imperialist states (U.S., Western Europe and Japan) but in the semi-colonial countries as well as China. Hence, the struggle of the workers and oppressed in these countries directly effects the global production of capitalist value on which the living standard in the old imperialist countries depends.

 

16.          On the other hand, the imperialists have today a thick web of capitalist media at their service (TV, internet, social media, free papers, etc) which enables them a round-the-clock constant stream of chauvinist manipulation of the working class and oppressed. This is utilized with particular effect for provoking a sentiment in the society of being in permanent danger of “terrorist attacks” and “waves of refugees coming”. Likewise, the bourgeoisie also often utilizes the monopolized media to support the reduction of social and economic rights of workers or to even to support coups d'état in semi-colonial countries such as Brazil in 2016. However, it is also true that the massive spread of the internet (incl. social media) offers workers and oppressed much better opportunities to exchange information and mobilize on a global scale. It is crucial for socialists to encourage the workers vanguard to utilize these media in order to advance the voices of the oppressed.

 

17.          Economic and social developments of the capitalist societies have created a situation where the ruling classes are more dependent on political support of the working class and the popular masses at the home front. This has led to the situation that the imperialists are determined to limit the causalities among their armies as much as possible. This is proven by the fact that the US was forced to withdraw the bulk of its troops from Afghanistan and Iraq despite the fact that their losses were much less than during the Vietnam War or the Korean War 1950-53. Likewise, Israel lost its war against Hezbollah in summer 2006 with only 122 soldiers killed (out of 30,000 soldiers deployed). In short, the decadent, imperialist societies which are robber states can absorb much less blows than the oppressed people who fight for a just cause! Revolutionaries in imperialist states can utilize this for aiding the struggle of the oppressed by further undermining the chauvinist “moral” among the people and by advocating internationalist solidarity.

 

18.          The Marxist tradition has always identified the reformist forces as agents of the bourgeoisie within the labor movement and the centrists as opportunistically adapting to these reformists. Given the massive bourgeoisification of the workers movement in the old imperialist countries, the increasing limitation of the reformist parties to the labor aristocracy and the primarily orientation of most centrist forces to the petty-bourgeois world of reformist and academic circles – all this has resulted in a further political degeneration of these forces in general and in relation to their approach to imperialism in particular.

 

19.          The revisionism of many reformists and centrists contains the following characteristics:

 

i)             Refusal to recognize the Great Power rivalry as a key feature of the present period and, related to this, refusal to recognize the imperialist character of China and Russia (e.g. PSTU/LIT, PTS/FT, UIT, PO/CRFI, FLTI); the Party of the European Left de facto openly rejects the whole Marxist conception of imperialism; organizations like the CWI or the IMT occasionally recognize the imperialist character of Russia and China but draw no conclusions from this; most Stalinists and some centrists (e.g. Altamira’s PO/CRFI, the so-called Spartacists) even characterize China as a “socialist” or “deformed workers” state. Consequently, many of the reformist and centrist forces opportunistically adapt either to the Western or the Eastern Great Powers (pro-Western resp. pro-Eastern social-imperialism). Examples for this are, among others, the South African CP’s pro-China stance; support of Greece’s SYRIZA (which is part of Party of the European Left) for EU’s sanctions against Russia; the support of Zyuganov’s KPRF, Lakeev’s UCP or Tyulkin’s RKRP for imperialist Russia in the Ukraine since 2014; the Japanese CP’s support for Tokyo’s territorial claims against China; the CWI’s adaption to Western imperialism (disguised support for Britain in the Malvinas War 1982, support for Zionism, refusal to defend Iraq or Afghanistan against the US/UK), etc.. We also see the phenomena of reformist and centrist forces preaching pseudo-defeatism which in fact is inverted social-chauvinism, i.e. opportunist adaption to Great Powers which are in conflict with their own imperialist bourgeoisie (historical examples for this are the pro-Allied position of German, Austrian and Italian reformists and centrists in 1933-45; the Stalinists’ flirt with Nazi-Germany in 1939-41). Today we see various Stalinists and centrists in the US and Western Europe supporting Russian and Chinese imperialism. (As a side-note we draw attention to the fact that such reactionary “defeatism” is also followed by various ultra-reactionary and fascist groups in Western Europe which subscribe to Dugin’s Eurasianism and lean towards Russian imperialism.)

 

ii)            Refusal to support the national and democratic liberation struggles of the oppressed people against the imperialist aggressors and their local lackeys in the South. Various Stalinists and centrists even support unashamed imperialist wars (e.g. the French PCF’s backing, as a government party, of the wars against Yugoslavia in 1999 and Afghanistan in 2001 as well as of the military interventions in Mali in 2013 and in Iraq in 2014; another example is the support of the KPRF, UCP, RKRP and other Stalinists for Russia’s war in Syria). These Stalinists and various centrists also side with pro-imperialist dictatorships like Assad in Syria or General Sisi in Egypt (e.g. the WWP, PSL, ANSWER in the US; CPB, Counterfire and the “Stop the War Coalition” in Britain; Alan Woods IMT and the Morenoite LIT praised the military coup in Egypt in July 2013 as a “Second Revolution”).

 

iii)           Refusal to consistently support the full equality for migrants and to fight for Open Border for refugees by nearly all reformists and centrists. Greece’s SYRIZA as a governmental party bears full co-responsibility for the EU imperialist assault on refugees (Frontex program, etc.). Various pseudo-socialists support social-chauvinist struggles for the exclusion of migrants from the labor market (e.g. “British Jobs for British Workers” strike in 2009, supported by the trade union bureaucracy, the Stalinist CPB, the centrist CWI and IMT, etc.). Other example of social-chauvinism are the PCF’s support for the reactionary Je suis Charlie campaign for the Islamophobic Charlie Hebdo magazine as well as its vote in the parliament for the declaration of the state of emergency by the Hollande government after the terrorist attack (both in 2015).

 

20.          In summary, the RCIT emphasizes the crucial importance of the program of Revolutionary Defeatism in order to meet the challenges of the current historic period. Without such a program it is impossible for any socialist organization to find a correct orientation in a period marked by the rapid acceleration of the rivalry between the Great Powers as well as by the incessant aggression of the imperialists and their lackeys against the working class and the oppressed people. The RCIT calls all liberation fighters to join us in the struggle to build a Revolutionary World Party – a party that consistently fights for the global overthrow of imperialism and the foundation of a socialist society without oppression and exploitation. Building such a world party requires, among others, intransigent struggle against all social-imperialists adapting to their own Great Power or any other; it requires also systematic pushing back of all those revisionists who refuse to support the struggles of the oppressed people against the Great Powers and their local regimes in the South. Without a world party it is impossible to fight for a consistent program against imperialism and militarism on an international scale.

 

21.          Naturally, building such a party requires a longer process of building roots among the masses, education of cadres, practical tests, etc. Today the RCIT is a pre-party organization committed to build such a world party. Currently, we are only the nuclei of the future world party. But such a world party will not fall from heaven! It can not be built on a national terrain alone as this will only result in the creation of national-centered organizations with all the inevitable political deformations. No, the process of building a world party can only take place in the trenches of international class struggle on the basis of an internationalist program. The RCIT calls all revolutionaries around the world to join us in this most important task!

 

Workers and Oppressed: Fight all Great Powers in East and West!

 

International Unity of Struggle against all Great Powers – U.S., China, EU, Russia and Japan!

 

In Conflicts between Great Powers: The Main Enemy is at Home! Transformation of the Global Trade War into Class Struggle against the Ruling Elite! Transformation of the Imperialist War into Revolutionary Civil War!

 

Support All Liberation Struggles of the Workers and Oppressed against any Great Power and their local Regimes in the South! But No Political Support for the Non-Revolutionary Leaderships of these Struggles!

 

Transformation of the Chauvinist Hatred against Migrants and of the Hysteria about the so-called “Refugee Crisis” into the Creation of International Unity of Workers and Oppressed from different Countries! Fight together for Immediate Economic and Political Demands, for Democratic Rights of Migrants and for International Solidarity with the Liberations Struggles of the Workers and Oppressed in the South!

 

Workers and Oppressed of all Countries, Unite!

 

No Future without Socialism! No Socialism without Revolution! No Revolution without a Revolutionary World Party!

 

Forward in Building the RCIT! For a new World Party of Socialist Revolution!

 

* * * *

 

We refer readers also to the following documents of the RCIT:

 

Joint Statement: Global Trade War: No to Great Power Jingoism in West and East! Neither Imperialist Globalization nor Imperialist Protectionism! For International Solidarity and Joint Struggle of the Working Class and Oppressed People! 4 July 2018, https://www.thecommunists.net/rcit/joint-statement-on-the-looming-global-trade-war/

 

Joint Statement: Warmongering in the Middle East: Down with all Imperialist Great Powers and Capitalist Dictatorships! 13 May 2018, https://www.thecommunists.net/worldwide/africa-and-middle-east/joint-statement-warmongering-in-the-middle-east/

 

Michael Pröbsting: The Great Robbery of the South. Continuity and Changes in the Super-Exploitation of the Semi-Colonial World by Monopoly Capital. Consequences for the Marxist Theory of Imperialism, RCIT Books, Vienna 2013, https://www.thecommunists.net/theory/great-robbery-of-the-south/.

 

 

Resolución del Comité Ejecutivo Internacional de la Corriente Comunista Revolucionaria Internacional (CCRI/RCIT), 8 de septiembre de 2018, www.thecommunists.net

 

 

 

1. La rivalidad que se acelera rápidamente entre las grandes potencias imperialistas (EE.UU., la UE, China, Rusia y Japón), que está experimentando un agravamiento cualitativo con el inicio de la Guerra Comercial Global, hace que el programa de derrotismo revolucionario sea uno de los temas más importantes para todos los socialistas en los estados imperialistas.

 

2. El surgimiento de nuevas potencias imperialistas (China y Rusia) y la posterior aceleración de dicha rivalidad entre todas las Grandes Potencias son características clave del período histórico que se abrió en 2008, como ha explicado en numerosas ocasiones la CCRI/RCIT. En tal período de crisis histórica del capitalismo, las clases dominantes de todos los estados imperialistas luchan por:

 

i) Intensificación de la explotación de la clase trabajadora;

 

ii) Intensificación de la opresión y superexplotación de los migrantes en estos países;

 

iii) Intensificación de la opresión y superexplotación de los países semicoloniales;

 

iv) Intensificación de intervenciones militares y guerras de agresión en el mundo semicolonial bajo la hipócrita frase de “Guerra contra el Terrorismo” (en particular en Oriente Medio y África);

 

v) Aumento del uso de sanciones y guerras comerciales contra rivales;

 

vi) Aceleración del armamento y propaganda militarista contra rivales (EE.UU. y Japón vs. China, EE.UU. y UE vs. Rusia, etc.).

 

3. Para estos propósitos, las clases dominantes de los estados imperialistas (representadas por las Administraciones de Trump, Putin, Xi, etc.) han acelerado masivamente el chovinismo y el militarismo de las Grandes Potencias y, inevitablemente, continuarán haciéndolo. Dicho patriotismo (militarista, chovinismo agresivo) está dirigido contra las grandes potencias rivales y, en particular, contra las naciones y minorías oprimidas (es decir, contra las personas en los países semicoloniales, así como contra los migrantes y las minorías nacionales en los estados imperialistas).

 

4. Si la clase trabajadora no se moviliza contra los belicistas imperialistas y eventualmente los derroca, estas guerras comerciales y el ruido de las martas finalmente resultarán en la Tercera Guerra Mundial. Si bien esto no es probable en un futuro próximo, la CCRI/RCIT alerta a la vanguardia obrera para que comprenda plenamente los peligros históricos de la rivalidad entre las grandes potencias y se una lo antes posible sobre la base de un programa de lucha revolucionario.

 

5. Es de suma importancia que los revolucionarios de los países imperialistas luchen incondicionalmente contra ese chovinismo y militarismo imperialista. La CCRI/RCIT se apoya en el programa clásico de nuestro movimiento que generalmente se ha resumido en la fórmula del Derrotismo Revolucionario. Básicamente, esto no significa más que la aplicación del programa marxista y los métodos generales de la lucha de clases al terreno de la lucha antichovinista y antimilitarista. Se basa en el axioma de que la clase de trabajo es por su propia naturaleza, una clase internacional. Como tal, sus intereses contrastan con los de la burguesía imperialista. Así como los trabajadores de una empresa determinada no tienen intereses comunes con su jefe, la clase trabajadora no tiene intereses comunes con la clase dominante de un estado capitalista dado. Todo lo contrario, como los trabajadores quieren debilitar, derrotar y finalmente expropiar a los dueños de “su” corporación, también los trabajadores de un determinado país capitalista desean debilitar, derrotar y finalmente derrocar a la clase dominante. (De ahí, históricamente, la categoría "derrotismo" derivada de la posición de los bolcheviques de pedir la derrota de la clase dominante en las guerras imperialistas de Rusia.

 

6. En casos de conflictos entre estados imperialistas, la CCRI/RCIT llama a las organizaciones obreras y populares de todo el mundo a actuar con decisión sobre la base de los principios de la solidaridad internacional de la clase trabajadora. Esto significa que no deben apoyar a ninguno de los dos bandos. Deben negarse a ponerse del lado de su propia clase dominante, así como de la del campo imperialista opuesto: ¡Abajo todas las grandes potencias imperialistas, ya sean Estados Unidos, la UE, Japón, China o Rusia! Los socialistas rechazan totalmente cualquier propaganda chovinista de la clase dominante. En lugar de apoyar a su "propia" clase dominante, propagan una lucha de clases irreconciliable (siguiendo la famosa frase de Karl Liebknecht en la Primera Guerra Mundial "El principal enemigo está en casa”). Esta estrategia implica en el caso de la guerra, como la formularon Lenin y el Partido Bolchevique en 1914, que los revolucionarios luchan por la “transformación de la guerra imperialista en guerra civil”, es decir, el avance de la lucha de los proletariados por el poder en las condiciones de guerra. Con el mismo espíritu, abogamos por la transformación de la Guerra Comercial Global en una lucha de clases política interna contra la élite gobernante. Tal programa es la única manera de unir a la clase trabajadora internacional sobre una base internacionalista y romper cualquier unidad “patriótica” de los trabajadores con “su” burguesía imperialista, así como sus lacayos dentro del movimiento obrero. El programa del derrotismo revolucionario no es un programa que comienza a ser relevante solo una vez que estalla una guerra (si uno comienza a luchar por ella solo para entonces, será demasiado tarde) sino que debe implementarse a partir de ahora.

 

7. Más concretamente, la CCRI/RCIT insta a los socialistas a desplegar las siguientes tácticas en los conflictos entre estados imperialistas:

 

i) Los socialistas se oponen resueltamente a todas las formas de chovinismo imperialista que está limpiando el odio de un pueblo contra el otro. Tal patriotismo tiene como objetivo envenenar la conciencia de los trabajadores. Por lo tanto, deben lanzar una campaña decidida contra cualquier forma de apoyo político o ideológico a cualquier Gran Potencia, ya sea su propia burguesía imperialista o extranjera.

 

ii) Es deber de los socialistas oponerse a todo tipo de sanciones y medidas de guerras comerciales contra los rivales imperialistas.

 

iii) Asimismo, deben luchar contra todas las formas de militarismo, armamento y guerras entre rivales de Gran Potencia.

 

iv) Cuando las organizaciones de la clase trabajadora tienen representantes en los órganos parlamentarios, están obligadas a votar en contra de todas esas medidas chovinistas. Sin embargo, el área crucial de la lucha de clases no es el parlamento, sino los lugares de trabajo, los barrios, las escuelas, las universidades y los cuarteles. Es aquí donde los socialistas tienen que distribuir su propaganda y agitar por acciones de lucha de clases (por ejemplo, manifestaciones, huelgas generales, levantamientos, etc. - según las condiciones y la relación de fuerzas).

 

v) Es de suma importancia para los revolucionarios promover declaraciones y actividades conjuntas transfronterizas de socialistas, sindicatos y otros trabajadores y organizaciones populares de masas de los respectivos países imperialistas involucrados en el conflicto. ¡Tales medidas pueden ser una fuerte señal de solidaridad concreta de la clase trabajadora internacionalista!

 

8. En casos de conflictos entre la burguesía imperialista y los pueblos oprimidos, la CCRI/RCIT llama a las organizaciones obreras y populares de todo el mundo a actuar con decisión en el espíritu del antiimperialismo revolucionario y el internacionalismo de la clase obrera. Deben apoyar incondicionalmente al pueblo oprimido contra los agresores imperialistas y luchar por la derrota de estos últimos. Deben aplicar la táctica antiimperialista del frente único -esto significa ponerse del lado de las fuerzas que representan a estos pueblos oprimidos sin dar apoyo político a sus respectivos líderes (generalmente nacionalistas pequeñoburgueses o islamistas; a veces incluso estados burgueses semicoloniales). Los socialistas de los países imperialistas están obligados a luchar sin piedad contra los partidarios socialchovinistas de los privilegios de la Gran Potencia, así como contra los centristas cobardes que se abstienen de apoyar activamente la lucha de los oprimidos. Los socialistas apoyan el patriotismo antiimperialista de los oprimidos y los ayudan a desarrollar una conciencia socialista e internacionalista. Solo sobre la base de tal programa será posible que los socialistas creen las condiciones para la confianza y la unidad de los trabajadores y campesinos pobres del pueblo oprimido con los trabajadores progresistas de los países imperialistas. Solo sobre ese fundamento será posible unir a la clase trabajadora internacional sobre una base internacionalista.

 

9. Esto significa, más concretamente, que la CCRI/RCIT defiende las siguientes tácticas:

 

i) En casos de agresión imperialista no militar contra países semicoloniales (por ejemplo, sanciones contra Corea del Norte, Irán, Zimbabue, Venezuela, etc.), los socialistas deben oponerse incondicionalmente y apoyar medidas para socavarlo, romperlo y, si es posible, detenerlo. Mientras luchamos por un mundo sin armas nucleares, rechazamos enérgicamente cualquier agresión imperialista contra un país semicolonial que posea (o se esfuerce por poseer) armas nucleares.

 

ii) En casos de guerras imperialistas y ocupaciones de países semicoloniales (por ejemplo, Estados Unidos en Afganistán desde 2001, en Irak desde 2003, Francia en Malí desde 2013, Rusia en Siria desde 2015, el estado colono israelí que ocupa Palestina), los socialistas piden la derrota de los agresores imperialistas y la victoria militar de las fuerzas que representan al pueblo oprimido. Se requiere la misma táctica en casos de agresiones de ejércitos apoderados para las Grandes Potencias (por ejemplo, fuerzas de la UA en Somalia, fuerzas del G5 en los países del Sahel en África Occidental)

 

iii) Asimismo, los socialistas se oponen incondicionalmente a la opresión de las minorías nacionales y apoyan plenamente el derecho a la autodeterminación nacional de los pueblos oprimidos (por ejemplo, los chechenos y otros pueblos caucásicos en Rusia, los uigures y tibetanos en China, Cataluña en España). Esto significa apoyar todos sus derechos nacionales, democráticos y culturales, incluido el derecho a tener un estado independiente si así lo desean. Asimismo, apoyamos el autogobierno local para minorías étnicas como los romaníes, los nativos americanos en los EE. UU., Etc.

 

iv) Con el mismo espíritu, los socialistas defienden a los migrantes y refugiados contra la opresión nacional y la discriminación racista. Dicha defensa incluye la lucha por la plena igualdad de los migrantes (uso de la lengua materna, derechos ciudadanos, igualdad de salarios; plena solidaridad con los migrantes musulmanes contra el racismo islamófobo, etc.). También llamamos a un frente unido para defender físicamente a los migrantes y refugiados de los ataques racistas (autodefensas, etc.). También significa luchar contra el control racista de la inmigración en los estados imperialistas y defender las "fronteras abiertas" para los refugiados. Ejemplos reales de estos problemas son las deportaciones masivas de migrantes por parte de Trump y su "prohibición musulmana", el régimen racista de Frontex de la UE en el mar Mediterráneo y los Balcanes, la discriminación de Rusia contra personas del Cáucaso y Asia Central, etc.).

 

v) El objetivo estratégico es liberar a la clase trabajadora del pueblo oprimido de cualquier dominio de las fuerzas burguesas o pequeñoburguesas y promover su organización independiente. Solo sobre la base de tal independencia política y organizativa podrá la clase trabajadora conducir a las otras clases y capas del pueblo oprimido hacia la liberación del yugo del imperialismo y el capitalismo.

 

vi) Para avanzar en la lucha por estos objetivos, los socialistas deben agitar en los lugares de trabajo, los barrios, las escuelas, las universidades y en las trincheras. Apoyarán todas las acciones prácticas que ayuden a avanzar en la lucha de los oprimidos para derrotar a los agresores imperialistas. Estas actividades abarcan todas las formas de lucha de clases (por ejemplo, manifestaciones, huelgas generales, levantamientos, participación en guerras, etc., según las condiciones y la relación de fuerzas). También incluye acciones prácticas que sabotean las agresiones de los amos imperialistas (huelgas seleccionadas contra la maquinaria de guerra imperialista, negativa colectiva a trabajar al servicio de la opresión, ayuda a los refugiados a superar los bárbaros muros de las fortalezas imperialistas, etc.). Es más, los socialistas deben realizar una agitación política entre las filas de soldados de los ejércitos imperialistas para socavar el control reaccionario de los generales, promover la deserción masiva y la fraternización con el "enemigo", etc. Defendemos el derecho de los oprimidos a obtener ayuda militar y material de otros estados (incluidos los estados imperialistas) siempre que no conduzca a la subordinación política a estos estados. Un ejemplo negativo de esto son las YPG kurdas pequeñoburguesas en Siria, que se convirtieron en representantes del imperialismo estadounidense. Los trabajadores de tales estados deben apoyar y no bloquear esa ayuda material para la lucha de liberación. Defendemos el derecho de las personas oprimidas a obtener ayuda militar y material de otros estados (incluidos los estados imperialistas) siempre que no conduzca a una subordinación política a estos estados. Un ejemplo negativo de esto son las YPG kurdas pequeñoburguesas en Siria, que se convirtieron en representantes del imperialismo estadounidense. Los trabajadores de tales estados deben apoyar y no bloquear esa ayuda material para la lucha de liberación. Defendemos el derecho de las personas oprimidas a obtener ayuda militar y material de otros estados (incluidos los estados imperialistas) siempre que no conduzca a una subordinación política a estos estados. Un ejemplo negativo de esto son las YPG kurdas pequeñoburguesas en Siria, que se convirtieron en representantes del imperialismo estadounidense. Los trabajadores de tales estados deben apoyar y no bloquear esa ayuda material para la lucha de liberación.

 

vii) Ha habido casos raros en la historia reciente en los que las Naciones Unidas (o estados individuales) - bajo la presión de movimientos de masas progresistas - han impuesto formalmente sanciones a potencias particularmente reaccionarias (por ejemplo, sanciones contra el estado sudafricano del apartheid antes de 1994). Hoy en día, muchos estados musulmanes han impuesto sanciones al estado imperialista israelí. Apoyamos críticamente esas sanciones impuestas por países semicoloniales al tiempo que señalamos sus limitaciones. En el caso de que los estados imperialistas impongan tales sanciones, somos conscientes de que no son lo mismo que las sanciones reaccionarias de los estados imperialistas contra rivales o semicolonias insubordinadas. Sin embargo, como marxistas defendemos las sanciones populares y de los trabajadores contra fuerzas reaccionarias como el estado sionista.

 

viii) Asimismo, los revolucionarios defienden declaraciones y actividades conjuntas transfronterizas de socialistas, sindicatos y otras organizaciones de masas populares y obreras de los respectivos países imperialistas y semicoloniales.

 

10. Los dos aspectos fundamentales del Derrotismo Revolucionario -(i) la negativa a ponerse del lado de cualquier bando en los conflictos entre las grandes potencias y (ii) el apoyo activo a la lucha de los pueblos oprimidos para derrotar a los imperialistas- están indisolublemente vinculados entre sí. Las tensiones entre las grandes potencias se basan, en gran medida, en el deseo de cada clase dominante de expandir su esfera de influencia en el Sur a costa de sus rivales. La opresión y superexplotación del pueblo oprimido está determinada por el impulso de las grandes potencias por el dominio global. La oposición contra las grandes potencias sin un apoyo total a las luchas de liberación del pueblo oprimido es, en el mejor de los casos, “antiimperialismo platónico” o “socialimperialismo oculto” en el peor de los casos. Apoyar esta o aquella lucha de liberación sin una firme oposición contra todas las Grandes Potencias implica el riesgo de ponerse del lado de un campo imperialista contra el otro y, por tanto, de transformar una fuerza de liberación en un representante de esta o aquella Gran Potencia.

 

11. La CCRI/RCIT destaca el hecho de que los recientes desarrollos de aceleradas contradicciones entre las grandes potencias subrayan una vez más la verdad básica del marxismo de que el capitalismo en general y el imperialismo en particular es un sistema mundial y sólo puede existir como tal. Por lo tanto, la respuesta socialista a la miseria global no es el aislamiento nacional, una alternativa ilusoria inevitable que resulta en pobreza y atraso dada la naturaleza internacional de las fuerzas productivas modernas. No, no estamos ni a favor de la globalización imperialista ni a favor del proteccionismo imperialista: el camino a seguir es la lucha de clases internacional por la creación de una economía mundial socialista y una federación mundial de repúblicas obreras y campesinas. Tal programa requiere un partido mundial, es decir, una organización internacional y no grupos nacionales aislados.

 

12. De aquí se desprende la urgencia de reunir a los numerosos movimientos en contra de tal o cual ataque neoliberal, contra esta o aquella guerra, etc., en una escala internacional. Por el momento, todos estos movimientos están aislados a nivel nacional. En el mejor de los casos, existen coordinaciones regionales. Pero en tiempos de Guerras Comerciales Globales, de tensiones globales entre las Grandes Potencias, de agresiones imperialistas en todo el mundo, en esos momentos es decisivo unir a los movimientos obreros y populares (incluidos los sindicatos) a nivel internacional. El día mundial de acción contra la guerra de Irak el 15 de febrero de 2003 con la participación de entre 15 y 20 millones de personas, el movimiento del foro social mundial, las federaciones sindicales internacionales son ejemplos de que la unidad internacional es posible. Pero necesitamos una unidad internacional que dure más de un día, que esté libre de manipuladores burocráticos y confusión libertaria. ¡Necesitamos un nuevo movimiento mundial de masas de trabajadores, jóvenes y pueblos oprimidos!

 

13. La CCRI/RCIT denuncia el programa pequeño burgués de pacifismo. Difunde la ilusión de que sería posible superar la agresión imperialista sin la violencia de los oprimidos. ¡La historia ha demostrado lo contrario! Además, el enfoque de los pacifistas en simplemente poner fin a una guerra por cualquier medio para que prevalezca la "paz" no es progresista de ninguna manera. Mientras tal lucha no se combine con el derrocamiento revolucionario de la burguesía imperialista, tal estrategia simplemente significa abogar por la creación de las condiciones de "paz" imperialista antes de la guerra, es decir, las mismas condiciones que inevitablemente llevaron a la guerra imperialista. Mientras los revolucionarios luchan sin concesiones contra los confusores pacifistas profesionales, tienen que lidiar pedagógicamente con el deseo de paz entre las masas comunes. La consigna de paz puede desempeñar un papel progresista si se integra en un programa revolucionario de lucha antimilitarista.

 

14. La CCRI/RCIT llama la atención sobre importantes desarrollos sociales en los países imperialistas que han tenido lugar en las últimas décadas y que tienen consecuencias cruciales para el programa del derrotismo revolucionario. Tales desarrollos son, por un lado, el aumento masivo de la migración y, como resultado, la alta proporción de migrantes en las metrópolis imperialistas. Estos migrantes (incluidos los niños de segunda y tercera generación) son sistemáticamente oprimidos y superexplotados como minorías nacionales y constituyen una parte significativa de la clase trabajadora en los países imperialistas. Estos migrantes son, por tanto, de importancia estratégica para la construcción de un partido obrero revolucionario en general y para la estrategia derrotista revolucionaria en particular. De hecho, la política sobre migrantes y refugiados es la preparación y una prueba de fuego para toda organización progresista que demuestre si será capaz de resistir las presiones de una guerra imperialista. Si bien hay algunos “superpatriotas” escaladores sociales y parecidos a Quisling entre los migrantes, la gran mayoría de ellos tiene una identificación sustancialmente menor con su nueva "patria" imperialista, ya que suelen proceder de países semicoloniales más pobres. Esto se demuestra simbólicamente en cada partido de fútbol entre un país imperialista y la madre patria original de los migrantes que viven en el estado imperialista dado. En tales casos, los migrantes siempre estarán del lado de su madre patria con entusiasmo y no del país de acogida imperialista (por ejemplo, Alemania o Austria contra Turquía; Francia contra Argelia, Estados Unidos contra México). En resumen, los revolucionarios luchan por la transformación del odio chovinista contra los migrantes y de la histeria por la llamada “Crisis de los Refugiados” en la creación de la unidad internacional de trabajadores y oprimidos de diferentes países. Tal unidad se puede lograr sobre la base de luchas conjuntas por demandas económicas y políticas inmediatas, por los derechos democráticos de los migrantes y por la solidaridad internacional con las luchas de liberación de los trabajadores y oprimidos en el Sur.

 

15. Otro acontecimiento importante del pasado reciente es que más del ¾, es decir, la gran mayoría, de la clase trabajadora internacional ya no se encuentra en los viejos estados imperialistas (Estados Unidos, Europa Occidental y Japón) sino también en los países semicoloniales. como China. Por tanto, la lucha de los trabajadores y oprimidos en estos países afecta directamente la producción global de valor capitalista de la que depende el nivel de vida en los viejos países imperialistas.

 

16. Por otro lado, los imperialistas tienen hoy una densa red de medios capitalistas a su servicio (TV, Internet, redes sociales, periódicos gratuitos, etc.) lo que les permite un flujo constante de manipulación chovinista de la clase obrera y oprimidos las 24 horas del día. Esto se utiliza con especial efecto para provocar en la sociedad un sentimiento de estar en peligro permanente de "ataques terroristas" y "oleadas de refugiados que vienen". Asimismo, la burguesía también suele utilizar los medios de comunicación monopolizados para apoyar la reducción de los derechos sociales y económicos de los trabajadores o incluso para apoyar golpes de estado en países semicoloniales como Brasil en 2016. Sin embargo, también es cierto que la difusión de Internet (incluidas las redes sociales) ofrece a los trabajadores y los oprimidas oportunidades mucho mejores para intercambiar información y movilizarse a escala mundial.

 

17. Los desarrollos económicos y sociales de las sociedades capitalistas han creado una situación en la que las clases dominantes dependen más del apoyo político de la clase trabajadora y las masas populares en el frente interno. Esto ha llevado a la situación en la que los imperialistas están decididos a limitar las bajas entre sus ejércitos tanto como sea posible. Esto se demuestra por el hecho de que Estados Unidos se vio obligado a retirar la mayor parte de sus tropas de Afganistán e Irak a pesar de que sus pérdidas fueron mucho menores que durante la Guerra de Vietnam o la Guerra de Corea de 1950-53. Del mismo modo, Israel perdió su guerra contra Hezbollah en el verano de 2006 con sólo 122 soldados muertos (de los 30.000 soldados desplegados). En resumen, las sociedades imperialistas decadentes que son estados ladrones pueden absorber ¡mucho menos golpes que el pueblo oprimido que lucha por una causa justa! Los revolucionarios en los estados imperialistas pueden utilizar esto para ayudar a la lucha de los oprimidos socavando aún más la “moral” chovinista entre la gente y defendiendo la solidaridad internacionalista.

 

18. La tradición marxista siempre ha identificado a las fuerzas reformistas como agentes de la burguesía dentro del movimiento obrero ya los centristas como una adaptación oportunista a estos reformistas. Dada la burguesía masiva del movimiento obrero en los viejos países imperialistas, la creciente limitación de los partidos reformistas a la aristocracia obrera y la orientación primaria de la mayoría de las fuerzas centristas hacia el mundo pequeñoburgués de los círculos reformistas y académicos, todo esto ha resultado en una mayor degeneración política de estas fuerzas en general y en relación con su enfoque del imperialismo en particular.

 

19. El revisionismo de muchos reformistas y centristas tiene las siguientes características:

 

i) Negativa a reconocer la rivalidad entre las grandes potencias como una característica clave del período actual y, en relación con esto, negativa a reconocer el carácter imperialista de China y Rusia (por ejemplo, PSTU/LIT, PTS/FT, UIT, PO/CRFI, FLTI ); el Partido de la Izquierda Europea de facto rechaza abiertamente toda la concepción marxista del imperialismo; organizaciones como el CIT o el IMT reconocen ocasionalmente el carácter imperialista de Rusia y China, pero no sacan conclusiones de esto; la mayoría de los estalinistas y algunos centristas (por ejemplo, el PO/CRFI de Altamira, los llamados espartaquistas) incluso caracterizan a China como un estado “socialista” o “obrero deformado”. En consecuencia, muchas de las fuerzas reformistas y centristas se adaptan oportunistamente a las grandes potencias occidentales u orientales (socialimperialismo pro-occidental o pro-oriental). Ejemplos de esto son, entre otros, la postura pro-China del PC sudafricano; apoyo de SYRIZA de Grecia (que es parte del Partido de la Izquierda Europea) por las sanciones de la UE contra Rusia; el apoyo del KPRF de Ziuganov, el UCP de Lakeev o el RKRP de Tyulkin a la Rusia imperialista en Ucrania desde 2014; el apoyo del PC japonés a los reclamos territoriales de Tokio contra China; la adaptación del CIT al imperialismo occidental (apoyo disfrazado a Gran Bretaña en la Guerra de las Malvinas de 1982, apoyo al sionismo, negativa a defender Irak o Afganistán contra Estados Unidos / Reino Unido), etc. También vemos el fenómeno de las fuerzas reformistas y centristas predicando pseudo- derrotismo que en realidad es socialchovinismo invertido, es decir, la adaptación oportunista a las grandes potencias que están en conflicto con su propia burguesía imperialista (ejemplos históricos de esto son la posición pro-aliada de reformistas y centristas alemanes, austriacos e italianos en 1933-45; el coqueteo de los estalinistas con la Alemania nazi en 1939-41). Hoy vemos a varios estalinistas y centristas en los Estados Unidos y Europa Occidental apoyando al imperialismo ruso y chino. (Como nota al margen, llamamos la atención sobre el hecho de que ese "derrotismo" reaccionario también es seguido por varios grupos ultrarreaccionarios y fascistas en Europa Occidental que se suscriben al eurasianismo de Dugin y se inclinan hacia el imperialismo ruso).

 

ii) Negativa a apoyar las luchas de liberación nacional y democrática del pueblo oprimido contra los agresores imperialistas y sus lacayos locales en el Sur. Varios estalinistas y centristas incluso apoyan guerras imperialistas sin vergüenza (por ejemplo, el respaldo del PCF francés, como partido gubernamental, a las guerras contra Yugoslavia en 1999 y Afganistán en 2001, así como a las intervenciones militares en Mali en 2013 e Irak en 2014; otro ejemplo es el apoyo del KPRF, UCP, RKRP y otros estalinistas a la guerra de Rusia en Siria). Estos estalinistas y varios centristas también están del lado de dictaduras proimperialistas como Assad en Siria o el general Sisi en Egipto (por ejemplo, el WWP, PSL, ANSWER en los EE. UU.; CPB, Counterfire y “Stop the War Coalition” en Gran Bretaña; Alan Woods IMT y la Morenista LIT elogiaron el golpe militar en Egipto en julio de 2013 como una “Segunda Revolución”).

 

iii) La negativa de casi todos los reformistas y centristas a apoyar sistemáticamente la plena igualdad de los migrantes y luchar por una Frontera Abierta para los refugiados. SYRIZA de Grecia, como partido gubernamental, tiene plena corresponsabilidad del asalto imperialista de la UE a los refugiados (programa Frontex, etc.). Varios pseudo-socialistas apoyan las luchas socialchovinistas por la exclusión de los inmigrantes del mercado laboral (por ejemplo, la huelga de “Trabajos británicos para trabajadores británicos” en 2009, apoyada por la burocracia sindical, el CPB estalinista, el CWI y el IMT de centro, etc.). Otro ejemplo de socialchovinismo es el apoyo del PCF a la reaccionaria campaña Je suis Charlie a la revista islamofóbica Charlie Hebdo, así como su voto en el parlamento para la declaración del estado de emergencia por parte del gobierno de Hollande tras el atentado terrorista (ambos en 2015).

 

20. En resumen, la CCRI/RCIT destaca la importancia crucial del programa de Derrotismo Revolucionario para enfrentar los desafíos del período histórico actual. Sin tal programa es imposible que cualquier organización socialista encuentre una orientación correcta en un período marcado por la rápida aceleración de la rivalidad entre las grandes potencias, así como por la incesante agresión de los imperialistas y sus lacayos contra la clase obrera y la gente oprimida. La CCRI/RCIT llama a todos los luchadores por la liberación a unirse a nosotros en la lucha por construir un Partido Mundial Revolucionario -un partido que lucha constantemente por el derrocamiento global del imperialismo y la fundación de una sociedad socialista sin opresión y explotación. Construir tal partido mundial requiere, entre otras cosas, una lucha intransigente contra todos los socialimperialistas que se adaptan a su propia Gran Potencia o cualquier otra; también requiere hacer retroceder sistemáticamente a todos aquellos revisionistas que se niegan a apoyar las luchas del pueblo oprimido contra las grandes potencias y sus regímenes locales en el Sur. Sin un partido mundial es imposible luchar por un programa coherente contra el imperialismo y el militarismo a escala internacional.

 

21. Naturalmente, la construcción de un partido así requiere un proceso más largo de arraigo entre las masas, educación de cuadros, pruebas prácticas, etc. Hoy en día, la CCRI/RCIT es una organización previa al partido comprometida con la construcción de ese partido mundial. Actualmente, somos solo los núcleos del futuro partido mundial. ¡Pero tal fiesta mundial no caerá del cielo! No se puede construir en un terreno nacional solo, ya que esto solo resultará en la creación de organizaciones centradas en el país con todas las deformaciones políticas inevitables. No, el proceso de construcción de un partido mundial solo puede tener lugar en las trincheras de la lucha de clases internacional sobre la base de un programa internacionalista. ¡La CCRI/RCIT llama a todos los revolucionarios del mundo a unirse a nosotros en esta tarea tan importante!

 

Obreros y oprimidos: ¡Luchemos contra todas las grandes potencias en Oriente y Occidente!

 

Unidad internacional de lucha contra todas las grandes potencias: EE.UU., China, UE, Rusia y Japón.

 

En conflictos entre grandes potencias: ¡el enemigo principal está en casa! ¡Transformación de la guerra comercial global en lucha de clases contra la élite gobernante! ¡Transformación de la Guerra Imperialista en Guerra Civil Revolucionaria!

 

¡Apoyo a todas las luchas de liberación de los trabajadores y oprimidos contra cualquier gran potencia y sus regímenes locales en el sur! ¡Pero ningún apoyo político para las direcciones no revolucionarias de estas luchas!

 

¡Transformación del odio chovinista contra los migrantes y de la histeria por la llamada “crisis de los refugiados” en la creación de la unidad internacional de trabajadores y oprimidos de diferentes países! ¡Luchemos juntos por las demandas económicas y políticas inmediatas, por los derechos democráticos de los migrantes y por la solidaridad internacional con las luchas de liberación de los trabajadores y oprimidos en el sur!

 

¡Trabajadores y oprimidos de todos los países, uníos!

 

¡No hay futuro sin socialismo! ¡No hay socialismo sin revolución! ¡No hay revolución sin un partido mundial revolucionario!

 

¡Adelante en la construcción de la CCRI/RCIT! ¡Por un nuevo Partido Mundial de la Revolución Socialista!

 

 

 

* * * * *

 

 

 

Remitimos a los lectores también a los siguientes documentos de la CCRI/RCIT:

 

Joint Statement: Global Trade War: No to Great Power Jingoism in West and East! Neither Imperialist Globalization nor Imperialist Protectionism! For International Solidarity and Joint Struggle of the Working Class and Oppressed People! 4 July 2018, https://www.thecommunists.net/rcit/joint-statement-on-the-looming-global-trade-war/

 

Joint Statement: Warmongering in the Middle East: Down with all Imperialist Great Powers and Capitalist Dictatorships! 13 May 2018, https://www.thecommunists.net/worldwide/africa-and-middle-east/joint-statement-warmongering-in-the-middle-east/

 

Michael Pröbsting: The Great Robbery of the South. Continuity and Changes in the Super-Exploitation of the Semi-Colonial World by Monopoly Capital. Consequences for the Marxist Theory of Imperialism, RCIT Books, Vienna 2013, https://www.thecommunists.net/theory/great-robbery-of-the-south/

 

 

 

 

Resolução do Comitê Executivo Internacional da Corrente Comunista Revolucionária Internacional (CCRI), 8 de setembro de 2018, www.thecommunists.net

 

 

 

1.             A rápida aceleração da rivalidade entre as grandes potências imperialistas (EUA, UE, China, Rússia e Japão), que está sofrendo um agravamento qualitativo com o início da Guerra do Comércio Global, torna o programa do derrotismo revolucionário uma das questões mais importantes. para todos os socialistas nos estados imperialistas.

 

2.             O surgimento de novas potências imperialistas (China e Rússia) e a subsequente aceleração da rivalidade entre as Grandes Potências são características-chave do período histórico aberto em 2008, como a CCRI já explicou muitas vezes. Em tal período de crise histórica do capitalismo, as classes dominantes de todos os estados imperialistas lutam por:

 

i) Intensificação da exploração da classe trabalhadora;

 

ii) Intensificação da opressão e super-exploração dos imigrantes nesses países;

 

iii) Intensificação da opressão e superexploração dos países semicoloniais;

 

iv) Intensificação de intervenções militares e guerras de agressão no mundo semicolonial sob a hipócrita expressão "Guerra ao Terror" (especialmente no Oriente Médio e na África);

 

v) Aumentar o uso de guerras comerciais e sanções contra os rivais;

 

vi) Aceleração do armamento e propaganda militar contra os rivais (EUA e Japão vs. China, EUA e UE vs. Rússia, etc.).

 

3.             Para estes propósitos, as classes dominantes dos estados imperialistas (representados pelas Administrações de Trump, Putin, Xi, etc) aceleraram massivamente o chauvinismo (entusiasmo excessivo pelo que é nacional, e menosprezo sistemático pelo que é estrangeiro) e o militarismo das Grandes Potências e inevitavelmente continuarão a fazê-lo. Tal belicismo (ou seja, de caráter militarista, chauvinista agressivo) é dirigido contra as Grandes Potências rivais e,principalmente, contra as nações e minorias oprimidas (ou seja, contra as pessoas nos países semicoloniais, bem como os imigrantes e as minorias nacionais nos estados imperialistas).

 

4.             Se a classe trabalhadora não se mobilizar contra os beligerantes imperialistas e, eventualmente, derrubá-los, essas guerras comerciais e ameaças militaristas vão acabar resultando na Terceira Guerra Mundial. Embora isso não seja provável em um futuro próximo, a CCRI alerta a vanguarda dos trabalhadores para que compreendam plenamente os perigos históricos da rivalidade das Grandes Potências e se unam o quanto antes, com base em um programa revolucionário de luta.

 

5.             É da maior importância que os revolucionários dos países imperialistas lutem incondicionalmente contra o chauvinismo e o militarismo imperialistas. A CCRI se posiciona no programa clássico do nosso movimento, que geralmente foi resumido pela fórmula do Derrotismo Revolucionário. Basicamente, isso não significa outra coisa senão a aplicação do programa marxista e os métodos gerais da luta de classes ao terreno da luta anti-chauvinista e antimilitarista. Baseia-se na máxima de que a classe trabalhadora é, por sua própria natureza, uma classe internacional. Como tal, os seus interesses contrastam fortemente com os da burguesia imperialista. Assim como os trabalhadores de uma determinada empresa não têm interesses comuns com seu chefe, a classe trabalhadora também não tem interesses comuns com a classe dominante de um estado capitalista. Muito pelo contrário, como os trabalhadores querem enfraquecer, derrotar e finalmente expropriar os proprietários da corporação “deles”, os trabalhadores de um país capitalista desejam enfraquecer, derrotar e finalmente derrubar a classe dominante. (Por isso, historicamente, a categoria “derrotismo” surgiu da posição dos bolcheviques de exigir a derrota da classe dominante nas guerras imperialistas da Rússia.) Por estas razões, os trabalhadores utilizarão todos os conflitos em que seu inimigo de classe está envolvido, a fim de promover seus interesses e fortalecer seu poder de luta.

 

6.             Nos casos de conflitos entre estados imperialistas, a CCRI convoca os trabalhadores e as organizações populares em todo o mundo a agir de forma decisiva com base nos princípios da solidariedade internacional da classe trabalhadora. Isso significa que eles não devem apoiar nenhum lado. Eles devem recusar-se a ficar do lado da sua própria classe dominante, assim como ao lado do campo imperialista oposto: Abaixo todas as grandes potências imperialistas - sejam elas os EUA, a UE, o Japão, a China ou a Rússia! Os socialistas rejeitam totalmente qualquer propaganda chauvinista da classe dominante. Em vez de apoiar sua própria classe dominante, eles propagam uma luta de classes irreconciliável (seguindo a famosa frase de Karl Liebknecht na Primeira Guerra Mundial: “O principal inimigo está em casa”). Esta estratégia implica no caso da guerra, tal como formulada por Lênin e pelo Partido Bolchevique em 1914, que os revolucionários lutam pela “transformação da guerra imperialista em guerra civil”, isto é, o avanço da luta dos proletários pelo poder sob as condições de guerra. guerra. No mesmo espírito, defendemos a transformação da Guerra do Comércio Global em luta de classes política doméstica contra a elite dominante. Tal programa é a única maneira de unir a classe trabalhadora internacional em uma base internacionalista e romper qualquer unidade “patriótica” de trabalhadores com a “burguesia imperialista” deles, bem como com seus lacaios dentro do movimento operário. O programa do derrotismo revolucionário não é um programa que só começa a ser relevante uma vez que a guerra começa (se a gente começar a lutar por de forma atrasada , será tarde demais), mas terá de ser implementada a partir de agora.

 

7.             Mais concretamente, a CCRI chama os socialistas a implementarem as seguintes táticas nos conflitos entre estados imperialistas:

 

i) Os socialistas opõem-se resolutamente a todas as formas de chauvinismo imperialista que estão a espalhar o ódio de um povo contra o outro. Esse chauvinismo visa envenenar a consciência do povo trabalhador. Por isso, os socialistas devem lançar uma campanha determinada contra qualquer forma de apoio político ou ideológico para qualquer Grande Potência - seja sua própria burguesia imperialista ou estrangeira.

 

ii) É dever dos socialistas se oporem a todo tipo de sanções e medidas de guerras comerciais contra rivais imperialistas.

 

iii) Da mesma forma, os socialistas têm que lutar contra todas as formas de militarismo, de armamento e guerras entre os rivais das Grande Potências.

 

iv) Onde as organizações da classe trabalhadora têm representantes nos órgãos parlamentares, elas estão obrigadas a votar contra todas essas medidas chauvinistas. No entanto, a área crucial da luta de classes não é o parlamento, mas os locais de trabalho, os bairros, escolas, universidades e quartéis. É naqueles locais que os socialistas devem que distribuir sua propaganda e agitar por ações de luta de classes (por exemplo, manifestações, greves gerais, revoltas etc. - de acordo com as condições e a relação de forças).

 

v) É da maior importância para os revolucionários defenderem por declarações e atividades conjuntas além das fronteiras, de socialistas, de sindicatos, bem como outros trabalhadores e organizações populares de massas dos respectivos países imperialistas envolvidos no conflito. Tais medidas podem ser um forte e concreto sinal de solidariedade internacionalista da classe trabalhadora!

 

8.             Em casos de conflitos entre a burguesia imperialista e o povo oprimido, a CCRI convoca os trabalhadores e organizações populares em todo o mundo a agirem decisivamente no espírito do internacionalismo revolucionário anti-imperialista e operário. Devem apoiar incondicionalmente o povo oprimido contra os agressores imperialistas e lutar pela derrota desses agressores. Eles devem aplicar a tática da frente única antiimperialista - isto significa tomar partido das forças que representam esses povos oprimidos sem dar apoio político às suas respectivas lideranças (geralmente nacionalistas pequeno-burgueses ou islamitas; às vezes até estados burgueses semicoloniais). Os socialistas nos países imperialistas são obrigados a lutar impiedosamente contra os apoiantes social-chauvinistas dos privilégios das Grandes Potências, bem como contra os centristas covardes que se abstêm de apoiar ativamente a luta dos oprimidos. Os socialistas devem apoiar o patriotismo antiimperialista dos oprimidos e os ajudam a desenvolver uma consciência socialista e internacionalista. Somente com base em tal programa será possível aos socialistas criar as condições para a confiança e

 

unidade dos trabalhadores e camponeses pobres do povo oprimido com os trabalhadores progressistas nos países imperialistas. Somente com tal fundamento será possível unir a classe trabalhadora internacional numa base internacionalista.

 

9.             Isso significa, mais concretamente, que a CCRI defende as seguintes táticas:

 

i) Nos casos de agressão não militar imperialista contra países semicoloniais (por exemplo, sanções contra a Coreia do Norte, Irão, Zimbabué, Venezuela etc.), os socialistas devem opor-se a essa agressão e apoiar incondicionalmente as medidas para minar, quebrar e, se possível, eliminar a agressão. Enquanto lutamos por um mundo sem armas nucleares, rejeitamos fortemente qualquer agressão imperialista contra o país semicolonial que possui (ou se esforça para possuir) armas nucleares.

 

ii) Nos casos de guerras imperialistas e ocupações de países semicoloniais (por exemplo, EUA no Afeganistão desde 2001, no Iraque desde 2003, França no Mali desde 2013, Rússia na Síria desde 2015, o estado israelense ocupando a Palestina), os socialistas chamam pela derrota dos agressores imperialistas e pela vitória militar das forças que representam o povo oprimido. A mesma tática é necessária em casos de agressões por exércitos intermediários (fantoches) a serviço das Grandes Potências (por exemplo, forças da União Africana-UA na Somália, forças do G5 nos países do Sahel na África Ocidental).

 

iii) Da mesma forma, os socialistas se opõem incondicionalmente à opressão das minorias nacionais e apoiam plenamente o direito de autodeterminação nacional dos povos oprimidos (por exemplo, os chechenos e outros povos caucasianos na Rússia, os uigures e tibetanos na China, a Catalunha na Espanha). Isto significa apoiar todos os seus direitos nacionais, democráticos e culturais, incluindo o direito de ter um estado independente, se assim o desejarem. Da mesma forma, apoiamos o autogoverno local para minorias étnicas, como os ciganos, os nativos americanos nos EUA, etc.

 

iv) No mesmo espírito, os socialistas defendem os imigrantes e refugiados contra a opressão nacional e a discriminação racista. Essa defesa inclui a luta pela plena igualdade para os imigrantes (uso da língua nativa, direitos dos cidadãos, salários iguais, total solidariedade com os imigrantes muçulmanos contra o racismo islamofóbico, etc.). Também pedimos uma frente única para defender fisicamente os imigrantes e refugiados contra ataques racistas (grupos de autodefesa, etc.). Significa também lutar contra o controle racial da imigração nos Estados imperialistas e defender as "fronteiras abertas" para os refugiados. Exemplos reais para tais questões são as deportações em massa de imigrantes de Trump e sua “proibição muçulmana”, o regime racista Frontex da União Europeia-UE no Mar Mediterrâneo e nos Bálcãs, a discriminação da Rússia contra as pessoas do Cáucaso e da Ásia Central, etc.).

 

v) O objetivo estratégico é libertar a classe trabalhadora , o povo oprimido, de qualquer domínio das forças burguesas ou pequeno-burguesas e promover sua organização independente. Somente com base em tal independência política e organizacional a classe trabalhadora será capaz de conduzir as outras classes e camadas do povo oprimido à libertação do jugo do imperialismo e do capitalismo.

 

vi) Para avançar na luta por esses objetivos, os socialistas precisam fazer agitações nos locais de trabalho, nos bairros, nas escolas, nas universidades e nas trincheiras. Eles apoiarão todas as ações práticas que ajudem a avançar a luta dos oprimidos para derrotar os agressores imperialistas. Tais atividades abrangem todas as formas de luta de classes (por exemplo, manifestações, greves gerais, revoltas, participação em guerras, etc. - de acordo com as condições e a relação de forças). Inclui também ações práticas que sabotem as agressões dos chefes imperialistas (greves seleccionadas contra o maquinário de guerra imperialista, recusa coletiva de trabalho que serve a opressão, ajuda aos refugiados a ultrapassar os muros bárbaros das fortalezas imperialistas, etc.). Além disso, os socialistas deveriam conduzir a agitação política entre os soldados dos exércitos imperialistas, a fim de enfraquecer o controle reacionário dos generais, para promover a deserção em massa, bem como fazer a confraternização com o "inimigo", etc. Defendemos o direito dos povos oprimidos para obter ajuda militar e material de outros estados (incluindo estados imperialistas), desde que isso não conduza à subordinação política a esses estados. Um exemplo negativo disso é o YGP curdo pequeno-burguês na Síria, que se tornou representante do imperialismo dos EUA. Os trabalhadores nesses estados devem apoiar e não bloquear essa ajuda material para a luta de libertação.

 

vii) Houve casos raros na história recente em que as Nações Unidas (ou estados individuais) - sob a pressão de movimentos de massas progressistas - formalmente impuseram sanções a países especialmente reacionários (por exemplo, as sanções contra o Estado sul-africano do apartheid antes de 1994). Hoje muitos estados muçulmanos impõem sanções ao estado imperialista de Israel. Apoiamos criticamente as sanções impostas por países semicoloniais, apontando suas limitações. Mas no caso de estados imperialistas impondo tais sanções, estamos conscientes de que estas não são o mesmo que as sanções reacionárias dos estados imperialistas contra rivais ou contra as semi-colônias insubordinadas. No entanto, como marxistas, defendemos sanções dos trabalhadores e populares contra forças reacionárias como o estado sionista. Isso significa ações dos trabalhadores para interromper o comércio e ajuda militar para Israel, boicotar o consumo, etc. Por isso, apoiamos criticamente a campanha do BDS contra Israel, apesar de suas limitações.

 

viii) Da mesma forma, os revolucionários defendem por declarações e atividades conjuntas transfronteiriças de socialistas, de sindicatos e de outros trabalhadores e organizações populares de massa dos respectivos países imperialistas e semicoloniais.

 

10.          Os dois aspectos fundamentais do Derrotismo Revolucionário - (i) a recusa em ficar ao lado de qualquer campo nos conflitos entre as Grandes Potências e (ii) apoio ativo à luta dos povos oprimidos para derrotar os imperialistas - estão inextricavelmente ligados uns aos outros. As tensões entre as Grandes Potências baseiam-se, em grande medida, no desejo de cada classe dominante de expandir sua esfera de influência ao sul, à custa de seus rivais. A opressão e a super-exploração do povo oprimido é determinada pelo impulso das Grandes Potências pelo domínio global. A oposição contra as Grandes Potências sem pleno apoio às lutas de libertação do povo oprimido é, na melhor das hipóteses, "anti-imperialismo platônico" ou, no pior dos casos, "social-imperialismo oculto". O apoio a esta ou aquela luta de libertação sem oposição firme contra todas as Grandes Potências envolve o risco de se aliar a um campo imperialista contra o outro e, portanto, de transformar uma força de libertação em um substituto para esta ou aquela Grande Potência.

 

11.          A CCRI ressalta o fato de que recentes desenvolvimentos de contradições crescentes entre as Grandes Potências sublinham mais uma vez a verdade básica do marxismo de que o capitalismo em geral e o imperialismo em particular é um sistema mundial e só pode existir como tal. Portanto, a resposta socialista à miséria global não é o isolamento nacional - pois é inevitavelmente uma alternativa ilusória, resultando em pobreza e atraso, porque a natureza das forças produtivas modernas é internacional. Não, não estamos nem pela globalização imperialista nem pelo protecionismo imperialista - o caminho a ser seguido é a luta de classes internacional para a criação de uma economia mundial socialista e uma federação mundial de repúblicas de trabalhadores e camponeses. Tal programa requer um partido mundial, ou seja, uma organização internacional e não grupos nacionais isolados.

 

12.          Disso decorre a urgência de reunir os numerosos movimentos contra este ou aquele ataque neoliberal, contra esta ou aquela guerra, etc., à escala internacional. No momento, todos esses movimentos são nacionalmente isolados. Na melhor das hipóteses, existem coordenações regionais. Mas em tempos de Guerras Comerciais Globais, de tensões globais entre as Grandes Potências, de agressões imperialistas em todo o mundo - nesses momentos é decisivo unir os trabalhadores e movimentos populares (incluindo os sindicatos) em um nível internacional. O dia global de ação contra a guerra do Iraque em 15 de fevereiro de 2003, com 15-20 milhões de pessoas participando, o movimento do fórum social mundial, as federações sindicais internacionais são exemplos de que a união internacional é possível. Mas precisamos de unidade internacional que dure mais que um dia, livre de manipuladores burocráticos e livre de libertários com mentes confusas indisciplinadas ( tipo anarquistas, etc). Precisamos de um novo movimento mundial de massa dos trabalhadores, de jovens e povos oprimidos!

 

13.          A CCRI denuncia o programa de pacifismo pequeno-burguês. O pacifismo pequeno-burguês difunde a ilusão de que seria possível superar a agressão imperialista sem a violência dos oprimidos. A história provou o contrário! Além disso, o foco dos pacifistas no simples fim de uma guerra, seja como for, para que a “paz” prevaleça não é de forma alguma progressista. Enquanto tal luta não for combinada com a derrubada revolucionária da burguesia imperialista, tal estratégia significa simplesmente defender a criação das condições pré-guerra da “paz” imperialista, ou seja, as mesmas condições que inevitavelmente levaram à guerra imperialista. Enquanto os revolucionários lutam intransigentemente contra os confusos profissionais pacifistas, eles têm que lidar pedagogicamente com o desejo de paz entre as massas comuns. O slogan da paz pode desempenhar um papel progressista se for integrado a um programa revolucionário de luta anti-militarista.

 

14.          A CCRI chama a atenção para importantes desenvolvimentos sociais nos países imperialistas que ocorreram nas últimas décadas e que têm consequências cruciais para o programa do derrotismo revolucionário. Tais desenvolvimentos são, por um lado, o aumento massivo da imigração e, como resultado, a alta proporção de imigrantes nas metrópoles imperialistas. Estes imigrantes (incluindo as crianças de segunda e terceira gerações) são sistematicamente oprimidos e super-explorados como minorias nacionais e constituem uma parte significativa da classe trabalhadora nos países imperialistas. Esses migrantes são, portanto, de importância estratégica para a construção de um partido operário revolucionário em geral e para a estratégia derrotista revolucionária em particular. De facto, a política sobre imigrantes e refugiados é a preparação e um teste para cada organização progressista que demonstrará se será capaz de suportar as pressões de uma guerra imperialista. Embora haja alguns alpinistas sociais e colaboradores "super-patriotas" entre os imigrantes, a grande maioria deles tem uma identificação substancialmente menor com sua nova "pátria" imperialista, já que eles geralmente vêm de países mais pobres e semicoloniais. Isto é comprovado simbolicamente em cada partida de futebol entre um país imperialista e a pátria original dos imigrantes que vivem no estado imperialista em questão. Nesses casos, os imigrantes estarão sempre do lado entusiasta da sua pátria original e não do país de acolhimento imperialista (por exemplo, Alemanha ou Áustria vs. Turquia; França vs. Argélia, EUA vs. México). Em resumo, os revolucionários lutam pela transformação do ódio chauvinista contra os imigrantes e da histeria sobre a chamada “crise dos refugiados” na criação da unidade internacional de trabalhadores e oprimidos de diferentes países. Tal unidade pode ser alcançada com base nas lutas conjuntas por demandas econômicas e políticas imediatas, pelos direitos democráticos dos imigrantes e pela solidariedade internacional com as lutas de libertação dos trabalhadores e oprimidos ao sul.

 

15.          Outro desenvolvimento importante do passado recente é que mais de ¾, isto é, a grande maioria da classe trabalhadora internacional não está mais nos antigos estados imperialistas (EUA, Europa Ocidental e Japão), mas nos países semicoloniais assim como na China. Portanto, a luta dos trabalhadores e oprimidos nesses países afeta diretamente a produção global do valor capitalista do qual o padrão de vida nos antigos países imperialistas depende.

 

16.          Por outro lado, os imperialistas têm hoje uma imensa rede de mídia capitalista a seu serviço (TV, internet, mídias sociais, jornais gratuitos, etc.) que lhes permite um fluxo constante de manipulações chauvinistas sobre a classe trabalhadora e oprimida. Isto é utilizado com particular efeito para provocar um sentimento na sociedade de estar em permanente perigo de “ataques terroristas” e “ondas de refugiados chegando”. Da mesma forma, a burguesia também utiliza com frequência a mídia monopolizada para apoiar a redução dos direitos sociais e econômicos dos trabalhadores ou até mesmo para apoiar golpes de Estado em países semicoloniais como o Brasil em 2016. No entanto, também é verdade que a massiva disseminação da internet (incluindo mídias sociais) oferece aos trabalhadores e oprimidos oportunidades muito melhores de trocar informações e mobilizar em escala global. É crucial que os socialistas incentivem a vanguarda dos trabalhadores a utilizar esses meios para avançar as vozes dos oprimidos.

 

17.          Os desenvolvimentos econômicos e sociais das sociedades capitalistas criaram uma situação em que as classes dominantes dependem mais do apoio político da classe trabalhadora e das massas populares em âmbito doméstico. Isto levou à situação em que os imperialistas estão determinados a limitar tanto quanto possível as perdas de vidas entre seus exércitos. Isto é provado pelo fato de que os EUA foram forçados a retirar a maior parte de suas tropas do Afeganistão e do Iraque, apesar do fato de que suas perdas foram muito menores do que durante a Guerra do Vietnã ou a Guerra da Coréia de 1950-53. Da mesma forma, Israel perdeu sua guerra contra o Hezbollah no verão de 2006, com apenas 122 soldados mortos (de 30.000 soldados enviados). Em suma, as sociedades imperialistas decadentes, que são estados ladrões, podem absorver muito menos golpes do que as pessoas oprimidas que lutam por uma causa justa! Os revolucionários nos estados imperialistas podem utilizar disso para ajudar a luta dos oprimidos, enfraquecendo ainda mais a “moral” chauvinista entre o povo e defendendo a solidariedade internacionalista.

 

18.          A tradição marxista sempre identificou as forças reformistas como agentes da burguesia dentro do movimento operário e os centristas como oportunisticamente adaptados a esses reformistas. Por causa do massivo aburguesamento dentro do movimento operário nos antigos países imperialistas, da crescente limitação dos partidos reformistas à aristocracia operária e da orientação primordial da maioria das forças centristas para o mundo pequeno-burguês dos círculos reformistas e acadêmicos - tudo isso resultou em mais degeneração política dessas forças em geral e em relação à sua abordagem ao imperialismo em particular.

 

19.          O revisionismo de muitos reformistas e centristas contém as seguintes características:

 

i) Recusa em reconhecer a rivalidade das Grandes Potências como uma característica chave do período presente e, relacionado a isto, recusa em reconhecer o caráter imperialista da China e da Rússia (por exemplo, PSTU / LIT, PTS / FT, UIT, PO / CRFI, FLTI ); o Partido da Esquerda Européia de fato rejeita abertamente toda a concepção marxista do imperialismo; organizações como o CIT ou o IMT ocasionalmente reconhecem o caráter imperialista da Rússia e da China, mas não tiram conclusões disso; a maioria dos stalinistas e alguns centristas (por exemplo, PO / CRFI de Altamira, os chamados espartaquistas) até caracterizam a China como um estado "socialista" ou "deformado dos trabalhadores". Consequentemente, muitas das forças reformistas e centristas se adaptam oportunisticamente às grandes potências ocidentais ou orientais (pró-ocidente e social-imperialismo pró-oriental). Exemplos disso são, entre outros, a posição pró-China do PC sul-africano; o apoio do SYRIZA da Grécia (que faz parte do Partido da Esquerda Europeia) a favor das sanções da UE contra a Rússia; o apoio do KPRF de Zyuganov, da UCP de Lakeev ou do RKRP de Tyulkin a favor da Rússia imperialista na Ucrânia desde 2014; o apoio do PC japonês às reivindicações territoriais de Tóquio contra a China; a adaptação do CIT ao imperialismo ocidental (apoio disfarçado à Grã-Bretanha na Guerra das Malvinas de 1982, apoio ao sionismo, recusa em defender o Iraque ou o Afeganistão contra os EUA / Reino Unido) etc. Também vemos fenômenos de forças reformistas e centristas pregando pseudo-derrotismo que de fato é o social-chauvinismo invertido, isto é, a adaptação oportunista às grandes potências que estão em conflito com sua própria burguesia imperialista (exemplos históricos para isso são a posição pró-Aliada dos reformistas e centristas alemães, austríacos e italianos em 1933-45; os stalinistas flertaram com a Alemanha nazista em 1939-41). Hoje vemos vários stalinistas e centristas nos EUA e na Europa Ocidental apoiando o imperialismo russo e chinês. (Como uma nota lateral, chamamos a atenção para o fato de que esse “derrotismo” reacionário também é seguido por vários grupos ultra-reacionários e fascistas na Europa Ocidental, que subscrevem o eurasianismo de Dugin e se inclinam para o imperialismo russo.)

 

ii) Recusa em apoiar as lutas de libertação nacional e democrática do povo oprimido contra os agressores imperialistas e seus lacaios locais no sul. Vários stalinistas e centristas até apoiam guerras imperialistas desavergonhadas (por exemplo, o PCF francês apoiando, como partido do governo, as guerras contra a Iugoslávia em 1999 e o Afeganistão em 2001, bem como as intervenções militares em Mali em 2013 e no Iraque em 2014; exemplo é o apoio do KPRF, UCP, RKRP e outros stalinistas a favor da guerra da Rússia na Síria). Esses stalinistas e vários centristas também estão do lado de ditaduras pró-imperialistas como Assad na Síria ou General Sisi no Egito (por exemplo, o WWP, PSL, ANSWER nos EUA; CPB, Counterfire e a Coalizão Stop the War (Parem a Guerra) na Inglaterra; Alan Woods IMT e a corrente Morenista LIT elogiou o golpe militar no Egito em julho de 2013 como uma “Segunda Revolução”).

 

iii) Recusa em apoiar consistentemente a plena igualdade para os migrantes e em lutar por Fronteiras Abertas para refugiados por quase todos os reformistas e centristas. O SYRIZA da Grécia, como um partido governamental, é totalmente co-responsável pelo ataque imperialista da UE aos refugiados (programa Frontex, etc.). Vários pseudo-socialistas apoiam as lutas social-chauvinistas pela exclusão dos imigrantes do mercado de trabalho (por exemplo, greve dos “Empregos Britânicos para Trabalhadores Britânicos” em 2009, apoiada pela burocracia sindical, o PCB stalinista, o centrista CIT e IMT, etc.). ). Outro exemplo de chauvinismo social é o apoio do PCF à campanha reacionária Je suis Charlie para a revista islamofóbica Charlie Hebdo, bem como o seu voto no parlamento para a declaração do estado de emergência pelo governo Hollande após o ataque terrorista (ambos em 2015).

 

20.          Em resumo, a CCRI enfatiza a importância crucial do programa do Derrotismo Revolucionário para enfrentar os desafios do atual período histórico. Sem tal programa, é impossível para qualquer organização socialista encontrar uma orientação correta em um período marcado pela rápida aceleração da rivalidade entre as Grandes Potências, bem como pela incessante agressão dos imperialistas e seus lacaios contra a classe trabalhadora e os povos oprimidos. A CCRI convoca todos os combatentes da libertação a juntarem-se a nós na luta pela construção de um Partido Revolucionário Mundial - um partido que lute consistentemente pela derrubada global do imperialismo e pela fundação de uma sociedade socialista sem opressão e exploração. Construir um partido mundial como esse requer, entre outras coisas, uma luta intransigente contra todos os social-imperialistas que se adaptem à sua própria Grande Potência ou a qualquer outra; Exige também um recuo sistemático de todos os revisionistas que se recusam a apoiar as lutas do povo oprimido contra as grandes potências e os seus regimes locais ao sul. Sem um partido mundial, é impossível lutar por um programa consistente contra o imperialismo e o militarismo em escala internacional.

 

21.          Naturalmente, a construção de tal partido requer um longo processo de construção de raízes entre as massas, com educação de quadros, testes práticos, etc. Hoje, a CCRI é uma organização pré-partidária comprometida em construir um partido mundial desse tipo. Atualmente, somos apenas os núcleos desse futuro partido mundial. Mas tal partido mundial não cairá do céu por mágica! Ele não pode ser construído apenas em âmbito nacional, pois isso só resultará na criação de organizações centralizadas no país, com todas as inevitáveis deformações políticas. Não, o processo de construção de um partido mundial só pode ocorrer nas trincheiras da luta de classes internacional com base em um programa internacionalista. A CCRI chama todos os revolucionários de todo o mundo para se juntarem a nós nesta tarefa tão importante!

 

Trabalhadores e Oprimidos: Lutem contra todas as Grandes Poderes do Oriente e do Ocidente!

 

Pela unidade internacional de luta contra todas as grandes potências - EUA, China, UE, Rússia e Japão!

 

Em Conflitos entre Grandes Poderes: O principal inimigo está em casa! Transformação da Guerra Global do Comércio na Luta de Classes contra a Elite Governante! Transformação da Guerra Imperialista na Guerra Civil Revolucionária!

 

Apoiar todas as Lutas de Libertação dos Trabalhadores e Oprimidos contra qualquer Grande Potência e seus Regimes locais no Sul! Mas nenhum apoio político para as lideranças não-revolucionárias dessas lutas!

 

Pela transformação do ódio chauvinista contra os imigrantes e da histeria sobre a chamada “crise dos refugiados” na criação da unidade internacional dos trabalhadores e oprimidos de diferentes países! Lutar juntos por demandas econômicas e políticas imediatas, pelos direitos democráticos dos imigrantes e pela solidariedade internacional com as Lutas das Libertações dos Trabalhadores e Oprimidos no Sul!

 

Trabalhadores e oprimidos de todos os países, unam-se!

 

Nenhum futuro sem Socialismo! Nenhum Socialismo sem Revolução! Nenhuma revolução sem um Partido Revolucionário Mundial!

 

Seguir em frente na construção da CCRI! Por um novo Partido Mundial da Revolução Socialista!

 

 

 

* * * *

 

 

 

Recomendamos aos leitores também aos seguintes documentos da CCRI:

 

 

Declaração Conjunta: Guerra Global de Comércio: Não ao belicismo das Grandes Potências no Ocidente e no Oriente! Nem a globalização imperialista nem o protecionismo imperialista! Para a solidariedade internacional e a luta conjunta da classe trabalhadora e das pessoas oprimidas! 4 de julho de 2018, https://www.thecommunists.net/home/portugu%C3%AAs/guerra-global-de-comercio-nao-a-xenofobia-das-grandes-potencias-no-ocidente-e-no-oriente/

 

Declaração conjunta: Belicismo no Oriente Médio: Abaixo todas as grandes potências imperialistas e as ditaduras capitalistas! 13 de maio de 2018, https://www.thecommunists.net/worldwide/africa-and-middle-east/joint-statement-warmongering-in-the-middle-east/; https://www.thecommunists.net/home/espa%C3%B1ol/belicismo-en-medio-oriente-abajo-todos-los-poderes-imperialistas-y-la-dictadura-capitalista/

 

 

Michael Pröbsting: O Grande Assalto do Sul. Continuidade e Mudanças na Super-Exploração do Mundo Semi-Colonial pelo Capital Monopolista. Consequências para a teoria marxista do imperialismo, Livros RCIT, Viena 2013, https://www.thecommunists.net/theory/great-robbery-of-the-south/

 

 

 

 

혁명적 공산주의인터내셔널 동맹 (RCIT) 국제집행위원회 결의, 2018년 9월 8일, www.thecommunists.net

 

 

See also: http://go.jinbo.net/commune/view.php?board=cool&id=52016&page=1

 

 

 

1. 격화하고 있는 제국주의 강대국들(미국·유럽연합·중국·러시아·일본) 간 패권 경쟁이 세계 무역전쟁 발발과 함께 질적으로 새로운 단계로 접어들고 있다. 이로써 혁명적 패전주의 강령이 제국주의 국가들의 모든 사회주의자에게 가장 중요한 쟁점 중 하나로 떠올랐다.

 

2. 새로운 제국주의 열강(중국과 러시아)의 부상과 그로 인한 모든 강대국들 간 패권쟁투의 가속화는 (RCIT가 여러 차례 설명해 왔듯이) 2008년에 열린 새로운 역사적 시기의 핵심 특징이다. 이 역사적인 자본주의 위기의 시기에 모든 제국주의 국가의 지배계급들은 다음과 같은 방향으로 공격의 고삐를 죄고 있다.

 

i) 노동자계급에 대한 착취의 강화

 

ii) 이들 나라의 이주민 소수자에 대한 억압 및 초과착취의 강화

 

iii) 반(半)식민지 나라들에 대한 억압 및 초과착취의 강화

 

iv) “테러와의 전쟁” 같은 위선적인 구호 하에 반식민지 세계에 대한 군사 개입 및 침략 전쟁의 강화 (특히 중동과 아프리카에서)

 

v) 상대방 경쟁국에 대한 경제제재와 무역전쟁의 사용 증가

 

vi) 상대방 경쟁국을 겨냥한 군비 및 군국주의 프로파간다의 강화 (미국·일본 대 중국, 미국·EU 대 러시아 등등)

 

3. 이런 목적으로 제국주의 국가의 지배계급들(트럼프, 시진핑, 푸틴 정부들로 대표되는)은 대국 배외주의(쇼비니즘) 공세를 대폭 강화해 왔고, 이후에도 이를 계속해 나갈 수밖에 없다. 이 같은 국수주의(군국주의적, 공격적 배외주의)는 경쟁 강대국 및 특히 피억압 민족과 민족 소수자(즉 반식민지 나라의 인민과 제국주의 국가의 이주민 · 민족소수자)를 상대로 한 것이다.

 

4. 만약 노동자계급이 제국주의 전쟁광들에 반대하여 나서서 그들을 타도하지 못하면, 이 무역전쟁과 전쟁 위협은 최종적으로는 3차 세계대전으로 결과할 것이다. 이러한 사태가 당면한 미래에 일어날 법하지는 않지만, RCIT는 노동자 전위에게 강대국 패권쟁투의 역사적 위험성을 충분히 인식하여 가능한 한 빠르게 혁명적 투쟁 강령의 기초 위에서 결집할 것을 촉구한다.

 

5. 제국주의 나라의 혁명가들은 이 같은 제국주의적 배외주의와 군사주의에 무조건적으로 반대하여 싸우는 것이 극히 중요하다. RCIT는 우리 운동의 고전적 강령인, 통상 혁명적 패전주의 정식(定式)으로 요약되는 강령에 입각해 있다. 기본적으로 이 혁명적 패전주의는 맑스주의 강령 및 일반 계급투쟁 방법을 반배외주의 · 반군국주의 투쟁의 지형에 적용한 것에 다름 아니다. 혁명적 패전주의 강령은, 노동자계급은 그 본질상 국제적 계급이라는 공리에 기초해 있다. 그와 같이 노동자계급의 이해는 제국주의 부르주아지의 이해와 가장 첨예하게 대립한다. 해당 기업의 노동자들이 그들의 사장과 그 어떤 공통의 이해도 가지지 않는 것과 마찬가지로 노동자계급은 해당 자본주의 국가의 지배계급과 그 어떤 공통의 이해도 가지지 않는다. 아니, 정반대로 노동자들이 ‘자기’ 회사의 오너를 타격하고 패배를 안기고 마침내 몰수 수탈하길 원하듯이, 해당 자본주의 나라의 노동자들도 ‘자국’ 지배계급을 타격하고 패배를 안기고 마침내 타도하길 원한다. (이와 같이, “패전주의” 범주는 역사적으로, 러시아의 제국주의 전쟁에서 지배계급의 패배를 요구한 볼셰비키의 입장에서 유래한다.) 이러한 이유들 때문에 노동자들은 그들의 계급적 적이 연루된 모든 분쟁·충돌을 그들의 이해를 증진하고 투쟁력을 강화시키기 위해 활용할 것이다.

 

6. 제국주의 국가들 간의 분쟁·충돌 시에 RCIT는 전 세계의 노동자·인민 조직들에게 단호히 국제 노동자계급 연대의 원칙을 기초로 행동할 것을 요구한다. 이것은 그들이 양쪽 어느 진영도 지지해선 안 된다는 것을 의미한다. 그들은 상대방 제국주의 진영뿐만 아니라 ‘자국’ 지배계급의 편에 서는 것 또한 거부해야 한다. 모든 제국주의 강대국들을 타도하라 ㅡ 그것이 미국이든 EU든 일본이든 중국이든 러시아든! (나아가 강대국이 아닌, 호주, 남한 같은 하위의 제국주의 국가도 마찬가지다). 사회주의자는 지배계급의 그 어떤 배외주의적 선전도 전면 거부한다. 사회주의자는 ‘자국’ 지배계급을 지지하지 않으며, 비타협적인 계급투쟁을 제창한다. (1차 세계대전에서 독일의 혁명가 칼 리프크네히트가 제창한 “주적은 국내에 있다”는 유명한 구호를 받아 안아). 전쟁 시에 이 전략은, 1914년에 레닌과 볼셰비키 당이 정식화한 바, 혁명가들은 “제국주의 전쟁의 내란으로의 전화”를 위해 투쟁한다는 것을 뜻한다. 즉 전쟁 조건 하에서 프롤레타리아트의 권력 쟁취 투쟁을 촉진한다는 것이다. 같은 정신으로 우리는 세계 무역전쟁을 국내의 지배계급에 대항하는 정치적 계급투쟁으로 전화할 것을 제창한다. 이 같은 강령이야말로 세계의 노동자계급을 국제주의적 기초 위에서 통일 단결시키는 단 하나의 길이다. 또 “애국주의적” 단결로 노동자들을 ‘자국’의 제국주의 부르주아지 및 노동자운동 내 이들 부르주아지의 시녀들과 한 데 묶어놓고 있는 사슬을 깨는 단 하나의 길이다. 혁명적 패전주의 강령은 단지 전쟁이 발발해야만 유효성을 가지기 시작하는 프로그램이 아니라(그 때에야 비로소 그 강령을 위해 투쟁하기 시작한다면, 이미 늦을 것이다), 지금부터 실행하지 않으면 안 되는 프로그램이다.

 

7. 보다 구체적으로, RCIT는 사회주의자들에게 제국주의 국가 간 분쟁에서 다음과 같은 전술을 배치할 것을 요구한다.

 

i) 사회주의자들은 한 나라 인민의 다른 나라 인민에 대한 증오를 부추기는 모든 형태의 제국주의적 배외주의에 단호히 반대한다. 이 같은 국수주의는 노동 인민의 의식을 타락 오염시키기 위한 목적을 가지고 있다. 따라서 사회주의자들은 그 어떤 형태의 정치적 · 이데올로기적 강대국 지지에 대해서도 단호한 반대 투쟁을 펼쳐야 한다. 그 강대국이 ‘자국’ 제국주의 부르주아지든, 외국 제국주의 부르주아지든.

 

ii) 제국주의 경쟁국에 대한 모든 종류의 경제제재 및 무역전쟁 조치에 반대하는 것은 사회주의자들의 의무다.

 

iii) 마찬가지로, 사회주의자들은 모든 형태의 강대국 간 군사주의와 군비경쟁과 전쟁에 반대하여 투쟁해야 한다.

 

iv) 노동계급 조직들이 의회 기구에 대표자를 두고 있는 나라에서는 이 같은 일체의 배외주의적 조치들에 반대투표 하는 것이 그들의 의무다. 그러나 결정적 계급투쟁 영역은 의회가 아니라 공장·직장을 비롯하여 지역, 학교·대학, 병영이다. 사회주의자들이 자신의 선전물을 배포하고 계급투쟁적 행동(시위, 총파업으로 나아가는 파업, 항쟁·봉기 등)을 선동해야 하는 곳은 여기다.

 

v) 분쟁에 있는 제국주의 나라들 각각에서 혁명가들은 국경을 가로질러 사회주의자들, 노동조합, 그리고 그 밖의 노동자·인민 대중조직들의 공동 성명과 공동 활동을 제창해야 한다. 이 같은 조치들은 구체적인 국제적 노동자계급 연대의 강력한 시그널이 될 수 있다.

 

8. 제국주의 부르주아지와 피억압 인민 간의 분쟁·충돌 시에 RCIT는 전 세계 노동자·인민 조직들에게 단호히 혁명적 반제국주의와 노동계급 국제주의의 정신으로 행동할 것을 요구한다. 그들은 제국주의 침략자에 반대하여 피억압 인민을 무조건 지지하고 제국주의 침략자의 패배를 위해 투쟁해야 한다. 그들은 반제국주의 통일전선 전술을 적용해야 하는데, 이는 피억압 인민을 대표하는 세력을 편드는 것을 의미한다. 이러한 세력의 지도부(보통 소부르주아 민족주의자나 이슬람주의자, 때로는 심지어 식민지 부르주아 국가)에게 정치적 지지를 보내지 않으면서 말이다. 제국주의 나라의 사회주의자들은 대국 특권을 지지하는 사회배외주의자들에 대항하여, 그리고 또한 피억압자의 투쟁을 적극 지지하기를 기피하고 기권하는 비겁한 중도주의자들에 대항하여 가차 없이 투쟁해야 할 의무가 있다. 사회주의자들은 피억압자들의 반제국주의적 애국주의를 지지하여 그들이 사회주의적, 국제주의적 의식을 발전시키도록 돕는다. 오직 이 같은 강령의 기초 위에서만 사회주의자들이 피억압 민족의 노동자·빈농과 제국주의 나라의 진보적 노동자 간의 신뢰와 통일 단결을 위한 조건을 만들어내는 것이 가능해진다. 오직 이 같은 토대 위에서만 국제 노동자계급을 국제주의적 기초 위에서 통일 단결시키는 것이 가능해질 것이다.

 

9, 보다 구체적으로, 이에 대해 RCIT는 다음과 같은 전술을 제창한다.

 

i) 반식민지 나라에 대한 제국주의의 비군사적 공격 시에 (예를 들어 북한, 이란, 짐바브웨, 베네수엘라 등에 대한 경제제재) 사회주의자들은 그러한 공격에 무조건 반대하여, 그것을 타격, 저지하고 중단시킬 조치들을 지지해야 한다. 우리는 핵무기 없는 세계를 위해 투쟁하지만, 핵무기를 보유하고 있는(또는 보유하려고 하는) 반식민지 나라에 대한 그 어떤 제국주의적 공격에 대해서도 강력히 반대한다.

 

ii) 반식민지 나라에 대한 제국주의 전쟁 및 점령 (예를 들어 2001년 아프간, 2003년 이라크에서 미국, 2013년 이래 말리에서 프랑스, 2015년 이래 시리아에서 러시아, 팔레스타인을 점령하고 있는 이스라엘 정착민 국가) 시에 사회주의자들은 제국주의 침략자의 패배와 피억압 인민을 대표하는 세력의 군사적 승리를 요구한다. 강대국을 대신하여 그 대리인 군대가 침략할 시에도 동일한 전술이 요구된다.(소말리아에서 아프리카연합군 [AU forces], 서아프리카에서 사헬 지대 G5 연합군).

 

iii) 마찬가지로 사회주의자들은 민족 소수자에 대한 억압에 무조건 반대하며, 피억압 인민의 민족자결권을 (예를 들어 러시아의 체첸 인을 비롯한 그 밖의 카프카즈 인, 중국의 위구르인과 티베트인, 스페인의 카탈루냐) 완전히 지지한다. 이는 그들의 모든 민족적, 민주적, 문화적 권리들을 (그들이 원할 경우 독자 국가를 가질 권리를 포함하여) 지지하는 것을 의미한다. 마찬가지로 우리는 로마 족, 미국의 아메리카 원주민 등과 같은 인종 소수자의 지방자치정부를 지지한다.

 

iv) 같은 정신으로 사회주의자들은 민족 억압과 인종 차별에 반대하여 이주민과 난민을 방어한다. 이 같은 방어에는 이주민의 완전한 평등권 (모어[母語] 사용, 시민권, 동일임금, 이슬람 혐오 인종주의에 맞서 무슬림 이주민과의 완전한 연대 등등)이 포함된다. 또 우리는 인종주의적 공격에 맞서 이주민과 난민을 물리적으로 방어하기 위해 통일전선(정당방위대 등)을 요구한다. 이는 또한 제국주의 국가에서의 인종주의적 이민 통제에 반대하여 투쟁하는 것과 난민에 대한 “국경 개방”을 방어하는 것을 의미한다. 이러한 문제들에 대한 실제 사례가 트럼프의 이민자 집단 추방과 “무슬림 입국 금지”, EU의 국경관리기구 '프론텍스'(Frontex), 러시아의 카프카즈 및 중앙아시아 이주민에 대한 차별이다.

 

v) 피억압 인민의 노동자계급이 부르주아 · 소부르주아 세력의 지배로부터 벗어나서 자신의 독자적 조직화를 촉진토록 하는 것, 여기에 전략적 목표를 두어야 한다. 오직 이 같은 정치적 · 조직적 독자화의 기초 위에서만 노동자계급은 피억압 인민의 여타 계급·계층들을 제국주의와 자본주의 굴레로부터의 해방으로 이끌 수 있다.

 

vi) 이러한 목표를 위한 투쟁을 밀어가기 위해 사회주의자들은 작업장·직장, 지역, 학교·대학, 참호에서 선동해야 한다. 사회주의자들은 세국주의 침략자를 패퇴시키기 위한 피억압자의 투쟁을 촉진하는 것을 도울 일체의 실천 행동을 지지할 것이다. 이러한 활동에는 모든 형태의 계급투쟁이 포함된다.(예를 들어 시위, 총파업에 이르는 파업, 항쟁·봉기, 참전 등등). 또 ‘자국’ 지배계급의 제국주의 침략에 반대하는 사보타지 행동 (제국주의 전쟁기구를 겨냥한 선별 파업, 억압에 봉사하는 노동을 집단 거부하기, 난민이 제국주의 요새의 야만적 장벽을 넘도록 돕기 등등)도 포함된다. 나아가 사회주의자들은 제국주의 군대의 일반 사병들 속에서, 군 장성들의 반동적 통제를 와해시키고 대량 탈영 및 “적군”과의 친교를 촉진하기 위한 정치선동을 수행해야 한다. 우리는 피억압 인민이 다른 국가들(제국주의 국가들을 포함하여)로부터 군사적 원조를 비롯한 그 밖의 물질적 원조를 받을 권리를 방어한다. 그 원조가 이들 국가에 대한 정치적 종속으로 이어지는 것이 아닌 한에서 말이다. 이에 대한 네거티브 사례가 미 제국주의의 대리인이 된 시리아의 소부르주아 쿠르드 ‘인민수비대'(YPG)다. 해방투쟁에 대한 이 같은 물질적 원조에 대해 이들 국가의 노동자들은 마땅히 지지해야 하며, 그것을 막아서는 안 된다.

 

vii) 최근 역사에는 UN (또는 개별 국가)이 특히 반동적인 국가에 대해 정식으로 제제 (예를 들어 1994년 이전의 남아공 아파르트헤이트 국가에 대한 경제제재)를 가한 ㅡ 진보적 대중운동의 압력 하에 ㅡ 드문 경우들이 있었다. 현재 많은 무슬림 국가들이 제국주의 이스라엘 국가에 대해 제재를 가하고 있다. 우리는 반식민지 나라들이 가하는 그 같은 제재에 대해 그 한계를 지적하면서 비판적으로 지지한다. 제국주의 국가가 그러한 제재를 가하는 경우에 우리는 이것이 경쟁 상대방 제국주의 국가나 또는 순종하지 않는 반식민지 나라에 가하는 반동적인 제재와는 같은 것이 아님을 인식하고 있다. 그러나 맑스주의자로서 우리는 시온주의 국가 같은 반동 세력에 대한 노동자·인민 제제를 제창한다. 이는 이스라엘에 대한 무역 및 군사 원조를 저지하는 노동자 행동, 소비자 보이콧 등등을 의미한다. 따라서 우리는 그 한계에도 불구하고 이스라엘에 대한 BDS 캠페인(이스라엘 제품에 대한 불매[Boycott], 투자 철회[Divestment], 경제제재[Sanction]를 뜻하는 약자)을 비판적으로 지지한다.

 

viii) 마찬가지로 혁명가들은 제국주의 나라와 반식민지 나라 각각의 사회주의자들, 노동조합, 그리고 그 밖의 노동자·인민 대중조직의, 국경을 가로지르는 공동 성명과 공동 활동을 제창한다.

 

10. 혁명적 패전주의의 두 가지 근본적인 측면 ㅡ (i) 강대국 간 분쟁에서 어느 쪽 편들기도 거부하기, (ii) 제국주의자들을 패퇴시키기 위해 피억압 인민의 투쟁을 적극 지지하기 ㅡ 은 뗄 수없이 서로 연결되어 있다. 강대국 간 긴장은 많은 부분 각 강대국 지배계급들이 서로 경쟁 상대방을 희생시켜 남반구에서 자신의 세력권을 확대시키려는 데서 비롯한다. 피억압 인민에 대한 억압과 초과착취는 강대국들의 세계 지배 드라이브에 의해 결정된다. 피억압 인민의 해방투쟁에 대한 완전한 지지 없는 강대국 반대는 잘해야 “순수관념적 반제국주의”고, 최악으로는 “은폐된 사회제국주의”다. 모든 강대국에 대한 단호한 반대 없이 이 또는 저 해방투쟁을 지지하는 것은 하나의 제국주의 진영에 대해 다른 한 제국주의 진영을 편드는, 그리하여 해방투쟁 세력을 이 또는 저 강대국의 대리인으로 전화시키는 위험을 수반한다.

 

11. 강대국 간 모순이 격화하고 있는 최근의 사태 전개는 맑스주의의 기본 진실을 다시금 부각시키고 있다. 일반으로 자본주의는, 그리고 특수하게 제국주의는 세계 체제이며, 세계 체제로서만 존재할 수 있다는 진실 말이다. 따라서 전 세계적 고통과 참화에 대한 사회주의적 대답은 일국적 · 민족적 고립이 될 수 없다. 이는 현대 생산력의 국제적 성격을 전제할 때 불가피하게 빈곤과 낙후로 귀착될 수밖에 없는 공상적 대안이다. 우리는 제국주의적 세계화도, 제국주의적 보호주의도 모두 반대한다. 앞으로 나아가는 길은 사회주의 세계경제와 세계적 규모의 노동자·농민 공화국 연방 창설을 위한 국제적 계급투쟁이다. 이러한 강령은 세계당을, 즉 일국적으로 고립된 그룹들이 아닌 국제적 조직을 요구한다.

 

12. 이로부터, 수많은 운동들, 즉 이 또는 저 신자유주의 공격에 대항하는, 이 또는 저 전쟁에 대항하는 운동들을 국제적 규모로 모아내야 할 긴급함이 나온다. 현재로선 이 모든 운동들이 일국적으로 고립되어 있다. 그나마 가장 나은 경우가 역내 협력·연대다. 그러나 세계무역전쟁 시대에, 전 세계적으로 강대국 간 긴장 고조 시대에, 전 세계에 걸친 제국주의적 도발·침략 시대에 결정적으로 필요한 것은 노동자·인민 운동들(노동조합을 포함하여)을 국제 수준에서 통일 단결시키는 것이다. 2003년 2월 15일에 1500만- 2000만 명이 참가한 이라크 전 반대 글로벌 행동의 날, 세계사회포럼 운동, 국제 노동조합연맹들의 창설 등은 국제적 단결이 가능한 사례들이다. 그러나 우리는 단 하루를 넘어 그 이상으로 지속하는, 관료적 기획조정으로부터 자유로운 국제적 단결이 필요하다. 우리는 새로운 노동자 · 청년 · 피억압 인민의 전 세계 대중운동이 필요하다!

 

13. RCIT는 피억압자의 폭력 없이 제국주의의 공격을 이길 수 있다는 환상을 유포하는 소부르주아 평화주의 강령을 비난한다. 역사는 그와는 다른 것을 증명한다. 반전/평화 투쟁이 제국주의 부르주아지의 혁명적 타도와 결합하지 않는 한 그 같은 반전 평화 전략은 전전(戰前)의 제국주의적 “평화” ㅡ 즉 불가피하게 제국주의 전쟁으로 이어질 수밖에 없는 평화 ㅡ 로 돌아가자는 것을 의미할 뿐이다. 혁명가들은 혼란을 조성하는 전문가 평화주의자들에 반대하여 비타협적으로 투쟁하지만, 일반 대중들 속에서의 평화 염원에 대해서는 교육학적으로 대처해야 한다. 평화 슬로건은 그것이 혁명적인 반(反)군국주의 투쟁 강령 속에 통합될 때에만 진보적인 역할을 할 수 있다.

 

14. 지난 몇 십 년 사이에 제국주의 나라들에서 이민이 대대적으로 증가하고 그로 인해 제국주의 대도시에서 이주민 비중이 크게 높아진 것은 혁명적 패전주의 강령에 아주 중대한 의미를 던지고 있다. 이들 이주민 (2세대, 3세대 자녀들을 포함하여)은 민족 소수자로서 체계적으로 억압 받고 초과착취 당하며, 제국주의 나라들에서 노동자계급의 유의미한 일부를 이루고 있다. 따라서 이들 이주민은 전략적 중요성을 갖는데, 일반으로는 혁명적 노동자당 건설에, 특수하게는 혁명적 패전주의 전략에 미치는 중요성에서 그러하다. 실제로 이주민과 난민에 대한 정책은 모든 진보적 조직에게 리트머스 시험지다. 진보적 조직들이 제국주의 전쟁의 압력을 이겨내고 증명해야 할 시험대인 것이다. 이주민들 속에는 모종의 출세주의자나 일종의 부역자 같은 “초애국주의자”가 있지만, 이주민의 절대 다수는 보통 가난한 반식민지 나라들에서 온 사람들로 그들의 새로운 제국주의 “조국”에 대한 일체성은 사실상 극히 낮다. 이 점은 제국주의 나라에 살고 있는 이주민의 원래 모국과 그 제국주의 나라 간의 모든 축구경기에서 상징적으로 증명되고 있다. 그러한 경우에 이주민은 제국주의 정주국이 아니라 언제나 자기 모국에 열정적으로 편을 든다.(예를 들어 독일 또는 오스트리아 대 터키, 프랑스 대 알제리, 미국 대 멕시코). 요컨대 혁명가들은 이주민에 대한 배외주의적 증오와 이른바 “난민 위기” 운운 공포 분위기 조성을 각국 노동자 · 피억압자의 국제적 통일 단결을 만들어내는 방향으로 바꿔내고자 분투한다. 이러한 통일 단결은 당면의 경제적·정치적 요구를 위한 공동 투쟁, 이민자의 민주적 제 권리를 위한 공동 투쟁, 남반구 노동자 · 피억압자의 해방투쟁과의 국제 연대를 위한 공동 투쟁의 기초 위에서 이룩될 수 있다

 

15. 최근의 또 하나 중요한 발전은 국제 노동자계급의 4분의 3 이상이, 즉 세계 노동자 거대 다수가 더 이상 구 제국주의 국가들(미국, 서유럽, 일본)이 아니라 반식민지 나라들과 중국에 포진되어 있다는 것이다. 그리하여 이들 나라에서의 노동자 · 피억압자의 투쟁은 구 제국주의 나라들에서의 생활수준을 좌우하는 전 세계 자본주의 가치 생산에 직접적인 영향을 미친다.

 

16. 반면, 제국주의자들은 오늘날 노동자계급과 피억압자들을 24시간 내내 끊임없이 조종하는 것을 가능하게 해주는 자본주의 미디어의 두터운 거미줄 (TV, 인터넷, 소셜 미디어, 무료 신문 등)을 쳐놓고 있다. 이것은 사회가 “테러 공격”과 “난민 유입 물결”의 상시적인 위험에 처해 있다는 감정을 불러일으키는 특수 효과를 노리고서 활용되고 있다. 마찬가지로 부르주아지는 노동자의 사회·경제적 권리 축소나 반식민지 나라들에서의 쿠데타 지원(2016년 브라질에서와 같은)을 위해 독점화된 미디어를 활용하기도 한다. 그러나 인터넷 (소셜 미디어를 포함하여)의 대량 보급이 노동자와 피억압자에게 글로벌 규모로 정보를 교환하고 운동을 조직하는 훨씬 더 효과적인 기회를 제공하는 것도 사실이다. 피억압자의 목소리를 확대 강화하기 위해 이들 미디어를 활용하도록 노동자 전위를 고무하는 것이 중요해지고 있다.

 

17. 자본주의 사회의 경제적·사회적 발전은 각국 지배계급들이 국내 전선에서 노동자·인민 대중의 정치적 지지에 더욱 더 의존하는 상황을 낳았다. 이러한 상황은 제국주의자들이 그들 군대의 사상자를 가능한 한 줄이도록 결정해야 하는 상황으로 이어졌다. 이는 미국이 아프간과 이라크에서 자국 군대의 상당 부분을 철수하지 않을 수 없게 된 사실로 증명되고 있다. 그 손실이 베트남 전쟁이나 한국 전쟁 때보다 훨씬 더 적다는 사실에도 불구하고 말이다. 마찬가지 경우로, 이스라엘은 2006년 여름 헤즈볼라와의 전쟁에서 (배치된 군인 3만 명 중) 단지 122명 전사만으로도 패전했다. 요컨대 퇴락해가는 제국주의 사회들은 정의로운 대의를 위해 싸우는 피억압 인민보다 타격 흡수 능력이 훨씬 더 저하되어 있다. 제국주의 국가의 혁명가들은 이를 활용하여 인민들 속에서의 배외주의적 “모랄”을 더 한층 약화시키고 국제주의적 연대를 제창함으로써 피억압자의 투쟁을 원조할 수 있다.

 

18. 맑스주의 전통은 개량주의 세력을 노동운동 내 부르주아지의 하수인으로, 중도주의자들을 이들 개량주의 세력에 기회주의적으로 영합하는 자들로 항상 규정해 왔다. 구 제국주의 나라들에서 노동자운동의 대대적인 부르주아화, 개량주의 당들이 노동귀족 중심으로 점점 더 협소화되고 제한되는 상황, 중도주의 세력 다수의 일차적인 지향이 개량주의적인 학술 써클들의 소부르주아 세계로 맞춰지고 있는 상황, 이 모든 것이 제국주의와의 관계에서 이들 세력의 정치적 타락 심화를 가져오고 있다.

 

19. 많은 개량주의자 · 중도주의자들의 수정주의는 다음과 같은 경향을 취하고 있다.

 

I) 현 시기의 핵심 특징으로서 강대국 패권쟁투를 인정하길 거부한다. 이와 함께, 중국과 러시아의 제국주의적 성격을 인정하길 거부한다. 유럽 좌파당은 맑스주의적 제국주의론 전반을 공공연하게 거부한다. CWI(노동자 인터내셔널 위원회)나 IMT(국제 맑스주의 경향) 같은 조직들은 러시아와 중국의 제국주의적 성격을 이따금씩 인정하지만, 이로부터 어떠한 결론도 끌어내지 않는다. 대부분의 스탈린주의자들과 일부 중도주의자들 (예를 들어 아르헨티나 노동자당/제4인터내셔널 재건 위원회 [PO/CRFI], 이른바 스파르타시스트 등)은 심지어 중국을 “사회주의” 국가 또는 “기형화된 노동자국가”라고 규정한다. 그 결과로 많은 개량주의 · 중도주의 세력들이 서방 제국주의 또는 중·러 제국주의 어느 한 편에 기회주의적으로 영합한다.(친 서방 사회제국주의와 친중·친러 사회제국주의). 이 같은 예로 남아공 공산당의 친중 행보, EU의 러시아 제재에 대한 그리스 급진좌파연합(SYRIZA; 유럽 좌파당의 일부)의 지지, 2014년 이래 우크라이나 사태에서 각종 러시아 스탈린주의 조직들(쥬가노프의 KPRF, 라케프의 UCP, 튤킨의 RKRP)의 제국주의 러시아 지지. 일본 공산당이 중국에 반대하여 일본 정부의 영유권 주장을 지지하는 것, CWI의 서방 제국주의에의 영합(1982년 말비나스 전쟁에서 은밀한 영국 지지, 시온주의 지지, 미국/영국에 맞서 이라크, 아프간을 방어하길 거부하기) 등등을 보라. 개량주의 · 중도주의 세력들이 사이비 패전주의를 전도하는 모습도 보인다. 실제로는 전도된 사회배외주의인 이 가짜 패전주의는 ‘자국’ 제국주의 부르주아지와 대립 충돌하고 있는 다른 강대국에 기회주의적으로 영합한다. (이러한 역사적 사례는 1933-45년에 독일, 오스트리아, 이탈리아의 개량주의자 · 중도주의자들이 친 영·불 입장을 취한 것과 1940-41년에 스탈린주의자들이 나치 독일에 추파를 보낸 것 등이 있다.) 현재 우리는 미국과 서유럽의 각종 스탈린주의자들과 중도주의자들이 러·중 제국주의를 지지하는 것을 본다.(두긴의 유라시아주의를 지지하여 러시아 제국주의 쪽으로 기울고 있는 서유럽의 각종 초반동 파시스트 그룹들도 이러한 반동적 “패전주의”를 따라하고 있다는 사실을 주목하라.)

 

ii) 제국주의 침략자와 그들의 남반구 현지 마름들에 맞서 피억압 인민의 민족·민주 해방투쟁을 지지하길 거부한다. 각종 스탈린주의자들과 중도주의자들은 심지어 제국주의 전쟁을 부끄럼 없이 지지한다. (예를 들어 프랑스 공산당은 ‘자국’의 연립정부 참가 정당으로서 1999년 유고슬라비아, 2001년 아프간에 대한 침공 전쟁을 지지했고, 또 2013년 말리, 2014년 이라크에 대한 군사 개입도 지지했다. 또 하나의 예로 러시아의 스탈린주의 조직들이 푸틴 러시아의 시리아 개입 전쟁을 지지하고 있는 것을 들 수 있다). 이들 스탈린주의자들과 중도주의자들은 또 시리아의 아사드나 이집트의 시시 군부정권 같은 친 제국주의 독재를 편든다. (미국의 WWP, PSL, ANSWER, 영국의 “맞불”[Counterfire] 그룹과 “전쟁저지연합” 등. 또 앨런 우즈의 IMT와 모레노 파의 LIT는 2013년 7월 이집트에서의 군사 쿠데타를 “제2의 혁명”이라고 찬양했다.)

 

iii) 거의 모든 개량주의자들과 중도주의자들은 이주민의 완전한 평등권을 일관되게 지지하길 거부한다. 또 난민에 대한 국경 개방을 위해 투쟁하길 거부한다. 집권당으로서 그리스의 시리자는 EU 제국주의의 난민 공격(프론텍스 프로그램 등)에 완전한 공동 책임이 있다. 각종 가짜 사회주의자들은 노동 시장에서 이주민 배제를 위한 사회배외주의 캠페인을 지지한다. (예를 들어 2009년 “영국의 일자리는 영국 노동자에게” 구호 하의 파업을 지지한 영국 노조관료, 스탈린주의 영국공산당[CPB), 중도주의 CWI/ IMT 등). 사회배외주의의 또 다른 예를 보라. 프랑스 공산당은 이슬람 혐오 잡지 샤를리 엡도를 위한 반동적인 “내가 샤를리다” 캠페인을 지지했다. 또 2015년 테러 공격 후 올랑드 정부의 국가비상사태 선포에 대해 의회에서 찬성투표를 했다.

 

20. 결론적으로 RCIT는 현 시기 도전 과제들에 대한 대응으로 혁명적 패전주의 강령의 결정적 중요성을 강조한다. 이 강령 없이는 그 어느 사회주의 조직도 격화하는 강대국 간 패권쟁투 및 노동자계급 피억압 인민에 대한 제국주의자들 및 그들 마름들의 끊임없는 공격으로 특징지어지는 현 시기에 올바른 투쟁방향을 찾을 수 없다. RCIT는 모든 해방전사들에게 혁명적 세계당 건설 투쟁에서 우리와 함께 할 것을 요구한다. 전 세계적 제국주의 타도와 억압·착취 없는 사회주의 사회 쟁취를 위해 일관되게 투쟁하는 세계당을 함께 만들어나가자. 이러한 세계당 건설은 무엇보다도 ‘자국’ 강대국 또는 어느 다른 강대국에 영합하는 모든 사회제국주의자들에 맞선 단호한 투쟁을 요구한다. 또 강대국들 및 그들의 남반구 현지 마름 정권들에 맞서 피억압 인민의 투쟁을 지지하길 거부하는 모든 수정주의자들을 노동자운동에서 몰아내는 투쟁을 또한 요구한다. 세계당 없이는 국제적 규모로 제국주의와 군국주의에 대항하는 일관된 강령을 위해 투쟁하는 것은 가능하지 않다.

 

21. 당연히, 그러한 세계당 건설은 대중 속에서 뿌리를 내리고, 기간 활동가들을 교육하고 실천적 검증을 거치는 등등의 보다 긴 과정을 요구한다. 오늘 RCIT는 그러한 세계당 건설에 투신한 전(前)당적 조직이다. 현재 우리는 미래 세계당의 중핵일 뿐이다. 그러나 그러한 세계당이 하늘에서 떨어지지는 않을 것이다! 세계당은 단독으로 일국적 지형 위에서 건설될 수는 없다. 그것은 불가피하게 모든 정치적 기형성을 지닌 일국 중심적 조직을 만드는 것으로밖에 되지 않을 것이다. 오직 국제적 강령을 기초로 한 국제 계급투쟁의 참호 속에서만 세계당 건설은 이루어질 수 있다. RCIT는 전 세계의 모든 혁명가들에게 이 가장 중요한 임무에서 우리와 함께 할 것을 요구한다!

 

노동자 · 피억압자: 모든 강대국(미·중·EU·러·일)에 맞서 투쟁하자!

 

모든 강대국에 반대하는 투쟁의 국제적 통일 단결!

 

강대국들 간 분쟁·충돌에서: 주적은 국내에 있다! 세계 무역전쟁을 지배계급에 대항하는 계급투쟁으로 전화시키자! 제국주의 전쟁을 혁명적 내란으로 전화시키자!

 

강대국들 및 그들의 남반구 현지 마름 정권들에 맞선 노동자·피억압자의 모든 해방투쟁을 지지하자! 그러나 이들 투쟁의 비혁명적 지도부에 대해서는 어떠한 정치적 지지도 보내서는 안 된다!

 

이주민에 대한 배외주의적 증오와 이른바 “난민 위기” 운운 공포 분위기 조성을 각국 노동자·피억압자의 국제적 통일단결 구축으로 전화시키자! 당면의 경제적·정치적 요구를 위해, 이주민의 민주적 제 권리를 위해, 남반구 노동자 · 피억압자의 해방투쟁과의 국제 연대를 위해 함께 투쟁하자!

 

만국의 노동자·피억압자여, 단결하라!

 

사회주의 없이 미래는 없다! 혁명 없이 사회주의는 없다! 혁명적 세계당 없이 혁명은 없다!

 

RCIT 건설로, 새로운 사회주의혁명 세계당 건설로 전진하자! 

 

 

 

Devrimci Komünist Enternasyonal Eğilim (RCIT), 2018

 

 

 

1. Küresel Ticaret Savaşı'nın başlamasıyla niteliksel bir şiddetlenme yaşayan emperyalist Büyük Güçler (ABD, AB, Çin, Rusya ve Japonya) arasında hızla ivme kazanan rekabet, devrimci yenilgicilik programını emperyalist devletlerdeki tüm sosyalistler için en önemli meselelerden biri haline getirmektedir.

 

2. Yeni emperyalist güçlerin (Çin ve Rusya) ortaya çıkışı ve ardından tüm Büyük Güçler arasındaki bu rekabetin hızlanması, RCIT'nin birçok kez açıkladığı gibi, 2008'de açılan tarihi dönemin temel özellikleridir. Kapitalizmin böyle bir tarihsel kriz döneminde, tüm emperyalist devletlerin egemen sınıfları aşağıdakiler için çabalamaktadır

 

i) İşçi sınıfının sömürüsünün yoğunlaştırılması;

 

ii) Bu ülkelerdeki göçmenlerin ezilmesinin ve aşırı sömürülmesinin yoğunlaştırılması;

 

iii) Yarı-sömürge ülkelere yönelik baskı ve süper sömürünün yoğunlaştırılması;

 

iv) "Terörle Savaş" gibi ikiyüzlü bir ifade altında yarı-sömürge dünyada (özellikle Ortadoğu ve Afrika'da) askeri müdahalelerin ve saldırı savaşlarının yoğunlaştırılması;

 

v) Rakiplere karşı yaptırımların ve ticaret savaşlarının giderek daha fazla kullanılması;

 

vi) Rakiplere karşı silahlanmanın ve militarist propagandanın hızlandırılması (ABD ve Japonya'ya karşı Çin, ABD ve AB'ye karşı Rusya, vb.)

 

3. Bu amaçlar doğrultusunda, emperyalist devletlerin egemen sınıfları (Trump, Putin, Xi, vb. yönetimleri tarafından temsil edilen) Büyük Güçler şovenizmini ve militarizmini büyük ölçüde hızlandırmışlardır ve kaçınılmaz olarak bunu yapmaya devam edeceklerdir. Bu jingoizm (militarist, saldırgan şovenizm) rakip Büyük Güçlere ve özellikle de ezilen uluslara ve azınlıklara (yani yarı-sömürge ülkelerdeki halklara ve emperyalist devletlerdeki göçmenlere ve ulusal azınlıklara) karşı yöneltilmektedir.

 

4. Eğer işçi sınıfı emperyalist savaş çığırtkanlarına karşı harekete geçmez ve sonunda onları devirmezse, bu ticaret savaşları ve samur çıngırakları eninde sonunda Üçüncü Dünya Savaşı ile sonuçlanacaktır. Bu yakın gelecekte olası olmasa da, RCIT öncü işçileri Büyük Güç rekabetinin tarihsel tehlikelerini tam olarak anlamaları ve mümkün olan en kısa sürede devrimci bir mücadele programı temelinde birleşmeleri konusunda uyarır.

 

5. Emperyalist ülkelerdeki devrimcilerin bu tür emperyalist şovenizm ve militarizme karşı kayıtsız şartsız mücadele etmesi son derece önemlidir. RCIT, hareketimizin genellikle Devrimci Yenilgicilik formülü ile özetlenen klasik programı üzerinde durmaktadır. Temelde bu, Marksist programın ve sınıf mücadelesinin genel yöntemlerinin anti-şovenist ve anti-militarist mücadele zeminine uygulanmasından başka bir anlama gelmez. İşçi sınıfının doğası gereği uluslararası bir sınıf olduğu aksiyomuna dayanır. Bu nedenle, çıkarları emperyalist burjuvazinin çıkarlarıyla keskin bir karşıtlık içindedir. Belirli bir işletmedeki işçilerin patronlarıyla hiçbir ortak çıkarı olmadığı gibi, işçi sınıfının da belirli bir kapitalist devletin egemen sınıfıyla hiçbir ortak çıkarı yoktur. Tam tersine, işçiler "kendi" şirketlerinin sahiplerini zayıflatmak, yenmek ve nihayetinde mülksüzleştirmek istedikleri gibi, belirli bir kapitalist ülkenin işçileri de egemen sınıfı zayıflatmak, yenmek ve nihayetinde devirmek isterler. (Tarihsel olarak "yenilgicilik" kategorisi, Bolşeviklerin Rusya'nın emperyalist savaşlarında egemen sınıfın yenilgiye uğratılması çağrısında bulunma pozisyonundan türemiştir). Bu nedenlerle işçiler, sınıf düşmanlarının dahil olduğu her çatışmayı kendi çıkarlarını ilerletmek ve mücadele güçlerini arttırmak için kullanacaklardır.

 

6. RCIT, emperyalist devletler arasındaki çatışmalarda, dünyanın dört bir yanındaki işçileri ve halk örgütlerini uluslararası işçi sınıfı dayanışması ilkeleri temelinde kararlı bir şekilde hareket etmeye çağırır. Bu, her iki kampı da desteklememeleri gerektiği anlamına gelir. Hem kendi egemen sınıflarının hem de karşıt emperyalist kampın yanında yer almayı reddetmelidirler: Kahrolsun tüm emperyalist Büyük Güçler - ister ABD, AB, Japonya, Çin ya da Rusya olsun! Sosyalistler egemen sınıfın her türlü şovenist propagandasını tamamen reddederler. "Kendi" egemen sınıflarını desteklemek yerine, uzlaşmaz sınıf mücadelesinin propagandasını yaparlar (Karl Liebknecht'in Birinci Dünya Savaşı'ndaki ünlü sözünü takip ederek "Asıl düşman evdedir"). Bu strateji, savaş durumunda, Lenin ve Bolşevik Parti tarafından 1914'te formüle edildiği gibi, devrimcilerin "emperyalist savaşın iç savaşa dönüşmesi", yani savaş koşulları altında proleterlerin iktidar mücadelesinin ilerletilmesi için çaba göstermeleri anlamına gelir. Aynı ruhla, Küresel Ticaret Savaşının yönetici elite karşı iç politik sınıf mücadelesine dönüştürülmesini savunuyoruz. Böyle bir program, uluslararası işçi sınıfını enternasyonalist bir temelde birleştirmenin ve işçilerin "kendi" emperyalist burjuvazileriyle ve onların işçi hareketi içindeki uşaklarıyla her türlü "yurtsever" birliğini kırmanın tek yoludur. Devrimci yenilgicilik programı, ancak bir savaş patlak verdiğinde geçerli olmaya başlayan bir program değil (bunun için ancak o zaman mücadele edilmeye başlanırsa çok geç olacaktır), şu andan itibaren uygulanması gereken bir programdır.

 

7. Daha somut olarak, RCIT sosyalistleri emperyalist devletler arasındaki çatışmalarda aşağıdaki taktikleri uygulamaya çağırır:

 

i) Sosyalistler, bir halkın diğerine karşı nefretini körükleyen her türlü emperyalist şovenizme kararlılıkla karşı çıkar. Bu tür bir şovenizm emekçi halkın bilincini zehirlemeye yöneliktir. Bu nedenle, ister kendi emperyalist burjuvazileri ister yabancı bir emperyalist güç olsun, herhangi bir Büyük Güç'e verilen her türlü siyasi ya da ideolojik desteğe karşı kararlı bir kampanya başlatmalıdırlar.

 

ii) Emperyalist rakiplere karşı her türlü yaptırıma ve ticaret savaşı önlemlerine karşı çıkmak sosyalistlerin görevidir.

 

iii) Aynı şekilde, militarizmin her türüne, silahlanmaya ve Büyük Güç rakipleri arasındaki savaşlara karşı mücadele etmelidirler.

 

iv) İşçi sınıfı örgütlerinin parlamentolarda temsilcileri olduğu yerlerde, bu tür şovenist önlemlere karşı oy kullanmakla yükümlüdürler. Ancak sınıf mücadelesinin can alıcı alanı parlamento değil, işyerleri, mahalleler, okullar, üniversiteler ve kışlalardır. Sosyalistler propagandalarını buralarda yapmalı ve sınıf mücadelesi eylemleri için ajitasyon yapmalıdır (örneğin gösteriler, genel greve varan grevler, ayaklanmalar vb. - koşullara ve güçler ilişkisine göre).

 

v) Devrimcilerin, sosyalistlerin, sendikaların ve çatışmaya dahil olan ilgili emperyalist ülkelerdeki diğer işçi ve halk kitle örgütlerinin sınır ötesi ortak açıklamalarını ve faaliyetlerini savunmaları son derece önemlidir. Bu tür önlemler, somut enternasyonalist işçi sınıfı dayanışmasının güçlü bir işareti olabilir!

 

8. RCIT, emperyalist burjuvazi ile ezilen halklar arasındaki çatışmalarda, dünyanın dört bir yanındaki işçileri ve halk örgütlerini devrimci anti-emperyalizm ve işçi sınıfı enternasyonalizmi ruhuyla kararlı bir şekilde hareket etmeye çağırır. Emperyalist saldırganlara karşı ezilen halkları kayıtsız şartsız desteklemeli ve onların yenilgiye uğratılması için mücadele etmelidirler. Anti-emperyalist birleşik cephe taktiğini uygulamalıdırlar - bu, kendi liderliklerine (genellikle küçük burjuva milliyetçileri veya İslamcılar; hatta bazen yarı-sömürge burjuva devletler) siyasi destek vermeksizin bu ezilen insanları temsil eden güçlerin yanında yer almak anlamına gelir. Emperyalist ülkelerdeki sosyalistler, Büyük Güç ayrıcalıklarının sosyal-şovenist destekçilerine ve ezilenlerin mücadelesini aktif olarak desteklemekten kaçınan korkak merkezcilere karşı acımasızca mücadele etmekle yükümlüdür. Sosyalistler ezilenlerin Anti-Emperyalist Yurtseverliğini destekler ve onların sosyalist, enternasyonalist bir bilinç geliştirmelerine yardımcı olurlar. Sosyalistlerancak böyle bir program temelinde ezilen halkların işçilerinin ve yoksul köylülerinin emperyalist ülkelerdeki ilerici işçilerle güven ve birlik koşullarını yaratabilirler. Ancak böyle bir temel üzerinde uluslararası işçi sınıfını enternasyonalist bir temelde birleştirmek mümkün olacaktır.

 

9. Bu, daha somut olarak, RCIT'nin aşağıdaki taktikleri savunduğu anlamına gelir:

 

i) Yarı-sömürge ülkelere yönelik emperyalist askeri olmayan saldırganlık durumlarında (örneğin Kuzey Kore, İran, Zimbabve, Venezüella vb. yaptırımlar), sosyalistler buna koşulsuz olarak karşı çıkmalı ve bunu zayıflatacak, kıracak ve mümkünse durduracak önlemleri desteklemelidir. Nükleer silahların olmadığı bir dünya için mücadele ederken, nükleer silahlara sahip olan (ya da sahip olmaya çalışan) yarı-sömürge ülkelere yönelik her türlü emperyalist saldırganlığı şiddetle reddediyoruz.

 

ii) Yarı-sömürge ülkelerde emperyalist savaş ve işgal durumlarında (örneğin ABD 2001'den beri Afganistan'da, 2003'ten beri Irak'ta, Fransa 2013'ten beri Mali'de, Rusya 2015'ten beri Suriye'de, İsrail yerleşimci devleti Filistin'i işgal ediyor), sosyalistler emperyalist saldırganların yenilgiye uğratılması ve ezilen halkları temsil eden güçlerin askeri zaferi için çağrıda bulunur. Aynı taktik, Büyük Güçlerin vekil ordularının (örneğin Somali'deki AU güçleri, Batı Afrika'daki Sahel ülkelerindeki G5 güçleri) saldırıları için de gereklidir.

 

iii) Aynı şekilde, sosyalistler ulusal azınlıklara yönelik baskılara kayıtsız şartsız karşı çıkar ve ezilen halkların (örneğin Rusya'daki Çeçen ve diğer Kafkas halkları, Çin'deki Uygurlar ve Tibetliler, İspanya'daki Katalonya) ulusal kendi kaderini tayin hakkını tam olarak destekler. Bu, istedikleri takdirde bağımsız bir devlete sahip olma hakkı da dahil olmak üzere tüm ulusal, demokratik ve kültürel haklarının desteklenmesi anlamına gelmektedir. Aynı şekilde Romanlar, ABD'deki Amerikan yerlileri gibi etnik azınlıklar için de yerel özyönetimleri destekliyoruz.

 

iv) Aynı ruhla, sosyalistler göçmenleri ve mültecileri ulusal baskıya ve ırkçı ayrımcılığa karşı savunurlar. Bu savunma, göçmenler için tam eşitlik mücadelesini de içerir (anadil kullanımı, vatandaşlık hakları, eşit ücret; İslamofobik ırkçılığa karşı Müslüman göçmenlerle tam dayanışma, vb.) Ayrıca göçmenleri ve mültecileri ırkçı saldırılara karşı fiziksel olarak savunmak için birleşik bir cephe çağrısında bulunuyoruz (öz savunma grupları vb.). Bu aynı zamanda emperyalist devletlerdeki ırkçı göç kontrolüne karşı mücadele etmek ve mülteciler için 'Açık Sınırları' savunmak anlamına da gelmektedir. Trump'ın göçmenleri kitlesel olarak sınır dışı etmesi ve "Müslüman Yasağı", AB'nin Akdeniz'de ve Balkanlar'daki ırkçı Frontex rejimi, Rusya'nın Kafkasya ve Orta Asya'dan gelen insanlara karşı ayrımcılığı vb. bu konulara ilişkin güncel örneklerdir.)

 

v) Stratejik hedef, ezilen halkların işçi sınıfını burjuva ya da küçük-burjuva güçlerin tahakkümünden kurtarmak ve bağımsız örgütlenmesini ilerletmektir. İşçi sınıfı ancak böyle bir siyasi ve örgütsel bağımsızlık temelinde ezilen halkın diğer sınıf ve katmanlarına emperyalizm ve kapitalizmin boyunduruğundan kurtuluş yolunda önderlik edebilecektir.

 

vi) Bu hedefler uğruna mücadeleyi ilerletmek için sosyalistler işyerlerinde, mahallelerde, okullarda, üniversitelerde ve siperlerde ajitasyon yapmalıdır. Emperyalist saldırganları yenmek için ezilenlerin mücadelesini ilerletmeye yardımcı olacak tüm pratik eylemleri destekleyeceklerdir. Bu tür faaliyetler sınıf mücadelesinin tüm biçimlerini kapsar (örneğin gösteriler, genel greve varan grevler, ayaklanmalar, savaşlara katılma vb. - koşullara ve güçler ilişkisine göre) kapsar. Ayrıca emperyalist efendilerin saldırılarını sabote eden pratik eylemleri de içerir (emperyalist savaş makinelerine karşı seçilmiş grevler, zulme hizmet eden işleri toplu olarak reddetme, emperyalist kalelerin barbar duvarlarını aşmak için mültecilere yardım etme, vb.) Ayrıca sosyalistler, generallerin gerici kontrolünü zayıflatmak, kitlesel firarları ve "düşmanla" kardeşleşmeyi ilerletmek için emperyalist orduların rütbeli askerleri arasında siyasi ajitasyon yürütmelidir. Ezilen halkların diğer devletlerden (emperyalist devletler dahil) askeri ve diğer maddi yardım alma hakkını, bu devletlere siyasi boyun eğmeye yol açmadığı sürece savunuyoruz. Bunun olumsuz bir örneği, ABD emperyalizminin vekilleri haline gelen Suriye'deki küçük burjuva Kürt YPG'dir. Bu tür devletlerdeki işçiler, kurtuluş mücadelesi için bu tür maddi yardımları desteklemeli ve engellememelidir.

 

vii) Yakın tarihte Birleşmiş Milletler'in (ya da tek tek devletlerin) -ilerici kitle hareketlerinin baskısı altında- özellikle gerici güçlere resmi olarak yaptırım uyguladığı nadir durumlar olmuştur (örneğin 1994'ten önce Güney Afrika Apartheid devletine karşı yaptırımlar). Bugün pek çok Müslüman devlet emperyalist İsrail devletine yaptırım uygulamaktadır. Yarı-sömürge ülkeler tarafından uygulanan bu tür yaptırımları, sınırlılıklarına işaret ederek eleştirel bir şekilde destekliyoruz. Emperyalist devletlerin bu tür yaptırımlar uygulaması durumunda, bunların emperyalist devletlerin rakiplerine ya da itaatsiz yarı-sömürgelere karşı uyguladığı gerici yaptırımlarla aynı olmadığının farkındayız. Bununla birlikte, Marksistler olarak Siyonist devlet gibi gerici güçlere karşı işçi ve halk yaptırımlarını savunuyoruz. Bu, İsrail'e yönelik ticari ve askeri yardımların durdurulması için işçi eylemleri, tüketici boykotu vb. anlamına gelmektedir. Bu nedenle, İsrail'e karşı BDS kampanyasını sınırlılıklarına rağmen eleştirel bir şekilde destekliyoruz.

 

viii) Aynı şekilde devrimciler, sosyalistlerin, sendikaların ve ilgili emperyalist ve yarı-sömürge ülkelerdeki diğer işçi ve halk kitle örgütlerinin sınır ötesi ortak açıklamalarını ve faaliyetlerini savunurlar.

 

10. Devrimci Yenilgiciliğin iki temel yönü - (i) Büyük Güçler arasındaki çatışmalarda herhangi bir kampın yanında yer almayı reddetmek ve (ii) emperyalistleri yenilgiye uğratmak için ezilen halkların mücadelesine aktif destek vermek - birbiriyle ayrılmaz bir şekilde bağlantılıdır. Büyük Güçler arasındaki gerilimler, büyük ölçüde, her bir egemen sınıfın rakipleri pahasına Güney'deki etki alanını genişletme arzusuna dayanmaktadır. Ezilen halkların ezilmesi ve aşırı sömürülmesi, Büyük Güçlerin küresel hakimiyet dürtüsü tarafından belirlenmektedir. Ezilen halkların kurtuluş mücadelelerine tam destek vermeden Büyük Güçlere karşı muhalefet etmek en iyi ihtimalle "platonik anti-emperyalizm" ya da en kötü ihtimalle "gizli sosyal-emperyalizm"dir. Tüm Büyük Güçlere karşı kararlı bir muhalefet olmaksızın şu ya da bu kurtuluş mücadelesine destek vermek, diğerine karşı bir emperyalist kampın yanında yer alma ve dolayısıyla bir kurtuluş gücünü şu ya da bu Büyük Gücün vekiline dönüştürme riskini beraberinde getirir.

 

11. RCIT, Büyük Güçler arasındaki çelişkileri hızlandıran son gelişmelerin, genel olarak kapitalizmin ve özel olarak emperyalizmin bir dünya sistemi olduğu ve ancak böyle var olabileceği şeklindeki Marksizmin temel gerçeğinin altını bir kez daha çizdiğine işaret etmektedir. Dolayısıyla, küresel sefalete sosyalist yanıt ulusal izolasyon değildir - modern üretici güçlerin uluslararası doğası göz önüne alındığında yoksulluk ve geri kalmışlıkla sonuçlanması kaçınılmaz olan yanılsamalı bir alternatif. Hayır, biz ne emperyalist küreselleşmeden ne de emperyalist korumacılıktan yanayız - ileriye giden yol, sosyalist bir dünya ekonomisinin ve dünya çapında bir işçi ve köylü cumhuriyetleri federasyonunun yaratılması için uluslararası sınıf mücadelesidir. Böyle bir program bir dünya partisi, yani ulusal-izole gruplar değil, uluslararası bir örgüt gerektirir.

 

12. Buradan, Ģu ya da bu neoliberal saldırıya, Ģu ya da bu savaĢa vs. karĢı sayısız hareketi uluslararası ölçekte bir araya getirme aciliyeti ortaya çıkmaktadır. Şu anda tüm bu hareketler ulusal olarak izole edilmiş durumdadır. En iyi durumda, bölgesel koordinasyonlar mevcuttur. Ancak Küresel Ticaret Savaşları, Büyük Güçler arasındaki küresel gerilimler, dünyanın dört bir yanındaki emperyalist saldırılar gibi zamanlarda işçi ve halk hareketlerini (sendikalar da dahil olmak üzere) uluslararası düzeyde birleştirmek belirleyicidir. Irak savaşına karşı 15 Şubat 2003 tarihinde 15-20 milyon insanın katıldığı küresel eylem günü, dünya sosyal forum hareketi, uluslararası sendika federasyonları uluslararası birliğin mümkün olduğunun örnekleridir. Ancak bir günden daha uzun sürecek, bürokratik manipülatörlerden ve özgürlükçü karışık kafalardan arınmış bir uluslararası birliğe ihtiyacımız var. İşçilerin, gençlerin ve ezilenlerin yeni bir dünya kitle hareketine ihtiyacımız var!

 

13. RCIT, küçük burjuva pasifizm programını kınamaktadır. Bu program, ezilenlerin şiddeti olmaksızın emperyalist saldırganlığın üstesinden gelmenin mümkün olduğu yanılsamasını yaymaktadır. Tarih bunun aksini kanıtlamıştır! Dahası, pasifistlerin "barışın" hakim olması için herhangi bir yolla savaşı basitçe sona erdirmeye odaklanmaları hiçbir şekilde ilerici değildir. Böyle bir mücadele, emperyalist burjuvazinin devrimci bir şekilde alaşağı edilmesiyle birleştirilmediği sürece, böyle bir strateji basitçe savaş öncesi emperyalist "barış" koşullarının, yani kaçınılmaz olarak emperyalist savaşa yol açan koşulların yaratılmasını savunmak anlamına gelir. Devrimciler profesyonel pasifist kafa karıştırıcılara karşı uzlaşmaz bir şekilde mücadele ederken, sıradan kitleler arasındaki barış arzusuyla pedagojik olarak ilgilenmek zorundadırlar. Barış sloganı, devrimci bir anti-militarist mücadele programına entegre edildiği takdirde ilerici bir rol oynayabilir.

 

14. RCIT, emperyalist ülkelerde son on yıllarda meydana gelen ve devrimci yenilgicilik programı açısından hayati sonuçları olan önemli toplumsal gelişmelere dikkat çeker. Bu gelişmeler bir yandan göçün muazzam artışı ve bunun sonucu olarak emperyalist metropollerde göçmenlerin yüksek payıdır. Bu göçmenler (ikinci ve üçüncü kuşak çocukları da dahil olmak üzere) ulusal azınlıklar olarak sistematik bir şekilde ezilmekte ve aşırı sömürülmektedir ve emperyalist ülkelerdeki işçi sınıfının önemli bir bölümünü oluşturmaktadır. Dolayısıyla bu göçmenler, genel olarak devrimci bir işçi partisinin inşası ve özel olarak da devrimci bozguncu strateji için stratejik öneme sahiptir. Aslında göçmenler ve mülteciler politikası, her ilerici örgüt için emperyalist bir savaşın baskılarına dayanıp dayanamayacağını gösterecek bir hazırlık ve turnusol testidir. Göçmenler arasında bazı sosyal yükselişçiler ve Quisling benzeri "süper vatanseverler" olsa da, büyük çoğunluğu genellikle daha yoksul, yarı-sömürge ülkelerden geldikleri için yeni emperyalist "anavatanları " ile çok daha düşük bir özdeşleşmeye sahiptir. Bu durum, emperyalist bir ülke ile söz konusu emperyalist devlette yaşayan göçmenlerin asıl anavatanları arasındaki her futbol maçında sembolik olarak kanıtlanmaktadır. Bu gibi durumlarda göçmenler her zaman coşkulu bir şekilde emperyalist ev sahibi ülkenin değil, asıl anavatanlarının tarafını tutacaktır (örneğin Almanya ya da Avusturya Türkiye'ye karşı; Fransa Cezayir'e karşı, ABD Meksika'ya karşı). Özetle, devrimciler göçmenlere karşı şovenist nefretin ve sözde "Mülteci Krizi" histerisinin, farklı ülkelerden işçilerin ve ezilenlerin uluslararası birliğinin yaratılmasına dönüştürülmesi için mücadele etmektedir. Böyle bir birlik, acil ekonomik ve siyasi talepler için, göçmenlerin demokratik hakları için ve Güney'deki işçilerin ve ezilenlerin kurtuluş mücadeleleriyle uluslararası dayanışma için ortak mücadeleler temelinde sağlanabilir.

 

15. Yakın geçmişteki bir diğer önemli gelişme de, uluslararası işçi sınıfının ¾'ünden fazlasının, yani büyük çoğunluğunun artık eski emperyalist devletlerde (ABD, Batı Avrupa ve Japonya) değil, yarı-sömürge ülkelerde ve Çin'de yerleşik olmasıdır. Dolayısıyla, bu ülkelerdeki işçilerin ve ezilenlerin mücadelesi, eski emperyalist ülkelerdeki yaşam standardının bağlı olduğu küresel kapitalist değer üretimini doğrudan etkilemektedir.

 

16. Öte yandan, emperyalistler bugün, işçi sınıfı ve ezilenlere yönelik şovenist manipülasyonun 24 saat kesintisiz akışını sağlayan kalın bir kapitalist medya ağına (TV, internet, sosyal medya, ücretsiz gazeteler vb.) sahiptir. Bu, toplumda sürekli bir "terörist saldırı" ve "mülteci dalgaları geliyor" tehlikesi altında olunduğu duygusunu kışkırtmak için özellikle etkili bir şekilde kullanılmaktadır. Aynı şekilde, burjuvazi tekelindeki medyayı işçilerin sosyal ve ekonomik haklarının kısıtlanmasını desteklemek ve hatta 2016'da Brezilya'da olduğu gibi yarı-sömürge ülkelerdeki darbeleri desteklemek için de sıklıkla kullanmaktadır. Bununla birlikte, internetin (sosyal medya dahil) kitlesel yayılımının işçilere ve ezilenlere bilgi alışverişinde bulunmak ve küresel ölçekte harekete geçmek için çok daha iyi fırsatlar sunduğu da bir gerçektir. Sosyalistlerin, işçi öncülerini ezilenlerin sesini duyurmak için bu medyayı kullanmaya teşvik etmesi hayati önem taşımaktadır.

 

17. Kapitalist toplumlardaki ekonomik ve sosyal gelişmeler, egemen sınıfların işçi sınıfının ve halk kitlelerinin iç cephedeki siyasi desteğine daha bağımlı hale geldiği bir durum yaratmıştır. Bu durum, emperyalistlerin ordularındaki kayıpları mümkün olduğunca sınırlamaya kararlı olmalarına yol açmıştır. ABD'nin, kayıpları Vietnam Savaşı ya da 1950-53 Kore Savaşı'ndan çok daha az olmasına rağmen, Afganistan ve Irak'tan askerlerinin büyük bölümünü geri çekmek zorunda kalması bunun kanıtıdır. Aynı şekilde İsrail 2006 yazında Hizbullah'a karşı yürüttüğü savaşı sadece 122 askerinin ölümüyle kaybetmiştir (30,000 askerden). Kısacası, soyguncu devletler olan çökmekte olan emperyalist toplumlar, haklı bir dava uğruna savaşan mazlum halklardan çok daha az darbe alabilirler! Emperyalist devletlerdeki devrimciler, halk arasındaki şovenist "ahlakı" daha da zayıflatarak ve enternasyonalist dayanışmayı savunarak ezilenlerin mücadelesine yardımcı olmak için bunu kullanabilirler.

 

18. Marksist gelenek her zaman reformist güçleri burjuvazinin işçi hareketi içindeki temsilcileri, merkezcileri de bu reformistlere oportünistçe uyum sağlayanlar olarak tanımlamıştır. Eski emperyalist ülkelerdeki işçi hareketinin kitlesel burjuvalaşması, reformist partilerin giderek işçi aristokrasisiyle sınırlanması ve merkezci güçlerin çoğunun öncelikle reformist ve akademik çevrelerin küçük burjuva dünyasına yönelmesi göz önüne alındığında, tüm bunlar bu güçlerin genel olarak ve özellikle emperyalizme yaklaşımlarıyla ilgili olarak daha fazla siyasi dejenerasyona uğramasına neden olmuştur.

 

19. Birçok reformist ve merkezcinin revizyonizmi aĢağıdaki özellikleri içermektedir:

 

i) Büyük Güç rekabetini mevcut dönemin temel bir özelliği olarak tanım ayı reddetme ve bununla bağlantılı olarak Çin ve Rusya'nın emperyalist karakterini tanımayı reddet me (örn. PSTU/LIT, PTS/FT, UIT, PO/CRFI, FLTI); Avrupa Sol Partisi Marksist emperyalizm anlayıĢını fiilen açıkça reddetmektedir; CWI ya da IMT gibi örgütler Rusya ve Çin'in emperyalist karakterini zaman zaman kabul etmekte ancak bundan hiçbir sonuç çıkarmamaktadır; çoğu Stalinist ve bazı merkezciler (örneğin Altamira'nın PO/CRFI'si, sözde Spartakistler) Çin'i "sosyalist" ya da "deforme olmuĢ bir iĢçi" devleti olarak bile nitelendirmektedir. Sonuç olarak, reformist ve merkezci güçlerin çoğu oportünist bir şekilde ya Batılı ya da Doğulu Büyük Güçlere (Batı yanlısı ya da Doğu yanlısı sosyal-emperyalizm) uyum sağlamaktadır. Güney Afrika KP'sinin Çin yanlısı tutumu; Yunanistan SYRIZA'sının ( Avrupa Solu Partisi'nin bir parçasıdır) AB'nin Rusya'ya yönelik yaptırımlarını desteklemesi; Zyuganov'un KPRF'sinin, Lakeev'in UCP'sinin ya da Tyulkin'in RKRP'sinin 2014'ten beri Ukrayna'da emperyalist Rusya'yı desteklemesi buna örnek olarak verilebilir; Japon KP'sinin Tokyo'nun Çin'e karşı toprak taleplerini desteklemesi; CWI'nin Batı emperyalizmine uyum sağlaması (1982 Malvinas Savaşı'nda İngiltere'ye örtülü destek, Siyonizme destek, Irak veya Afganistan'ı ABD/İngiltere'ye karşı savunmayı reddetme), vb. . Ayrıca reformist ve merkezci güçlerin, aslında tersine çevrilmiş sosyal-şovenizm olan sözde bozgunculuğu, yani kendi emperyalist burjuvazileriyle çatışma halinde olan Büyük Güçlere oportünist uyarlanmayı vaaz ettiklerini de görüyoruz (bunun tarihsel örnekleri 1933-45 arasında Alman, Avusturyalı ve İtalyan reformist ve merkezcilerin Müttefik yanlısı tutumları; 1939-41 arasında Stalinistlerin Nazi Almanya'sıyla flört etmeleridir). Bugün ABD ve Batı Avrupa'daki çeşitli Stalinist ve merkezcilerin Rus ve Çin emperyalizmini desteklediğini görüyoruz. (Bir yan not olarak, bu tür gerici "bozgunculuğun" Batı Avrupa'da Dugin'in Avrasyacılığını benimseyen ve Rus emperyalizmine meyleden çeşitli aşırı gerici ve faşist gruplar tarafından da takip edildiğine dikkat çekiyoruz).

 

ii) Emperyalist saldırganlara ve onların Güney'deki yerel uşaklarına karşı ezilen halkların ulusal ve demokratik kurtuluş mücadelelerini desteklemeyi reddetmek. Hatta çeşitli Stalinistler ve merkezciler utanmadan emperyalist savaşları desteklemektedir (örneğin Fransız PCF'nin bir hükümet partisi olarak 1999'da Yugoslavya'ya ve 2001'de Afganistan'a karşı savaşları ve 2013'te Mali'ye ve 2014'te Irak'a yapılan askeri müdahaleleri desteklemesi; bir başka örnek de KPRF, UCP, RKRP ve diğer Stalinistlerin Rusya'nın Suriye'deki savaşını desteklemesidir). Bu Stalinistler ve çeşitli merkezciler aynı zamanda Suriye'de Esad veya Mısır'da General Sisi gibi emperyalizm yanlısı diktatörlüklerin de yanında yer almaktadır (örneğin ABD'de WWP, PSL, ANSWER; İngiltere'de CPB, Counterfire ve "Stop the War Coalition"; Alan Woods IMT ve Morenoite LIT Temmuz 2013'te Mısır'da gerçekleşen askeri darbeyi "İkinci Devrim" olarak övmüştür).

 

iii) Neredeyse tüm reformistler ve merkezciler tarafından göçmenler için tam eşitliği tutarlı bir şekilde desteklemeyi ve mülteciler için Açık Sınır için mücadele etmeyi reddetmek. Yunanistan'ın SYRIZA'sı bir hükümet partisi olarak mültecilere yönelik AB emperyalist saldırısının (Frontex programı, vb.) tam sorumluluğunu taşımaktadır. Çeşitli sözde sosyalistler, göçmenlerin işgücü piyasasından dışlanması için sosyal-şovenist mücadeleleri desteklemektedir (örneğin 2009'da sendika bürokrasisi, Stalinist CPB, merkezci CWI ve IMT vb. tarafından desteklenen "İngiliz İşçiler için İngiliz İşleri" grevi). PCF'nin İslamofobik Charlie Hebdo dergisi için gerici Je suis Charlie kampanyasına verdiği destek ve terör saldırısının ardından Hollande hükümetinin olağanüstü hal ilan etmesi için parlamentoda oy kullanması (her ikisi de 2015'te) sosyal-şovenizmin diğer örnekleridir.

 

20. Özetle RCIT, içinde bulunduğumuz tarihi dönemin zorluklarının üstesinden gelebilmek için Devrimci Yenilgicilik programının hayati önemini vurgulamaktadır. Böyle bir program olmaksızın, herhangi bir sosyalist örgütün, Büyük Güçler arasındaki rekabetin hızla ivme kazandığı ve emperyalistler ile uşaklarının işçi sınıfı ve ezilen halklara karşı aralıksız saldırganlıklarının damgasını vurduğu bir dönemde doğru bir yönelim bulması mümkün değildir. RCIT, tüm kurtuluş savaşçılarını, emperyalizmin küresel olarak yıkılması ve baskı ve sömürünün olmadığı sosyalist bir toplumun kurulması için tutarlı bir şekilde mücadele eden bir parti olan Devrimci Dünya Partisi 'ni inşa etme mücadelesinde bize katılmaya çağırmaktadır. Böyle bir dünya partisinin inşası, diğerlerinin yanı sıra, kendi Büyük Güçlerine ya da bir başkasına uyum sağlayan tüm sosyal-emperyalistlere karşı uzlaşmaz bir mücadeleyi; ezilen halkların Büyük Güçlere ve onların Güney'deki yerel rejimlerine karşı mücadelelerini desteklemeyi reddeden tüm revizyonistlerin sistematik olarak geri püskürtülmesini gerektirmektedir. Bir dünya partisi olmadan emperyalizme ve militarizme karşı uluslararası ölçekte tutarlı bir program için mücadele etmek mümkün değildir.

 

21. Doğal olarak böyle bir partinin inşası, kitleler arasında kök salma, kadroların eğitimi, pratik sınavlar vs. gibi uzun bir süreç gerektirir. Bugün RCIT, böyle bir dünya partisini inşa etmeye kendini adamış bir parti öncesi örgüttür. Şu anda biz sadece gelecekteki dünya partisinin çekirdeğini oluşturuyoruz. Ancak böyle bir dünya partisi gökten zembille inmeyecektir! Yalnızca ulusal bir zeminde inşa edilemez, çünkü bu yalnızca kaçınılmaz siyasi deformasyonlarla birlikte ulusal merkezli örgütlerin yaratılmasıyla sonuçlanacaktır. Hayır, bir dünya partisi inşa etme süreci ancak enternasyonalist bir program temelinde uluslararası sınıf mücadelesinin siperlerinde gerçekleşebilir. RCIT, dünyanın dört bir yanındaki tüm devrimcileri bu en önemli görevde bize katılmaya çağırıyor!

 

İşçiler ve Ezilenler: Doğu ve Batı'daki tüm Büyük Güçlerle Savaşın!

 

Tüm Büyük Güçlere - ABD, Çin, AB, Rusya ve Japonya - karşı Uluslararası Mücadele Birliği!

 

Büyük Güçler Arasındaki Çatışmalarda: Asıl Düşman İçeride! Küresel Ticaret Savaşının Yönetici Elitlere Karşı Sınıf Mücadelesine Dönüşümü! Emperyalist Savaşın Devrimci İç Savaşa Dönüşmesi!

 

İşçilerin ve Ezilenlerin Büyük Güçlere ve onların Güneydeki Yerel Rejimlerine Karşı Tüm Kurtuluş Mücadelelerini Destekleyin! Ancak bu Mücadelelerin Devrimci Olmayan Liderliklerine Siyasi Destek Yok!

 

Göçmenlere Karşı Şovenist Nefretin ve Sözde "Mülteci Krizi" Histerisinin Farklı Ülkelerden İşçilerin ve Ezilenlerin Uluslararası Birliğinin YaratılmasınaDönüştürülmesi! Acil Ekonomik ve Siyasi Talepler, Göçmenlerin Demokratik Hakları ve Güneydeki İşçi ve Ezilenlerin Kurtuluş Mücadeleleriyle Uluslararası Dayanışma için birlikte mücadele edin!

 

Tüm Ülkelerin İşçileri ve Ezilenleri, Birleşin!

 

Sosyalizm Olmadan Gelecek Olmaz! Devrimsiz Sosyalizm Olmaz! Devrimci Dünya Partisi Olmadan Devrim Olmaz!

 

RCIT'nin İnşasında İleriye! Yeni bir Dünya Sosyalist Devrim Partisi için!

 

 

 

* * * * *

 

 

 

Okuyucuları ayrıca RCIT'in aşağıdaki belgelerinede yönlendiriyoruz:

 

Ortak Açıklama: Küresel Ticaret Savaşı: Batı'da ve Doğu'da Büyük Güç Jingoizmine Hayır! Ne Emperyalist Küreselleşme Ne de Emperyalist Korumacılık! İşçi Sınıfı ve Ezilen Halkların Uluslararası Dayanışması ve Ortak Mücadelesi İçin! 4 Temmuz 2018, https://www.thecommunists.net/rcit/joint-statement-on-the-looming-global-trade-war/

 

Ortak Açıklama: Orta Doğu'da Savaş Kışkırtıcılığı: Kahrolsun Tüm Emperyalist Büyük Güçler ve Kapitalist Diktatörlükler! 13 Mayıs 2018, https://www.thecommunists.net/worldwide/africa-and-middle-east/joint-statement-warmongering-in-the-middle-east/

 

Michael Pröbsting: Güney'in Büyük Soygunu. Yarı Sömürge Dünyanın Tekelci Sermaye Tarafından Süper Sömürülmesinde Süreklilik ve Değişimler. Consequences for the Marxist Theory of Imperialism, RCIT Books, Viyana 2013, https://www.thecommunists.net/theory/great-robbery-of-the-south/.