Polski

Revolucyjna-kommunistyczna Międzynarodowa Tendencja - RCIT - jest międzynarodową organizacją bojową do uwelnienia klasy robotniczej i wszystkich uciśnionych. Ma krajowe oddziały w różnych krajach. Klasa robotnicza ( kobiety i mężczyźni) jest klasą wszystkich owych, którzy zmurzeni są jako uzależnieni od płac (stawek piatnych) sprzedawać swoją siłę roboczą do kapitalistom(także ich rodzina). RCIT bazuje na teori i praktyce revolucyjnego ruchu robotniczego, który związany jest z nazwiskami Marc, Engels, Lenin, Trotzki.

Kapitalismus zagraża naszym warunkom życia i przyszłości ludzkości. Bezrobocie, wojna, katastrofy środowiska, głod, wyzysk należą tak do codzienności kapitalismu jak narodowe uciskanie migrantów i narodów i uciskanie kobiet, młodocianych i osób homoseksualnych . Dlatego chcemy kapitalismus usunąć.

Uwolnienie klasy robotniczej i wszystkich uciśnionych jest możliwe w społeczeństwie bezklasowym bez wyzysku i ucisku.Takie spo społeczeństwo może tylko być międzynarodowo stworzone.

Dlatego walczy RCIZ o socjalistyczną rewolucje we własnym kraju i i na całym świecie.

Ta rewolucja musi być wspierana i dowodzona przez klasę robotniczą, ponieważ jest jedyną klasą, która nie ma nic do stracenia oprócz swych kajdan.

Revolucja nie może być pokojowo prowadzona, ponieważ jeszcze nigdy klasa panująca nie zrezygnowała dobrowolnie ze swojej władzy. Droga do wyzwolenia idzie poprzez uzbrojone powstanie i wojnę domową przeciwko kapitalistom.

RCIT walczy o stworzenie Robotniczych i Chłopskich republiki, gdzie uciemięzeni organizują się w zebraniach bazowych w zakładach pracy, w cręściach miasta i w szkolach w rady. Te rady wybierają i kontrolują rząd i wszystkie inną administrację i mogą ją w każdym czasie odwołać.

Rzeczywisty socjalismus i Kommunismus nie ma nic wspólnego z tzw. „realnie egzystujący socjalismus” w Związku Radzieckim, w Chinach, na Kubie lub w Europie wchodniej. W tych państwach opanowała i uciskała biurokracja proletariat.

RCIT popiera wszystkie wysiłki aby warunki zyciowe robotników i uciemieżonych polepszyć. My taczymy to z perspektywą obalenia kapitalizmu.

My pracujemy w związkach zawodowych i tam ustawiamy się za walkę klasową, socjalizm i demokrację pracowniczą. Jednakże związki zawodowe i socjademokracja są opanowane przez biurokracje. Ta biurokracja jest warstwą, która jest połączona z państwem i kapitałem poprzez stanowiska i przywileje. Ona stoi z dala od interesów i warunków życiowych członków. Ta biurokracja opiera się przede wszystkim na najwyższych, uprzywilejowanych warstwach klasy robotniczej - aristokracji pracowniczej. Walka o wyzwolenie klasy robotniczej musi się opierać ba szerokiej masie proletariatu a nie na jej wartswie górnej.

RCIT dąży do jednosci w akcji z innymi organizcajami. Jednakże jesteśmy świadomi tego, że polityka socjaldemokracji i grup pseudorevolucyjnych szkodliwo jest i w końcu przedstawia przeszkodę dla obalenia klasy robotniczej.

Opowiadamy się za wywłaszczenie wielkich właścicieli ziemskich, i jeden dla nacjonalizacji ziemi i jego dystrybucji do chłopów biednych i bezrolnych. Opowiadamy niezależnej organizacji pracowników w rolnictwie.

My wspieramy ruchy wyzwoleńcze przeciwko narodowemu uciskowi. Tak samo wspieramy antyimperialistyczne walki uciskanych ludów przeciwko wielko mocom. Wewnątrz tych ruchów występujemy za rewolucyjne prowadzenie jako alternatywa do narodowych i reformistycznych sił.

W wojnie między imperialistycznych krajach zajmujemy stanowisko rewolucyjnego defetyzmu

Oznacza to, że nie obsługujemy żadnego z dwóch stron i wspieramy przekształcenie wojny w wojnę domową przeciwko klasie rządzącej. W wojnie między imperialistycznej władzy (lub ich poplecznicy) i pół-kolonialnego kraju wzywamy do klęski były i zwycięstwa uciskanego kraju.

Walka z uciskiem narodowym i społecznym (kobiety, młodzież, mniejszości seksualnych), muszą być prowadzone przez klasę robotniczą. Opowiadamy się za rewolucyjnych ruchów uciśnionego jednego (kobiety, młodzież, migrantów, itd.), w oparciu o klasy robotniczej. Odrzucamy przywództwo sił drobnomieszczańskich z (feminizm, nacjonalizm, islam, itp.) i szukać na ich zastąpienie przez rewolucyjnego kierownictwa komunistycznego.

Tylko z rewolucyjną partią bojową na szczycie może klasa robotnicza zwyciężyć. Budowa takiej partii i przeprowadzenie zwyciężkiej rewolucji jak to pokazali bolszewicy pod panowaniem Lenina i Trockiego w Rosji, są one także w 21.wieku wzorcem dla rewolucyjnych partii i rewolucji.

O nową rewolucyjną partie robotniczą! O 5. Międzynarodówkę robotniczą na bazie rewolucyjnej!

Przyłącz się do RCIT!

Nie ma przyszłości bez socjalizmu!

Nie ma socjalizmu bez rewolucji!

Nie ma rewolucji bez rewolucyjnej partii!

Rewolucyjna jedność w walce o Piątą Miedzynarodowkę Robotniczą!

Otwarty list dla wszystkich rewolucyjnych organizacji i aktywistów

Wydane przez Revolucyjną-Kommunistyczną Internationonalną Tendencję (RCIT) 15.5.2013, www.thecommunists.net

Zyjemy w czasach bardzo sprzecznych! Kapitalizm osiagnal najglebszy kryzys od lat trzydziestych i nawet burzuazyjne srodki masowego przekazu musza przyznac, ze wiele analiz i przepowiedni Marxa okazalo sie jako prawdziwe.USA - najwieksze imperjalistyczne panstwo przez pół wieku - przegrywają swoją kolonialną wojne w Afganistanie, po tym jak musieli juz w 2011 opuścić Irak. My staliśmy się świadkami w ostatnich dwoch latach licznych rewolucji ludowych w świecie arabskim, bojowniczych powstań masowych w Grecji, Bulgari, w Południowej Afryce i Indiach jak też heroicznego i pełnego sukcesu oporu Palestyńczyków w Gasa przeciwko jednej z najnowocześniejszych armi światowych.

Jednakże po żadnym z tych heroicznych powstań masowych nie nastapiła poważniejsza próba klasy robotniczej, aby przejąć władzę. Dlaczego ? Poniewaz masy “do tego nie są gotowe?” Bzdura ! Masy sa gotowe,ale najbardziej bohaterskie powstanie nie może wygrać, jeźeli ono nie będzie prowadzone przez mocniejszą, rewolucyjną partię walczącą,jak to czynili bolszewicy w Rosji. W rzeczywistości są masy jak najbardziej gotowe, ale oficjalne kierownictwa ruchu robotniczego i też większość tzw.”Marksistów “ nie jest do tego gotowa !Precyzyjniej to określając, to trzeba powiedzieć, te kierownictwa nie mogą byc wcale gotowe do rewolucji, ponieważ są one nierozłącznie zwiazane z kapitalizmem.Są one takie ponieważ są one zdominowane przez biurokrację robotniczą i arystokrację robotniczą, jak też przez drobnomieszczańskich inteleltualistow i na nich sie zapatrują.W przeciwieństwie do masy rozsianej w świecie klasy robotniczej, która faktycznie “nic oprócz swoich łańcuchów nie ma do stracenia“, mają te uprzywilejowane warstwy oczywiście coś do stracenia z upadkiem kapitalizmu. Ci, którzy nie zerwą z taką antyyrewolucyjną orientacją tak w teori,programie jak też w praktyce, pozostają uwięzieni w gecie reformizmu i centrizmu i są tym samym politycznie straceni.

My musimy obrać inną drogę.Jak długo klasa robotnicza i uciemiężeni nie będą dysponować rewolucyjną partią bojową, tak na płaszczyźnie narodowej jak i międzynarodowej, to tak długo nie zwycieźą w swojej walce wyzwoleńczej. Dlatego najwaźniejszym zadaniem w obecnym okresie jest zgodne z duchem czasu zbudowanie rewolucyjnej parti i nowej, Piątej Międzynarodowki Robotniczej. Takie nowe rewolucyjne partie są zbudowane w walce klasowej i w walce przeciwko oficjalnym kierownictwom –zdradzieckim biurokratom robotniczym,socjaldemmokratom, stalinistom, małomieszczańskim nacjonalistom i islamistom-ktorzy świadomie lub nieświadomie robotnikow i uciemięźonych błędnie prowadza .

Aby w tym zadaniu uczynić dalszy krok do przodu należy sobie źyczyć jedność wszystkich rewolucjonistow na całym świecie. Przez takie złączenie moźe zostać stworzona mocna międzynarodowa bolszewistyczna organizacja, która podziela wspólny program jak teź wspólne zrozumienie podstawowych metod budowy parti i przez to moźe słuźyć jako organizacja zasadnicza dla Piątej Międzynarodówki Robotniczej .

RCIT wzywa wszystkie powaźne rewolucyjne organizacje i aktywistów na całym świecie do tego, aby się zjednoczyć w walce o budowę prawdziwie marksistycznej _tzn. na podstawie bolszewizmu, który dopasowany jest do okoliczności 21 wieku. Taka międzynarodowa organizacja potrzebuje teoretyczną i praktyczną jasność,przejrzystość. Bazą do tego jest wspólne zrozumienie w zastosowaniu rewolucyjnego programu w kwestiach głównych dzisiejszej miedzynarodowej walki klasowej . Nie wystarcza połoźyć drogę do wyzwolenia, wszystkie przeszkody na tej drodze muszą być nazwane po imieniu i zwalczone.Innymi słowy : ta organizacja musi podjąć walkę przeciwko tym wszystkim licznym lewicowo _reformistycznym i centrystycznym siłom, którzy klasę robotniczą w imię “ marksizmu “ błędnie prowadzą _” marksizmu “ bez jego rewolucyjnego przewodnictwa . “marksizmu, który dopasowuje się w decydujących momentach oportunistycznie do wszystkich moźliwych nieproletariackich kierownictw (reformiści, populiści,islamisci,itd.)lub “marksizmu “, który wegetuje przed siebie w sekciarskim stanie spoczynku z dala od walki klasowej.

Programowa jasność w najważniejszych pytaniach światowej walki klasowej

Programowa jasność i jedność muszą być wyjaśnione, na podstawie najwaźniejszych pytań światowej walki klasowej. Do tych pytań zaliczają się następujące:

*Zwycięstwo syryjskiej rewolucji! Odrzucenie stalinowskiego (np.:KKE Grecja ) i chavezowskiego poparcia dla reźimu Assada!

* Egipt,Tunezja,Jemen i Libia: Rozbić pro_imperialistyczne islamskie reżimy! Rząd robotniczy wsparty na rolnikach i biednych! Zadnych politycznych blokow frontu ludowego z siłami burźuazyjnymi(tak jak poparcie wyborcze “rewolucyjnych socjalistow” (IST) dla Mursiego i ich udział w narodowym froncie uzdrowienia razem z Mohamedem El Baradei, Wafd itd. w Egipcie lub biorącą udział w Froncie Ludowym “partię robotniczą” –wcześniejszą hoxhaistyczną PCOT-)

* Rozbijcie imperialistyczne państwo apartheidowe Israel ! O demokratyczną, palestyńską,wielonarodową i socjalistyczną republikę robotnikow i chłopów od rzeki do morza! Odrzucajcie wszelkie reakcyjne poparcie dla rozwiązania dwóch państw od Europejskiej Parti Lewicowej (ELP) lub CWI. Niech zwycięża palestyński opór! Marksiści muszą popierać walkę oporu i nie nieudacznie ale jasno zajmować stanowisko dla niego.(tak jak CWI, IMTitd.). Zwalczajcie oszczerstwa Parti Lewicowej (ELP w Niemczech),które kampanie bojkotową przeciwko apartheidowemu państwu Israel i flotylli wolnościowej Gaza określają jako “antysemityczne”! Mówimy Nie menszewicznemu konceptowi”demokratycznego państwa w Palestynie. Państwa, które nie zwaźa na kwestię klasową (jak ze strony morenoistycznego LIT)

* Skończyć z imperialistycznymi napadami i wojnami! W Afghanistanie, Mali, Somali, Iranie i w Nord-Korea: pokonajcie imperialistyczne odźiały NATO i ich lokalnych sprzysiężonych! Obrońcie tych, którzy stawiają opór imperialistycznym najeźdźcom! Żadnego politycznego poparcia dla nationalistów, islamistów lub stalinistów! Jawne poparcie imperialistycznej intervencji Francji w Mali pokazuje wyraźnie socjalno-imperialistyczny charakter “Parti Communiste Français” (ELP we Francji) i “Front de Gauche”. Tak samo dużo Centrystów nie jest w stanie wstawić się aby okupanci ponieśli klęske i aby opór odniósł militarne zwycięstwo (tak jak np. CWI i mandelistyczna NPA)

* Za socjalistyczną rewolucją przeciwko stalinisticzno-kapitalistycznej dyktaturze w Chinach.Chiny stały się imperialistyczną siłą.Popierajcie niezależne związki zawodowe i strajki robotników jak teź żądanie narodowego samookreślenia w Tybecie i w Wschodnim Turkmenistanie! Odrzucajcie róźne błędne określenia Chin jako państwo “socjalistyczne”(duźo Stalinistów) lub jako “zdegenerowane państwo robotników(spartakiści)Zamiast zająć stanowisko po stronie jednego z imperialistycznych obozów, powinni socjaliści być przeciwko wszystkim planom ekspansywnym w Azji Wschodniej, wszystko jedno czy są to plany USA, czy Japoni czy Chin!We wszystkich moźliwych konfliktach między tymi wielkimi potęgami mówimy: Główny wróg stoi we własnym kraju!

* Pakistan: Popierajcie walkę robotników i tworzenie niezależnych związków zawodowych jak też walkę ludu Beludżów o narodowe samookreślenie! Obalcie wojnę NATO_ Zwycięstwo ruchowi oporu! Nie polityce frontu ludowego IMT/Grupy Lal Khan, która zagrzebała się od dziesiątków lat oportunistycznie w burźuazyjnej PPP. Podobnym poronieniem jest droga kierownictwa Awami Workers Party, które dopasowuje się do liberalnych,pro -zachodnich sił.

* Rosja: Obalcie reżim Putina !O nie zależną walkę klasową robotników! Brońcie protestów o demokratyczne prawa! Równe prawa dla migrantów! Narodowe samookreślenie dla ludu kaukaskiego! Odrzucajcie zaprzeczanie przez stalinistów imperalistycznego charakteru Rosji. To kłamstwo jest wymówką za ich socjalno-chauwinistyczne dopasowanie się do reźimu. Źadnego politycznego poparcia dla burźuazyjno-liberalnych sił, które dominują w demokratycznych protestach przeciwko Putinowi.

* Afryka Południowa :Popierajcie bojowych górników i ich walkę o związki zawodowe, które są niezależne od zdradzieckiego rządu ANC/CPSA! Zwalczajcie szeroko w świecie występujące poparcie stalinistów dla kierownictwa CPSA jak teź kierownictwa NUM i COSATU.

* Obalcie reakcyjną konstytucję w Simbabwe, która została ustanowiona przez koalicyjny rząd składający się z ZANU_PF i MDC !O rewolucyjne ustanawiające konstytucję zgromadzenie, które opiera się na radach robotników i chłopów! Mówimy nie do popierania reźimu Mugabe przez partie stalinowskie.Tak samo mówimy nie do politycznego dopasowania się grupy IST w Zimbabwe do ludowofrontowego MDC.

* Für unabhängigen Klassenkampf in Lateinamerika sowohl gegen bürgerliche Regierungen wie Kirchner (Argentinien) und Rousseff (Brasilien) aber auch in Venezuela, Ecuador und Bolivien! Keine politische Unterstützung für die bolivarischen Volksfront-Regierungen! Aber verteidigt sie gegen rechte Putschversuche und imperialistische Einmischungen! Keine politischen Bündnisse mit rechten Kräften gegen Venezuelas PSUV-Regierung wie das Chirino und die morenoistische UIT in ihrer Gewerkschaftsarbeit praktizieren. Enteignet die multinationalen Konzerne der USA, EU und China‘s! Verteidigt Argentinien gegen den britischen Imperialismus und vertreibt die Briten von den Malvinas-Inseln! Keine politische Unterstützung für den Bolivarismus (wie z.B. seitens der Stalinisten, Alan Wood’s IMT). Nein zur zentristischen Unfähigkeit, sich gegen den Imperialismus zu stellen (wie z.B. die Unterstützung für die britische Besetzung der Malvinas-Inseln seitens des CWI und der IMT).

* O niezależną Walke klasową w Ameryce łacińskiej tak jak przeciwko burżuazjnym rządom jak Kirchner (Argentyna) i Rouseff (Brazylia) ale też w Wenezueli, Ekwadorze i Boliwi! żadnego poparcia dla boliwijskich rządów frontu ludowego! Ale brońcie je przeciwko prawicowym próbom puczu i imperialystycznym ingerencjom! Żadnych politycznych związków z prawicowymi siłami przeciwko wenezualskiemu rządowi PSUV, jak Chirino i morenoistyczne UIT w jej pracy związków zawodowych praktykują. Wywłaszczcie multinarodowe koncerny USA, EU i Chin! Brońcie Argentyne przeciwko brytyjskiemu imperialismowi i usuńcie Brytyjczyków z Wysp Malwinów! Żadnego politycznego poparcia dla boliwaryzmu( jak np. Ze strony stalinistów, Alan Wood`s IMT). Mówimy nie zentrystycznej niezdolności źeby przeciwstawić się imperializmowi(jak np. Poparcie dla brytyjskiej okupacji Wysp Malwinów ze strony CWI i IMT).

*Europa: Obalić reaktionarną polityke oszczędzania! Skreślić wszystkie długi! Wywłaszczyć banki i koncerny! Mówimy nie do reformistycznego poparcia kapitalistycznych rządów (PCF/FdG dla Hollanda w Francji, AKEL na Cyprze). Mówimy nie związkom z prawicowymi nationalistycznymi partiami jak “Frontem” z “Niezależnymi Grekami” SYRIZA (ANEL). Zamiast symbolicznych strajków generalnych przeciwko polityce Oszczędzania,o bezterminowe strajki generalne – w kraju i w Europie- aby bronić miejsc pracy, zarobków i oszczędności! Zadnego zaufania biurokracji związków zawodowych- o niezależne komitety bazy i rady akcyjne do walki !Rozbijcie imperialistyczną Unię Europejską przez socjalistyczną rewolucję! - zamiast iluzyjnej drogi ELP i SYRIZA żeby zreformować Unię Europejską lub stalinowskiej narodowo – borniertej strategi “Opuszczajcie Unię Europejską”. Za zjednoczonymi sozialistycznymi państwami Europy! W półkolonialnych krajach jak Grecja, Cypr, i Bulgaria : Popierajcie walki robotników i walki ludu przeciwko imperialistycznym grabieżom! Opuszczajcie Unię Europejską i walczcie o rząd robotników.

*Robotnicy, Czarni i Migranci w USA: Walczcie o niezależnosć związków zawodowych i Organizacji Czarnych i Migrantów od kapitalistycznej demokratycznej parti! Mówimy nie do poparcia CPUSA dla demokratów.

* Popierać walke wszystkich uciemiężonych dla ich uwolnienia na całym świecie:Obalić każdą formę arystokratyzmu- uznanie ważnej roli tych warstw w walce wolnościowej klasy robotniczej! Równe prawa dla migrantów! Zadnych kontroli wjazdowych w imperialistycznych krajach! Zrównanie języków migrantów i mniejszości narodowych w systemie oświaty i w publicznej administracji! Znieście lewicowo-reformistyczną i zentrystyczną kapitulację przed imperialistycznym chauvinizmem (jak np. Ze strony CPB, CWI, IMT itd. podczas strajku 2009 “British Jobs for British Workers”)! Mówimy nie politycznemu dopasowaniu się do feminizmu i nacjonalizmu. Mówimy nie nadużywaniu feminizmu,żeby poddawać się imperializmowi(jak np.żądanie CWI,IST etc.aby założyciela Wikileaks Assange wydać do Szwecji).

Rewolucjoniści muszą łączyć udział w walce klasowej z programem dla władzy klasy robotniczej. To znaczy totalne odrzucenie marzycielstwaELP, stalinistów i różnych centrystów(np. CWI, IMT) że jest pokojowa,parlamentarna droga do socjalizmu. To znaczy że trzeba walczyć o stworzenie rad akcyjnych robotników, chłopów i biednych, trzeba walczyć o uzbrojoną milicję ludową, owywłaszczenie klasy kapitalistów i o rząd robotniczy w sojuszu z chłopami i miejską biedotą opierając się na miejscowych radach i milicjach. To znaczy my musimy przygotować klasę robotniczą na uzbrojone powstanie, na wojnę domową i dyktaturę proletariatu, ponieważ to jest jedyna droga, którą proletariat może pójść do przodu w walce o wyzwolenie.

Jedność odnośnie metod, jak ten program powinien być zrealizowany

To jest kilka ważnych pytań dzisiejszej światowej walki klasowej. Programowa jedność o tym, co powinno być uczynione i co nie powinno być uczynione, są podstawą trwałej rewolucyjnej jedności. Jednakże nie wystarcza zgodzić się na jeden program. Trzeba też wiedzieć, jak walczyć o ten program. Krótko powiedziawszy : Jest konieczne zgadzanie się o rodzaju organizacji walczącej, bo jest ono kluczem do tego, aby program został zrealizowany. Obecnie jest wśród wielu marksistów popularne, aby wspierać “Lewicową jedność”. “Lewicowa jedność” jest przeciwieństwem tego, co klasa robotnicza potrzebuje. “Lewicowa jedność”znaczy jedność biurokratów i robotników, jedność zwolenników i przeciwników imperialistycznych wojen, zwolenników pokojowej parlamentarnej drogi i zwolenników rewolucyjnej drogi. Krótko: “ Lewicowa jedność” jest to jedność,która paraliżuje rewolucyjną aktywność i dlatego jest to bezużyteczna jedność. Co klasa robotnicza potrzebuje, to jest rewolucyjna partia walcząca i to musi być otwarcie żądane.

To nie znaczy w żadnym wypadku, że rewolucjonaliści mają ignorować pojawienie się nowych politycznych sił .Nowa partia, która reprezentuje warstwy robotników i uciemiężonych, którzy szukają politycznego narzędzia,aby walczyć o swoje uwolnienie, ucieleśnia ważny krok do przodu. To dotyczy też wówczas, kiedy kierownictwo takiej formacji składa się z lewicowych biurokratów. Prawdziwi rewolucjonaliści mogliby się przyłączyć do tej nowej parti, otwarcie wystąpić i reprezentować rewolucyjny program ale równocześnie pedagogicznie dyskutować ze swoimi braćmi i siostrami klasowymi, którzy moźe mają wiele politycznych deficytów, ale za to są uczciwi i bojowi. Oni będą próbować chronić robotników przed bezużytecznymi manewrami ich kierowników.

Jednakże jest całkiem coś innego, jeżeli nowa partia występuje na plan, która głównie składa się ze starej upadkowi poświęconej lewicowo-reformistycznej i lewicowo-centrystycznej lewicy lub libertariańskich studentów uniwersyteckich. Taka “Lewicowa jedność” przedstawiona jako krok do przodu dla klasy robotniczej jest niczym innym jak najgorszym błędnym prowadzeniem. Zamiast oportunistycznie dopasowywać się do takich oszustów, muszą rewolucjonaliści uparcie walczyć przeciwko takiemu bezsensowi.

Naturalnie,nie możemy natychmiast założyć prawdziwie rewolucyjnej parti i Międzynarodówki. Dla tego zadania jest nas za mało i nie jesteśmy wystarczająco zakotwiczeni w klasie robotniczej. Ale wielkie zdobycza w histori ludzkości nie są nigdy prezentami nieba, lecz muszą być mocno i systematycznie wypracowane. Stworzenie zorganizowanej,międzynarodowej jedności zdecydowanych rewolucyjnych robotników i uciemiężonych, bazującej na wspólnym programie i wspólnym zrozumieniu praktycznych i organizacyjnych metod- to jest najważniejszy warunek, aby zbudować taką nową, rewolucyjną Międzynarodówkę.

Taka nowa Międzynarodówka będzie piątym razem w histori rewolucyjnego ruchu robotniczego.Widzieliśmy już cztery rewolucyjne Międzynarodówki w przeszłości: Pierwsza Międzynarodówka Marksa i Engelsa, Druga Międzynarodówka do 1914, Trzecia Miedzynarodówka, załoźona pod kierownictwem Lenina, aż do jej stalinistycznej denegeracji 1924 i Czwarta Międzynarodówka,prowadzona przez Lwa Trotzkiego. Jednakże od centrystycznej degeneracji Czwartej Międzynarodówki brakuje klasie robotniczej parti światowej socjalistycznej rewolucji. Jaką Nazwę lub Liczbę przyszła Międzynarodówka będzie też nosić,musi ona bazować na rewolucyjnym programie dla obecnego historycznego okresu i musi uwzględniać nauki ostatnich czterech Międzynarodówek.

Prawdziwie rewolucyjna partia jak też jej organizacja nadbudowana musi od początku ekzystować jako międzynarodowa formacja. Tak jak rewolucyjny program może żyć, oddychać i rozwijać się w organizacji bojowych rewolucjonistów, tak może międzynarodowy program jak teź proletariacki internacjonalizm i solidarność ekzystować tylko w międzynarodowej organizacji. Bez tych założeń są nieuniknione małostkowość narodowa i w końcu narodowe odchylenia. Nie ma świadomości bez materi, nie ma ducha bez ciała.

Przeciwko anty-leninowskiemu trendowi likwidatorstwa, jaki to teraz bardzo ulubiony jest wśród drobnomieszczańskich intelektualistów i zentrystycznych Lewicowców, podkreśla RCIT ważność nauk bolszewizmu – konieczność zakładania organizacji awangardowych i parti awangardowych, które walczą o rewolucyjny program wśród robotników i uciemiężonych i które bazują na zasadach Demokratycznego Centralizmu. Takie rewolucyjne partie i organizacje awangardowe muszą być zbudowane ze środka średnich i niższych warstw klasy robotniczej i uciemiężonych i muszą kierować się interesami tych warstw. My odrzucamy wzorowanie się większości zentrystycznych organizacji na intelektualistach warstwy średniej jak też biurokracji robotniczej i arystokracji robotniczej.

Towarzyszki i Towarzysze, żyjemy w skomplikowanym i burzliwym okresie, który jest pełen zmian i przełomów_jest najwyższy czas, oderwać się od przestrzałej rutyny i zrobić odważne kroki do przodu. RCIT wzywa wszystkich bojowników do wyzwolenia klasy robotniczej i uciskanych narodów całego świata do tego, aby się złączyć w walce o nowe rewolucyjne partie i o nową Piątą Międzynarodówkę Robotniczą.

Zainteresowanych skierowujemy w celu otrzymania dokładnego przeglądu o poglądach RCIT na:

* Program RCIT: Rewolucyjno-komunistyczny Manifest,

www.thecommunists.net/home/deutsch/revolution%C3%A4r-kommunistisches-manifest

* The World Situation and the Tasks of the Bolshevik- Communists ( March 2013)

www.thecommunists.net/theory/world-situation-march-2013

* Robotnicy i uciemiężeni świata zjednoczcie się w walce o wyzwolenie! Oświadczenie Rewolucyjno Komunistycznej Międzynarodowej Tendencji (RCIT) z okazji 1. Maja 2013,

www.thecommunists.net/home/deutsch/erklaerung-zum-ersten-mai-2013

* Michael Pröbsting: The Great Robbery of the South. Continuity and Changes in the Super – Exploitation of the Semi -Colonial World by Monopoly Capital.Consequences for the Marxist Theory of Imperialism. Więcej szczegółów do od niedawna opublikowanej książki na www.great -robbery -of -the -south .net

Polska: Stop represjom państwowym przeciwko socjalistom!

Oświadczenie solidarnościowe Rewolucyjnej Komunistycznej Tendencji Międzynarodowej (RCIT), 17 maja 2018 r., www.thecommunists.net

Towarzysze z polskiej strony socjalistycznej "Władza Rad" poinformowali nas o nasileniu się represji państwowych w ich kraju. Jeden z ich redaktorów napisał do nas w liście:

"W poniedziałek 30 kwietnia policja weszła do mieszkania jednego z naszych towarzyszy i zabrała jego notebook, dwa dyski twarde i telefon komórkowy. Akcja ta została wykonana pomimo tego, że propagowanie komunizmu jest legalna w Polsce, a więc była ona całkowicie bezprawna. Prosimy o pomoc w informowaniu społeczności międzynarodowej o represjach antykomunistycznych w Polsce."

Towarzysze informują również o podobnych incydentach przeciwko innym polskim organizacjom lewicowym. Jest oczywiste, że skrajnie prawicowy, szowinistyczny i antykomunistyczny rząd Polski próbuje za wszelką cenę powstrzymać postępowe siły opozycyjne.

Rewolucyjna Komunistyczna Tendencja Międzynarodowa (RCIT) zdecydowanie protestuje przeciwko wszelkim aktom represji państwowych ze strony polskiego rządu! Niezależnie od różnic ideologicznych, wyrażamy naszą bezwarunkową solidarność z towarzyszami z "Władzy Rad" oraz wszystkimi innymi postępowymi i demokratycznymi siłami w Polsce! Wzywamy do międzynarodowej solidarności ruchów robotniczych i ludowych w obronie demokratycznych praw!

Nie represjom państwowym!

Niech żyje międzynarodowa solidarność!

Jeszcze raz o restauracji kapitalizmu w Korei Północnej

Michael Pröbsting, Rewolucyjnej Komunistycznej Tendencji Międzynarodowej (RCIT), 12 czerwca 2018, www.thecommunists.net

W naszej niedawno opublikowanej książce „Światowe perspektywy 2018: Świat brzemienny w wojny i powstania ludowe” poświęciliśmy rozdział wydarzeniom politycznym i gospodarczym na Półwyspie Koreańskim. Zarysowaliśmy tam tło imperialistycznej agresji przeciwko Korei Północnej i konieczność zajęcia przez marksistów pozycji rewolucyjnego defensjonizmu, aby pokonać USA i ich sojuszników. [1]

Poza rozwinięciem kwestii charakteru Korei Południowej jako imperialistycznego państwa, skupiliśmy naszą analizę na trwającej transformacji Korei Północnej ze stalinowskiej gospodarki planowej w kapitalistyczną pół-kolonię. Wyjaśniliśmy, w oparciu o marksistowską analizę wydarzeń politycznych i gospodarczych w minionych latach, że Rubikon kapitalistycznej restauracji w Korei Północnej został przekroczony i że nie jest uzasadnione, aby dłużej postrzegać ten kraj jako państwo robotnicze.

Oczywiście nasza analiza, że Korea Północna stała się kapitalistyczna, nie zmienia naszego stanowiska w kwestii jej obrony przed imperialistycznymi wrogami. Jednak kluczowe znaczenie ma właściwa ocena charakteru reżimu Kim Jong-una w celu oceny wewnętrznych praw jego rozwoju, a także wewnętrznych sprzeczności.

Krótkie streszczenie analizy RCIT

W naszej analizie zawartej w wyżej wymienionej książce, RCIT doszła do wniosku, że reżim stalinowski Korei Północnej przekształcił się w ostatnich latach z biurokratycznej kasty w klasę panującą. Opracowaliśmy gdzie indziej kryteria, które określają, czy taka transformacja ma miejsce: „Kiedy możemy stwierdzić, że miała miejsce taka kapitalistyczna restauracja? Odpowiedź brzmi: kiedy stalinowski biurokratyczny rząd robotniczy zostaje zastąpiony lub przekształca się w burżuazyjny rząd restauratorski. Burżuazyjny rząd restauratorski to taki, który jest zdecydowany, zarówno w słowach, jak i w czynach, aby przywrócić kapitalistyczny sposób produkcji, tzn. zdecydowanie wystąpić przeciwko planowanym stosunkom własności na rzecz stworzenia gospodarki kapitalistycznej opartej na prawie wartości.” [2]

Nowa klasa panująca Korei Północnej z pewnością nie jest pozbawiona wewnętrznych sprzeczności. Można śmiało powiedzieć, że ta klasa składa się - tak jak w przypadku Chin i Wietnamu - zarówno z funkcjonariuszy partyjnych związanych ze „starymi” sektorami gospodarki planowej, jaki i tych, którzy są blisko związani lub częściowo identyczni z nową warstwą Donju, czyli „czerwonych kapitalistów”.

Ta kapitalistyczna transformacja przejawiła się m.in. ogromną ekspansją sektora rynku prywatnego. Reżim promuje tworzenie takich prywatnych rynków i w rezultacie liczba zatwierdzonych przez rząd rynków w Korei Północnej podwoiła się do 440 od 2010 r. Według niedawnej oceny Lee Byung-ho, dyrektora wywiadu Korei Południowej, co najmniej 40% procent populacji w Korei Północnej jest obecnie zaangażowane w jakąś formę przedsiębiorstwa prywatnego. [3] Istnieją szacunki, że sektor prywatny odpowiada obecnie nawet za połowę PKB.

Nie oznacza to, że proces kapitalistycznej restauracji został zakończony. W rzeczywistości taki proces trwa zwykle kilka lat, jak widzieliśmy w innych krajach po 1989-1991. Jednakże, jak już wspomnieliśmy, Rubikon został przekroczony. W wyniku tego procesu zadanie północnokoreańskiej klasy robotniczej uległo zmianie - podobnie jak w Chinach i Wietnamie: nie stoi przed nią już zadanie politycznej rewolucji przeciwko stalinowskiej biurokracji, ale rewolucji społecznej przeciwko rządzącej klasie stalinistów-Donju.

W tym artykule nie zamierzamy powtarzać analizy RCIT zawartej w książce. Chcemy raczej przedstawić naszym czytelnikom dodatkowe informacje, które stały się publiczne w niedawnej przeszłości. Duże zainteresowanie Koreą Północną zaowocowało publikacją kilku opracowań i artykułów na temat jej rozwoju społeczno-gospodarczego, które naszym zdaniem w pełni potwierdzają naszą analizę. Jak pokażemy poniżej, dostarczają one mocnych dowodów na rzecz naszej oceny, że proces kapitalistycznej restauracji został przyspieszony, odkąd Kim Dzong-un przejął władzę w 2011 roku.

„Gospodarka rynkowa z wielkim sektorem państwowym”

Różni ekonomiści, którzy badali transformację gospodarki Korei Północnej w ostatnich latach, doszli do wniosku, że reżim przekształcił się w gospodarkę rynkową ze znaczącym sektorem państwowym. Andrei Lankov, ekspert ds. Korei Północnej na seulskim Uniwersytecie Kookmin i dyrektor Korea Risk Group, o którym już wspomnieliśmy w naszej poprzedniej analizie, stwierdził w niedawno opublikowanym artykule: „W państwie stalinowskim chodzi o kontrolę centralną, o wysoce scentralizowaną gospodarkę nakazową. Oni już tego nie mają, stracili gospodarkę nakazową.” [4]

Przy innej okazji Lankov podsumował: „Stają się bardzo kapitalistyczni”. Nazwał również Kim Dzong Una najbardziej prorynkowym przywódcą, jakiego kiedykolwiek miała Korea Północna. [5]

Oczywiście reżim w Pjongjangu podąża za chińskim modelem przejścia od gospodarki planowej do gospodarki rynkowej, ponieważ łączył się on z utrzymaniem ciągłości elity rządzącej.

Odkąd reżimu rozpoczął reformy gospodarcze w 2011 r., zaszły poważne zmiany, które przyczyniły się do wprowadzenia kapitalistycznego prawa wartości. Artykuł opublikowany przez dziennikarzy Bloomberga mówi, że te reformy pozwalają „kierownikom fabryk na ustalanie pensji, znajdowanie własnych dostawców oraz zatrudnianie i zwalnianie pracowników. Spółdzielnie rolnicze zostały zastąpione przez rodzinny system zarządzania, który doprowadził do znacznie większych zbiorów. Rząd zaczął nawet tolerować prywatne przedsiębiorstwo w ograniczonym zakresie. (...) Chociaż rząd zaprzecza, że porzucił stary system socjalistyczny, dowody są niezaprzeczalne: według niektórych szacunków sektor prywatny odpowiada obecnie nawet za połowę PKB.” [6]

Andray Abrahamian, inny ekonomista, który intensywnie uczył umiejętności biznesowych Koreańczyków z Północy pod egidą singapurskiej organizacji pozarządowej Chosun Exchange, dochodzi do tego samego wniosku: „Jest to gospodarka mieszana, która bardzo odstępuje od niegdysiejszej gospodarki nakazowej. Lepiej jest myśleć o niej jako o gospodarce rynkowej z ogromnym sektorem państwowym, który jest pod pewnymi względami zintegrowany z tą gospodarką i pod pewnymi względami od niej odrębny. Zatem duże przedsiębiorstwa państwowe muszą stosować zasady rynkowe, aby przetrwać i dobrze się rozwijać. Ale także dużo mniejszych przedsiębiorstw powstaje, a także konkuruje. Wstydliwie nie uznają jeszcze własności prywatnej, ale sporo dzieje się w szarej strefie.” [7]

Kolejnym przykładem świadomej prokapitalistycznej polityki reżimu jest tak zwana Giełda Chosun [Chosun Exchange]. Jest to projekt - "Chosun" jest rodzimym słowem oznaczającym Koreę - który uczy Północnych Koreańczyków podstaw „przedsiębiorczości”, tj. szkoli przyszłych kapitalistów i menedżerów. Działa od 11 lat. Według raportu, organizacja ta współpracuje z setkami zagranicznych profesjonalistów, aby wyszkolić tysiące potencjalnych ludzi biznesu w Korei Północnej. Działalność tej organizacji pozarządowej koncentruje się na biznesie, finansach, prawie i polityce gospodarczej. [8]

Jak wskazaliśmy w naszej analizie, nowa kapitalistyczna klasa Donju jest ściśle powiązana z rządzącą biurokracją. Wielu z nich angażuje się w projekty partnerstwa publiczno-prywatnego. Znanym przykładem jest Ri Sol-ju, żona Kim Jong-una. Nic dziwnego, że wiele reprezentatywnych projektów gospodarczych Kima to takie place zabaw dla bogatych jak kurorty narciarskie i nadmorskie.

Daniel Pinkston, ekspert ds. stosunków międzynarodowych z Troy University w Seulu, donosi: „Ciekawym aspektem ekonomii politycznej jest to, że lojaliści reżimowi mają przyznane prawa własności, aby móc angażować się w działania rynkowe. Ten, kto prowadzi działalność w branży telefonii komórkowej lub prowadzi przemyt używanych samochodów, kontroluje to i uzyskuje przychody, a państwo może kontrolować te prawa własności.” [9]

Kolejną oznaką postępu restauracji kapitalistycznej jest udana reforma monetarna. Profesor Steve Hanke z Uniwersytetu Johnsa Hopkinsa opublikował niedawno artykuł w „Forbes”, jednym z najważniejszych magazynów biznesowych USA, w którym pokazał, że Kim Jong-un pokonał problem hiperinflacji, który nękał Koreę Północną pod koniec pierwszej dekady XXI wieku. Hiperinflacja w kraju osiągnęła najwyższy poziom na początku marca 2010 r., kiedy miesięczna stopa inflacji osiągnęła 926%. Jednak reżimowi udało się usunąć problemy gospodarcze poprzez politykę „spontanicznej 'dolaryzacji' i 'prywatyzacji'”, jak to określił Hanke. W rezultacie, chiński juan i dolar amerykański odgrywają dziś znaczącą rolę na ogromnym czarnym rynku, na którym można je wymieniać na stabilnym poziomie z północnokoreańskim wonem.

„Podejście Kim Dzong-una do spontanicznej ‘dolaryzacji’ i ‘prywatyzacji’ sprawdziło się znacznie lepiej niż twierdzi prasa i eksperci ds. spraw międzynarodowych. Wystarczy spojrzeć na poniższy wykres kursów wymiany KPW/USD. Najważniejsza cena wolnorynkowa w Korei Północnej jest bardzo stabilna od 2012 r. Ceny ryżu również są stabilne od 2012 r. Sugeruje to, że widmo inflacji nie wydaje się nawiedzać Koreę Północną.” [10]

Inne niedawno opublikowane badanie dotyczące Korei Północnej przedstawiło te same wnioski: „Nieformalny kurs wymiany dla wona jest wyjątkowo stabilny od 2013 r., po okresie hiperinflacji w następstwie rewaluacji waluty w 2009 r.” [11]

W rezultacie reżim Kim Dzong-una był w stanie, pomimo sankcji, zainicjować okres wzrostu od 2011 r. Według najnowszych szacunków wydanych przez Centralny Bank Korei na Południu, który śledzi działalność gospodarczą Korei Północnej, PKB Korei Północnej rosło (choć w niewielkim tempie) każdego roku z wyjątkiem roku 2015.. [12]

Kto zostanie nowym imperialistycznym panem?

Z tą prorynkową polityką związany jest znaczny wzrost handlu zagranicznego od 2011 r. Przynajmniej przed nałożeniem niedawnych surowych sankcji handel zagraniczny stanowił prawie połowę rocznej produkcji mierzonej PKB. [13]

W ostatnim dziesięcioleciu Chiny stały się najważniejszym partnerem handlowym Korei Północnej. Chiny odpowiadają obecnie za ponad 90% obrotu handlowego Pjongjangu.

Jak stwierdziliśmy w naszej analizie kapitalistycznej restauracji w Korei Północnej, kraj ten nie ma szans na odgrywanie dominującej roli ze względu na swoją małą i zacofaną gospodarkę. Przeciwnie, staje się kapitalistyczną pół-kolonią. Jako taki będzie on zdominowany przez inne, imperialistyczne mocarstwa. Pytanie brzmi: które?

Oczywiście Korea Południowa, sama będąca państwem imperialistycznym, będzie odgrywać ważną rolę. [14] Już w przeszłości Seul wspierał bliskie stosunki gospodarcze. Rzeczywiście istnieją silne czynniki, które mogłyby sprzyjać takiemu rozwojowi wypadków. Biorąc pod uwagę bliskość kulturową i językową, czebole z Korei Południowej - jak nazywa się wielkie korporacje w tym kraju - chętnie skorzystają z okazji, by wykorzystać wyjątkowo tanią siłę roboczą na północy. Robili to już w przeszłości, kiedy oba kraje prowadziły wspólny między-koreański Kompleks Przemysłowy Kaesong - park fabryczny w północnym mieście granicznym Kaesong. Choć zamknięto go na początku 2016 r. po testach rakietowych i jądrowych, dał on kapitałowi monopolistycznemu w Korei Południowej smak korzyści płynących z inwestowania na północy. Wystarczy porównać to: przeciętne miesięczne wynagrodzenie dla pracownika północnokoreańskiego wynosi 169 USD. Pracujący za płacę minimalną na Południu zarabia prawie 10 razy tyle, około 1,470 USD miesięcznie, pracując 40 godzin tygodniowo. [15]

Ponadto Korea Północna ma ogromną ilość zasobów mineralnych, które czebole chciałyby wykorzystać. Ponieważ Korea Północna nie ujawnia szczegółów dotyczących swoich zasobów naturalnych, trudno jest oszacować ich potencjalną wartość. Jednak według szacunków Koreańskiej Korporacji ds. Zasobów na Południu kwota ta przekracza 3 biliony USD. Ponadto w Korei Północnej istnieje duży zapas metali ziem rzadkich, niezbędnych materiałów do produkcji urządzeń cyfrowych, takich jak smartfony. Dla porównania, podczas gdy Korea Południowa jest piątym największym konsumentem minerałów na świecie, kraj ten jest słabo wyposażony w zasoby naturalne i musi zdobywać 90% zasobów mineralnych, które zużywa z importu zagranicznego. [16] Nic dziwnego, że południowokoreański rząd przeznaczył już około 1 mld USD na między-koreański fundusz współpracy gospodarczej.

Korzystna pozycja chińskiego imperializmu

Jednak Korea Południowa z pewnością nie jest jedyną imperialistyczną potęgą zdolną odgrywać hegemoniczną rolę w Korei Północnej. Chiny są znacznie silniejszą potęgą imperialistyczną niż Korea Południowa. [17] Ponadto mają one o wiele lepszą pozycję jako potencjalny przyszły władca Korei Północnej niż USA ze względów geograficznych, politycznych i historycznych. USA ma długą historię jako imperialistyczny agresor przeciwko Koreańczykom. Z drugiej strony Chiny pomogły ludowi koreańskiemu bronić się w wojnie w latach 1950-53 i od tego czasu stawały po jego stronie.

Oczywiście nie powstrzyma to USA przed skorzystaniem z kapitalistycznej restauracji w Korei Północnej. Ale jesteśmy raczej sceptyczni co do tego, czy amerykańskim kapitalistom monopolistycznym uda się odegrać dominującą rolę. [18]

Natomiast Chiny jako wschodząca potęga imperialistyczna mogą zaoferować integrację Korei Północnej w ramach ich ambitnej globalnej inicjatywy gospodarczej, tzw. Inicjatywy Pasa i Drogi. Jest to projekt infrastrukturalny obejmujący ponad 60 krajów i kosztujący ponad bilion dolarów amerykańskich. [19] Jeon Kyong-man, ekonomista z Instytutu ds. Koreańskiej Integracji Społecznej, może mieć rację, kiedy zwraca uwagę, że po zamieszaniu wokół szczytu Trump-Kim, uwaga Pyongyangu może zwrócić się nie ku Waszyngtonowi, ale ku Pekinowi: „Kim rozmawia z Trumpiem, ponieważ musi zmusić Stany Zjednoczone do wycofania sankcji. Potem nagłówki będą dotyczyły Kima i Xi Jinpinga.” [20]

Od marca Kim Dzong-un odbył już dwie wizyty, aby spotkać się z Xi, podczas gdy delegacja wysokiego szczebla z jego rządzącej Partii Pracy odwiedzała chińskie centra przemysłowe podczas 11-dniowej wizyty w maju poświęconej najnowocześniejszemu transportowi miejskiemu i najnowszym przełomom naukowym w Chinach.

Zhang Anyuan, główny ekonomista w Dongxing Securities w Pekinie, wskazuje na korzystną pozycję Chin w porównaniu z jej imperialistycznymi rywalami: „Biorąc pod uwagę położenie geograficzne, system gospodarczy, wielkość rynku, etap rozwoju gospodarczego, współpraca gospodarcza między Chinami a Koreą Północną ma zalety, które są niezastąpione i trudne do skopiowania.” [21]

Wreszcie, imperialistyczna Rosja ma również nadzieję zyskać na politycznym rozwoju wypadków na Półwyspie Koreańskim. W 2008 r. osiągnęła ona już porozumienie z Koreą Południową w sprawie wartej 100 miliardów dolarów umowy na dostarczenie rocznie 7,5 miliona ton rosyjskiego gazu ziemnego, początkowo przez rurociąg budowany przez Koreę Północną. Chociaż projekt ten został wstrzymany w następstwie pogorszenia się stosunków międzykoreańskich w ostatnich latach, rząd Putina zamierza wznowić ten projekt.

Krótko mówiąc, kilka imperialistycznych mocarstw - USA, Chiny, Rosja i Korea Południowa - ma nadzieję na wykorzystanie restauracji kapitalizmu w Korei Północnej na swoją korzyść. Jednak jeden ważny podmiot jeszcze nie przemówił - klasa robotnicza Korei Północnej, która ma silnego i zatwardziałego w boju sprzymierzeńca wśród swoich braci i sióstr na Południu!

To klasa robotnicza najbardziej cierpi z powodu konsekwencji kapitalistycznej restauracji. Nie będzie w milczeniu godzić się na praktyki „zatrudnij i zwolnij” [hire and fire] oraz super-wyzysk. Nie będzie też tolerować aroganckich zagranicznych kapitalistów i menedżerów. Stąd droga do kapitalistycznej restauracji będzie bardzo wyboista dla reżimu Kim Dzong-una i jego kolesi!

Przypisy

[1] Patrz rozdział VI w Michael Pröbsting: World Perspectives 2018: A World Pregnant with Wars and Popular Uprisings. Theses on the World Situation, the Perspectives for Class Struggle and the Tasks of Revolutionaries, RCIT Books, Wiedeń 2018, str. 95-105, https://www.thecommunists.net/theory/world-perspectives-2018/

[2] Michael Pröbsting: Cuba’s Revolution Sold Out? The Road from Revolution to the Restoration of Capitalism, sierpień 2013, str. 54, https://www.thecommunists.net/theory/cuba-s-revolution-sold-out/

[3] Choe Sang-Hun: As Economy Grows, North Korea’s Grip on Society Is Tested, The New York Times, 30 kwietnia 2017 https://www.nytimes.com/2017/04/30/world/asia/north-korea-economy-marketplace.html

[4] Cytat za: Andrew Salmon: What really is North Korea? Asia Times, 11 czerwca 2018 http://www.atimes.com/article/what-really-is-north-korea/

[5] Cytat za: Melissa Chan: Kim Jong Un is going “seriously capitalist”, 13 września 2017, https://news.vice.com/en_us/article/595kx8/kim-jong-un-is-going-seriously-capitalist

[6] David Volodzko: North Korea's Secret Weapon? Economic Growth, Bloomberg, 14 września 2017, https://www.bloomberg.com/view/articles/2017-09-14/north-korea-s-secret-weapon-economic-growth

[7] Cytat za: Andrew Salmon: What really is North Korea? Asia Times, 11 czerwca 2018 http://www.atimes.com/article/what-really-is-north-korea/

[8] Asia Times staff and Nile Bowie: Singaporean NGO shapes North Korean entrepreneurs, 8 czerwca 2018 http://www.atimes.com/article/the-singaporean-ngo-that-shapes-north-korean-entrepreneurs/

[9] Cytat za: Andrew Salmon: What really is North Korea? Asia Times, 11 czerwca 2018 http://www.atimes.com/article/what-really-is-north-korea/

[10] Steve Hanke: North Korea's Economic Crisis -- What Crisis? Forbes, 24 kwietnia 2018 https://www.forbes.com/sites/stevehanke/2018/04/24/north-koreas-economic-crisis-what-crisis/2/#520e3054a13d

[11] William Brown: Special Report: North Korea’s Shackled Economy, National Committee on North Korea, marzec 2018, str. 16

[12] Musun Kim: Is North Korea's economy coming out of the cold? Al Jazeera, 7.06.2018 https://www.aljazeera.com/news/2018/06/north-korea-economy-coming-cold-180607194512806.html

[13] Yoon Young-kwan: Getting to Yes with Kim Jong-un, 10 czerwca 2018, Project Syndicate, https://www.project-syndicate.org/commentary/kim-trump-singapore-summit-recipe-by-yoon-young-kwan-2018-06

[14] W kwestii analizy historycznego rozwoju południowokoreańsiego kapitalizmu odsyłamy nie tylko do rozdziału VI naszej książki „World Perspectives 2018”, ale również do starzej rozprawy: Michael Pröbsting: Capitalist Development in South Korea and Taiwan (1997), https://www.thecommunists.net/theory/capitalism-in-south-korea-taiwan/

[15] Musun Kim: Is North Korea's economy coming out of the cold? Al Jazeera, 7.06.2018 https://www.aljazeera.com/news/2018/06/north-korea-economy-coming-cold-180607194512806.html

[16] Musun Kim: Is North Korea's economy coming out of the cold? Al Jazeera, 7.06.2018 https://www.aljazeera.com/news/2018/06/north-korea-economy-coming-cold-180607194512806.html

[17] W sprawie analizy RCIT w kwestii Chin jako mocarstwa imperialistycznego odsyłamy do literatury wymienionej w specjalnej zakładce na naszej stronie internetowej: https://www.thecommunists.net/theory/china-russia-as-imperialist-powers/. W szczególności odsyłamy do Michael Pröbsting: The China Question and the Marxist Theory of Imperialism, December 2014, https://www.thecommunists.net/theory/reply-to-csr-pco-on-china/; Michael Pröbsting: The Great Robbery of the South. Continuity and Changes in the Super-Exploitation of the Semi-Colonial World by Monopoly Capital. Consequences for the Marxist Theory of Imperialism, Wiedeń 2013, rozdział 10, https://www.thecommunists.net/theory/great-robbery-of-the-south/

[18] Zajmowaliśmy się zaostrzeniem rywalizacji między wielkimi mocarstwami w różnych dokumentach z serii „Perspektywy światowe” oraz innych dokumentach zebranych w zakładce naszej strony internetowej: https://www.thecommunists.net/theory/china-russia-as-imperialist-powers/. Naszą najnowszą ocenę można znaleźć w IV rozdziale World Perspectives 2018: A World Pregnant with Wars and Popular Uprisings, https://www.thecommunists.net/theory/world-perspectives-2018/

[19] RCIT zajęło się tą chińską inicjatywą w różnych dokumentach. Patrz np. naszą broszurę Michael Pröbsting: The China-India Conflict: Its Causes and Consequences. What are the background and the nature of the tensions between China and India in the Sikkim border region? What should be the tactical conclusions for Socialists and Activists of the Liberation Movements? 18 sierpnia 2017, Revolutionary Communism Nr 71, https://www.thecommunists.net/theory/china-india-rivalry/

[20] Cytat za: Cynthia Kim, Christian Shepherd: North Korea seen looking to China, not U.S., for help in any economic transformation, 11 czerwca 2018 Reuters, https://www.reuters.com/article/us-northkorea-usa-economy-analysis/north-korea-seen-looking-to-china-not-u-s-for-help-in-any-economic-transformation-idUSKBN1J612G

[21] Cytat za: Cynthia Kim, Christian Shepherd: North Korea seen looking to China, not U.S., for help in any economic transformation, 11 czerwca 2018 Reuters, https://www.reuters.com/article/us-northkorea-usa-economy-analysis/north-korea-seen-looking-to-china-not-u-s-for-help-in-any-economic-transformation-idUSKBN1J612G

W jakim sensie można mówić o przywracaniu kapitalizmu w Korei Północnej?

Odpowiedz na kilku zarzutów podniesionych przez polskich towarzyszy z „Władzy Rad”

Michael Pröbsting, Sekretarz Międzynarodowy Rewolucyjnej Komunistycznej Tendencji Międzynarodowej (RCIT), 21 czerwca 2018 r., www.thecommunists.net

W ciągu ostatnich kilku miesięcy RCIT opublikowała dwa dokumenty, w których przeanalizowano proces transformacji politycznej i społeczno-gospodarczej w Korei Północnej. Doszliśmy do wniosku, że reżim Kim Dzong Una od kilku lat posuwa naprzód restaurację kapitalizmu. W rezultacie wyłoniła się klasa kapitalistów (Donju), która jest powiązana z reżimem i która już kontroluje znaczące sektory gospodarki kraju. (1) Doszliśmy do wniosku, że nie możemy dłużej uważać Korei Północnej za zdegenerowane państwo robotnicze rządzone przez stalinowską kastę biurokratyczną, ale raczej za półkolonialne państwo burżuazyjne zdominowane przez stalinowsko-kapitalistyczną klasę rządzącą. (2)

Redakcja polskiej strony trockistowskiej „Władza Rad” na szczęście przetłumaczyła i opublikowała nasz najnowszy artykuł na temat kapitalistycznej restauracji w Korei Północnej. (3) Towarzysze opatrzyli nasz artykuł krótkim wprowadzeniem. Zgodzili się w nim z naszą oceną procesu kapitalistycznej restauracji. Jednakże wyrazili również swój sprzeciw wobec naszego wniosku, że Rubikon został już przekroczony. (4)

Oto zasadnicza część krytycznych zastrzeżeń towarzyszy: „Tekst zawiera ciekawe informacje, jednak główna teza artykułu, jakoby KRLD stała się już państwem kapitalistycznym, wydaje się przedwczesna. Czym innym jest stwierdzenie, że w KRLD rozpoczęła się restauracja kapitalizmu (teza 1), a zupełnie czym innym uznanie KRLD za państwo kapitalistyczne, czyli takie w którym restauracja się zakończyła (teza 2).
Artykuł przedstawia dowody na poparcie tezy pierwszej, wskazując, że Koreańczycy z Północy realizują politykę, która np. w Chinach stanowiła wstęp do kontrrewolucji społecznej. Teza druga jest jednak nie do utrzymania. Gdzie bowiem w KRLD prywatna własność środków produkcji? Gdzie dziedziczne prawo własności? Nawet jeśli pojawiły się w KRLD zalążki klasy kapitalistów, to klasą panującą stanie się ona dopiero wtedy, gdy zabezpieczy prawnie swoją uprzywilejowaną pozycję ekonomiczną i społeczną. Do tego niezbędne jest „święte prawo własności i dziedziczenia”, pozwalające swobodnie kupić lub sprzedać fabrykę, a także przekazać majątek produkcyjny i finansowy w spadku dzieciom. Tego prawnego filaru panowania burżuazji, w KRLD nadal brakuje”.

Podobne wątpliwości i uwagi otrzymaliśmy również od towarzyszy z innych organizacji, z którymi RCIT jest w kontakcie. Dlatego w tym artykule chcielibyśmy odpowiedzieć na te argumenty z nadzieją, że możemy wyjaśnić tę kwestię.

Czy proces kapitalistycznej restauracji został zakończony?

Żaden z naszych krytyków nie podważył licznych faktów, które przedstawiliśmy, aby uzasadnić analizę kapitalistycznej restauracji w Korei Północnej. Dlatego uważamy, że to nie fakty te są przedmiotem sporu z towarzyszami, ale raczej metoda, z pomocą której z naszych analiz wyciągnęliśmy wniosek, że Rubikon procesu kapitalistycznej restauracji został przekroczony.

Jednym z problemów w naszej debacie jest, a przynajmniej tak nam się wydaje, że towarzysze z Władzy Rad błędnie interpretują analizę restauracji kapitalizmu w Korei Północnej, przeprowadzoną przez RCIT. Piszą, że przyjęliśmy założenie, że „restauracja się zakończyła”. W rzeczywistości tak nie jest.

Stwierdziliśmy zarówno w naszej książce o sytuacji na świecie, jak również w naszym najnowszym artykule na temat Korei Północnej, że proces kapitalistycznej restauracji nie został sfinalizowany. W naszej książce wyraźnie stwierdziliśmy: „Nie oznacza to, że proces kapitalistycznej restauracji został zakończony. W rzeczywistości taki proces zwykle trwa kilka lat. Widzieliśmy to w Rosji, a jeszcze bardziej w Chinach i Wietnamie, że może potrwać wiele lat, zanim wszystkie przedsiębiorstwa w sektorze przemysłowym i bankowym zostaną podporządkowane kapitalistycznemu prawu wartości i dopóki cała klasa robotnicza nie zostanie przekształcona w utowarowioną siłę roboczą. Przed restauratorami stoi jeszcze wiele zadań do spełnienia. Ale Rubikon zdecydowanie został przekroczony, a Korea Północna musi być scharakteryzowana jako kapitalistyczne państwo półkolonialne.” (5) Argument ten powtórzono w naszym artykule.

Jaka jest różnica między tymi dwoma sformułowaniami – „proces kapitalistycznej restauracji został sfinalizowany” i „Rubikon procesu kapitalistycznej restauracji został przekroczony”? Stwierdzając, że Rubikon został przekroczony, kładziemy nacisk na to, że proces kapitalistycznej restauracji, choć nie został zakończony, osiągnął już nowy poziom jakościowy; etap, w którym reżim utrzymuje władzę, która jest jednak dedykowana wdrażaniu burżuazyjnych stosunków produkcji i która jest powiązana z powstającą kapitalistyczną klasą Donju.

Innymi słowy, doskonale zdajemy sobie sprawę z tego, że wciąż jeszcze wiele kroków jest przed nami, aby w pełni przywrócić kapitalizm. Rzeczywiście, towarzysze wymieniają kilka z nich, takich jak stworzenie warunków prawnych dla prywatnej własności fabryk.

Aby dokonać porównania: nikt nie zaprzeczy, że nowo narodzone dziecko ma jeszcze wiele lat przed sobą, aby rosnąć i dojrzewać jako człowiek. Ale nikt nie zaprzeczy, że narodziny zaowocowały nowym jakościowym stadium embriona.

O powiązaniach reżimu i kapitalistycznej klasy Donju

Polscy towarzysze podnoszą zarzut: „Gdzie jest prywatna własność środków produkcji w KRLD? Gdzie jest dziedziczna własność? Nawet jeśli pojawiły się w KRLD zalążki klasy kapitalistów, to klasą panującą stanie się ona dopiero wtedy, gdy zabezpieczy prawnie swoją uprzywilejowaną pozycję ekonomiczną i społeczną”.

Wydaje nam się, że towarzysze skupiają się zbyt mocno na aspektach nadbudowy ideologicznej, a nie na społeczno-ekonomicznych realiach klasowych. Decydującą kwestią do określenia klasowego charakteru państwa nie są jego ramy prawne, lecz rzeczywista klasowa natura reżimu. Korea Północna może formalnie nie mieć burżuazyjnej konstytucji. Ale jest to raczej drugorzędny czynnik, jeśli prywatny sektor kapitalistyczny odpowiada już za połowę wyniku ekonomicznego!

Nie ma wątpliwości, a towarzysze nie sprzeciwiają się tej tezie, że istnieje duża klasa kapitalistów w Korei Północnej. Nikt nie może zaprzeczyć, że reżim Kima poparł pojawienie się klasy Donju. W rzeczywistości jest z nim blisko związany.

Oprócz różnych raportów, które przytaczaliśmy w naszych poprzednich dokumentach dotyczących Korei Północnej, chcielibyśmy zwrócić uwagę na inny bardzo pouczający raport opublikowany przez Washington Post. Ta gazeta amerykańskiej wielkiej burżuazji, która nie może być podejrzewana o jakiekolwiek socjalistyczne sympatie, opublikowała bardzo interesujący artykuł na temat relacji między urzędnikami partyjnymi a Donju. Oto kilka fragmentów:

„Korea Północna ma teraz swój 1 procent [najbogatszych - przyp. red. WR]. Znajdziesz go w „Pyonghattan”, równoległym wszechświecie zamieszkałym przez bogate dzieci z Koreańskiej Republiki Ludowej-Demokratycznej. (...) Korea Północna jako całość pozostaje gospodarczo zacofana - przemysł prawie się załamał, i nawet w Pjongjangu, oficjalna pensja pozostaje mniejsza niż 10 dolarów miesięcznie - ale w rozrost klasy kupieckiej w ostatnich latach wytworzył całą warstwę nowobogackich w stolicy. „Donju”, czyli „panowie pieniądza”, pojawili się wraz z nieśmiałymi posunięciami w kierunku stworzenia gospodarki rynkowej, które rozpoczęły się około 15 lat temu, ale nabrały rozpędu za rządów Kim Dzon Una, przywódcy z trzeciego pokolenia rodu Kimów, który przejął kontrolę nad Północą Korea pod koniec 2011 r. Donju zwykle zajmują oficjalne stanowiska rządowe - w ministerstwach lub wojsku, prowadząc przedsiębiorstwa państwowe za granicą lub próbując przyciągnąć inwestycje do Korei Północnej. Na boku, handlują wszystkim, co tylko wpadnie im w ręce, w tym telewizorami z płaskim ekranem i apartamentami Pieniądze, które zarabiają, teraz przepływają dalej przez społeczeństwo, przez rynki, które są obecne w każdym skupisku ludności, trafiając też do wysokiej klasy restauracji w Pjongjangu.”(6).

Innymi słowy, reżim Kima nie uciska wyłaniającej się burżuazji, jak miało to miejsce w stalinowskim zdegenerowanym państwie robotniczym. Wręcz przeciwnie, reżim Kima raczej promował jej pojawienie się i jest z nią powiązany. To dlatego mówimy o stalinowsko-kapitalistycznej klasie rządzącej.

Towarzysze z „Władzy Rad” popełniają błąd kładąc zbyt duży nacisk na kwestię prawa dziedziczenia, w ocenie klasowego charakteru państwa. W rzeczywistości Korea Północna jest modelowym przykładem tego, że może istnieć dziedziczność bez ram prawnych. Wystarczy spojrzeć na sam szczyt reżimu: jest on zdominowany przez jeden klan rodzinny od czasu swego powstania ponad 70 lat temu!

Jakie jest kryterium przekroczenia Rubikonu kapitalistycznej restauracji?

W naszej literaturze wyjaśniliśmy, że decydującym kryterium oceny klasowego charakteru państwa są interesy klasowe, których dany reżim broni. Takie zrozumienie jest kluczowe, aby uchwycić kapitalistyczny proces transformacji: „Kiedy możemy stwierdzić, że restauracja kapitalizmu miała miejsce? Odpowiedź brzmi: kiedy stalinowski biurokratyczny rząd robotniczy zostaje zastąpiony lub przekształca się w burżuazyjny rząd restauratorski. Taki burżuazyjny rząd restauratorski jest tym, który jest stanowczo zdecydowany, zarówno w słowach jak i w czynach, aby przywrócić kapitalistyczny sposób produkcji, tj. wystąpić ostatecznie przeciwko planowym stosunkom własności na rzecz stworzenia gospodarki kapitalistycznej opartej na prawie wartości”. (7)

Pytamy więc towarzyszy, czy zgadzają się, że reżim Kima broni interesów powstającej burżuazji w Korei Północnej? Jeśli się nie zgadzają, pytamy ich, dlaczego reżim przez lata pielęgnował klasę kapitalistyczną i pozwalał jej przejąć znaczny sektor gospodarki?! Dlaczego tak wielu członków partii jest związanych z Donju?!

Jeśli zgadzają się z naszą tezą, to pytamy, dlaczego nie uznają, że Korea Północna stała się państwem kapitalistycznym? Czy dlatego, że gospodarka nie jest już w pełni kapitalistyczna? Ale wtedy towarzysze będą musieli również twierdzić, że Europa Wschodnia nie stała się kapitalistyczna w latach 1989/90, że ZSRR nie stał się kapitalistyczny w 1991 r. I że Chiny nie stały się kapitalistyczne w 1992 r. Byłby to jedyny spójny wniosek, ponieważ w tych latach gospodarka wspomnianych krajów również nie była zdominowana przez burżuazję. To był raczej proces, który trwał kilka lat. Jednak w naszej analizie kraje te stały się kapitalistyczne w latach 1989-92, ponieważ władza burżuazyjno-restauratorska przejęła władzę.

Nasze podejście opiera się na metodzie opracowanej przez Lwa Trockiego, który przewodził wraz z Leninem Rewolucji Październikowej i założył Czwartą Międzynarodówkę. Trocki wyjaśnił w artykule teoretycznym opublikowanym w 1937 roku, że klasowy charakter państwa i klasowy charakter jego gospodarki mogą nie być identyczne przez pewien okres czasu. Taki okres może potrwać nawet lata. Podkreślił, że decydującym kryterium jest to, jakich interesów klasowych broni dany reżim, a nie jak wiele z jego fabryk zostało już sprywatyzowanych.

„Ale czy historia nie zna przypadków antagonizmu klasowego między państwem a gospodarką? Zna! Kiedy stan trzeci doszedł do władzy, społeczeństwo jeszcze w ciągu kilku lat pozostawało feudalne. W ciągu pierwszych miesięcy reżimu radzieckiego proletariat panował nad burżuazyjną gospodarką. W dziedzinie rolnictwa dyktatura proletariatu opierała się w ciągu szeregu lat na gospodarce drobnoburżuazyjnej (w znacznej mierze opiera się i teraz). W razie sukcesu burżuazyjnej kontr-rewolucji w ZSRR nowy rząd musiałby w ciągu długiego okresu opierać się na znacjonalizowanej gospodarce. Ale co oznacza tego rodzaju tymczasowa sprzeczność między państwem a gospodarką: Oznacza ona: albo rewolucja, albo kontr-rewolucja. Przecież jedna klasa odnosi zwycięstwo nad drugą właśnie po to, żeby przebudować społeczeństwo w interesach zwycięzcy. Ale taki stan rozdwojenia, będący niezbędnym momentem wszelkiego przewrotu społecznego, nie ma nic wspólnego z teorią państwa bezklasowego, które przy braku prawdziwego gospodarza jest eksploatowane przez zarządcę, to jest biurokrację.” (8)

Takie zrozumienie wydaje nam się właściwym podejściem marksistowskim. Wniosek z tego jest taki, że Korea Północna jest rządzona przez reżim burżuazyjno-restauratorski, który jest powiązany z nową kapitalistyczną klasą Donju. Kraj ten czeka podobny proces, jak Chiny czy Wietnam w latach 90-tych. Z tego powodu nie możemy dłużej uważać Korei Północnej za zdegenerowane państwo robotnicze rządzone przez stalinowską kastę biurokratyczną, ale raczej jako półkolonialne państwo burżuazyjne zdominowane przez stalinowsko-kapitalistyczną klasę rządzącą.

Mamy nadzieję, że ten artykuł był pomocny w wyjaśnieniu argumentów RCIT i mam nadzieję, że przezwycięży wszelkie nieporozumienia lub różnice.

Czytaj też:

Michael Pröbsting: Jeszcze raz o restauracji kapitalizmu w Korei Północnej

Przypisy

(1) W dosłownym tłumaczeniu koreańskie słowo Donju oznacza „panowie pieniędza”.

(2) Michael Pröbsting: Again on Capitalist Restoration in North Korea, 12 June 2018, https://www.thecommunists.net/worldwide/asia/again-on-capitalist-restoration-in-north-korea/; Michael Pröbsting: World Perspectives 2018: A World Pregnant with Wars and Popular Uprisings. Theses on the World Situation, the Perspectives for Class Struggle and the Tasks of Revolutionaries, RCIT Books, Vienna 2018, Chapter VI. The Korean Peninsula: Imperialist Aggression, Capitalist Restoration and Revolutionary Defensism, pp. 95-105, https://www.thecommunists.net/theory/world-perspectives-2018/

(4) The introduction with the critical comment can be read in Polish language on Władza Rad’s website at the same link as the one in the previous footnote. We have reprinted this introduction and translated it also in English here: https://www.thecommunists.net/forum/wladza-rad-critique-on-rcit-s-analysis-of-north-korea/.

(5) World Perspectives 2018, Thesis 143, p. 101

(6) Anna Fifield: North Korea’s one-percenters savor life in ‘Pyonghattan’, Washington Post, May 14, 2016 https://www.washingtonpost.com/world/asia_pacific/north-koreas-one-percenters-savor-life-in-pyonghattan/2016/05/14/9f3b47ea-15fa-11e6-971a-dadf9ab18869_story.html?noredirect=on&utm_term=.702cd1ae865d

(7) Michael Pröbsting: Cuba’s Revolution Sold Out? The Road from Revolution to the Restoration of Capitalism, August 2013, p. 54, https://www.thecommunists.net/theory/cuba-s-revolution-sold-out/

(8) Leon Trotsky: Not a Workers’ and Not a Bourgeois State? (1937), in: Writings of Leon Trotsky 1937-38, Pathfinder Press, New York 1976, p. 63, online: https://www.marxists.org/archive/trotsky/1937/11/wstate.htm

Michael Pröbsting: Czy restauracja kapitalistyczna w Korei Północnej przekroczyła Rubikon, czy nie?

Opublikowano 15 lipca 2018 roku w języku angielskim pod adresem: https://www.thecommunists.net/theory/has-capitalist-restoration-in-north-korea-crossed-the-rubicon-or-not/

tres, śr., 05/09/2018, http://www.1917.net.pl/node/23272

Artur Kowalski, towarzysz z polskiej grupy Władza Rad, napisał krytykę analizy RCIT dotyczącej procesu restauracji kapitalistycznej w Korei Północnej. (1) Ta polemika odnosi się do kilku dokumentów na ten temat, które zostały opublikowane przez RCIT w ciągu ostatnich kilku miesięcy. (2) Dwie z nich zostały przetłumaczone na język polski i opublikowane przez towarzyszy. (3)

Chociaż nie zgadzamy się z krytyką autora, doceniamy jego polemikę jako poważny wkład w tę debatę. Dlatego będziemy odpowiadać na jego argumenty w tym artykule.

Podsumowanie krytyki analizy RCIT przez "Władzę Rad"

Najpierw podsumujmy główne argumenty towarzysza Kowalskiego. (4) W gruncie rzeczy towarzysz twierdzi, że chociaż proces restuaracji kapitalistycznej faktycznie ma miejsce w Korei Północnej, proces ten nie doprowadził jeszcze do zniesienia zdeformowanego państwa robotniczego. Towarzysz pisze:

„Nieuleczalnie chory bywa nazywany umierającym, jednak za zmarłego zostaje uznany dopiero po śmierci. (...) To, że w Koreańskiej Republice Ludowo-Demokratycznej (KRLD) powiększa się rozwarstwienie dochodowe, wprowadzane są mechanizmy rynkowe, rośnie udział prywatnego handlu i usług, że udzielane są koncesje dla zagranicznego kapitału przemysłowego, nie oznacza automatycznie, że w ciągu kilku lat zostanie tam przywrócony kapitalizm. Proces historyczny jest rezultatem walk społecznych: walk klasowych i walk frakcyjnych wewnątrz klasy lub warstwy panującej, a w skali międzynarodowej także walk pomiędzy klasami panującymi różnych krajów. Czasem na wydarzenia w pojedynczym kraju decydujący wpływ ma sytuacja gospodarcza i polityczna w skali międzynarodowej. Wszystkie te procesy przenikają się i oddziałują na siebie wzajemnie. Globalna wojna handlowa, możliwy kryzys gospodarczy i społeczny w Chińskiej Republice Ludowej i/lub Korei Południowej, może z dnia na dzień przekreślić obecne plany i rachuby reżimu KRLD. Rozwój społeczno-ekonomiczny nie jest procesem liniowym. Jest procesem dialektycznym, wynikiem nieustannej walki pomiędzy sprzecznymi interesami klasowymi. ”

Dlatego towarzysz podkreśla, że obecny proces kapitalistycznej restauracji jest odwracalny: „Naszym zdaniem błąd towarzyszy z RCIT polega na tym, że nie traktują poważnie możliwości cofnięcia reform przez biurokrację. ”

Towarzysz Kowalski widzi silne podobieństwa między procesem gospodarczym w Korei Północnej a ograniczonymi reformami rynkowymi, które miały miejsce w niektórych krajach Europy Wschodniej w latach sześćdziesiątych, siedemdziesiątych i osiemdziesiątych.

„W latach 80-tych odpowiedzią biurokratów w ZSRR, Polsce i na Węgrzech, były coraz dalej idące reformy rynkowe, przy czym cały czas twierdzono, że jest to tylko nowy NEP (Nowa Polityka Ekonomiczna) i że Lenin nie bał się cofnąć do gospodarki rynkowej, kiedy stało się to konieczne. Czy w tym czasie biurokracja świadomie dążyła do odbudowy kapitalizmu? Naszym zdaniem nie. Działała żywiołowo szukając sposobu na poprawę sytuacji gospodarczej, by zapobiec kolejnym buntom społecznym i umocnić swoją uprzywilejowaną pozycję. ”

„Po 1956 r. reżimy poststalinowskie w Europie Wschodniej nie uciskały wyłaniającej się burżuazji, wręcz przeciwnie, były z nią powiązane a członkowie nomenklatury czerpali z tego korzyści. W Polsce po 1956 r. odstąpiono od przymusowej kolektywizacji. Większość spółdzielni rozpadła się a podstawą rolnictwa stały się rodzinne gospodarstwa rolne. Rolnik był właścicielem ziemi, jego potomkom przysługiwało prawo dziedziczenia. Mógł też sprzedać ziemię, choć państwo miało prawo pierwokupu, a więc rynek obrotu ziemią był ściśle kontrolowany. (…) Funkcjonował prywatny sektor produkcyjny (...). Istniały małe prywatne sklepy, kawiarnie i restauracje, małe prywatne hotele i pensjonaty. Były prywatne domy i mieszkania oraz możliwość ich sprzedaży po cenach rynkowych. (...) Pod koniec lat 70-tych zezwolono na tworzenie większych, prywatnych firm produkcyjnych – teoretycznie z kapitałem zagranicznym, w praktyce należących do obywateli Polski. (...) W praktyce pasożytowały na gospodarce planowej. W połowie lat 80-tych, w ramach „urynkowienia” gospodarki zaczęły powstawać tzw. spółki nomenklaturowe, w większości usługowe. Były to twory czysto pasożytnicze, wchodzące jako pośrednik między kooperujące przedsiębiorstwa państwowe.”

„Jeśli przyjąć, że KRLD jest obecnie kapitalistyczna, to Blok Wschodni stał się kapitalistyczny w latach 60.-70. ”

Co więcej, towarzysz odrzuca klasyfikację „Donju” jako klasy kapitalistycznej, uznając ją za błędną. Uważa ją raczej za klasę średnią.

„Mamy spore wątpliwości odnośnie tego, czy „Donju”, (...) są klasą społeczną, a szczególnie klasą kapitalistów w marksistowskim rozumieniu tego określenia. Decydującym marksistowskim kryterium przynależności klasowej – w każdej formacji społeczno-ekonomicznej - jest stosunek do środków produkcji. (...) Kim są koreańscy „Donju”? (…) W socjologii marksistowskiej, koncentrującej się na własności środków produkcji, klasą średnią określani są właściciele indywidualnego warsztatu pracy, firmy rodzinne i przedstawiciele wolnych zawodów.”

Czy proces w Korei Północnej jest podobny do tego w Polsce w latach 60. i 70.?

Towarzysz Kowalski wysuwa interesującą argumentację. Porównuje proces restauracji kapitalistycznej w Korei Północnej z reformami rynkowymi w Polsce i na Węgrzech w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych. Słusznie stwierdza, że pomimo tych reform kraje te w tym czasie pozostawały zdegenerowanymi państwami robotniczymi. Stąd, jego zdaniem, błędem byłoby stwierdzenie, że proces kapitalistycznej restauracji w Korei Północnej już przekroczył Rubikon.

Uważamy jednak, że porównanie towarzyszy nie jest dokładne z kilku powodów. Po pierwsze, prawdą jest, że z przyczyn historycznych ziemia w Polsce była w rękach prywatnych drobnych chłopów przez cały okres stalinizmu. Według badań udział prywatnej własności w strukturze własnościowej gruntów rolnych pozostawał stabilny na poziomie 77,3% (1955), 85,0% (1965), 79,0% (1975) i 76,3% (1989). (5)

Chociaż stanowiło to „historyczny kompromis” stalinowskiej biurokracji z polską wiejską drobną burżuazją, prywatna własność środków produkcji ograniczała się głównie do rolnictwa. W 1980 r. tylko 3,5% polskich robotników było zatrudnionych w pozarolniczym sektorze prywatnym. Liczba ta wzrosła w ostatnich latach przed triumfem kapitalistycznej restauracji. Ale do grudnia 1989 r. nadal było tylko 10,1% robotników zatrudnionych w pozarolniczym sektorze prywatnym. W rezultacie 66,7% całej siły roboczej było skoncentrowane w tak zwanym sektorze uspołecznionym w chwili upadku rządów stalinowskich 30 lat temu. (6)

Widzimy więc, że podczas gdy stalinowska biurokracja akceptowała istnienie wiejskiej drobnomieszczaństwa, w głównych sektorach gospodarki nie było prawie żadnego drobnomieszczaństwa, a nawet burżuazji. Dopiero w ostatnich latach przed kapitalistyczną restauracją powstała taka klasa, ale pozostała dość mała aż do upadku zdegenerowanego państwa robotniczego.

Porównajmy to z dzisiejszą Koreą Północną: jak wykazaliśmy w naszych dokumentach, proces kapitalistycznej restauracji jest znacznie bardziej zaawansowany. Podczas gdy prywatna własność szerzy się w rolnictwie (7), proces ten nie jest zdecydowanie ograniczony do tego sektora. W rezultacie sektor prywatny ma znacznie większy udział w zatrudnieniu w Korei Północnej (około 40%), niż miało to miejsce w Polsce.

W rzeczywistości potrzebne było kilka lat pełnoprawnej władzy kapitalistycznej w Polsce, aby udział sektora prywatnego w siły roboczej przewyższył obecny poziom w Korei Północnej (46% całkowitego zatrudnienia w 1993 r.). (8)

Sądzimy, że liczby te dowodzą, że proces kapitalistycznej restauracji jest obecnie o wiele bardziej zaawansowany w Korei Północnej, niż miało to miejsce w Polsce w jakimkolwiek momencie przed 1989 r. Ponadto fakt, że polska biurokracja nie pozwoliła na rozwinięcie żadnego znaczącego sektora prywatnego poza rolnictwem jest niepodważalnym dowodem, że nigdy nie zamierzali w tym czasie przywrócić kapitalizmu. Jak wykazaliśmy, sytuacja jest bardzo odmienna w Korei Północnej, gdzie reżim aktywnie wspiera ekspansję rynku kapitalistycznego i jest w to zaangażowany.

Odmienna sytuacja międzynarodowa

Jest jeszcze inny ważny czynnik, którego towarzysz Kowalski nie bierze pod uwagę: sytuacja międzynarodowa zmieniła się dramatycznie w ostatnich dziesięcioleciach. W latach sześćdziesiątych, siedemdziesiątych i osiemdziesiątych istniał silny blok stalinowski z dwiema głównymi potęgami w centrum (ZSRR i Chiny). Mogły one dać polskiej (lub jakiejkolwiek innej) biurokracji wystarczające wsparcie materialne i polityczne, aby utrzymać stalinowski projekt gospodarki niekapitalistycznej.

To bardzo różni się od dzisiejszej sytuacji na świecie. ZSRR upadł i zarówno Rosja, jak i Chiny stały się kapitalistycznymi mocarstwami. Innymi słowy, nie istnieją już żadne zdegenerowane państwa robotnicze. Wręcz przeciwnie, kapitalistyczna Rosja i Chiny są sąsiadami Korei Północnej i najważniejszymi sojusznikami. Te wielkie mocarstwa wywierają presję na reżim w Pjongjangu, aby przyspieszyć reformy rynkowe. W takich warunkach logiczne jest jedynie, że północnokoreańska biurokracja zwróciła się w stronę restauracji kapitalistycznej, zamiast bronić planowych stosunków własności (ponieważ byliby oni jedynym niekapitalistycznym krajem na Ziemi)!

Dwie różne drogi restauracji kapitalistycznej

Towarzysz Kowalski twierdzi, że nie doceniamy możliwości odwrócenia procesu kapitalistycznej restauracji. Nie, nie wykluczamy takiej możliwości. Ale w przeciwieństwie do towarzysza nie wierzymy, że taki antykapitalistyczny zwrot mógłby zostać dokonany przez stalinowsko-kapitalistyczną biurokrację, która jest ściśle powiązana z kapitalistyczną klasą Donju.

Gdyby taki zwrot miał miejsce, byłby to skutek powstania klasy robotniczej, tj. rewolucji społecznej przeciwko stalinowsko-kapitalistycznej klasie rządzącej. Rzeczywiście, takie proletariackie powstanie jest celem, o który rewolucjoniści w Korei Północnej muszą dziś walczyć!

Na koniec słowo o krytyce towarzysza Kowalskiego odnośnie naszej definicji Donju jako klasy kapitalistycznej. Z pewnością północnokoreańscy przedsiębiorcy nie są jeszcze wielkimi kapitalistami porównywalnymi z innymi krajami, które mają znacznie dłuższą historię kapitalizmu. Nie jest to jednak zaskakujące, ponieważ proces akumulacji rozpoczął się zaledwie kilka lat temu.

Uważamy, że towarzysz Kowalski nie powinien tak bardzo spoglądać na polskie doświadczenia z lat 60., 70. i 80. XX wieku, aby znaleźć wyjaśnienie procesu przywracania kapitalistów w Korei Północnej. O wiele bardziej odpowiednie byłoby spojrzenie na proces restauracji, który miał miejsce w Chinach, Wietnamie i na Kubie. Doświadczenia w tych krajach są znacznie bardziej podobne do Korei Północnej niż do Europy Wschodniej. Przywróceniu kapitalizmu w Europie Wschodniej i ZSRR towarzyszył upadek politycznej nadbudowy stalinizmu. W Chinach, podobnie jak w Wietnamie, Laosie i na Kubie, kapitalistyczna restauracja przebiegała inaczej. Tutaj procesowi temu towarzyszyła kontynuacja politycznej nadbudowy stalinizmu i jego przekształcenie w reżim stalinowsko-kapitalistyczny. (9) Krótko mówiąc, historycznie istniały dwie różne drogi kapitalistycznej restauracji. Niestety towarzysz z Władzy Rad w dużej mierze ignoruje to doświadczenie.

Kwestia metodologii

To prowadzi nas do ostatniego punktu. Wydaje nam się, że towarzysze z Władzy Rad nie mają jasności co do kryterium, które określa państwo jako już kapitalistyczne lub wciąż będące zdeformowanym państwem robotniczym. Kiedy ich zdaniem Rubikon zostaje przekroczony?

Czy tak jest w przypadku upadku stalinowskiej nadbudowy politycznej? Oczywiście byłby to błąd, ponieważ w tym przypadku musieliby scharakteryzować jedną z największych imperialistycznych potęg, Chiny, jako niekapitalistyczne, zdeformowane państwo robotnicze.

Czy ma to miejsce, gdy 50% gospodarki znajduje się w prywatnych rękach? To też byłby błąd. Jak wyjaśniliśmy w naszych dokumentach, nie była to metoda marksistów. Rosja stała się państwem robotniczym, gdy proletariat, kierowany przez partię bolszewicką, zdobył władzę polityczną i zniszczył kapitalistyczną machinę państwową w październiku 1917 r. Ekonomiczne wywłaszczenie burżuazji było procesem, który rozpoczął się później.

W naszej książce o kapitalistycznej restauracji na Kubie, a także w innych pracach, szczegółowo omówiliśmy złożoną naturę procesu transformacji społecznej od państwa robotniczego do kapitalizmu.

Takie podejście jest zgodne z metodą Trockiego, kiedy omawiał możliwość kapitalistycznej restauracji w ZSRR w późnych latach trzydziestych. Podkreślił także, że decydującym kryterium nie jest stopień prywatyzacji gospodarki: „W razie sukcesu burżuazyjnej kontrrewolucji w ZSRR nowy rząd musiałby w ciągu długiego okresu opierać się na znacjonalizowanej gospodarce”. (11) Jest nim raczej klasowy charakter stosunków własnościowych, których reżim broni: „W konsekwencji klasowa natura państwa określana jest nie przez jego formy polityczne, lecz treść społeczną, to jest charakter tych form własności i stosunków produkcji, które dane państwo ochrania i których broni” (12).

Podsumowanie

Kończąc naszą odpowiedź, pragniemy podkreślić, że decydujące znaczenie ma zrozumienie specyfiki procesu restauracji kapitalistycznej w Korei Północnej. Od kilku lat reżim północnokoreański dokonuje zdecydowanego zwrotu ku przywróceniu kapitalizmu. Jest to oczywiste na podstawie szybkiej ekspansji sektora prywatnego, pojawienia się kapitalistycznej klasy Donju oraz powiązań biurokracji z tymi przedsiębiorcami.

To, co miało miejsce w Korei Północnej, to proces transformacji starego reżimu stalinowskiego w reżim stalinowsko-kapitalistyczny, podobny do wydarzeń w Chinach, Wietnamie i Laosie we wczesnych latach 90. (lub na Kubie w drugiej połowie I dekady XXI wieku). Charakteryzujemy zatem reżim Kim Dzong-Una jako burżuazyjno-restauratorski. Broni i promuje on przywrócenie kapitalizmu. To decydujące kryterium, aby scharakteryzować Koreę Północną jako państwo kapitalistyczne.

Przypisy

(1) Artur Kowalski: KRLD i restauracja kapitalizmu [polemika z RCIT], 04/07/2018, http://1917.net.pl/node/23206 resp. https://www.thecommunists.net/forum/krld-i-restauracja-kapitalizmu-polemika-z-rcit/

(2) Michael Pröbsting: In What Sense Can One Speak of Capitalist Restoration in North Korea? Reply to Several Objections Raised by the Polish Comrades of “Władza Rad”, 21 June 2018, https://www.thecommunists.net/theory/north-korea-and-the-marxist-theory-of-capitalist-restoration/; Michael Pröbsting: Again on Capitalist Restoration in North Korea, 12 June 2018, https://www.thecommunists.net/worldwide/asia/again-on-capitalist-restoration-in-north-korea/; Michael Pröbsting: World Perspectives 2018: A World Pregnant with Wars and Popular Uprisings. Theses on the World Situation, the Perspectives for Class Struggle and the Tasks of Revolutionaries, RCIT Books, Vienna 2018, Chapter VI. The Korean Peninsula: Imperialist Aggression, Capitalist Restoration and Revolutionary Defensism, pp. 95-105, https://www.thecommunists.net/theory/world-perspectives-2018/

(3) Michael Pröbsting: Jeszcze raz o restauracji kapitalizmu w Korei Północnej, http://www.1917.net.pl/node/23163 resp. https://www.thecommunists.net/home/polski/jeszcze-raz-o-restauracji-kapitalizmu-w-korei-polnocnej/; Michael Pröbsting: W jakim sensie można mówić o przywracaniu kapitalizmu w Korei Północnej? Odpowiedz na kilku zarzutów podniesionych przez polskich towarzyszy z „Władzy Rad”, 21 czerwca 2018 r., http://www.1917.net.pl/node/23194 resp. https://www.thecommunists.net/home/polski/w-jakim-sensie-mozna-mowic-o-przywracaniu-kapitalizmu-w-korei-polnocnej/

(4) Następujący rozdział został zweryfikowany przez towarzyszy z Władzy Rad jako dokładne podsumowanie ich opinii.

(5) Majda Bne Saad: Can Small Farmers Survive Poland’s Accession to the EU? (2002), European Association of Development Research and Training Institutes, str. 3

(6) Mieczysław Wacław Socha and Yaacov Weisberg: Poland in transition: labor market data collection, w: Monthly Labor Review, wrzesień 1999, str. 10

(7) Christian Oliver: In North Korea, private agriculture quietly flourishes, Washington Post, 14 października 2011 https://www.washingtonpost.com/world/asia_pacific/in-north-korea-private-agriculture-quietly-flourishes/2011/10/14/gIQAGbZPkL_story.html?utm_term=.b212ce2fbd56

(8) European Bank for Reconstruction and Development: Transition Report 1994, London 1994, str. 32

(9) W sprawie analizy RCIT Chin jako imperialistycznego mocarstwa patrz literatura wspomniana w specjalnej podsekcji na naszej stronie internetowej: https://www.thecommunists.net/theory/china-russia-as-imperialist-powers/. W szczególności odsyłamy czytelników do Michael Pröbsting: The China Question and the Marxist Theory of Imperialism, grudzień 2014, https://www.thecommunists.net/theory/reply-to-csr-pco-on-china/; Michael Pröbsting: The Great Robbery of the South. Continuity and Changes in the Super-Exploitation of the Semi-Colonial World by Monopoly Capital. Consequences for the Marxist Theory of Imperialism, RCIT Books, Wiedeń 2013, rozdział 10, https://www.thecommunists.net/theory/great-robbery-of-the-south/

Odnośnie procesu kapitalistycznej restauracji na Kubie, odsyłamy do: Michael Pröbsting: Cuba’s Revolution Sold Out? The Road from Revolution to the Restoration of Capitalism, RCIT Books, Wiedeń 2013, https://www.thecommunists.net/theory/cuba-s-revolution-sold-out/

(10) Michael Pröbsting: Cuba’s Revolution Sold Out? The Road from Revolution to the Restoration of Capitalism, str. 54

(11) Lew Trocki: Nierobotnicze i nieburżuazyjne państwo? (1937); https://www.marxists.org/polski/trocki/1937/11/25nierobotnicze.htm

(12) Lew Trocki: Nierobotnicze i nieburżuazyjne państwo? (1937); https://www.marxists.org/polski/trocki/1937/11/25nierobotnicze.htm

Rosja: Masowe aresztowania po protestach przeciwko reformie emerytalnej Putina

Uwolnić wszystkich aresztowanych aktywistów! Wycofać wszystkie oskarżenia!

Wspólne nadzwyczajne oświadczenie Rewolucyjnej Komunistycznej Międzynarodowej Tendencji (RCIT) i Grupy Marksistowskiej „Polityka Klasowa” (Rosja), 12 września 2018 r., www.thecommunists.net i https://mgkp.github.io/

W niedzielę, 9 września, tysiące ludzi wyszło na ulice, aby jeszcze raz wyrazić swój protest przeciwko reakcyjnemu atakowi na emerytury i ogólnej polityki cięć rządu Putina-Miedwiediewa. Pomimo wiodącej roli nawalnistów w tych protestach, rozmaici aktywiści, w tym marksiści, zjednoczyli się, aby przemaszerować w ponad 80 miastach. Ludzie skandowali slogany takie jak „Putin jest złodziejem” i „Rosja bez Putina”. Nieśli też transparenty z hasłami: „To nie reformy, to rabunek” i „Miliarderzy okradają emerytów”.