Primero de Mayo de 2019: adelante en la lucha por el socialismo!

فلنواصل النضال من أجل الاشتراكية

1. Mai 2019: Vorwärts im Kampf für den Sozialismus!

1er mai 2019: Avancer dans la Lutte pour le Socialisme!

האחד במאי הצהרה משותפת של כל הסקציות של ה RCIT

1 Mayıs 2019: Sosyalizm mücadelesinde ileri adim!

1 maja 2019 r.: naprzód w walce o socjalizm!

2019년 노동절 : 사회주의를 위한 투쟁으로 전진하자!

Primeiro de maio de 2019: Avançar na luta pelo socialismo!

Первомай 2019 года: Вперед в борьбе за социализм!

 

Joint Statement, 29 April 2019, www.thecommunists.net

 

 

 

On the occasion of May Day 2019, we send revolutionary greetings to the popular masses fighting for freedom and justice in Algeria, Sudan, Syria, Palestine, Kashmir, Nicaragua, Zimbabwe, France and many other countries!

 

We state that the struggle for freedom and justice can only be successful if the working class organizes for a socialist revolution in order to overthrow the capitalist system and to create a world federation of workers and peasant republics.

 

We emphasize that the liberation struggle must be based on an internationalist program and directed against all imperialist Great Powers (US, EU, Russia, China, Japan) as well as other imperialist states (like South Korea).

 

We declare that it is urgent to overcome the desperate lack of revolutionary leadership. We commit ourselves – in general agreement with the document “Six Points for a Platform of Revolutionary Unity Today” (see attachment) – to work jointly towards the creation of a Revolutionary World Party.

 

 

 

The undersigned organizations

 

Revolutionary Communist International Tendency (Pakistan, Sri Lanka, Bangladesh, Israel/Occupied Palestine, Yemen, Brazil, Mexico, Nigeria, Zambia, Kenya, Russia, Britain, Germany and Austria), www.thecommunists.net

 

남한의 혁명적 공산주의자들 (South Korea), http://go.jinbo.net/commune/view.php?board=cool&id=51945&page=1

 

Революционные коммунисты (Russia), https://vk.com/rcit1917

 

Zimbabwe Solidarity Brigades

 

Courant des Jeunes Penseurs Congolais (Democratic Republic of Congo), https://cogitordc.wordpress.com/

 

 

 

* * * * *

 

 

 

Six Points for a Platform of Revolutionary Unity Today

 

A Proposal from the Revolutionary Communist International Tendency (RCIT)

 

 

 

We are living in a world of rapidly accelerating contradictions and sudden turns. As capitalism is decaying, the capitalist robbers try to raise their wealth by aggressively attacking the working class and the oppressed, by increasingly destroying the environment and, at the same time, by aggravating their rivalry against each other. The survival of humanity is endangered with the uncontrolled climate change and the accelerating rivalry between the Great Powers which creates the danger of an imperialist World War III. This is why we say that the alternative is “Socialism or Stone Age!”

 

This dramatic situation makes the organized struggle for socialism more necessary than ever. This means that the working class and the oppressed must have a party dedicated to the international struggle for a socialist future!

 

In our opinion, it is highly urgent that revolutionaries all over the world immediately start collaborating in laying the foundations for a principled unification, so that we drive forward the process of creating a new Revolutionary World Party with stronger forces. The starting point for the creation of such a party has to be agreement on the most important issues of the global class struggle. The Revolutionary Communist International Tendency (RCIT) considers the following issues as such programmatic keystones in the present political phase:

 

 

 

1) Recognition of the Accelerating Rivalry between the Imperialist Great Powers – the US, EU, Japan, Russia and China

 

It is only possible to understand the driving dynamic of the present period of capitalist crisis and to take a correct position if one recognizes the imperialist character not only of the US, EU and Japan but also of the new emerging powers, Russia and China. Only on such a basis is it possible to arrive at the only correct, anti-imperialist program on this issue – proletarian internationalism and revolutionary defeatism, i.e., the perspective of consistent struggle of the working class independent of and against all imperialist powers. This means that revolutionaries refuse to lend support to any Great Power in inter-imperialist conflicts under the slogan “The main enemy is at home!”

 

A similar approach is necessary when India enters into a conflict with imperialist China, as India – a non-imperialist regional power – acts under such circumstances as a proxy for US imperialism.

 

Those who fail to recognize the reactionary and imperialist character of these Great Powers will inevitable fail to take a consistent anti-imperialist, i.e. Marxist, line and will end up, consciously or unconsciously, supporting one or the other imperialist camp as a “lesser evil”.

 

 

 

2) Consistent Struggle against Imperialism and for the Liberation of the Oppressed People

 

Revolutionaries stand for the defeat of imperialist states and their proxies in any conflict with forces representing oppressed people and for the military victory of the latter without, at the same time, giving any political support to the non-revolutionary leadership of the oppressed (e.g., petty-bourgeois Islamists, nationalists). This is true both in domestic conflicts (e.g., against an oppressed nation like the Chechen people in Russia or the East Turkestanis/Uyghurs in China) as well as in wars abroad (e.g., North Korea, Afghanistan, Syria, Mali, Somalia). Such an approach is not only valid in the countries of the South but also in cases of national oppression and discrimination inside the old imperialist states (e.g. Blacks and Native Americans in the U.S.; Catalonia’s struggle for independence against the imperialist Spanish State.)

 

Likewise, revolutionaries have to fight for Open Borders in the imperialist countries and for full equality for national minorities and for migrants (e.g. citizenship rights, language, equal wages).

 

Furthermore, revolutionaries refuse to lend support to one imperialist camp against another in any given conflict (e.g., Brexit vs. EU; Clinton vs. Trump).

 

Those who fail to support the popular struggles against oppression, referring to their bad leaderships as an excuse, desert the class struggle as it concretely takes place today and hence leave the camp of the working class and oppressed.

 

 

 

3) Continuing the Revolutionary Struggle in the Middle East and North Africa against Reactionary Dictatorships, Imperialism and Zionism

 

The mass popular uprisings in Palestine, Tunisia, Iran, Syria, Egypt, Yemen, Sudan and other countries have been the most important and progressive class struggle development so far since the beginning of the new historic period in 2008. True, given the lack of a revolutionary leadership, the masses have suffered a number of terrible defeats – like the coup d’état of General al-Sisi in Egypt in July 2013, or the ongoing slaughter of the Syrian people at the hands of Assad and his foreign backers. However, the revolutionary process is continuing. This is reflected in the ongoing popular resistance in Palestine, Syria, Yemen, Egypt, etc as well as its spreading to new countries like Tunisia, Iran, Sudan and Morocco. The Palestinian and international mass movement provoked by Trump’s decision to recognize Jerusalem as Israel’s capital opens a new chapter of the revolutionary struggle against the imperialist powers and against the Zionist Apartheid state and for the creation of a single Palestinian state from the river to the sea (a “Free, Red Palestine”). The spontaneous popular uprisings in Tunisia as well as in Iran against the capitalist regime show that the revolutionary wave in the Middle East might be revived and spreads even to non-Arab countries. Authentic revolutionary forces must give unconditional support to these popular struggles against dictatorships and reactionary forces, without giving any political support to their non-revolutionary leaderships (e.g., petty-bourgeois Islamists and nationalists).

 

Those “socialists” who have failed to support the Arab Revolution since 2011 or who declare it as already finished and defeated, prove to be socialists and democrats only in words but not in deeds.

 

Revolutionaries oppose any reactionary war between regional power (e.g. Saudi Arabia, UAE, Iran, Egypt, Sudan, Ethiopia, etc.). They will determine their revolutionary tactics in any given war by analyzing the concrete character of the war and its political background as well as the role of imperialist powers (in particular the U.S., Russia, China) in it.

 

 

 

4) Revolutionary Struggle against Reactionary Attacks on Democratic Rights

 

Revolutionaries can only serve the interests of the working class and the oppressed if they are able to recognize the class enemy and to mobilize against it. Thus they must consistently fight against all reactionary dictatorships and corrupt and authoritarian pseudo-democracies (e.g. Syria, Togo, Kenya, Democratic Republic of Congo, Zimbabwe), against all forms of national and racial oppression (e.g. indigenous people in Latin America, Rohingya in Myanmar, African slaves in Libya), against all coup d’états (e.g. Egypt 2013, Thailand 2014, Brazil 2016) and against all authoritarian attacks (e.g. state of emergency in France since 2015).

 

All those who fail to recognize and to fight against these reactionary attacks but rather support them or take a neutral position, are traitors of the working class. Between them and us is a line of blood!

 

 

 

5) Application of the United Front Tactic in all Mass Struggles

 

Revolutionaries oppose all forms of sectarianism which refuses participation in mass struggles under the pretext of their non-revolutionary leaderships. Instead they apply the united front tactic in the struggles of the workers and peasants led by reformist or populist forces (e.g., trade unions, mass organizations of the peasants and the urban poor, but also political parties like PT, CUT, MST in Brazil; CGT, CTA, FIT in Argentina; Islamists in Egypt; rebels in Syria; EFF in South Africa; SYRIZA in Greece before 2015, PODEMOS, Basque and Catalan nationalists in the Spanish State). Such an orientation must be combined with a consistent struggle against all forms of popular-frontism and petty-bourgeois populism, and for the breaking of workers and peasants away from these non-revolutionary leaderships and to advance the formation of an independent and revolutionary Workers’ Party.

 

Those who fail to apply the united front tactic in such mass struggles, render their support for these struggles to an abstract statement without any concrete meaning.

 

 

 

6) Start Building a Revolutionary World Party Now!

 

The struggle for repelling the reactionary offensive of the ruling class and for the liberation of the working class and the oppressed can only succeed if it is combined with the struggle for the socialist revolution. This means nothing less than taking power by the working class and the oppressed and the overthrow and expropriation of the capitalist class so that the road towards socialism will be opened. History teaches us that all struggles of the masses for liberation will ultimately end in failure if they are not led by a revolutionary party. Such a party should organize the most politically conscious and dedicated fighters of the working class and oppressed, it must be free of any bureaucratic degeneration; and it must exist as an international party in order to avoid the dangers of national-centeredness.

 

Hence we call upon all organizations and activists which honestly strive towards the creation of a new Revolutionary World Party to join forces on the basis of these programmatic keystones. Concretely, the RCIT proposes that revolutionaries constitute a Joint Contact Committee in order to politically prepare and organize an International Conference which will discuss concrete steps to advance the formation of a Revolutionary World Party. The RCIT is committed to serious discussions and the closest possible collaboration with all forces who share such an outlook.

 

 

 

 

 

Declaración conjunta, 29.04.2019, www.thecommunists.net

 

 

 

Con motivo del Primero de Mayo 2019, enviamos saludos revolucionarios a las masas populares que luchan por la libertad y la justicia en Argelia, Sudán, Siria, Palestina, Cachemira, Nicaragua, Zimbabwe, Francia y muchos otros países!

 

Afirmamos que la lucha por la libertad y la justicia sólo puede tener éxito si la clase obrera se organiza por una revolución socialista con el fin de derrocar el sistema capitalista y crear una federación mundial de repúblicas de los trabajadores y campesinos.

 

Hacemos hincapié en que la lucha por la liberación debe estar basada en un programa internacionalista y dirigida contra todas las grandes potencias imperialistas (EEUU, la UE, Rusia, China, Japón), así como otros Estados imperialistas (como Corea del Sur).

 

Declaramos que es urgente superar la desesperada falta de dirección revolucionaria. Nos comprometemos - en general acuerdo con el documento “Seis puntos para una Plataforma de Unidad Revolucionaria Hoy” (ver anexo) - por trabajar conjuntamente en la creación de un partido revolucionario mundial.

 

 

 

Las organizaciones abajo firmantes

 

Corriente Comunista Revolucionaria Internacional (Pakistán, Sri Lanka, Bangladesh, Israel / Palestina Ocupada, Yemen, Brasil, México, Nigeria, Zambia, Kenia, Rusia, Gran Bretaña, Alemania y Austria).

 

남한의 혁명적 공산주의자들 (Corea del Sur), http://go.jinbo.net/commune/view.php?board=cool&id=51945&page=1

 

Революционные коммунисты (Rusia), https://vk.com/rcit1917

 

Zimbabwe Solidarity Brigades

 

Courant des Jeunes Penseurs Congolais (Democratic Republic of Congo), https://cogitordc.wordpress.com/

 

 

 

* * * * *

 

 

 

Seis puntos de una Plataforma para la Unidad Revolucionaria, hoy

 

Una propuesta de la Corriente Comunista Revolucionaria Internacional (CCRI)

 

 

 

Estamos viviendo en un mundo de rápida aceleración de las contradicciones y cambios repentinos. Así como el capitalismo está en decadencia, los ladrones capitalistas tratan de aumentar su riqueza atacando agresivamente a la clase trabajadora y a los oprimidos, destruyendo cada vez más el medio ambiente y, al mismo tiempo, agravando su rivalidad entre ellos. La supervivencia de la humanidad se ve amenazada por el cambio climático incontrolado y la rivalidad cada vez mayor entre las Grandes Potencias, lo que crea el peligro de una Tercera Guerra imperialista. Es por eso que decimos que la alternativa es "¡Socialismo o Edad de Piedra!"

 

Esta dramática situación hace que la lucha organizada por el socialismo sea más necesaria que nunca. Esto significa que ¡la clase trabajadora y oprimida deben tener un partido dedicado a la lucha internacional por un futuro socialista!

 

En nuestra opinión, es muy urgente que los revolucionarios de todo el mundo empiecen a colaborar de inmediato para sentar las bases de una unificación basada en principios, de modo que podamos impulsar el proceso de creación de un nuevo Partido Mundial Revolucionario más fuerte. El punto inicial para la creación de dicho partido debe ser un acuerdo sobre los temas más importantes de la lucha global de clases. La Corriente Comunista Revolucionaria Internacional (CCRI) considera los siguientes elementos como claves programáticas en la presente fase política:

 

 

 

1) Reconocimiento de la Aceleración de Rivalidades entre las Grandes Potencias Imperialistas –Unión Europea, EE.UU., Japón, Rusia y China-.

 

Solo es posible entender la dinámica de hundimiento del presente periodo de crisis capitalista y tomar una posición correcta si uno reconoce el carácter imperialista no solo de la UE, EU y Japón sino también de los nuevos poderes emergentes como Rusia y China. Solo sobre esta base es posible llegar al único programa correcto antiimperialista sobre este tema –internacionalismo proletario y derrotismo revolucionario, por ejemplo-, la perspectiva de una lucha consistente de la clase trabajadora independiente de y contra todo poder imperialista. Esto significa que los revolucionarios rechazan dirigir cualquier apoyo a cualquier Gran Poder en los conflictos inter imperialistas bajo la consigna “¡El principal enemigo está en casa!”.

 

Una aproximación similar es necesaria cuando la India entró en el conflicto con la China imperialista, como India - una potencia regional no imperialista- actúa bajo tales circunstancias como un poder para el imperialismo estadounidense.

 

Aquellos que no reconocen el carácter reaccionario e imperialista de estas Grandes Potencias inevitablemente dejarán de tomar una línea antiimperialista consistente, es decir, marxista, y terminarán, consciente o inconscientemente, apoyando a uno u otro campo imperialista como un "mal menor".

 

 

 

2) La Lucha Consistente contra el Imperialismo y por la Liberación de los Oprimidos.

 

Los revolucionarios se levantan por la derrota de los estados imperialistas y sus peones en cualquier conflicto contra las fuerzas representantes de los pueblos oprimidos, y por la victoria militar de estos últimos, al mismo tiempo, sin dar ningún apoyo político a las direcciones no revolucionarias de los oprimidos (por ejemplo, islamistas o nacionalistas pequeño-burgueses). Esto es cierto, tanto en conflictos domésticos (por ejemplo, contra una nación oprimida como el pueblo checheno en Rusia o el este de Turkestanis / Uyghurs en China) como en guerras en el extranjero (por ejemplo, Corea del Norte, Afganistán, Siria, Malí, Somalia). Tal enfoque no solo es válido en los países del Sur sino también en casos de opresión nacional y discriminación dentro de los antiguos estados imperialistas (por ejemplo, negros y nativos americanos en los EE. UU.; la lucha de Cataluña por la independencia contra el Estado imperialista español).

 

Igualmente, los revolucionarios tienen que pelear por las Fronteras Abiertas en los países imperialistas y por completa igualdad para las minorías nacionales y para los migrantes (por ejemplo, derechos ciudadanos, idioma e igualdad de salarios).

 

Además, los revolucionarios rechazan dirigir cualquier apoyo a un bando imperialista contra otro en cualquier conflicto (por ejemplo, Brexit vs EEUU, Clinton vs Trump).

 

Aquellos quienes fallaron en apoyar las luchas populares contra la opresión, refiriéndose a sus malos liderazgos como una excusa, abandonan la lucha de clases como ocurre concretamente hoy y por lo tanto dejan el campo de la clase trabajadora y de los oprimidos.

 

 

 

3) Continúa la lucha revolucionaria en Medio Oriente y en el Norte de África contra las Dictaduras Revolucionarias, Imperialismo y Sionismo.

 

Los levantamientos populares masivos en Palestina, Túnez, Irán, Siria, Egipto, Yemen, Sudán y otros países han sido las luchas de clases más importantes y progresistas desarrolladas desde hace mucho tiempo desde el comienzo de un nuevo periodo histórico en 2008. Es cierto que, dada la falta de un liderazgo revolucionario, las masas han sufrido una serie de terribles derrotas, como el golpe de estado del general al-Sisi en Egipto en julio de 2013 o la matanza continua del pueblo sirio a manos de Assad y sus patrocinadores extranjeros. De cualquier forma, el proceso revolucionario continúa. Esto es reflejo de la resistencia popular en curso en Palestina, Siria, Yemen, Egipto, etc. así como de su difusión en nuevos países como Túnez, Irán, Sudán y Moroco. El movimiento masivo internacional y palestino provocado por la decisión de Trump de reconocer a Jerusalén como capital de Israel abre un nuevo capítulo en la lucha revolucionaria contra las potencias imperialistas y contra el estado Apartheid Sionista y por la creación de un solo estado palestino del río al mar (por una “Palestina Roja y Libre”). Los levantamientos populares masivos en Túnez así como en Irán contra el régimen capitalista muestran que la ola revolucionaria en Medio Oriente podría revivirse y extenderse incluso a países no árabes. Las fuerzas auténticas revolucionarias deben dar apoyo incondicional a estas luchas populares contra las dictaduras y fuerzas reaccionarias, sin dar ningún apoyo político a sus liderazgos no revolucionarios (por ejem. Pequeño burgueses islamistas y nacionalistas).

 

Aquellos “socialistas” quienes han fallado en apoyar la Revolución Árabe desde 2011 o quienes han declarado que estas han terminado o sido derrotada, prueban ser socialistas y demócratas solo de palabra no en los hechos.

 

Los revolucionarios se oponen a cualquier guerra reaccionaria entre el poder regional (por ejemplo, Arabia Saudita, Emiratos Árabes Unidos, Irán, Egipto, Sudán, Etiopía, etc.). Ellos determinarán sus tácticas revolucionarias en cualquier guerra al analizar el carácter concreto de la guerra y sus antecedentes políticos, así como el papel de las potencias imperialistas (en particular, los Estados Unidos, Rusia y China) en ella.

 

 

 

4) La Lucha Revolucionaria contra los ataques reaccionarios por los derechos democráticos.

 

Los revolucionarios solo pueden servir a los intereses de la clase trabajadora y los oprimidos si son capaces de reconocer al enemigo de clase y movilizarse contra él. Por lo tanto, deben luchar consistentemente contra todas las dictaduras reaccionarias y pseudodemocracias corruptas y autoritarias (por ejemplo, Siria, Togo, Kenia, República Democrática del Congo, Zimbabue), contra todas las formas de opresión nacional y racial (por ejemplo, los pueblos indígenas en América Latina, Rohingya en Myanmar, esclavos africanos en Libia), contra todos los golpes de estado (por ejemplo, Egipto 2013, Tailandia 2014, Brasil 2016) y contra todos los ataques autoritarios (p. Ej. Estado de emergencia en Francia desde 2015).

 

Todos aquellos que no reconocen y luchan contra estos ataques reaccionarios, sino que los apoyan o toman una posición neutral, son traidores de la clase trabajadora. ¡Entre ellos y nosotros es una línea de sangre!

 

 

 

5) Aplicación de la Táctica de Frente Único en todas las luchas de masas.

 

Los revolucionarios se oponen a todas las formas de sectarismo que rechazan la participación en las luchas de masas bajo el pretexto de sus direcciones no revolucionarias. En su lugar, aplican la táctica del frente único en las luchas de los trabajadores y campesinos dirigidos por fuerzas reformistas o populistas (por ejemplo, sindicatos, organizaciones de masas de los campesinos y los pobres urbanos, pero también partidos políticos como PT, CUT, MST en Brasil; CGT, CTA, FIT en Argentina, islamistas en Egipto, rebeldes en Siria, EFF en Sudáfrica, SYRIZA en Grecia antes de 2015, PODEMOS, vascos y nacionalistas catalanes en el Estado español). Tal orientación debe combinarse con una lucha constante contra todas las formas de populismo pequeño-burgués y populismo popular, y para la separación de trabajadores y campesinos de estas direcciones no revolucionarias y para avanzar en la formación de un Partido independiente y revolucionario de los Trabajadores.

 

Aquellos que no aplican la táctica del frente único en tales luchas de masas, rinden su apoyo a estas luchas a una declaración abstracta sin ningún significado concreto.

 

 

 

6) El comienzo de la construcción de un Partido Revolucionario, ¡hoy!

 

La lucha por repeler la ofensiva reaccionaria de la clase dominante y por la liberación de la clase obrera y los oprimidos solo puede tener éxito si se combina con la lucha por la revolución socialista. Esto significa nada menos que tomar el poder de la clase trabajadora y los oprimidos y el derrocamiento y la expropiación de la clase capitalista para que se abra el camino hacia el socialismo. La historia nos enseña que todas las luchas de las masas para la liberación finalmente terminarán en fracaso si no son dirigidas por un partido revolucionario. Tal partido debería organizar a los luchadores más consagrados y políticamente conscientes de la clase trabajadora y oprimida, debe estar libre de cualquier degeneración burocrática; y debe existir como una parte internacional para evitar los peligros del centrismo nacional.

 

Por lo tanto, hacemos un llamado a todas las organizaciones y activistas que honestamente luchan por la creación de un nuevo Partido Mundial Revolucionario para unir sus fuerzas sobre la base de estas claves programáticas. Concretamente, la CCRI propone que los revolucionarios constituyan un Comité de Contacto Conjunto para preparar políticamente y organizar una Conferencia Internacional que debata pasos concretos para avanzar en la formación de un Partido Mundial Revolucionario. La CCRI está comprometida con discusiones serias y la colaboración más estrecha posible con todas las fuerzas que comparten tal perspectiva.

 

 

 

 

 

البيان المشترك

 

29.04.2019, www.thecommunists.net

 

 

 

بمناسبة يوم العمال 2019 نرسل تحياتنا الثورية للجماهير الشعبية المناضلة من أجل الحرية و العدالة في الجزائر و السودان و سوريا و فلسطين و كشمير و نيكاراغوا و فرنسا و عدة دول أخرى .

 

نصرح بأن النضال من أجل الحرية و العدالة لا يمكن أن يكون مثمراً إلا إذا قامت الطبقة العاملة بتنظيم ثورة اشتراكية غايتها اسقاط النظام الرأسمالي و خلق عالم فدرالي من العمال و الفلاحين .

 

نأكد على أن النضال من أجل الحرية يجب أن يتم تأسيسه على برنامج اشتراكي و توجيهه ضد جميع القوى الامبريالية العظمى ( أمريكا و الصين و الإتحاد الأوروبي و روسيا و اليابان ) و ضد حكومات امبريالية اخرى مثل كوريا الجنوبية .

 

نشدد ايضاً أنه من الضروري تخطي النقص الحاد في القيادة الثورية و نعلن التزامنا بميثاق النقاط الستة لمنصة الوحدة الثورية اليوم من أجل العمل معا على تأسيس حزب ثوري عالمي .

 

 

 

المنظمات الموقعة

 

التيار الشيوعي الثوري العالمي ( باكستان , سيريلانكا , بنغلادش , فلسطين المحتلة , اليمن , المكسيك , البرازيل , زامبيا , كينيا , روسيا , بريطانيا , المانيا , النمسا ) . www.thecommunists.net

 

남한의 혁명적 공산주의자들 (South Korea), http://go.jinbo.net/commune/view.php?board=cool&id=51945&page=1

 

Революционные коммунисты (Russia), https://vk.com/rcit1917

 

Zimbabwe Solidarity Brigades

 

Courant des Jeunes Penseurs Congolais (République Démocratique du Congo), https://cogitordc.wordpress.com/

 

 

 

* * * * *

 

 

 

إقتراح من قبل التيار الشيوعي الثوري العالمي (RCIT) ، فبراير ٢٠١٨

 

www.thecommunists.net

 

النقاط الست التي تشكل القاعدة الأساسية لعمل الثوريين في وقتنا الحاضر

 

                                         

 

نحن نعيش بعالم مليء بالتناقضات المتسارعة والتغييرات المفاجئة ، في حين تشهد البرجوازية العالمية مرحلة هبوط ، ويحاول اللصوص البرجوازيين زيادة ثرواتهم من خلال الهجوم العنيف على الطبقة العاملة والمظلومين ، مدمرين في كل مرة اكثر من سابقتها البيئة المحيطة بنا ، وبنفس الوقت تزداد المنافسة بينهم ، وبقاء الحياة الانسانية سوف يكون مهدد بمزيد من التغييرات المناخية الغير مسيطر عليها ، وفي كل مرة تزداد المنافسة بين القوى العظمى ، يزداد الخطر من اندلاع الحرب العالمية الامبريالية الثالثة.

 

من أجل هذا كله نستطيع أن نقول أن البديل هوالإشتراكية العالمية وإلا سوف نعود بعالمنا إلى العصور الحجرية.

 

هذا الوضع الدرامي يجعل النضال المنظم ضروريا جدا من أجل الإشتراكية ، هذا يعني أن الطبقة العاملة والمظلومين يتوجب عليهم الإنتساب لحزب من أجل النضال العالمي لتحقيق الإشتراكية المستقبلية.

 

من وجهة نظرنا ، اصبحت حاجة ملحة أن يبدأ الثوريين في كل مكان بالعالم بالتنسيق الفوري ليتم وضع المبادئ الأساسية لتوحيد الطريقة والأهداف .من خلالها نستطيع التسريع بتأسيس الحزب العالمي الثوري وجعله أكثر قوة.النقطة الأساسية من أجل تأسيس هذا الحزب ، تتم بالإتفاق على المبادئ الأكثر أهمية للنضال العالمي .

 

التيار الشيوعي الثوري العالمي يعتبر النقاط الست التالية كبرنامج أساسي للمرحلة السياسية الحالية :

 

١) التعرف على تسارع المنافسة بين القوى الإمبريالية الكبرى ، الإتحاد الإوروبي ، الولايات المتحدة الأميركية، اليابان ، روسيا والصين :

 

فقط يكون من الممكن أن نفهم الحالة الديناميكية في هذه المرحلة للغرق بالأزمات البرجوازية والتعرف على الصبغة الإمبريالية ليس فقط للإتحاد الإوروبي ، الولايات المتحدة الأميركية واليابان ، بل كذلك على القوى الإمبريالية الجديدة المتمثلة بروسيا والصين ، من خلال هذه القاعدة نستطيع ان نصل لتأسيس برنامج صحيح ضد الإمبريالية ، حول هذا الموضوع - البروليتاريا العالمية والإنهزامية الثورية - على سبيل المثال رؤية النضال المنظم للطبقة العاملة المستقلة من وضد كل القوى الإمبريالية.

 

هذا يعني أن الثوريين يرفضوا توجيه أي دعم لأي قوى عظمى بالخلافات المتجددة بين هذه القوى الإمبريالية ، تحت شعار " العدو الأساسي موجود بداخل المنزل ".

 

النهج المماثل يكون ضروريا عندما الهند دخلت بخلاف مع الصين الإمبريالية ، الهند كقوة بالمنطقة ولكن غير امبريالية ولكنها تتصرف تحت ظروف محددة كقوة للإمبريالية الأميركية .

 

الذين لا يعرفوا حتما الصفة الرجعية والإمبريالية لهذه القوى العظمى لا يستطيعوا أن يأخذوا مواقف منسقة مناهضة للإمبريالية العالمية.

 

الخط الماركسي الواعي او الغير واع يدعم قوى ضد قوى اخرى .....على حسب المقولة الأقل سوء.

 

٢) النضال الحالي ضد الإمبريالية بهدف تحرير الشعوب المظلومة:

 

ينهض الثوريين من أجل هزيمة الدول الإمبريالية وأتباعها بأي صراع مع القوى التي تمثل الشعوب المظلومة ، ومن أجل النصر العسكري لهذه الشعوب وبنفس الوقت بدون أي دعم سياسي للإتجاهات الغير ثورية من هذه الشعوب المظلومة ، على سبيل المثال القوى الإسلامية المتطرفة والوطنيين الذي يمثلون الطبقة البرجوازية الصغيرة.

 

هذا يكون حقيقي وخاصة بالصراعات الداخلية على سبيل المثال ضد امة من الامم ، كما حصل بالعدوان الروسي على الشيشان والتركستان وكذلك كما تفعل الصين مع الأيغور .

 

وكذلك بالصراعات الخارجية على سبيل المثال كوريا الشمالية ، أفغانستان ، سوريا ، مالي والصومال .

 

هذا النهج لا يكون صالح فقط بدول الجنوب ولكن أيضا لحالات القمع والتفرقة بداخل الدول الإمبريالية القديمة ، قضية السود والسكان الأصليين بالولايات المتحدة الأميركية ، ونضال الشعب الكاتالوني لنيل استقلاله من الدولة الإمبريالية الإسبانية .

 

وبنفس الوقت يتوجب على الثوريين النضال من أجل الحدود المفتوحة بالدول الإمبريالية ومن أجل المساواة الكاملة للأقليات الوطنية والمهاجرين الى هذه الدول (حقوق المواطنة، اللغة والمساواة بالأجور).

 

كذلك يرفض الثوريين توجيه او تقديم أي دعم لأي قوة إمبريالية ضد قوة إمبريالية أخرى مهما كانت نوعية هذا الصراع ( الصراع على الرئاسة بالولايات المتحدة الأميركية ).

 

للذين فشلوا بدعم النضال الشعبي ضد القمع مبررين ذلك بالقيادة الفاشلة .... يتوجب عليهم أن يتركوا ساحة النضال لتتولاها طبقة العمال والمظلومين .

 

٣) استمرار النضال الثوري بالشرق الأوسط وبشمال أفريقيا ضد الديكتاتورية الرجعية والإمبريالية والصهيونية :

 

الانتفاضات الشعبية السلمية في فلسطين ، تونس ، إيران ، سوريا ، مصر، اليمن والسودان وبعض البلدان الاخرى ، شكلت الصراع الأكثر أهمية والأكثر تقدما وتطورا منذ أن بدأت هذه المرحلة التاريخية ٢٠٠٨ .

 

من الطبيعي في ظل غياب القيادة الثورية الواعية ، تتعرض هذه الشعوب لهزائم فظيعة ، كما حدث بالإنقلاب العسكري بقيادة السيسي بمصر عام ٢٠١٣ ، والمذابح المستمرة الي يرتكبها نظام الأسد وحلفائه الروس والإيرانيين ضد الشعب السوري .

 

بأي شكل من الأشكال الحركة الثورية مستمرة ، هذا هو انعكاس حقيقي لحركة المقاومة الشعبية بفلسطين ، سوريا ، اليمن ومصر .... الخ وانتشار الحركة الشعبية لدول جديدة مثل تونس ، إيران والمغرب .

 

أما الحركة السلمية العالمية والفلسطينية الرافضة لقرار ترامب بالاعتراف بالقدس عاصمة لدولة الإحتلال الإسرائيلية فهذا القرار يفتح مرحلة جديدة من النضال ضد القوى الإمبريالية وضد الحركة الصهيونية ، من أجل إنشاء دولة فلسطين المستقلة بحدودها من النهر إلى البحر ( فلسطين الحرة ).

 

الانتفاضات الشعبية السلمية بتونس وكذلك بإيران ضد النظام البرجوازي ، إن دلت على شيء فهي تدل على أن الموجة الثورية بالشرق الأوسط وشمال أفريقيا تدل على الصمود والتمدد إلى بعض الدول الغير عربية .

 

القوى الثورية المخلصة لمبادئها يتوجب عليها اليوم تقديم الدعم الغير مشروط لهذا النضال الشعبي ضد الديكتاتورية والقوى الرجعية ، مع أخذ بعين الإعتبار عدم دعم القيادات الغير ثورية ( الطبقة البرجوازية الصغيرة ، القوى الإسلامية المتطرفة ).

 

لهؤلاء الإشتراكيين الذين فشلوا بتقديم الدعم للثورات العربية منذ ٢٠١١ ، أو صرحوا أن هذه الثورات مصيرها الفشل والإنهزام ، هم يحاولون أن يقودوا التيار الإشتراكي والديمقراطي فقط بالتصريحات الكلامية ، من دون أي فعل ملموس على أرض الواقع .

 

الثوريين يرفضوا أي حرب إقليمية رجعية بالمنطقة ( السعودية ، الإمارات ، إيران ، مصر ، السودان وإثيوبيا ) ، هم يستطيعون أن يحددوا التكتيك الثوري الذي سوف يتبعونه في حال نشوب أي صراع بالمنطقة ، بعد أن يكونوا قد حددوا الهدف الحقيقي لهذا الصراع وتوابعه السياسية ، وخاصة دور القوى الإمبريالية وبالأخص الولايات المتحدة الأميركية ، روسيا والصين .

 

٤) النضال الثوري ضد الهجمات الرجعية ضد الحقوق الديمقراطية :

 

الطريقة الوحيدة التي يستطيع الثوريين من خلالها خدمة مصالح الطبقة العاملة والمظلومين ، هي معرفة العدوالحقيقي لهذه الطبقة وحشد القدرات والطاقات لمواجهة هذا العدو.

 

من أجل ذلك يجب أن يكون النضال مستمر بشكل دائم ضد الدكتاتورية ، الرجعية والديمقراطية الزائفة والفاسدة والاستبدادية ( سوريا ، توغو ، كينيا ، جمهورية الكونغو الديمقراطية وزيمبابوي ) وضد أي شكل من أشكال القمع الوطني والعرقي ( شعوب أمريكا اللاتينية ، الروهينجا بميانمار والأفارقة بليبيا ) ، وكذلك ضد أي انقلاب عسكري كما حدث بمصر ٢٠١٣ ، تايلاند ٢٠١٤ ، البرازيل ٢٠١٦ . وضد أي هجوم استبدادي وخاصة إعلان حالة الطوارئ كما حدث بفرنسا ٢٠١٥ .

 

كل الذين لا يقفوا ولا يناضلوا ضد هذه الهجمات الرجعية ، وكل الذين يدعموا هذه الهجمات أو يقفوا بموقف حيادي نستطيع أن نصنفهم بالخونة لقضية الطبقة العاملة ، ولن نلتقي معهم مهما كانت الظروف .

 

٥) المواجهة هو التكتيك السليم والوحيد لنضال الشعوب :

 

الثوريين يعارضون أي شكل من أشكال الطائفية ويرفضون المشاركة بأي حركة شعبية شعاراتها وأهدافها غير ثورية، بالمقابل يطبقون سياسة المواجهة بأي حركة شعبية تقوم بها طبقة العمال والفلاحين تحت قيادة الإصلاحيين والشعوبيين ( النقابات ، المنظمات الشعوبية ، وكذلك بعض الأحزاب بالبرازيل ، الأرجنتين ، المكسيك ، كاتالونيا ، الاسلاميين بمصر والثوار بسوريا ).

 

من خلال التوجيه يتوجب الدمج بحيث يصبح النضال من الثوابت ضد أي شكل من أشكال الشعبوية البرجوازية الصغيرة والشعبوية الشعبية ومن أجل إبعاد نضال العمال والفلاحين عن هذه الإتجاهات الغير ثورية وبهذه الطريقة نستطيع التقدم من أجل تشكيل الحزب الثوري المستقل لطبقة العمال والفلاحين .

 

لهؤلاء الذين لا يطبقون تكتيك المواجهة بنضال الطبقات يصبح دعمهم لهذا النضال بدون أي معنى وغير مجدي.

 

٦) البدء ببناء الحزب الثوري العالمي :

 

النضال من أجل التصدي للهجوم الرجعي من قبل الطبقة المسيطرة ومن أجل تحرير طبقة العمال والفلاحين والمظلومين ، هذا النضال من الممكن أن يحقق الإنتصار فقط في حال اندماجه بالثورة الاشتراكية . هذا يعني أن تقوم الطبقة العاملة باستلام زمام الأمور بالدولة وسقوط الطبقة البرجوازية ، من أجل فتح الطريق للتقدم نحو الإشتراكية . من التجارب التاريخية نستطيع أن نأخذ العبر ، أي نضال الشعوب سوف يكون مصيره الفشل اذا لم يتم قيادته من خلال حزب ثوري .

 

هذا الحزب يتوجب عليه تنظيم المناضلين الأكثر وعيا سياسيا والأكثر جهوزية للنضال من طبقة العمال والمحرومين وأن يتحرر من الإنحطاط الروتيني . والأهم من ذلك أن يكون عالميا من أجل أن يمنع أخطار الوسطية الوطنية.

 

من أجل ذلك نوجه نداء لجميع المنظمات والناشطين ، الذين بكل شرف يناضلون من أجل تأسيس حزبا عالميا ثوريا ، من أجل توحيد قواهم على أسس منظمة ومدروسة .

 

على وجه  التحديد الحزب RCIT يقترح على الثوريين تشكيل لجنة اتصالات موحدة لتحضير سياسيا وتنظيميا مؤتمر عالمي ، يتم من خلاله مناقشة الخطوات الجدية من أجل التقدم بتأسيس الحزب العالمي الثوري .

 

تيار RCIT ملتزم من خلال النقاشات الجدية والتعاون مع كل القوى التي تتبنى وجهة النظر هذه .

 

 

 

 

 

Gemeinsame Stellungnahme, 29. April 2019, www.thecommunists.net

 

 

 

Anlässlich des 1. Mai 2019 senden wir revolutionäre Grüße an die Volksmassen, die für Freiheit und Gerechtigkeit in Algerien, Sudan, Syrien, Palästina, Kaschmir, Nicaragua, Simbabwe, Frankreich und viele weitere Länder kämpfen!

 

Wir erklären, dass der Kampf für Freiheit und Gerechtigkeit nur dann Erfolg haben kann, wenn sich die Arbeiterklasse zusammenschließt für die sozialistische Revolution, um so das kapitalistische System zu stürzen und eine weltweite Föderation von Arbeiter- und Bauernrepubliken zu schaffen.

 

Wir betonen, dass der Befreiungskampf auf der Grundlage eines internationalistischen Programms stattfinden und sich gegen alle imperialistischen Großmächte (USA, EU, Russland, China, Japan) sowie gegen andere imperialistische Staaten (wie z.B. Südkorea) richten muss.

 

Wir erklären, dass es vordringlich ist, das Fehlen einer revolutionären Führung zu überwinden. Wir verpflichten uns – in allgemeiner Übereinstimmung mit dem Dokument „6 Punkte für eine Plattform der revolutionären Einheit“ (siehe Anhang) – gemeinsam für den Aufbau einer Revolutionären Weltpartei zusammenzuarbeiten.

 

 

 

Die unterzeichnenden Organisationen:

 

Revolutionär-Kommunistische Internationale Tendenz (Nigeria, Sambia, Kenia, Pakistan, Sri Lanka, Bangladesch, Jemen, Israel / Besetztes Palästina, Brasilien, Mexiko, Russland, Britannien, Deutschland und Österreich), www.thecommunists.net

 

남한의 혁명적 공산주의자들 (South Korea), http://go.jinbo.net/commune/view.php?board=cool&id=51945&page=1

 

Революционные коммунисты (Russia), https://vk.com/rcit1917

 

Solidaritätsbrigade (Simbabwe)

 

Courant des Jeunes Penseurs Congolais (Democratic Republic of Congo), https://cogitordc.wordpress.com/

 

 

 

* * * * *

 

 

 

 

Sechs Punkte für eine Plattform der revolutionären Einheit heute

 

Ein Vorschlag der Revolutionär-Kommunistischen Internationalen Tendenz (RCIT)

 

 

 

Wir leben in einer Welt der rasant zunehmenden Widersprüche und jähen Wendungen. Während der Kapitalismus verfällt, versuchen die kapitalistischen Räuber, ihren Reichtum zu erhöhen, indem sie die Arbeiterklasse und die Unterdrückten gnadenlos angreifen, indem sie die Umwelt zunehmend zerstören und gleichzeitig ihren Kampf untereinander verschärfen. Das Überleben der Menschheit ist durch den unkontrollierten Klimawandel und den zunehmenden Kampf zwischen den Großmächten gefährdet, der die Gefahr eines imperialistischen Dritten Weltkrieges mit sich bringt. Deshalb sagen wir, dass die Alternative "Sozialismus oder Steinzeit" ist!

 

Diese dramatische Situation macht den organisierten Kampf für den Sozialismus notwendiger denn je. Das bedeutet, dass die Arbeiterklasse und die Unterdrückten eine Partei haben müssen, die sich dem internationalen Kampf für eine sozialistische Zukunft verschreibt!

 

Unserer Meinung nach ist es dringend geboten, dass Revolutionärinnen und Revolutionäre auf der ganzen Welt sofort mit der Zusammenarbeiten beginnen, um die Grundlagen für eine prinzipielle Einigung zu schaffen. Damit können wir den Prozess für den Aufbau einer neuen Revolutionären Weltpartei mit gestärkten Kräften vorantreiben. Ausgangspunkt für die Gründung einer solchen Partei muss die Einigung zu den wichtigsten Fragen des weltweiten Klassenkampfes sein. Die Revolutionär-Kommunistische Internationale Tendenz (RCIT) betrachtet die folgenden Punkte als programmatische Eckpfeiler in der gegenwärtigen politischen Phase:

 

 

 

1) Anerkennung der zunehmenden Rivalität zwischen den imperialistischen Großmächten - USA, EU, Japan, Russland und China

 

Man kann nur dann die antreibende Dynamik der gegenwärtigen Periode der kapitalistischen Krise verstehen und eine korrekte Position einnehmen, wenn man den imperialistischen Charakter nicht nur der USA, der EU und Japans, sondern auch der neuen aufstrebenden Mächte Russland und China anerkennt. Nur auf dieser Grundlage ist es möglich, zu dem einzig richtigen, anti-imperialistischen Programm in dieser Frage zu gelangen - dem proletarischen Internationalismus und dem revolutionären Defätismus. Damit meinen wir die Perspektive eines unnachgiebigen Kampfes der Arbeiterklasse gegen alle imperialistischen Mächte und unabhängig von ihnen. Das bedeutet, dass Revolutionäre sich nach nach dem Motto "Der Hauptfeind steht im eigenen Land" weigern, irgendeine Großmacht in inner-imperialistischen Konflikten zu unterstützen.

 

Eine ähnliche Herangehensweise ist notwendig, wenn Indien in einen Konflikt mit dem imperialistischen China gerät, da Indien - eine nicht-imperialistische Regionalmacht - unter solchen Umständen als Stellvertreter des US-Imperialismus agiert.

 

Diejenigen, die den reaktionären und imperialistischen Charakter dieser Großmächte nicht anerkennen, werden unweigerlich darin scheitern, eine klare anti-imperialistische, also marxistische Linie einnehmen. Am Ende werden sie bewusst oder unbewusst das eine oder andere imperialistische Lager als "geringeres Übel" unterstützen.

 

 

 

2) Konsequenter Kampf gegen den Imperialismus und für die Befreiung der unterdrückten Völker

 

Revolutionäre stehen für die Niederlage imperialistischer Staaten und ihrer Handlanger in jeglichem Konflikt mit Kräften, die unterdrückte Völker vertreten. Wir treten für den militärischen Sieg dieser Kräfte ein, ohne gleichzeitig die nicht-revolutionäre Führung der Unterdrückten (z.B. kleinbürgerliche Islamisten, Nationalisten) politisch zu unterstützen. Dies gilt sowohl für innenpolitische Konflikte (z.B. gegen eine unterdrückte Nation wie das tschetschenische Volk in Russland oder die Ostturkmenen/Uiguren in China) als auch für Kriege im Ausland (z.B. Nordkorea, Afghanistan, Syrien, Mali, Somalia). Ein solcher Ansatz gilt nicht nur für die Länder des Südens, sondern auch für Fälle nationaler Unterdrückung und Diskriminierung innerhalb der alten imperialistischen Staaten (z.B. Schwarze und amerikanische Ureinwohner in den USA; Kataloniens Unabhängigkeitskampf gegen den imperialistischen spanischen Staat.)

 

Ebenso müssen Revolutionärinnen und Revolutionäre für offene Grenzen in den imperialistischen Ländern und für die volle Gleichheit der nationalen Minderheiten und der Migranten (z.B. Staatsbürgerschaftsrechte, Sprache, gleiche Löhne) kämpfen.

 

Darüber hinaus weigern sich Revolutionärinnen und Revolutionäre, in einem bestimmten Konflikt (z.B. Brexit gegen EU; Clinton gegen Trump) ein imperialistisches Lager gegen ein anderes zu unterstützen.

 

Diejenigen, die die Kämpfe der Völker gegen Unterdrückung nicht unterstützen, indem sie ihre schlechten Führungen als Entschuldigung angeben, laufen vor dem Klassenkampf so wie er heute konkret stattfindet davon. Damit stehen sie außerhalb des Lagers der Arbeiterklasse und der Unterdrückten.

 

 

 

3) Fortsetzung des revolutionären Kampfes im Nahen Osten und Nordafrika gegen reaktionäre Diktaturen, Imperialismus und Zionismus

 

Die Massenaufstände der Völker in Palästina, Tunesien, Iran, Syrien, Ägypten, Jemen, Sudan und anderen Ländern waren die wichtigste und fortschrittlichste Entwicklung des Klassenkampfes seit Beginn der neuen historischen Periode im Jahr 2008. Es stimmt, dass die Massen mangels einer revolutionären Führung eine Reihe schrecklicher Niederlagen erlitten haben - wie der Staatsstreich von General al-Sisi in Ägypten im Juli 2013 oder das andauernde Abschlachten des syrischen Volkes durch Assad und seine ausländischen Hintermänner. Aber der revolutionäre Prozess geht weiter. Dies zeigt sich in dem anhaltenden Widerstand der Völker in Palästina, Syrien, Jemen, Ägypten, etc. sowie dessen Ausbreitung auf neue Länder wie Tunesien, Iran, Sudan und Marokko. Die palästinensische und internationale Massenbewegung - ausgelöst durch Trumps Entscheidung, Jerusalem als Hauptstadt Israels anzuerkennen - eröffnet ein neues Kapitel des revolutionären Kampfes für ein "Freies, Rotes Palästina". Dieser Kampf richtet sich einerseits gegen die imperialistischen Mächte und gegen den zionistischen Apartheidstaat und andererseits für die Schaffung eines einzigen palästinensischen Staates vom Fluss bis zum Meer. Die spontanen Volksaufstände in Tunesien und im Iran gegen das kapitalistische Regime zeigen, dass die revolutionäre Welle im Nahen Osten wiederbelebt werden könnte und sich sogar auf nicht-arabische Länder ausbreitet. Wirklich revolutionäre Kräfte müssen diese Volkskämpfe gegen Diktaturen und rückschrittliche Kräfte bedingungslos unterstützen, ohne dabei ihre nicht-revolutionären Führungen (z.B. kleinbürgerliche Islamisten und Nationalisten) politisch zu unterstützen.

 

Es gibt "Sozialisten", die die Arabische Revolution seit 2011 nicht unterstützt haben oder die sie für beendet und besiegt erklären. Sie erweisen sich damit als Sozialisten und Demokraten nur in Worten, aber nicht in Taten.

 

Revolutionärinnen und Revolutionäre sind gegen jeden rückschrittlichen Krieg zwischen regionalen Machthabern (z.B. Saudi-Arabien, VAE, Iran, Ägypten, Sudan, Äthiopien, etc.). Sie werden ihre revolutionäre Taktik auf jedem Krieg abstimmen. Dazu müssen sie den konkreten Charakter des Krieges und seinen politischen Hintergrund sowie die Rolle der imperialistischen Mächte (insbesondere der USA, Russlands, Chinas) darin analysieren.

 

 

 

4) Revolutionärer Kampf gegen reaktionäre Angriffe auf demokratische Rechte

 

Revolutionäre können den Interessen der Arbeiterklasse und der Unterdrückten nur dann dienen, wenn sie in der Lage sind, den Klassenfeind zu erkennen und gegen ihn zu mobilisieren. Sie müssen daher entschlossen gegen alle rückschrittlichen Diktaturen und korrupten und autoritären Pseudodemokratien kämpfen (z.B. Syrien, Togo, Kenia, Demokratische Republik Kongo, Simbabwe); gegen alle Formen nationaler und rassischer Unterdrückung (z.B. indigene Völker in Lateinamerika, Rohingya in Myanmar, afrikanische Sklaven in Libyen); gegen alle Staatsstreiche (z.B. Ägypten 2013, Thailand 2014, Brasilien 2016); und gegen alle autoritären Angriffe (z.B. Ausnahmezustand in Frankreich seit 2015).

 

Alle diejenigen, die diese rückschrittlichen Angriffe nicht erkennen und bekämpfen, sondern sie unterstützen oder eine neutrale Position einnehmen, sind Verräter an der Arbeiterklasse. Zwischen ihnen und uns existiert ein Abgrund!

 

 

 

5) Anwendung der Einheitsfronttaktik in allen Massenkämpfen

 

Revolutionäre widersetzen sich allen Formen des Sektierertums, welches die Teilnahme an Massenkämpfen unter dem Vorwand ihrer nicht-revolutionären Führungen ablehnt. Stattdessen wenden sie die Einheitsfronttaktik in den Kämpfen der Arbeiter und Bauern an, die von reformistischen oder populistischen Kräften angeführt werden (z.B. Gewerkschaften, Massenorganisationen der Bauern und der städtischen Armen, aber auch politische Parteien wie PT, CUT, MST in Brasilien; CGT, CTA, FIT in Argentinien; Islamisten in Ägypten; Rebellen in Syrien; EFF in Südafrika; SYRIZA in Griechenland vor 2015; PODEMOS, baskische und katalanische Nationalisten im spanischen Staat). Eine solche Orientierung muss mit einem entschiedenen Kampf gegen alle Formen von Volksfronten und kleinbürgerlichem Populismus einhergehen. Genauso müssen die Arbeiter und Bauern von diesen nicht-revolutionären Führungen weggebrochen und die Bildung einer unabhängigen und revolutionären Arbeiterpartei voran getrieben werden.

 

Diejenigen, die es versäumen, die Einheitsfronttaktik in solchen Massenkämpfen anzuwenden, belassen ihre Unterstützung für diese Kämpfe bei einer abstrakten Aussage ohne konkrete Bedeutung.

 

 

 

6) Beginnt jetzt mit dem Aufbau einer Revolutionären Weltpartei!

 

Der Kampf für die Abwehr der rückschrittlichen Offensive der herrschenden Klasse und für die Befreiung der Arbeiterklasse und der Unterdrückten kann nur gelingen, wenn er mit dem Kampf für die sozialistische Revolution kombiniert wird. Das bedeutet nichts Geringeres als die Machtübernahme durch die Arbeiterklasse und die Unterdrückten und den Sturz und die Enteignung der kapitalistischen Klasse, um den Weg zum Sozialismus zu öffnen. Die Geschichte lehrt uns, dass alle Massenkämpfe um Befreiung letztendlich zum Scheitern verurteilt sein werden, wenn sie nicht von einer revolutionären Partei geführt werden. Eine solche Partei sollte die politisch bewusstesten und einsatzbereitesten Kämpfer der Arbeiterklasse und Unterdrückten organisieren, sie muss frei von jeder bürokratischer Verkommenheit sein. Zusätzlich muss sie als internationale Partei existieren, um die Gefahren der Nationalborniertheit zu vermeiden.

 

Daher rufen wir alle Organisationen und Aktivisten, die ehrlich auf die Schaffung einer neuen Revolutionären Weltpartei hinarbeiten, auf, sich auf der Grundlage dieser programmatischen Eckpfeiler zusammenzuschließen. Konkret schlägt die RCIT vor, dass Revolutionäre ein Gemeinsames Kontaktkomitee bilden, um politisch eine Internationale Konferenz vorzubereiten und zu organisieren. Der Zweck ist es, konkrete Schritte zur Förderung der Gründung einer Revolutionären Weltpartei zu besprechen. Die RCIT setzt sich für ernsthafte Diskussionen und eine möglichst enge Zusammenarbeit mit allen Kräften ein, die eine solche Perspektive teilen.

 

 

 

Déclaration conjointe, 29.04.2019, www.thecommunists.net

 

 

 

À l'occasion du 1er mai 2019, nous envoyons des salutations révolutionnaires aux masses qui luttent pour la liberté et la justice en Algérie, au Soudan, en Syrie, en Palestine, au Cachemire, au Nicaragua, au Zimbabwe, en France et dans de nombreux autres pays!

 

Nous affirmons que la lutte pour la liberté et la justice ne peut réussir que si la classe ouvrière s'organise pour une révolution socialiste afin de renverser le système capitaliste et de créer une fédération mondiale des républiques ouvrières et paysannes.

 

Nous soulignons que la lutte de libération doit être basée sur un programme internationaliste dirigé contre toutes les grandes puissances impérialistes (États-Unis, Union européenne, Russie, Chine, Japon) et d’autres États impérialistes (tels que la Corée du Sud).

 

Nous déclarons qu’il est urgent de surmonter l’absence désespérée de dirigeants révolutionnaires. Nous nous sommes engagés - en général, à accepter le document "Six points pour une plate-forme pour l'unité révolutionnaire aujourd'hui" (voir annexe) - à travailler ensemble pour créer un Parti Révolutionnaire Mondial.

 

 

 

Les organisations soussignées

 

Courante Communiste Révolutionnaire international (Pakistan, Sri Lanka, Bangladesh, Israël / Palestine occupée, Yémen, Brésil, Mexique, Nigéria, Zambie, Kenya, Russie, Grande-Bretagne, Allemagne et Autriche), www.thecommunists.net

 

남한의 혁명적 공산주의자들 (Corée du Sud), http://go.jinbo.net/commune/view.php?board=cool&id=51945&page=1

 

Революционные коммунисты (Russie), https://vk.com/rcit1917

 

Zimbabwe Solidarity Brigades

 

Courant des Jeunes Penseurs Congolais (République Démocratique du Congo), https://cogitordc.wordpress.com/

 

 

 

* * * * *

 

 

 

Six Points Pour une Plate-forme Pour L'unité Révolutionnaire D'aujourd'hui

 

Une proposition de la  Courante Communiste Révolutionnaire International (CCRI)

 

 

 

Nous vivons dans un monde de contradictions accélérées et de tournants soudains. Au fur et à mesure que le capitalisme se décompose, les voleurs capitalistes tentent d’accroître leur richesse en attaquant de manière agressive la classe ouvrière et les opprimés, détruisant de plus en plus l’environnement tout en aggravant leurs rivalités. La survie de l'humanité est menacée par le changement climatique incontrôlé et l'accélération de la rivalité entre les Grandes Puissances qui créent le danger d'une troisième guerre mondiale impérialiste. C'est pourquoi nous disons que l'alternative est "le socialisme ou l'âge de pierre!"

 

Cette situation dramatique rend la lutte organisée pour le socialisme plus nécessaire que jamais. Cela signifie que la classe ouvrière et les opprimés doivent avoir un parti dédié à la lutte internationale pour un avenir socialiste!

 

À notre avis, il est extrêmement urgent que les révolutionnaires du monde entier commencent immédiatement à collaborer pour jeter les bases d'une unification des principes, de manière à diriger le processus de création d'un nouveau Parti Révolutionnaire Mondial doté de forces plus fortes. Le point de départ de la création d'un tel parti devrait être un accord sur les questions les plus importantes de la lutte de classe mondiale. La Courante Communiste Révolutionnaire International (CCRI) considère les questions suivantes comme des points programmatiques clés dans la phase politique actuelle:

 

1) Reconnaissance de la Rivalité Accélérée entre les Grandes Puissances Impérialistes - États-Unis, Union européenne, Japon, Russie et Chine

 

Il est seulement possible de comprendre la dynamique de la période actuelle de la crise capitaliste et de prendre une position correcte si nous reconnaissons le caractère impérialiste non seulement des États-Unis, de l’Union européenne et du Japon, mais également des nouvelles puissances émergentes, de la Russie et de la Chine. C’est uniquement sur cette base que l’on parviendra au seul programme correct et anti-impérialiste sur cette question: l’internationalisme prolétarien et le défaitisme révolutionnaire, c’est-à-dire la perspective d’une lutte constante de la classe ouvrière indépendante et contre toutes les puissances impérialistes. Cela signifie que les révolutionnaires refusent de soutenir toute Grande Puissance dans les conflits inter-impérialistes en utilisant le slogan "Le principal ennemi est chez nos!"

 

Une approche similaire est nécessaire lorsque l'Inde entre en conflit avec la Chine impérialiste, car l'Inde - un pouvoir régional non impérialiste - agit dans de telles circonstances en tant que fantoche de l'impérialisme américain.

 

Ceux qui ne reconnaissent pas le caractère réactionnaire et impérialiste de ces Grandes Puissances ne réussiront inévitablement pas à adopter une ligne anti-impérialiste, c'est-à-dire marxiste, cohérente et finiront consciemment ou inconsciemment, soutenant l'un ou l'autre camp impérialiste en tant que "moindre mal".

 

2) Lutte Constante Contre l'impérialisme et la Libération des Peuples Opprimés

 

Les révolutionnaires défendent la défaite des États impérialistes et leurs marionnettes dans tout conflit contre des forces représentant les peuples opprimés et pour la victoire militaire de ces derniers, sans donner en même temps aucun soutien politique aux dirigeants non révolutionnaires des opprimés (par exemple, les islamistes). petits bourgeois, nationalistes). Cela est vrai à la fois dans les conflits internes (par exemple, contre une nation opprimée telle que le peuple tchétchène en Russie ou le Turkestan Turkestanis / Uyghurs en Chine), ainsi que dans les guerres à l'étranger (par exemple, la Corée du Nord, l'Afghanistan, la Syrie, le Mali , Somalie). Une telle approche est valable non seulement dans les pays de l'hémisphère sud, mais également dans les cas d'oppression nationale et de discrimination au sein des anciens États impérialistes (par exemple, les Noirs et les Amérindiens combattant aux États-Unis, pour l'indépendance de la Catalogne contre l'État espagnol impérialiste).

 

De même, les révolutionnaires doivent lutter pour l'ouverture des frontières dans les pays impérialistes et pour la réalisation de l'égalité totale des minorités nationales et des immigrants (par exemple, droits de citoyenneté, langue, égalité de salaire).

 

En outre, les révolutionnaires doivent refuser de soutenir un camp impérialiste contre un autre dans tous les conflits (par exemple, le Brexit contre les États-Unis, Clinton contre Trump).

 

Ceux qui ne soutiennent pas la lutte populaire contre l'oppression, utilisant leur mauvaise leadership comme excuse, abandonnent la lutte de classe aussi concrètement qu'ils le font aujourd'hui et abandonnent ainsi le champ de la classe ouvrière et des opprimés.

 

3) Continuation de la Lutte Révolutionnaire au Moyen-Orient et en Afrique du Nord Contre les Dictatures Réactionnaires, l'impérialisme et le Sionisme

 

Les révoltes populaires de masse en Palestine, en Tunisie, en Iran, en Syrie, en Égypte, au Yémen, au Soudan et dans d'autres pays ont été le développement le plus important et le plus progressif de la lutte des classes depuis le début de la nouvelle période historique en 2008. Vrai, en raison de l'absence d'un leadership révolutionnaire, les masses ont souffert d'une série de défaites terribles, telles que le coup d'État du général Al-Sisi en Égypte en juillet 2013 ou l'assassinat continu du peuple syrien par Bachar Assad et ses sponsors étrangers. Cependant, le processus révolutionnaire continue. Cela se reflète dans la résistance populaire en cours en Palestine, en Syrie, au Yémen, en Égypte, etc., ainsi que en se propager  dans de nouveaux pays tels que la Tunisie, l'Iran, le Soudan et le Maroc. Le mouvement de masse palestinien et international créé par la décision de Trump de reconnaître Jérusalem comme capitale d'Israël ouvre un nouveau chapitre de la lutte révolutionnaire contre les puissances impérialistes et contre l'état d'apartheid sioniste (Israël) et la création d'un seul État palestinien depuis la rivière à la mer (une "Palestine libre et rouge"). Les soulèvements populaires spontanés en Tunisie et en Iran contre le régime capitaliste montrent que la vague révolutionnaire au Moyen-Orient peut être renouvelée et étendue aux pays non arabes. Les forces révolutionnaires authentiques doivent apporter un soutien inconditionnel à ces luttes populaires contre les dictatures et les forces réactionnaires sans apporter aucun soutien politique à leurs dirigeants non révolutionnaires (par exemple, les islamistes et les nationalistes  petits bourgeois).

 

Les «socialistes» qui n'ont pas soutenu la révolution arabe depuis 2011 ou ceux qui ont déclaré que la révolution était déjà terminée et vaincue, se montrent socialistes et démocrates uniquement par des mots, mais pas par des actes.

 

Les révolutionnaires s'opposent à toute guerre réactionnaire entre puissances régionales (par exemple, Arabie saoudite, Émirats arabes unis, Iran, Égypte, Soudan, Éthiopie, etc.). Les révolutionnaires détermineront leur tactique révolutionnaire dans toute guerre, en analysant le caractère concret de la guerre et de ses antécédents politiques, ainsi que le rôle des puissances impérialistes (en particulier les États-Unis, la Russie et la Chine) dans ces guerres.

 

4) Lutte Révolutionnaire Contre les Attaques Réactionnaires Aux  Droits Démocratiques

 

Les révolutionnaires ne peuvent servir les intérêts de la classe ouvrière et des opprimés que s'ils sont capables de reconnaître l'ennemi de classe et de se mobiliser contre eux. Ainsi, ils doivent constamment lutter contre toutes les dictatures réactionnaires et les pseudo démocraties corrompues et autoritaires (par exemple, la Syrie, le Togo, le Kenya, la République démocratique du Congo, le Zimbabwe) contre toutes les formes d'oppression nationale et raciale (par exemple les peuples indigènes d'Amérique latine, Rohingya au Myanmar, les esclaves africains en Libye), contre tous les coups d'État (par exemple Egypte 2013, Thaïlande 2014, Brésil 2016) et contre toutes les attaques autoritaires (p. ex. État d'urgence en France depuis le 2015).

 

Tous ceux qui ne reconnaissent pas ces attaques réactionnaires et ne combattent pas ces conflits, mais qui soutiennent ou adoptent une position neutre, sont des traîtres à la classe ouvrière. Entre eux et nous il y a une ligne de sang!

 

 

 

5) Application de la Tactique du Front Unique à Tous les Luttes de Masse

 

Les révolutionnaires s'opposent à toutes les formes de sectarisme qui refusent de participer à des luttes de masse sous prétexte que leur direction n'est pas révolutionnaire. Au lieu de cela, les révolutionnaires doivent appliquer la tactique du front unique dans les luttes des travailleurs et des paysans dirigés par des forces réformistes ou populistes (par exemple, des syndicats, des organisations paysannes de masse et des citadins pauvres, ainsi que des partis politiques tels que PT, CUT, MST au Brésil , CGT, CTA, FIT en Argentine, islamistes en Egypte, rebelles en Syrie, EFF en Afrique du Sud, SYRIZA en Grèce avant 2015, PODEMOS, nationalistes basques et catalans dans l’État espagnol). Cette orientation doit être combinée à une lutte constante contre toutes les formes de front populaire et de populisme petit-bourgeois, par la rupture des travailleurs et des paysans de ces dirigeants non révolutionnaires et à la formation d'un parti ouvrier indépendant et révolutionnaire.

 

Ceux qui omettent d'appliquer la tactique du front unique dans de telles luttes de masse soutiennent abstraitement ces luttes en les transformant en une déclaration sans signification concrète.

 

6) Commencez Dès Maintenant à Créer un Parti Révolutionnaire Mondial!

 

La lutte pour repousser l'offensive réactionnaire de la classe dirigeante et la libération de la classe ouvrière et des opprimés ne peut réussir que si elle est combinée à la lutte pour la révolution socialiste. Cela ne signifie rien moins que la prise du pouvoir par la classe ouvrière et les opprimés, le renversement de la classe capitaliste et l'expropriation des moyens de production pour que la voie du socialisme soit ouverte. L'histoire nous enseigne que toutes les luttes de masse pour la libération échoueront si elles ne sont pas dirigées par un parti révolutionnaire. Un tel parti doit organiser les combattants les plus politisés et les plus dévoués de la classe ouvrière et des opprimés. Il doit être exempt de toute dégénérescence bureaucratique. et doit exister en tant que parti international pour éviter les dangers de la centralisation nationale.

 

Donc nous appelons toutes les organisations et les militants qui aspirent honnêtement à la création d'un nouveau Parti Révolutionnaire Mondial à unir leurs forces sur ces points programmatiques essentiels. Plus précisément, la CCRI propose que les révolutionnaires forment un comité de contact conjoint chargé de préparer et d'organiser politiquement une conférence internationale qui discutera des mesures concrètes à prendre pour promouvoir la formation d'un Parti Révolutionnaire Mondial. La CCRI s’engage dans des discussions sérieuses et dans la collaboration la plus étroite possible avec toutes les forces partageant cette perspective.

 

 

 

 

 

ב1 למאי 2019 אנו שולחים את ברכתנו המהפכנית להמונים הנאבקים לחופש ולצדק באלג'יריה, סודן, סוריה, פלסטין, קשמיר, ניקרגואה, זימבווה, צרפת ועוד מדינות רבות בועלם.

 

אנו מצהירים כי ניצחון המאבק למען החופש והצדק יתכן רק אם מעמד הפועלים יתארגן למען מהפכה סוציאליסטית בכל מקום על מנת להשליך את השיטה הקפיטליסטית וליצור עולם של פדרציה של רפובליקות של מעמד הפועלים והאיכרים.

 

אנו מדגישים כי המאבק חייב להיות מבוסס על פרוגראמה אינטרנציונאליסטית המכוונת כנגד כל הכוחות האימפריאליסטיים בעולם ( ארצות הברית, האיחוד האירופאי, רוסיה, סין יפן) וגם כנגד דרום קוריאה האימפריאליסטית .

 

אנו מצהירים כי יש צורך בוער להתגבר על העדרה של הנהגה מהפכנית. אנו מחויבים לפרוגראמה של "שש הנקודות כפלטפורמה לאיחוד מהפכני" ( ר' נספח) על מנת לעבוד יחד כדי לייסד מפלגה מהפכנית עולמית

 

על החתומים

 

Revolutionary Communist International Tendency (Pakistan, Sri Lanka, Bangladesh, Israel/Occupied Palestine, Yemen, Brazil, Mexico, Nigeria, Zambia, Kenya, Russia, Britain, Germany and Austria), www.thecommunists.net

 

남한의 혁명적 공산주의자들 (South Korea), http://go.jinbo.net/commune/view.php?board=cool&id=51945&page=1

 

Революционные коммунисты (Russia), https://vk.com/rcit1917

 

Zimbabwe Solidarity Brigades

 

Courant des Jeunes Penseurs Congolais (Democratic Republic of Congo), https://cogitordc.wordpress.com/

 

 

 

* * * * * *

 

 

 

שש נקודות לפלטפורמה לאחדות מהפכנית ביתקופה זו

 

הצעה של הנטייה הקומוניסטית המהפכנית (RCIT) פברואר 2018

 

www.thecommunists.net

 

 

 

אנו חיים בעולם בו הסתירות מחריפות וחלים בו שינויים פתאומיים . ככל שהקפיטליזם נרקב, כך השודדים הקפיטליסטים מנסים להגדיל את עושרם, בדרך של התקפות על מעמד הפועלים ועל המדוכאים. הם הורסים את הסביבה ובאותה עת מחריפים הניגודים בין המדינות האימפריאליסטיות. קיומה של האנושות בסכנה, עקב השינויים באקלים והתחרות הגוברת בין המעצמות העלולות לפתוח במלחמת עולם שלישית. לכן אנו אמרים או סוציאליזם או חזרה לתקופת האבן!

 

 

 

הסיטואציה הדרמטית הופכת את המאבק למען הסוציאליזם נחוץ יותר מאשר אי פעם. משמע, מעמד הפועלים והמדוכאים זקוקים למפלגה המחויבת למאבק עולמי למען העתיד .

 

 

 

לדעתנו יש הכרח שכל המהפכנים בעולם ישתפו פעולה כדי להניח את היסודות לאיחוד עקרוני שיוביל להקמתה של מפלגה מהפכנית עולמית, שיש לה יותר כוח. נקודת המוצא לאיחוד זה הוא הסכמה על השאלות המרכזיות במאבק המעמדי הגלובלי. הזרם של הנטייה הקומוניסטית המהפכנית (RCIT ) חושב שהשאלות המרכזיות הפרוגרמטיות כיום הן :

 

 

 

 

 

1.                      הכרה בהחרפה של המאבק בין המעצמות האימפריאליסטיות:- ארצות הברית, האיחוד האירופאי, יפן, רוסיה וסין.

 

 

 

ניתן להבין את הדינמיקה של המצב הנוכחי של המשבר של הקפיטליזם , רק אם מכירים בכך שלא רק ארצות הברית, האיחוד האירופאי ויפן הן מדינות אימפריאליסטיות , אלא גם המעצמות העולות רוסיה וסין . רק על בסיס הבנה זו ניתן לנסח פרוגראמה אנטי אימפריאליסטית נכונה בנושא של אינטרנציונאליזם פרולטארי ותבוסה מהפכנית לאימפריאליסיטים השונים. דהינו, מהפכנים מסרבים לתת ידם למעצמה כל שהיא הנאבקת במעצמה אחרת והעמדה הנכונה בקונפליקט מסוג זה היא: "האויב העיקרי הוא בבית" .

 

 

 

גישה דומה נדרשת במקרה בו הודו נכנסת למאבק עם סין. הודו שאינה מעצמה אימפריליאטסית פועלת בימים אלו כשליחה של ארצות הברית האימפריאליסטית. אלו שלא מסוגלים להבין את האופי הריאקציוני של המעצמות האימפריאליסטיות , לא יוכלו במודע או שלא במודע, לקחת עמדה אנטי אימפריאליסטית עקבית , דהינו מרקסיסטית, והם יתמכו בצד אימפריאליסטי זה או אחר בטענה שצד אימפריאליסטי אחד הוא הפחות נורא.

 

 

 

2.  מאבק עקבי כנגד האימפריאליזם ולמען השחרור של העמים המדוכאים.

 

מהפכנים ניצבים למען התבוסה של מדינות אימפריאליסטיות והשליחות שלהן, בכל קונפליקט בו כוחות המייצגים את העמים המדוכאים נלחמים בכוח אימפריאליסטי , מהפכנים ניצבים למען הנצחון הצבאי של כוחות אלו, מבלי לתת תמיכה פוליטית להנהגה הלא מהפכנית של המדוכאים ( איסלמיסטים זעיר בורגנים או לאומנים). הדבר נכון גם בקונפליקטים בין מחנות באותה מדינה ( הצ'צ'נים ברוסיה והטורקמניסטנים בסין), או במלחמות מחוץ למדינה ( צפון קוריאה, אפגניסטן, סוריה, מאלי , סומליה, מאבק הקטלונים המדוכאים לעצמאות כנגד האימפריאליסטים הספרדים) . בדומה, מהפכנים חייבים להיאבק למען גבולות פתוחים .במדינות האימפריאליסטיות ושווי זכויות לכל המיעוטים הלאומיים ומהגרים( זכויות אזרח, שכר שווה) . יתר על כן , מהפכנים מסרבים לתמוך בצד אימפרילאיסטי זה או אחר ( ברקסיט נגד האיחוד האירופאי, קלינטון נגד טרמפ ) אלו המסרבים לתמוך במאבק של ההמונים המדוכאים כנגד דיכוים , ומצביעים על ההנהגות הלא טובות שלהם כתרוץ , נוטשים את המאבק המעמדי הקונקרטי המתרחש כיום ועוזבים את המחנה של מעמד הפועלים וההמונים המדוכאים.

 

 

 

3.     המשך המאבק המהפכני במזרח התיכון ובצפון אפריקה כנגד דיקטטורות ריאקצינריות , אימפרילאיזם והציונות.

 

 

 

המאבק ההמוני בפלסטין, טוניסיה, אירן, סוריה, מצרים, תימן, סודן ומדינות נוספות היו המאבקים החשובים והמתקדמים ביותר עד כה בתקופה שהחלה בשנת 2008 . אמת, ללא הנהגה מהפכנית , ההמונים ספגו מספר תבוסות איומות. למשל ההפיכה הצבאית של גנרל אל סיסי במצרים ביולי 2013, או הטבח הנמשך בהמוני סוריה מידי אסד ות�