Επαναστατικό Κομμουνιστικό Μανιφέστο - Πρόγραμμα της Επαναστατικής Κομμουνιστικής Διεθνούς Τάση
Έξι σημεία για μια πλατφόρμα επαναστατικής ενότητας σήμερα
Κοινή ανακοίνωση για τη Λαϊκή Εξέγερση στις ΗΠΑ
Κορωνοϊός 2019 : Να αντιταχθούμε στο παγκόσμιο κύμα σοβινιστικής υστερίας!
Έξω ο Γαλλικός Ιμπεριαλισμός από τη Δυτική Αφρική!
Αυστρία και COVID-19: Ενάντια στην κατάσταση έκτακτης ανάγκης!
Προκαλούνται οι λαϊκές εξεγέρσεις παγκοσμίως από "ξένες συνωμοσίες"
Βραζιλία: Να σώσουμε τον Αμαζόνιο!
Ινδία: Nα υπερασπιστούμε τον λαό του Κασμίρ απέναντι στην επίθεση της κυβέρνησης Μόντι!
Συρία: Η ντροπιαστική συμμαχία της Σαουδικής Μοναρχίας με το «αριστερό» YPG
Σουδάν: Η συμφωνία με το Στρατιωτικό Συμβούλιο είναι το ξεπούλημα της Επανάστασης!
Σταλινισμός: ο παντοτινός και καλύτερος φίλος του Άσαντ
Κίνα: Μαζικές διαδηλώσεις ενάντια στον αντιδραστικό «νόμο περί έκδοσης» στο Χονγκ Κονγκ
Βραζιλια:1.5 εκατομμύριο διαδηλωτές στους δρόμους ενάντια στις επιθέσεις του Μπολσονάρου
Να εμποδίσουμε την ποινικοποίηση της αλληλεγγύης στον αγώνα της Παλαιστίνης
Ελλάδα: ο ΣΥΡΙΖΑ διασπάται μετά την υποταγή της κυβέρνησης Τσίπρα στην ΕΕ
Michael Pröbsting: Η διαμόρφωση του Ρωσικού Μονοπωλιακού Κεφαλαίου και η Αυτοκρατορία του
Ο διεθνιστικός χαρακτήρας του αγώνα κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου και η σοσιαλ-πατριωτική φύση της σταλινικής θεωρίας του «σοσιαλισμού σε μια μόνο χώρα»
Μετάφραση Αλέξης Λιοσάτος.
{ΣτΜ: Πρόκειται για το 14o κεφάλαιο του βιβλίου «O αντι-ιμπεριαλισμός στην εποχή του μεγάλου ανταγωνισμού ισχύος (-οι παράγοντες πίσω από τον επιταχυνόμενο ανταγωνισμό μεταξύ ΗΠΑ, Κίνας, Ρωσίας, ΕΕ και Ιαπωνίας-Μια κριτική στην ανάλυση της Αριστεράς και ένα περίγραμμα της μαρξιστικής προσέγγισης) » του Μίχαελ Πρόεμπσταϊν, γενικού γραμματέα της RCIT.}
Σημείωση της συντακτικής επιτροπής: Το ακόλουθο κεφάλαιο περιέχει διάφορα στοιχεία. Για τεχνικούς λόγους, αυτά μπορούν να προβληθούν μόνο στην σε μορφή pdf έκδοση του βιβλίου που μπορείτε να κατεβάσετε εδώ. à download
Είναι επίσης απαραίτητο να επισημάνουμε επιπρόσθετους παράγοντες που καθιστούν υποχρεωτικό να βλέπουμε το προλεταριάτο ως διεθνή τάξη και ως εκ τούτου τον ταξικό αγώνα ως διεθνούς χαρακτήρα από τη φύση του. Οι μαρξιστές πάντοτε επέμεναν ότι ο καπιταλισμός γενικά και ο μονοπωλιακός καπιταλισμός (δηλαδή ο καπιταλισμός στην εποχή του ιμπεριαλισμού), ειδικότερα, μπορούν να κατανοηθούν μόνο ως ένα παγκόσμιο πολιτικό και οικονομικό σύστημα. Οι πολιτικές και οικονομικές σχέσεις σε κάθε χώρα δεν μπορούν, από μαρξιστική άποψη, να πηγάζουν μόνο από εσωτερικούς παράγοντες. Ο ιμπεριαλισμός δεν αποτελεί ένα σύνολο εθνικών κρατών και οικονομιών που συνδέονται μεταξύ τους. Είναι περισσότερο η παγκόσμια οικονομία και η παγκόσμια πολιτική είναι οι καθοριστικές κινητήριες δυνάμεις. Δρουν ως χωνευτήρι για τους εθνικούς παράγοντες, σχηματίζοντας μια ανεξάρτητη ολότητα που εγείρεται πάνω από τα εθνικά κράτη και επιβάλλεται σε αυτά. Η συνδυασμένη και ανισόμερη ανάπτυξη του παγκόσμιου καπιταλισμού συνάδει με τις δεδομένες τοπικές ιδιαιτερότητες μιας χώρας και συγχωνεύεται με την ιδιαίτερη εθνική δυναμική των πολιτικών και οικονομικών σχέσεων αυτού του κράτους. [1]
Ο Μαρξ το επισήμανε ήδη στα κείμενά του «Grundrisse», την «προεργασία» του για το Κεφάλαιο:
"Στην παγκόσμια αγορά η σύνδεση της κάθε χώρας με τις άλλες, αλλά ταυτόχρονα και η ανεξαρτησία αυτής της σχέσης από αυτές, έχει εξελιχθεί σε τέτοιο σημείο ώστε η διαμόρφωσή της ήδη να εμπεριέχει τις προϋποθέσεις για την υπέρβασή της." [ 2]
Αργότερα, ο Τρότσκι επεξεργάστηκε συστηματικά αυτές τις βασικές ιδέες και ανέπτυξε τη θεωρία της διαρκούς επανάστασης. Τόνιζε ότι κανείς δεν πρέπει να ξεκινά με την εθνική οικονομία αλλά με τον κόσμο ως ολότητα. Ο Τρότσκι υπογράμμισε σωστά τη σημασία της παγκόσμιας αγοράς. Το ίδιο ισχύει και για το γήπεδο της πολιτικής.
«Ο μαρξισμός εκκινεί από την παγκόσμια οικονομία, την οποία αντιμετωπίζει όχι ως άθροισμα των εθνικών μερών, αλλά ως μια ισχυρή και ανεξάρτητη πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί μέσα από τον διεθνή καταμερισμό της εργασίας και την παγκόσμια αγορά, η οποία στην εποχή μας κυριαρχεί αγέρωχα πάνω τις εθνικές αγορές . "[3]
Αν κοιτάξουμε στις εξελίξεις στην παγκόσμια οικονομία τις τελευταίες δεκαετίες μπορούμε να δούμε μια πλήρη δικαίωση της μαρξιστικής πρόβλεψης του όλο και πιο κυρίαρχου ρόλου της παγκόσμιας αγοράς. Η παγκοσμιοποίηση έχει οδηγήσει στη υπερμεγέθυνση- συγκριτικά με την παγκόσμια παραγωγή – των εξαγωγών και εισαγωγών των παγκόσμιων αγαθών. Ομοίως, οι εξαγωγές κεφαλαίου αυξήθηκαν σημαντικά σε σύγκριση με τη συνολική παγκοσμίως συσσώρευση κεφαλαίου.
Όπως έχουμε επισημάνει αλλού, τα μονοπώλια οδηγούνται σε μεγαλύτερη διεθνοποίηση με τη μείωση του ποσοστού κέρδους στις εγχώριες αγορές τους και σε μια τόσο μεγάλη κεφαλαιακή συσσώρευση κεφαλαίου που οι εθνικές αγορές από μόνες τους είναι πολύ μικρές για αυτούς. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι τεράστιες επενδύσεις στις ολοένα και μεγαλύτερες παραγωγικές εγκαταστάσεις που απαιτούνται από τον ίδιο τον ανταγωνισμό απαιτούν μια ολοένα και μεγαλύτερη αγορά για την πραγματοποίηση κερδών. Αυτό οδηγεί επίσης στην μεταφορά μέρους της παραγωγής στο εξωτερικό προς εύρεση φθηνότερης εργασίας στον πλανήτη. Η σύγχρονη τεχνολογία και τα φθηνά μεταφορικά έξοδα συμβάλλουν στη διαδικασία αυτή. Το καταγκαστικό άνοιγμα των αγορών σε ολόκληρο τον κόσμο συμβαδίζει με αυτό. Το αποτέλεσμα αυτής της εξέλιξης είναι ότι, τα τελευταία 25 χρόνια, η εξαγωγή κεφαλαίου έχει γίνει πολύ πιο σημαντική τόσο για τα ιμπεριαλιστικά κράτη όσο και για τον ημιαποικιακό κόσμο ». [4]
Ας το εξηγήσουμε αυτό με δύο σχήματα. Όπως δείχνουμε στο Σχήμα 33, η εξαγωγή κεφαλαίου (που εκφράζεται με τις Άμεσες Ξένες Επενδύσεις) και η πλήρης ενιαιοποίηση της παγκόσμιας αγοράς έχουν φτάσει, μέσω αυτού του φαινομένου, σε επίπεδα χωρίς προηγούμενο ποτέ στην ιστορία του καπιταλισμού.
Σχήμα 33. Παγκόσμιες ροές Άμεσων Ξένων Επενδύσεων ως ποσοστό του ΑΕΠ (%), 1880-2000 [5]
Ομοίως παρουσιάζουμε στο Σχήμα 34 τον βαθμό στον οποίο το παγκόσμιο εμπόριο έχει αυξηθεί - σε σχέση με την παγκόσμια παραγωγή - σε όλη την ιστορία του καπιταλισμού από το 1820 μέχρι σήμερα.
Σχήμα 34. Οι παγκόσμιες εξαγωγές ως ποσοστό του παγκόσμιου ΑΕΠ, 1820-2013 [6]
Από μια τέτοια παγκόσμια σκοπιά του καπιταλισμού προκύπτει ότι οι μαρξιστές βασίζονται σε μια παγκόσμια οπτική του προλεταριάτου και, ως εκ τούτου, σε μια παγκόσμια αντίληψη για τον ταξικό αγώνα. Αυτό έχει προφανή «διαταύτα» για την πολιτική της εργατικής τάξης γενικότερα και ειδικότερα για τις αντιπολεμικές και αντιιμπεριαλιστικές τακτικές της. Μια τέτοια αντίληψη έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη ρεφορμιστική θεωρία του «σοσιαλισμού σε μια μόνο χώρα» που αναπτύχθηκε από τους σταλινικούς, που την αντιπαραθέτουν στη διεθνιστική στρατηγική που αναπτύχθηκε από τον Λένιν και τους Μπολσεβίκους και αργότερα υποστηρίχθηκε από την Τέταρτη Διεθνή του Τρότσκι. Αυτή η σταλινική θεωρία ισχυριζόταν ότι ο σοσιαλισμός, δηλ. μια κοινωνία ευημερίας με υψηλότερο βιοτικό επίπεδο για τον πληθυσμό από ότι μπορεί να προσφέρει ο καπιταλισμός, μπορεί να οικοδομηθεί σε μία χώρα χωρίς τη νίκη της εργατικής τάξης σε άλλες χώρες. Από αυτή τη θεωρία προέκυπτε ότι η εξωτερική πολιτική της Σοβιετικής Ένωσης και επομένως η πολιτική της Κομμουνιστικής Διεθνούς δεν έπρεπε πλέον να εξυπηρετεί το στόχο της διεθνοποίησης της επανάστασης, αλλά να συμβάλλει στην οικοδόμηση του «σοσιαλισμού» στη Σοβιετική ΕΣΣΔ.
Ο Τρότσκι συνόψισε την αντίθεση μεταξύ των δύο θεωριών στο βιβλίο του για τη διαρκή επανάσταση με τα ακόλουθα λόγια:
«Ακριβώς εδώ βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τις δύο αμοιβαία αποκλειόμενες απόψεις: τη διεθνιστική επαναστατική θεωρία της διαρκούς επανάστασης και την εθνικο-ρεφορμιστική θεωρία του σοσιαλισμού σε μια χώρα. Όχι μόνο η καθυστέρηση της Κίνας, αλλά σε γενικές γραμμές καμία χώρα στον κόσμο δεν μπορεί να οικοδομήσει τον σοσιαλισμό μέσα στα δικά της εθνικά όρια: οι «ανεπτυγμένες παραγωγικές δυνάμεις που υπερβαίνουν τα εθνικά σύνορα αντιστέκονται σε αυτή τη λογική, όπως και οι δυνάμεις που είναι ανεπαρκώς ανεπτυγμένες για την εθνικοποίηση της οικονομίας τους. Η δικτατορία του προλεταριάτου στη Βρετανία, για παράδειγμα, θα συναντήσει δυσκολίες και αντιφάσεις, διαφορετικού χαρακτήρα, είναι αλήθεια, αλλά ίσως όχι μικρότερες από εκείνες που θα αντιμετωπίσει η δικτατορία του προλεταριάτου στην Κίνα. Η υπέρβαση αυτών των αντιφάσεων είναι δυνατή και στις δύο περιπτώσεις μόνο μέσω της διεθνούς επανάστασης. Αυτή η άποψη δεν αφήνει περιθώρια για το ζήτημα της «ωριμότητας» ή της «ανωριμότητας» της Κίνας για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό. Αυτό που παραμένει αναμφισβήτητο εδώ είναι ότι η καθυστέρηση της Κίνας καθιστά εξαιρετικά δύσκολη την αποστολή της προλεταριακής δικτατορίας. Αλλά επαναλαμβάνουμε: Η ιστορία δεν εξελίσσεται κατά παραγγελία και το κινεζικό προλεταριάτο δεν έχει άλλη επιλογή ». [7]
Τι σημαίνει αυτό για τον επαναστατικό αγώνα ενάντια στην ιμπεριαλιστική επιθετικότητα και τον πόλεμο;
Οι σταλινικοί, πιστεύοντας στο ενδεχόμενο εθνικά απομονωμένων νίκων της εργατικής τάξης που διαρκούν, καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι είναι δυνατό να οικοδομηθεί ο σοσιαλισμός σε μια μόνο χώρα, αν μόνο η εργατική τάξη κατορθώσει να αποτρέψει την ιμπεριαλιστική αστική τάξη από το να επέμβει και να επιτεθεί στη σοσιαλιστική χώρα. Αγνόησαν τη θεμελιώδη αλήθεια, που διατύπωνε ο Λένιν και πολλοί άλλοι μαρξιστές, ότι ο πόλεμος είναι αναπόφευκτος στον καπιταλισμό και ότι οι ιμπεριαλιστές δεν πρόκειται ποτέ και δεν μπορούν ποτέ να συνυπάρχουν ειρηνικά με ένα εργατικό κράτος. Ως εκ τούτου, οι ιμπεριαλιστές προκάλεσαν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, τον Πόλεμο της Κορέας, τον πόλεμο του Βιετνάμ και τον Ψυχρό Πόλεμο μεταξύ της Δύσης και της ΕΣΣΔ μέχρι την κατάρρευση του τελευταίου το 1989-91.
Ως τακτική συνέπεια της λανθασμένης θεωρίας τους, οι σταλινικοί κήρυξαν τη δυνατότητα της «εξουδετέρωσης της παγκόσμιας μπουρζουαζίας», δηλ. της δυνατότητας να ασκήσουν πίεση σε αυτήν ώστε να σταματήσει την επίθεση στο εργατικό κράτος. Αυτή η θεωρία ήταν θεωρητικά ανόητη και ιστορικά λάθος.
«Μια κατάσταση στην οποία το προλεταριάτο είναι ακόμα ανίκανο να εκμεταλλευτεί την εξουσία αλλά μπορεί να εμποδίσει την αστική τάξη να χρησιμοποιήσει τη δύναμή της για έναν πόλεμο, είναι μια κατάσταση ασταθούς ταξικής ισορροπίας στην υψηλότερη έκφρασή της. Μια ισορροπία ονομάζεται ασταθής ακριβώς όταν δεν μπορεί να διαρκέσει πολύ. Πρέπει να στρέφεται προς τη μία πλευρά ή την άλλη. Είτε το προλεταριάτο έρχεται στην εξουσία είτε αλλιώς η μπουρζουαζία, με μια σειρά συντριπτικών χτυπημάτων, αποδυναμώνει την επαναστατική πίεση τόσο ώστε να ανακτήσει την ελευθερία δράσης, κυρίως στο ζήτημα του πολέμου και της ειρήνης. Μόνο ένας ρεφορμιστής μπορεί να αντιμετωπίζει την πίεση του προλεταριάτου στην αστική τάξη ως έναν παράγοντα που οδηγεί σε εγγύηση κατά της επέμβασης. Ακριβώς από αυτή την αντίληψη προέκυψε η θεωρία της οικοδόμησης του σοσιαλισμού σε μια χώρα, με δεδομένη την ουδετεροποίηση της παγκόσμιας μπουρζουαζίας (Στάλιν). Όπως η κουκουβάγια που πετάει τα χαράματα, έτσι και η σταλινική θεωρία της ουδετεροποίησης της μπουρζουαζίας από την πίεση του προλεταριάτου ήρθε μόνο όταν οι συνθήκες που προκάλεσαν αυτή τη θεωρία είχαν αρχίσει να εξαφανίζονται "[8].
Τέτοιες πασιφιστικές ανοησίες σχετικά με τη δυνατότητα να γίνει πασιφιστική η αστική μπουρζουαζία έπρεπε να καταλήγουν αναπόφευκτα σε μια ανοιχτή συνθηκολόγηση με τον ιμπεριαλισμό. Ο Τρότσκι είχε ήδη προβλέψει το 1928 ότι η σταλινική εθνικιστική απόκλιση έπρεπε να οδηγήσει σε μια κοινωνικο-πατριωτική κατάρρευση και στη συνεργασία της γραφειοκρατίας με το ένα ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο (ενάντια στο άλλο).
«Είναι δυνατόν να οδηγήσουμε το προλεταριάτο να κρατήσει ντεφετιστική θέση σε σχέση με το αστικό κράτος μόνο μέσω ενός διεθνιστικού προσανατολισμού στο πρόγραμμα πάνω σε αυτό το κεντρικό ζήτημα και μέσω μιας καθαρής απόρριψης της σοσιαλ-πατριωτικής παραχάραξης που έρχεται μασκαρεμένη αλλά που επιδιώκει να χτίσει μια θεωρητική φωλιά μέσα στο πρόγραμμα της Διεθνούς του Λένιν ». [9]
Θα μπορούσαμε να υποτιμήσουμε τη σημασία αυτών των σκέψεων για σήμερα, καθώς δεν υπάρχουν πλέον εργατικά κράτη. Όμως, πρώτον, ένας σημαντικός τομέας σταλινικών και μισοσταλινικών εξακολουθεί να θεωρεί την Κίνα ως «σοσιαλιστικό κράτος» ή «παραμορφωμένο εργατικό κράτος», όπως προαναφέραμε. Άλλοι ρεφορμιστές δεν πάνε τόσο μακριά, αλλά εξακολουθούν να βλέπουν την Κίνα και τη Ρωσία ως κάτι πολιτικά- ποιοτικά ανώτερο από τα παλιά ιμπεριαλιστικά κράτη και, επομένως, καταλήγουν στην υποστήριξη στις αναδυόμενες Μεγάλες Δυνάμεις. Επιπλέον, είναι εύκολα κατανοητό να φανταστούμε ένα σενάριο όπου οι ρεφορμιστές θα υπερασπίζονται μια, ας πούμε, «φιλελεύθερη», «πιο δημοκρατική» Ευρωπαϊκή Ένωση ενάντια στις «ημιφασιστικές», υπερ-αντιδραστικές ΗΠΑ. Ο σοσιαλ-πατριωτισμός γνωρίζει πολλούς διαφορετικούς δρόμους, αλλά όλοι καταλήγουν στο στρατόπεδο υπεράσπισης της ιμπεριαλιστικής πατρίδας. Ή για να το θέσουμε στη φόρμουλα του Τρότσκι: "Ο σοσιαλ-πατριωτισμός είναι μόνο μια μάσκα για τον σοσιαλ-ιμπεριαλισμό." [10]
Η θεωρητική του ρίζα είναι η χτυπημένη από τη μοίρα θεωρία του «σοσιαλισμού σε μια χώρα», η οποία ακυρώνει τη διεθνή φύση της εργατικής τάξης και τη διεθνιστική ουσία της ταξικής πάλης που συμπυκνώνεται στο πρόγραμμα του επαναστατικού ντεφετισμού.
«Η θεωρία που αναγνωρίζει τη δυνατότητα πραγματοποίησης του σοσιαλισμού σε μια χώρα καταστρέφει την εσωτερική σχέση ανάμεσα στον πατριωτισμό του νικηφόρου προλεταριάτου και τον ντεφετισμό του προλεταριάτου των αστικών χωρών. Το προλεταριάτο των προηγμένων καπιταλιστικών χωρών εξακολουθεί να ταξιδεύει στο δρόμο προς την εξουσία ». [11]
Η καταστροφική σταλινική θεωρία του «σοσιαλισμού σε μια χώρα» δεν σχετίζεται μόνο με το ζήτημα του επαναστατικού αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Έχει επίσης τεράστια επίδραση στα ζητήματα του προγράμματος και της οικοδόμησης κόμματος. "Σοσιαλισμός σε μια χώρα" σημαίνει να δώσουμε προτεραιότητα στην ταξική πάλη στη δική μας χώρα και να θέσουμε σε δεύτερη μοίρα τον ταξικό αγώνα σε άλλες χώρες. Κατά συνέπεια, σημαίνει επίσης να δοθεί προτεραιότητα στην οικοδόμηση ενός κόμματος στη δική του χώρα και να μπει σε δεύτερη προτεραιότητα η οικοδόμηση σε άλλες χώρες. Επιπλέον, συνήθως πηγαίνει χέρι-χέρι με την αγνόηση ή και μια σοσιαλσοβινιστική στάση απέναντι στις εθνικές μειονότητες και τους μετανάστες στη χώρα τους. Εν ολίγοις, ο «σοσιαλισμός σε μια χώρα» οδηγεί σε εθνο-επικέντρωση και σε εθνικό- ρεφορμισμό σε θεωρητικό, προγραμματικό και οργανωτικό επίπεδο.
Στην πραγματικότητα, βλέπουμε πολυάριθμες οργανώσεις που είναι πρόθυμες να ενεργήσουν ως επαναστατικές αλλά οι οποίες, ασυνείδητα, έχουν μολυνθεί από τις ιδέες του "σοσιαλισμού σε μια χώρα", δεδομένου ότι δίνουν μεγάλη προτεραιότητα στην εθνική δουλειά σε αντίθεση με τη διεθνή δουλειά. Ως αποτέλεσμα, αρνούνται να ασχοληθούν όσο πρέπει με θέματα της διεθνούς ταξικής πάλης και της οικοδόμησης του Παγκόσμιου Επαναστατικού Κόμματος.
Ο Τρότσκι εξήγησε το 1928 στην κριτική του για το σταλινικό πρόγραμμα ότι ένα διεθνές πρόγραμμα δεν είναι σημαντικό μόνο για ένα παγκόσμιο κόμμα αλλά και για κάθε εθνικό οργανισμό, αφού η εθνική πολιτική δεν μπορεί να γίνει κατανοητή χωρίς το διεθνές πλαίσιο:
«Στην εποχή μας, που είναι η εποχή του ιμπεριαλισμού, δηλαδή της παγκόσμιας οικονομίας και της παγκόσμιας πολιτικής κάτω από την ηγεμονία του οικονομικού κεφαλαίου, κανένα κομμουνιστικό κόμμα δεν μπορεί να καταρτίσει το πρόγραμμά του, προχωρώντας μόνο ή κυρίως με βάση τις συνθήκες και τις τάσεις των εξελίξεων στη χώρα του. Αυτό ισχύει εξίσου για το κόμμα που ασκεί την κρατική εξουσία στα όρια της ΕΣΣΔ. Στις 4 Αυγούστου 1914, ο θάνατος σήμανε για τα εθνικά προγράμματα για πάντα. Το επαναστατικό κόμμα του προλεταριάτου μπορεί να βασίζεται μόνο σε ένα διεθνές πρόγραμμα που αντιστοιχεί στον χαρακτήρα της σημερινής εποχής, την εποχή της υψηλότερης ανάπτυξης και κατάρρευσης του καπιταλισμού. Ένα διεθνές κομμουνιστικό πρόγραμμα δεν είναι σε καμία περίπτωση το σύνολο των εθνικών προγραμμάτων ή ένα αμάλγαμα των κοινών χαρακτηριστικών τους. Το διεθνές πρόγραμμα πρέπει να προχωρά άμεσα με βάση την ανάλυση των συνθηκών και των τάσεων της παγκόσμιας οικονομίας και του παγκόσμιου πολιτικού συστήματος που γίνονται αντιληπτές στο σύνολό τους με όλες τις συνδέσεις και αντιφάσεις τους, δηλαδή με την αμοιβαία ανταγωνιστική αλληλεξάρτηση των ξεχωριστών τμημάτων του. Στην παρούσα εποχή, σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από ό, τι στο παρελθόν, ο εθνικός προσανατολισμός του προλεταριάτου πρέπει και μπορεί να απορρέει μόνο από έναν παγκόσμιο προσανατολισμό και όχι το αντίστροφο. Εδώ έγκειται η βασική και πρωταρχική διαφορά ανάμεσα στον κομμουνιστικό διεθνισμό και όλες τις ποικιλίες του εθνικού σοσιαλισμού ». [12]
Για τον ίδιο λόγο, μια επαναστατική οργάνωση δεν μπορεί να οικοδομηθεί μόνο στο εθνικό της έδαφος. Πρέπει να οικοδομηθεί ταυτόχρονα ως διεθνής οργάνωση. Ο Τρότσκι απαντούσε σε εκείνους τους επαναστάτες που θεωρούσαν την κατασκευή μιας διεθνούς οργάνωσης "πρόωρη" τα εξής:
"Η αντίληψη σας για τον διεθνισμό μου φαίνεται λανθασμένη. Σε τελική ανάλυση, παίρνετε τη Διεθνή ως σύνολο των εθνικών τμημάτων της ή ως προϊόν της αμοιβαίας επιρροής των εθνικών τμημάτων της. Αυτό είναι, τουλάχιστον, μια μονόπλευρη, αντιδιαλεκτική και ως εκ τούτου λανθασμένη αντίληψη της Διεθνούς. Αν η Κομμουνιστική Αριστερά σε όλο τον κόσμο αποτελούνταν μόνο από πέντε άτομα, και πάλι θα ήταν υποχρεωμένη να οικοδομήσει μια διεθνή οργάνωση ταυτόχρονα με την οικοδόμηση ενός ή περισσοτέρων εθνικών οργανώσεων.
Είναι λάθος να βλέπετε την εθνική οργάνωση ως το θεμέλιο και τη διεθνή ως την σκεπή. Η αλληλεξάρτηση εδώ είναι εντελώς διαφορετικού τύπου. Ο Μαρξ και ο Ένγκελς ξεκίνησαν το κομμουνιστικό κίνημα το 1847 με ένα διεθνές κείμενο και με τη δημιουργία μιας διεθνούς οργάνωσης. Το ίδιο πράγμα επαναλήφθηκε και με τη δημιουργία της Α’ Διεθνούς. Το ίδιο ακριβώς μονοπάτι ακολουθήθηκε από την Αριστερά του Τσίμερβαλντ για την προετοιμασία της Τρίτης Διεθνούς. Σήμερα ο δρόμος αυτός υπαγορεύεται πολύ πιο επιθετικά από ό, τι στις μέρες του Μαρξ. Είναι φυσικά δυνατόν στην εποχή του ιμπεριαλισμού να δημιουργηθεί μια επαναστατική προλεταριακή τάση στη μια ή την άλλη χώρα, αλλά δεν μπορεί να εξελιχθεί και να ανθήσει σε μια απομονωμένη χώρα. Την επόμενη μέρα από τη δημιουργία της, πρέπει να αναζητήσει ή να δημιουργήσει διεθνείς δεσμούς, μια διεθνή πλατφόρμα, μια διεθνή οργάνωση. Η εγγύηση της ορθότητας της εθνικής πολιτικής βρίσκεται μόνο σε αυτόν τον δρόμο. Μία τάση που παραμένει περιορισμένη σε εθνικό επίπεδο για ένα διάστημα ετών, καταδικάζεται αμετάκλητα σε εκφυλισμό.
Αρνείστε να απαντήσετε στην ερώτηση ως προς το χαρακτήρα των διαφορών σας με τη Διεθνή Αντιπολίτευση με το σκεπτικό ότι απουσιάζει ένα διεθνές κείμενο αρχών. Θεωρώ ότι μια τέτοια προσέγγιση στο ερώτημα είναι καθαρά τυπική, άψυχη, μη πολιτική και μη επαναστατική. Μια πλατφόρμα ή ένα πρόγραμμα είναι κάτι που έρχεται ως αποτέλεσμα μαζικών εμπειριών από κοινές δραστηριότητες με βάση ένα ορισμένο αριθμό κοινών ιδεών και μεθόδων. Η πλατφόρμα σας του 1925 δεν δημιουργήθηκε την πρώτη μέρα της ύπαρξής σας ως φράξια. Η Ρωσική Αντιπολίτευση δημιούργησε μια πλατφόρμα στο πέμπτο έτος του αγώνα της- και παρόλο που αυτή η πλατφόρμα εμφανίστηκε δυόμισι χρόνια μετά την δική σας, έχει ξεπεραστεί από πολλές απόψεις ». [13]
Συνοψίζοντας, ο καπιταλισμός και ο ιμπεριαλισμός υπάρχουν και μπορούν να υπάρξουν μόνο ως ένα παγκόσμιο σύστημα. Ο αγώνας εναντίον του πρέπει να πάρει τον δρόμο της διεθνούς ταξικής πάλης και ο στόχος του πρέπει να είναι η δημιουργία μιας παγκόσμιας σοσιαλιστικής οικονομίας και μιας παγκόσμιας ομοσπονδίας εργατοαγροτικών δημοκρατιών. Ένας τέτοιος αγώνας απαιτεί ένα παγκόσμιο κόμμα, δηλαδή μια διεθνή οργάνωση και όχι εθνικά απομονωμένες ομάδες.
[1] O καπιταλισμός σήμερα κι ο νόμος της ανισόμερης ανάπτυξης We have dealt with this issue in more detail in an essay by Michael Pröbsting: Capitalism Today and the Law of Uneven Development: The Marxist Tradition and its Application in the Present Historic Period, in: Critique: Journal of Socialist Theory, Vol. 44, Issue 4, 2016, http://www.tandfonline.com/doi/full/10.1080/03017605.2016.1236483
[2] Καρλ Μαρξ Karl Marx: Grundrisse [Outlines of the Critique of Political Economy (Rough Draft of 1857-58)]; in: MECW 28, p. 98
[3] Η Διαρκής Επανάσταση του Τρότσκι Leon Trotsky: The Permanent Revolution (1929), Pathfinder Press, New York 1969, p. 146
[4] Ο ιμπεριαλισμός κι η παρακμή του καπιταλισμού, See Michael Pröbsting: Imperialism and the Decline of Capitalism (2008), in: Richard Brenner, Michael Pröbsting, Keith Spencer: The Credit Crunch - A Marxist Analysis (2008), http://www.thecommunists.net/theory/imperialism-and-globalization/
[5] Περί παγκοσμιοποίησης, Michael Roberts: A world rate of profit. Globalisation and the world economy (2012), p. 2, http://thenextrecession.files.wordpress.com/2012/07/roberts_michael-a_world_rate_of_profit.pdf
[6] Η ανάπτυξη των αναπτυσσόμενων οικονομιών είναι το κλειδί, The super-cycle lives: EM growth is key, Standard Chartered Bank, Special Report, 06 November 2013, p. 13
[7] Η Διαρκής Επανάσταση, Leon Trotsky: The Permanent Revolution (1929), Pathfinder Press, New York 1969, p. 255
[8] Όπως πριν, Leon Trotsky: The Permanent Revolution (1929), Pathfinder Press, New York 1969, pp. 267-268
[9] Η Τρίτη Διεθνής μετά τον Λένιν, του Τρότσκι Leon Trotsky: The Third International After Lenin. The Draft Program of the Communist International: A Criticism of Fundamentals (1928), Pathfinder Press, New York 1970, p. 73
[10] Η Δεύτερη Διεθνής στο κατώφλι του νέου πολέμου, Τρότσκι, Leon Trotsky: Progressive Paralysis. The Second International on the Eve of the New War (1939), in: Writings of Leon Trotsky, 1939-40, p. 37
[11] Leon Trotsky: The Third International After Lenin. The Draft Program of the Communist International: A Criticism of Fundamentals (1928), Pathfinder Press, New York 1970, p. 72
[12] Η Τρίτη Διεθνής μετά τον Λένιν, του Τρότσκι , Leon Trotsky: The Third International After Lenin (1928), Pathfinder Press, New York 1970, p.4
[13] Τρότσκι προς τη Συντακτική Επιτροπή του “Prometeo” Leon Trotsky: To the Editorial Board of Prometeo (1930); in: Writings 1930, pp. 285-286
https://www.thecommunists.net/theory/anti-imperialism-in-the-age-of-great-power-rivalry/chapter-14
Κοινή ανακοίνωση για τη Λαϊκή Εξέγερση στις ΗΠΑ
8 Ιουλίου 2020, www.thecommunists.net
Απόσπασμα μετάφρασης
Colectivo Emancipacion Proletaria (Αργεντινή, Χιλή)
Revolutionary Communist International Tendency (Βραζιλία, Μεξικό, Πακιστάν, Κασμίρ, Σρι Λάνκα, Νότια Κορέα, Ισραήλ/Κατεχόμενη Παλαιστίνη, Υεμένη, Νιγηρία, Κένυα, Ρωσία, Βρετανία, Γερμανία και Αυστρία)
[Greek-language translation of the joint statement of the Colectivo Emancipacion Proletaria and the RCIT; provided by the Greek website www.redtopia.gr, https://www.redtopia.gr/kini-anakinosi-gia-ti-laiki-exegersi-stis-ipa/; the statement in English language can be read here: https://www.thecommunists.net/worldwide/north-america/joint-statement-on-popular-uprising-in-the-u-s/]
Η άγρια δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της καταπίεσης που υφίστανται καθημερινά οι εκμεταλλευόμενες μάζες στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η κραυγή κατά του ρατσισμού και της καταπίεσης αντηχεί σε ολόκληρο τον κόσμο… Η δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ άνοιξε τις πύλες έτσι ώστε όλοι οι τομείς των εκμεταλλευόμενων μαζών να αρχίσουν να βγαίνουν στο προσκήνιο ως μαχητική δύναμη: οι άνεργοι, οι λιμενεργάτες, οι εργαζόμενοι διαφόρων εργοστασίων, όπου ξεσπάνε μαζικές απεργίες κ.λπ. Αυτό που αποκαλύπτεται είναι ότι ο πλουσιότερος ιμπεριαλισμός στον κόσμο δεν μπορεί να ζήσει εάν δεν βυθίσει και το δικό του προλεταριάτο σε δυστυχία όπως έκανε με ολόκληρο τον ημι-αποικιακό και αποικιακό κόσμο.
Παρά την κατάσταση πολιορκίας που έχει επιβάλει η αστική τάξη υπό την κάλυψη του COVID-19, οι μάζες των Ηνωμένων Πολιτειών έχουν δείξει το δρόμο στην παγκόσμια εργατική τάξη για το πώς να πολεμήσουμε ενάντια στους εχθρούς μας… Ήθελαν να μας σβήσουν από την πολιτική σκηνή, να μας κλειδώσουν στα σπίτια μας, να προκαλέσουν φόβο, να ελέγξουν τις ηρωικές μάζες που σε διαφορετικά μέρη του κόσμου ξεσηκώθηκαν διεκδικώντας τα δικαιώματά τους, όπως στη Χιλή, τη Γαλλία, το Χονγκ Κονγκ, τον Ισημερινό, για να δώσουμε μερικά παραδείγματα…
Οι μάζες, σε πολλές χώρες του κόσμου, έχουν εντοπίσει τον πραγματικό εχθρό, και δεν είναι ένας ιός που προέρχεται από νυχτερίδες, αλλά τα αστικά κράτη που σκοτώνουν με σφαίρες όταν δεν το κάνουν με πείνα. Ο έλεγχος του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στις μάζες έχει αποδυναμωθεί …Ενδείξεις γι’ αυτοο αποτελούν το κάψιμο των κεντρικών γραφείων της (συνδικαλιστικής ομοσπονδίας) AFL-CIO, η έλλειψη εμπιστοσύνης από προχωρημένα τμήματα των μαζών απέναντι στο Δημοκρατικό κόμμα κ.λπ.
Στο Σιάτλ, ένα τμήμα των αγωνιζόμενων μαζών κατέλαβε 6 οικοδομικά τετράγωνα και συνέταξε μια λίστα με προοδευτικά αιτήματα που εκφράζουν το μίσος των εκμεταλλευομένων έναντι του κράτους, όπως η διάλυση της αστυνομίας, ή το αίτημα για εργατικά-λαϊκά δικαστήρια.
“Καμία συζήτηση με τον φασισμό”
Τα ανώτερα στελέχη της κυβέρνησης των ΗΠΑ υποστηρίζουν ότι το να υλοποιήσει ο Τραμπ την απειλή να βγάλει τον στρατό στους δρόμους θα ήταν τρέλα. Δεν είναι γιατί σέβονται το Σύνταγμα… Ο ιμπεριαλισμός γνωρίζει ότι οι στρατιώτες μπορεί να αρνηθούν να καταστείλουν τις μάζες… Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τμήματα της αστικής τάξης των Γιάνκις στηρίζουν τις φασιστικές συμμορίες που επιτίθενται στις κινητοποιήσεις των αγωνιζόμενων μαζών. …
Ένας άλλος τομέας της αμερικανικής μπουρζουαζίας προσπαθεί να φρενάρει τις μάζες προχωρώντας σε περιορισμένες παραχωρήσεις, όπως το να απευθύνει νομικές κατηγορίες εναντίον μερικών δολοφόνων αστυνομικών, την αφαίρεση αγαλμάτων κάποιων ρατσιστών-αντιδραστικών προσωπικοτήτων της χώρας, προτείνοντας κάποιες μεταρρυθμίσεις εντός της αστυνομίας κ.λπ. Φυσικά, αυτές είναι μόνο ψευτομεταρρυθμίσεις για να προκαλέσουν σύγχυση και εφησυχασμό στον κόσμο που αγωνίζεται.
«Ένας λαός που καταπιέζει κάποιον άλλο δεν μπορεί να απελευθερωθεί»
Ο αγώνας ενάντια στο αστικό κράτος των Ηνωμένων Πολιτειών δεν είναι ένας αγώνας μόνο του προλεταριάτου της Βόρειας Αμερικής, αλλά και όλου του εκμεταλλευόμενου κόσμου, ιδιαίτερα εκείνων στον ημι-αποικιακό και αποικιακό κόσμο που καταπιέζονται και συνθλίβονται από τον στρατό των Γιάνκις. Μόνο στην Κολομβία οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν 7 στρατιωτικές βάσεις, διατηρούν στρατεύματα που ελέγχουν τις πετρελαιοπηγές της Μέσης Ανατολής στη Συρία και το Ιράκ, το ρατσιστικό σιωνιστικό κράτος εποίκων του Ισραήλ έχει καταλάβει την Παλαιστίνη και ούτω καθεξής. Ως κυρίαρχη δύναμη, οι ΗΠΑ έχουν στρατιωτικές βάσεις και επεμβαίνουν σε όλο τον κόσμο. … Σήμερα, αυτές οι κυβερνήσεις –μαριονέτες ιμπεριαλιστικών δυνάμεων αντιμετωπίζουν αναταραχές και αντίσταση από τις μάζες των χωρών τους…είναι εξαιρετικά σημαντικό να ζητήσουμε την ήττα των στρατευμάτων κατοχής των Γιάνκις στις χώρες όπου βρίσκονται και την διάλυση οποιασδήποτε ιμπεριαλιστικής στρατιωτικής βάσης των ΗΠΑ έξω από τα σύνορα του αμερικανικού κράτους… Ο αγώνας με τέτοιους στόχους είναι υποχρέωση όχι μόνο για το προλεταριάτο των καταπιεσμένων χωρών αλλά και για εκείνο των καταπιεζομένων χωρών. Τονίζουμε ότι ένα κράτος που καταπιέζει τον κόσμο δεν μπορεί να ηττηθεί μόνο σε μια χώρα.
Μετάφραση Λιοσάτος Αλέξης
Αυστρία και COVID-19: Ενάντια στην κατάσταση έκτακτης ανάγκης!
Θέλουμε σοβαρό σύστημα Υγείας, όχι αστυνομικό κράτος!
Μετάφραση αποσπασμάτων από κείμενο της Οργάνωσης, 22 Μαρτίου 2020, RKO BEFREIUNG στην Αυστρία, www.rkob.net, www.thecommunists.net
[Greek-language summary of the statement of the Austrian section of the RCIT on the state of emergency in Austria; provided by the Greek website www.redtopia.gr, https://www.redtopia.gr/%CE%B1%CF%85%CF%83%CF%84%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-covid-19-%CE%B5%CE%BD%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B7/; the full statement in German language can be read here: https://www.thecommunists.net/home/deutsch/covid-19-nieder-mit-dem-ausnahmezustand/]
Η αυστριακή κυβέρνηση επέβαλε στις 15 Μαρτίου κατάσταση έκτακτης ανάγκης στη Χώρα. Oι άνθρωποι ενθαρρύνθηκαν να μην αφήσουν τα σπίτια τους παρά μόνο για έκτακτες περιπτώσεις και τα περισσότερα μαγαζιά έκλεισαν. Η αστυνομία άρχισε να κάνει περιπολίες και να τιμωρεί τους παραβάτες. Ο καγκελάριος Κουρτς ανακοίνωσε ότι αυτά τα μέτρα μπορεί να κρατήσουν πολλές βδομάδες ή και μήνες. Αυτά τα υποχρεωτικά μέτρα τα αποφάσισε η κυβέρνηση OVP (στΜ Δεξιά)-Πρασίνων μέσα σε κλίμα εθνικής ομοψυχίας με την υποστήριξη των SPO, FPO και NEOS (στΜ σοσιαλδημοκρατία, ακροδεξιά και Φιλελεύθεροι αντίστοιχα).
Mέσα από επίσημες ανακοινώσεις και με τη βοήθεια των ΜΜΕ οι από πάνω προσπαθούν να τρομοκρατήσουν τον εργαζόμενο πληθυσμό : «μη βγαίνετε από το σπίτι, μην πλησιάζετε άλλους ανθρώπους, ο θάνατος παραμονεύει σε κάθε γωνία» κλπ- με αυτή τη μέθοδο καλλιεργείται ένα κλίμα φόβου και οι άνθρωποι οδηγούνται σε πανικό.
H κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι αυτά τα μέτρα λαμβάνονται για την ασφάλεια του πληθυσμού. Ψέμα! Κανείς δεν πρέπει να πιστέψει αυτή την απάτη.
Αυτή τη στιγμή έχουν πεθάνει στην Αυστρία 3 άνθρωποι από κορωνοϊό. Λυπόμαστε βαθιά για τον θάνατο κάθε ανθρώπου. Αλλά είναι περισσότερο από προφανές ότι η κυβέρνηση παίρνει αστυνομικά μέτρα όχι από ενδιαφέρον για τη ζωή των ανθρώπων. Για να μειωθεί ο αριθμός των θυμάτων είναι αναγκαία η ενίσχυση του συστήματος υγείας σε όλη τη χώρα και γενικευμένες δωρεάν εξετάσεις. Αντίθετα η κυβέρνηση προχώρησε σε περικοπές του συστήματος υγείας και έδωσε περισσότερα από 2 εκατομμύρια ευρώ για την υλοποίηση ενός σχεδίου για την ενίσχυση της αστυνομίας. Η Νότια Κορέα μπόρεσε να ανταποκριθεί επιτυχώς στις συνέπειες του κορωνοϊού.
Η χώρα απέφυγε σε μεγάλο βαθμό τα δρακόντεια μέτρα καταναγκασμού που έλαβαν η Ιταλία, η Αυστρία και η Ισπανία. Εκατοντάδες χιλιάδες άτομα εξετάζονταν δωρεάν και, εάν χρειαζόταν, περιθάλπονταν στα νοσοκομεία. Eπίσης εκεί τα τελευταία χρόνια και δεκαετίες ενισχύθηκε o δημόσιος χαρακτήρας του συστήματος υγείας. Αντίθετα εδώ (στΜ στην Ευρώπη) οι νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις ανεξαρτήτως κόμματος προχώρησαν σε περικοπές στην Υγεία για να μπορούν να κάνουν φοροελαφρύνσεις στις πολυεθνικές και τους πλούσιους, να αγοράζουν πολεμικά αεροπλάνα. Δεν προκαλεί έκπληξη λοιπόν ότι η Νότια Κορέα τα πήγε πολύ καλύτερα στην αντιμετώπιση του κορωνοϊού από την Ιταλία.
Η καπιταλιστική οικονομία βρίσκεται από το 2ο μισό του 2019 σε σοβαρή κρίση. Αυτή η κρίση είναι σαφώς πιο μεγάλης κλίμακας από αυτή του 2008-9 ή των προηγούμενων δεκαετιών. Πραγματικά βρισκόμαστε στο ξεκίνημα μιας παρατεταμένης βαθιάς ύφεσης της έκτασης του 1929-33.
Οι πραγματικές αιτίες της κρίσης δεν είναι ο κορωνοϊός αλλά το ότι γίνεται όλο και πιο δύσκολο για τους καπιταλιστές να πετύχουν υψηλά ποσοστά κέρδους και γι‘ αυτό οξύνονται οι συγκρούσεις μεταξύ πολυεθνικών και μεγάλων δυνάμεων. Φυσικά το κόστος της κρίσης θέλουν να το φορτώσουν στους εργαζόμενους. Επιτίθενται σε μισθούς, εργασιακά δικαιώματα, κοινωνικές παροχές κλπ. Σε τέτοιες περιόδους είναι χρήσιμο να βρίσκονται τεχνικές που να αποπροσανατολίζουν από τα αληθινά αίτια της κρίσης. Καλλιεργούν το αίσθημα του φόβου για το άγνωστο, κλείνουν τα σύνορα και ισχυρίζονται ότι το κάνουν για τη δημόσια υγεία. Οι επιθέσεις στα κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα προκαλούν κοινωνική δυσαρέσκεια. Γι’ αυτό ακριβώς απαγορεύονται οι συγκεντρώσεις και οι διαδηλώσεις.
Χαιρετίζουμε τα Κίτρινα γιλέκα στη Γαλλία που το Σάββατο 14 Μαρτίου σπάσανε τις απαγορεύσεις Μακρόν στο Παρίσι και διαδηλώσανε. Εξίσου χαιρετίζουμε τους εργάτες και εργάτριες και νεολαίους στη Χιλή, απέναντι στις απαγορεύσεις του ακροδεξιού Πινέρα.
Είναι ντροπή που οι ηγεσίες των συνδικάτων κι άλλων μαζικών οργανώσεων υποστηρίζουν άφωνες τα υποχρεωτικά μέτρα της κυβέρνησης.
Αγωνιζόμαστε για: άμεση κατάργηση του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης και της απαγόρευσης των διαδηλώσεων. Δωρεάν εξετάσεις για όλους σε ότι αφορά τις νόσους του κορωνοϊού και της γρίπης. Δημόσια Δωρεάν Υγεία για όλους. Βαριά φορολογία στους πλούσιους και τις πολυεθνικές.
Προκαλούνται οι λαϊκές εξεγέρσεις παγκοσμίως από "ξένες συνωμοσίες"
Πώς οι άρχουσες τάξεις σε όλο τον κόσμο προσπαθούν να σπιλώσουν τις μαζικές εξεγέρσεις
Του Michael Pröbsting, Διεθνούς Γραμματέα της Επαναστατικής Κομμουνιστικής Διεθνούς Τάσης (RCIT), 2 Νοεμβρίου 2019, www.thecommunists.net
Η καπιταλιστική παγκόσμια τάξη συγκλονίζεται από μια σειρά παγκόσμιων μαζικών διαδηλώσεων και λαϊκών εξεγέρσεων. Από τη Χιλή και τον Ισημερινό, το Ιράκ, τον Λίβανο και την Αλγερία ως την Καταλονία και το Χονγκ Κονγκ - για να αναφέρουμε μόνο τις πιο εκρηκτικές - οι εργαζόμενοι, οι νέοι και οι καταπιεσμένοι εξεγείρονται σε όλες σχεδόν τις ηπείρους. Σε αυτά προστίθενται η επικείμενη ιντιφάντα στο Κασμίρ, αφού ο Μόντι μεταμόρφωσε την περιοχή σε ένα τεράστιο στρατόπεδο συγκέντρωσης, καθώς και τους συνεχιζόμενους απελευθερωτικούς πολέμους του συριακού λαού ενάντια στη δικτατορία του Ασάντ και τους ρώσους υποστηρικτές του, καθώς και του λαού της Υεμένης κατά της εισβολής στη Σαουδική Αραβία.
Όπως έχουμε επεξεργαστεί σε μια σειρά από δοκίμια, άρθρα και δηλώσεις, το γενικό υπόβαθρο για αυτό το κύμα λαϊκών αναβρασμών είναι η παγκόσμια αποσύνθεση του καπιταλισμού. Αυτή η παρακμή οδηγεί τις κυρίαρχες τάξεις αφενός να επιτίθενται όλο και περισσότερο στις συνθήκες διαβίωσης των εργαζόμενων μαζών με πακέτα λιτότητας και, αφετέρου, να στρέφονται όλο και περισσότερο σε αυταρχικούς τρόπους εξουσίας που οδηγούν σε πολυάριθμες επιθέσεις εναντίον δημοκρατικών και εθνικών δικαιωμάτων. [1]
Είναι φυσικό οι άρχουσες τάξεις στην Ανατολή και τη Δύση να προσπαθούν να δυσφημήσουν, να αποδυναμώσουν και τελικά να συντρίψουν τις λαϊκές εξεγέρσεις με όλα τα απαραίτητα μέσα. Μία από τις αγαπημένες τους μεθόδους είναι να σπιλώνουν τέτοιες μαζικές διαμαρτυρίες σαν "υποκινούμενες" και "κατευθυνόμενες" από τις "ξένες δυνάμεις". Ας δούμε μερικά παραδείγματα.
Όπως αναφέρθηκε ήδη σε πρόσφατο άρθρο, ο Ξι Φενγκ, κορυφαίος διπλωμάτης της Κίνας στο Χονγκ Κονγκ, έκανε μια πολύ ξεκάθαρη δήλωση σχετικά με τη λαϊκή εξέγερση στην περιοχή. [2] Όχι μόνο προσέβαλε τις μαζικές διαμαρτυρίες ως «ιό χειρότερο από το SARS» (ένας καταστρεπτικός ιός που προκάλεσε 299 θανάτους στο Χονγκ Κονγκ το 2003), που οποίος απειλεί να «βυθίσει τον πολιτισμό στο σύνολό του» σε καταστροφή, αλλά επανέλαβε επίσης τους ισχυρισμούς του καθεστώτος του Πεκίνου ότι «σκοτεινές δυνάμεις» και «ξένες δυνάμεις» βρίσκονται πίσω από το μαζικό κίνημα που παλεύει για τα δημοκρατικά δικαιώματα από τις 9 Ιουνίου. [3]
Ωστόσο, δεν είναι μόνο η κυρίαρχη τάξη της Κίνας που καταγγέλλει τη λαϊκή εξέγερση στη χώρα της ως «ξένη συνωμοσία». Το καπιταλιστικό θεοκρατικό καθεστώς του Ιράν προχωρά στους ίδιους ισχυρισμούς για τις μαζικές διαδηλώσεις στο Ιράκ και στο Λίβανο.
Λίγο μετά την έναρξη των μαζικών διαδηλώσεων στο Ιράκ, ο ανώτατος ηγέτης του Ιράν Αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ δήλωσε ότι οι «εχθροί» προσπαθούσαν να μπούνε σφήνα ανάμεσα σε Τεχεράνη και Βαγδάτη: «Το Ιράν και το Ιράκ είναι δύο έθνη των οποίων οι καρδιές και οι ψυχές είναι δεμένες μεταξύ τους. Οι εχθροί επιδιώκουν να σπείρουν διχόνοια μεταξύ τους αλλά έχουν αποτύχει και η συνωμοσία τους δεν θα έχει αποτέλεσμα». [4] Στο ίδιο πνεύμα, τα ιρανικά μέσα ενημέρωσης κατηγορούν τον «ξένο εχθρό» πίσω από τη δημοφιλή άνοδο. Το πρακτορείο ειδήσεων Tasnim, ένα ΜΜΕ που πρόσκειται στο Ιρανικό Σώμα «Φρουροί της Επανάστασης»- την Πραιτοριανή Φρουρά του καθεστώτος, δήλωσε ότι «λίγες χιλιάδες διαδηλωτές σε μια χώρα με το μέγεθος του Ιράκ είναι φυσιολογικό γεγονός». Έγραψε ότι παρά τα εκατομμύρια των Ιρακινών από διάφορες πολιτικές πλευρές που ψήφισαν στις εκλογές και οδήγησαν στην πρωθυπουργία τον Αντέλ Αμπντούλ Μαχντί, «οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους επιδιώκουν την κατάρρευση του ιρακινού πολιτικού συστήματος.» [5].
Βλέπουμε μια παρόμοια εξέλιξη στον Λίβανο. Ο ηγέτης της Χεζμπολάχ Χασάν Νασράλαχ, που τροφοδοτεί εδώ και χρόνια χιλιάδες στρατιώτες για να υπερασπιστεί την αιματηρή δικτατορία του Ασάντ κατά της Συριακής Επανάστασης, καταγγέλλει σφόδρα τη λαϊκή εξέγερση στη χώρα του. Για να υποστηρίξει τον ισχυρισμό του, αξιοποιεί τη θεωρία σχετικά με τις "ξένες συνωμοσίες". Σε πρόσφατη ομιλία του, ο Νασράλαχ είπε ότι ακαθόριστες ξένες δυνάμεις εκμεταλλεύονται τις διαδηλώσεις για να υπονομεύσουν την ομάδα του, προειδοποιώντας ότι τέτοιες ενέργειες θα μπορούσαν να βυθίσουν τη χώρα ξανά στον εμφύλιο πόλεμο. [6]
Βλέπουμε τις ίδιες θεωρίες της "ξένης συνωμοσίας" να διαδίδονται από δυτικές ιμπεριαλιστικές και αντιδραστικές δυνάμεις. Η Γενική Γραμματεία του Οργανισμού Αμερικανικών Κρατών (OAS) - θεσμικό όργανο που ελέγχεται από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και τις δεξιές κυβερνήσεις στη Λατινική Αμερική - εξέδωσε δήλωση στην οποία ισχυρίζεται ότι οι κυβερνήσεις της Βενεζουέλας, της Βολιβίας και της Κούβας -που έχουν σημείο αναφοράς τον Κάστρο και τον Τσάβες- βρίσκονται πίσω από το λαϊκή εξέγερση στον Ισημερινό. «Τα πρόσφατα κύματα αποσταθεροποίησης των πολιτικών συστημάτων του ημισφαιρίου προέρχονται από τη στρατηγική των δικτατοριών της Βολιβίας και της Κούβας, οι οποίες επιδιώκουν να παραμείνουν στην εξουσία για άλλη μια φορά όχι μέσα από τους θεσμούς και τη δημοκρατία, αλλά μέσω της παλαιάς μεθοδολογίας εξαγωγής της πόλωσης και ανήθικων πρακτικών, για την σημαντική χρηματοδότηση, στήριξη και προώθηση πολιτικών και κοινωνικών συγκρούσεων. (...) Η στρατηγική αποσταθεροποίησης της δημοκρατίας μέσω της χρηματοδότησης πολιτικών και κοινωνικών κινημάτων έχει στρεβλώσει την πολιτική δυναμική στην Αμερική. Για χρόνια, η δικτατορία της Βενεζουέλας, με την υποστήριξη της κουβανέζικης δικτατορίας, εγκαθίδρυσε ένα περίπολο σύστημα δομών συνεργασίας, καταστολής, αποσταθεροποίησης και μέσων προπαγάνδας στην περιοχή. (...)
Η κρίση στον Εκουαδόρ είναι μια έκφραση των στρεβλώσεων που έχουν προκαλέσει οι δικτατορίες της Βενεζουέλας και της Κούβας στα πολιτικά συστήματα του ημισφαιρίου. Ωστόσο, τα πρόσφατα γεγονότα έχουν επίσης δείξει ότι η συνειδητή και συστηματική στρατηγική των δύο δικτατοριών για αποσταθεροποίηση των δημοκρατιών δεν είναι πλέον τόσο αποτελεσματική όσο στο παρελθόν ». [7]
Οι αντιδραστικοί προπαγανδιστές στην υπηρεσία των Τραμπ, Μπολσονάρο και Σία επαναλαμβάνουν τις ίδιες συκοφαντίες για τις μαζικές εξεγέρσεις στη Χιλή και σε άλλες χώρες. Ο Μάνουελ Σουάρες Μίερ, ένας δεξιός μεξικανός οικονομολόγος της περιβόητης "Σχολής του Σικάγου", ισχυρίζεται σε πρόσφατο άρθρο με τίτλο "Η Λατινική Αμερική παίρνει πυρκαγιά: Ποιος φταίει;" ότι οι μπολιβαριανές κυβερνήσεις βρίσκονται πίσω από το κύμα μαζικών διαδηλώσεων. "Σε ολόκληρη τη Λατινική Αμερική, αρκετές χώρες συγκλονίζονται από βίαιες διαδηλώσεις. Οι διαδηλώσεις γίνονται όλες για διαφορετικούς λόγους. Υπάρχουν όμως και κοινοί παρανομαστές: πρωτοφανής βία και καλά οργανωμένες ενέργειες σχεδιασμένες να διαταράξουν τη ζωή και να προκαλέσουν όσο το δυνατό μεγαλύτερη ζημιά. Εάν πετύχουν οι διαδηλώσεις θα μπορούσαν να απομακρύνουν τις δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις των μετριοπαθών ηγετών. Περού, Ισημερινός, Κολομβία (σε μικρότερο βαθμό) και, πιο πρόσφατα, η Χιλή (με εξαιρετική μανία) υπέστησαν βίαιες διαδηλώσεις που αμφισβητούν τις κυβερνητικές πολιτικές που μείωσαν τις επιδοτήσεις για προϊόντα και υπηρεσίες. Αυτές οι τέσσερις χώρες είναι όλες επικριτικές έναντι της Βενεζουέλας και του δικτάτορα της, του Νικολάς Μαδούρο και έχουν ζητήσει την απομάκρυνσή του. Ο Μαδούρο απάντησε ορκιζόμενος να τους βλάψει με κάθε δυνατό τρόπο ». [8]
Υιοθετώντας την ίδια παράλογη γραμμή των θεωριών συνωμοσίας, ο Λευκός Οίκος δήλωσε ότι ο Αμερικανός Πρόεδρος Ντόναλντ Τρούμπ "καταγγέλλει τις ξένες προσπάθειες να υπονομεθούν τα θεσμικά όργανα, τη δημοκρατία ή την κοινωνία στη Χιλή". Και πριν από δύο ημέρες, το αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών ισχυρίστηκε ότι υπάρχουν ενδείξεις ρωσικής "επιρροής" στις πρόσφατες μαζικές διαμαρτυρίες στη Χιλή. Ο ανώτερος αξιωματούχος του υπουργείου Εξωτερικών δήλωσε ότι υπήρχαν «σαφείς ενδείξεις» ότι οι άνθρωποι επωφελούνταν από τις αναταραχές στη Χιλή και ότι «τις διέδιδαν μέσα από τη χρήση και την κατάχρηση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης (...) Διαθέτουμε ενδείξεις ρωσικής δραστηριότητας που υποστηρίζουν αυτήν την αρνητική πορεία της αντιπαράθεσης. "[9]
Είναι μια πολύ γνωστή μέθοδος των άρχουσων τάξεων το να κηλιδώνουν τις λαϊκές εξεγέρσεις ως «ξένη συνωμοσία», η οποία έχει αναπτυχθεί πολλές φορές στην ιστορία των ταξικών κοινωνιών, οι οποίες είναι γεμάτες εκρηκτικές εντάσεις μεταξύ των καταπιεστών και των καταπιεσμένων. Ήδη από την εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας οι εξεγέρσεις των καταπιεσμένων συνδέονταν με "ξένες συνωμοσίες". Ο Κικέρων έγινε διάσημος όταν εξέφρασε την εικασία του για μια τέτοια «ξένη συνωμοσία» κατά την εποχή της Μεγάλης Εξέγερσης των Σκλάβων υπό την ηγεσία του Σπάρτακου το 73-71 π.Χ. Ομοίως, οι δυτικές δυνάμεις και οι σοσιαλδημοκράτες καταγγέλλουν τη Ρωσική Επανάσταση το 1917 υπό την ηγεσία του Λένιν και του Τρότσκι ως συνωμοσία που χρηματοδοτήθηκε από τον «Γερμανικό Αυτοκράτορα». Τα τελευταία χρόνια, οι σταλινικοί και οι μπολιβαριανοί έχουν σπιλώσει ξεδιάντροπα τις λαϊκές εξεγέρσεις στη Λιβύη και τη Συρία το 2011 ως πραξικόπημα που διεξήγαγε η CIA. [10]
Το ελληνικό ΚΚΕ - ένα κόμμα που παίζει σημαντικό ρόλο στον διεθνή σταλινισμό - καταδίκασε τη Συριακή Επανάσταση ως «ιμπεριαλιστική συνωμοσία»: «Πρέπει να σημειωθεί ότι το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή, το 2011, καταγγέλλει την παρέμβαση που έχει πολύ σοβαρές συνέπειες για τον λαό της Συρίας αλλά και για τους λαούς της ευρύτερης περιοχής. Όταν τα αστικά και οπορτουνιστικά κόμματα γιόρταζαν τη λεγόμενη «Αραβική Άνοιξη», το κόμμα μας αποκάλυπτε τις οργανωμένες προσπάθειες για τη χρηματοδότηση και την ενίσχυση της αποκαλούμενης συριακής αντιπολίτευσης από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις ». [11]
Σημειώνουμε παρεμπιπτόντως ότι διάφοροι σταλινικοί και μισοσταλινικοί επαναλαμβάνουν σήμερα τα ίδια ψέματα για τη μαζική εξέγερση στο Χονγκ Κονγκ.
Είναι σίγουρα αλήθεια - όπως επανειλημμένα έχουμε επισημάνει - ότι η παγκόσμια πολιτική χαρακτηρίζεται εδώ και πολλά χρόνια από τον οξυνόμενο ανταγωνισμό μεταξύ των ιμπεριαλιστικών Μεγάλων Δυνάμεων (ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία, ΕΕ και Ιαπωνία) καθώς και μεταξύ των περιφερειακών δυνάμεων . [12] Επομένως, ενώ οι ηγέτες ανησυχούν για τις λαϊκές εξεγέρσεις στη ζώνη επιρροής τους, πρόσκεινται θετικά σε παρόμοια προβλήματα που δημιουργούνται στις ζώνες επιρροής των αντιπάλων τους. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η «Ρωσία Σήμερα» και η «TeleSur» αναφέρονται με ενθουσιασμό στις μαζικές διαμαρτυρίες στη Χιλή και τη Γαλλία ... αλλά όχι για το Χονγκ Κονγκ. Και για πολύ παρόμοιους λόγους υπάρχει μια ευρεία και ευνοϊκή κάλυψη της εξέγερσης στο Χονγκ Κονγκ στο Fox News ... αλλά όχι εκείνων της Χιλής και του Ισημερινού.
Έτσι, ναι, υπάρχουν σίγουρα προσπάθειες "ξένων δυνάμεων" να παρεμβαίνουν με τη μία ή την άλλη μορφή σε κινήματα διαμαρτυρίας στη ζώνη επιρροής του αντιπάλου τους. Ωστόσο, και αυτό είναι το όλο θέμα, οι μαζικές λαϊκές εξεγέρσεις δεν προκαλούνται ούτε καθοδηγούνται από «ξένες δυνάμεις». Τα μεγάλα μαζικά κινήματα είναι κατά κύριο λόγο αποτέλεσμα των ταξικών αντιφάσεων στις ίδιες τις χώρες, της δυστυχίας και της κοινωνικής ανισότητας, των αφόρητων συνθηκών διαβίωσης κάτω από διεφθαρμένα και αυταρχικά καθεστώτα.
Ως εκ τούτου, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι οι έξυπνοι εκπρόσωποι των άρχουσων τάξεων κατανοούν την ανάγκη για ενότητα και συντρίβουν από κοινού το παγκόσμιο κύμα λαϊκών εξεγέρσεων. Όπως επισημάναμε σε πρόσφατο άρθρο, το σταλινικό-καπιταλιστικό καθεστώς στην Κίνα έχει ήδη απευθύνει άμεση έκκληση στους ιμπεριαλιστές συναδέλφους τους στη Δύση για να υπερασπιστούν από κοινού το «κράτος δικαίου και την πολυμερή παγκόσμια τάξη εμπορίου» ενάντια στον «ιό» των μαζικών αναταραχών. [13] Μια σημαντική προϋπόθεση για να νομιμοποιηθεί η βίαιη καταστολή των διαδηλώσεων είναι η αμαύρωσή τους ως "ξένες συνωμοσίες".
Ολοκληρώνουμε επισημαίνοντας ότι είναι επείγον καθήκον των επαναστατών σε όλο τον κόσμο να αντιμετωπίσουν αυτές τις αντιδραστικές εκστρατείες και να οικοδομήσουν τη διεθνή αλληλεγγύη μεταξύ των λαϊκών εξεγέρσεων σε όλες τις γωνιές του κόσμου. Υπάρχουν ήδη αυθόρμητες προσπάθειες προς την κατεύθυνση αυτή, όπως διαπιστώσαμε με την υποστήριξη που εξέφρασαν οι διαδηλωτές του Χονγκ Κονγκ για τους αδελφούς και τις αδελφές τους στην Καταλωνία (και αντίστροφα). [14] Είδαμε το ίδιο και στις διαδηλώσεις στο Idlib - το τελευταίο προπύργιο της Συριακής Επανάστασης - όπου οι άνθρωποι ύψωσαν τις σημαίες του Ιράκ, του Λιβάνου και της Αιγύπτου για να δείξουν την υποστήριξή τους στις λαϊκές εξεγέρσεις στις χώρες αυτές. Και ταυτόχρονα, οι διαδηλωτές στο Λίβανο δήλωσαν την υποστήριξή τους στους Σύριους εξεγερμένους που αγωνίζονται εναντίον της τυραννίας του Άσαντ. [15]
Θεωρούμε ιδιαίτερα σημαντική την οικοδόμηση μιας διεθνούς επαναστατικής οργάνωσης που υποστηρίζει όλους τους απελευθερωτικούς αγώνες στην Ανατολή και τη Δύση και που καταπολεμά όλες τις ιμπεριαλιστικές Μεγάλες Δυνάμεις και όλα τα αντιδραστικά καθεστώτα. Δεν επιλέγουμε μεταξύ Ουάσιγκτον και Πεκίνου, μεταξύ Βρυξελλών και Μόσχας ή μεταξύ Τόκιο και Σεούλ. Συντασσόμαστε με τους εργαζόμενους και τους καταπιεσμένους σε όλο τον κόσμο ενάντια στις άρχουσες τάξεις! Η RCIT καλεί όλους τους επαναστάτες να ενωθούν μαζί μας σε ένα τέτοιο πρόγραμμα!
[1] It would exceed the limits of this little article to list all relevant works of the RCIT on the various struggles which have been taking place around the world in the past few months. We limit ourselves to a few references:
For the general background see the following essay by Michael Pröbsting: Are We Nearing a New “68 Moment”? A massive upsurge of global class struggle in the midst of a dramatic shift in the world situation, 22 October 2019, https://www.thecommunists.net/worldwide/global/are-we-nearing-a-new-68-moment/; Another Great Recession of the Capitalist World Economy Has Begun. The economic crisis is an important factor in the current dramatic shift in the world situation, 19 October 2019, https://www.thecommunists.net/worldwide/global/another-great-recession-of-the-capitalist-world-economy-has-begun/; The Gang Leaders of Western Counterrevolution Are Faltering. Some observations on an interesting historic moment in the world situation, 25 September 2019, https://www.thecommunists.net/worldwide/global/the-gang-leaders-of-western-counterrevolution-are-faltering/.
For a series of articles and statements on the struggles in the respective countries we refer readers to the regional sections on our website (go to https://www.thecommunists.net/worldwide/).
[2] Michael Pröbsting: Beijing: Global Popular Uprising “Worse Than SARS”. Leading Chinese diplomat hysterically denounces the mass protests in Hong Kong and around the world, 25 October 2019, https://www.thecommunists.net/worldwide/asia/beijing-global-popular-uprising-worse-than-sars/
[3] Kimmy Chung: Hong Kong protests: ‘virus of violence’ deadlier than Sars and is spreading overseas, says China’s top diplomat in city, Xie Feng, South China Morning Post, 24 Oct, 2019, https://www.scmp.com/news/hong-kong/politics/article/3034365/hong-kong-protests-virus-violence-deadlier-sars-and
[4] Khamenei: 'Enemies seek to sow discord' between Iran and Iraq, 7 October, 2019 https://www.alaraby.co.uk/english/news/2019/10/7/khamenei-enemies-seek-to-sow-discord-between-iran-iraq
[5] Quoted in: Iranian officials growing concerned about Iraqi protests, October 7, 2019 https://www.al-monitor.com/pulse/originals/2019/10/iran-officials-concern-protests-iraq.html
[6] Qassim Abdul-Zahra and Joseph Krauss: Protests in Iraq and Lebanon pose a challenge to Iran, 2019-10-30 https://apnews.com/62642940e3fe4b1b87323decc9487fea
[7] Statement of the OAS, October 16, 2019 https://www.oas.org/en/media_center/press_release.asp?sCodigo=E-081/19
[8] Manuel Suarez Mier: Latin America is on fire: Who’s to blame? 2019-10-30 https://www.asiatimes.com/2019/10/opinion/latin-america-is-on-fire-whos-to-blame/
[9] David Brunnstrom, Dave Sherwood: U.S. warns Russian trolls stoking conflict in Chile, October 31, 2019 / https://www.reuters.com/article/us-chile-protests-russia/u-s-warns-russian-trolls-stoking-conflict-in-chile-idUSKBN1XA2QR
[10] See on this e.g. these essays by Michael Pröbsting: Syria and Great Power Rivalry: The Failure of the „Left“. The bleeding Syrian Revolution and the recent Escalation of Inter-Imperialist Rivalry between the US and Russia – A Marxist Critique of Social Democracy, Stalinism and Centrism, 21 April 2018, https://www.thecommunists.net/theory/syria-great-power-rivalry-and-the-failure-of-the-left/; Liberation Struggles and Imperialist Interference. The failure of sectarian “anti-imperialism” in the West: Some general considerations from the Marxist point of view and the example of the democratic revolution in Libya in 2011, Autumn 2012, https://www.thecommunists.net/theory/liberation-struggle-and-imperialism/. The RCIT has published a number of booklets, statements, and articles on the ongoing Syrian Revolution that can be accessed on a special sub-section of this website: https://www.thecommunists.net/worldwide/africa-and-middle-east/collection-of-articles-on-the-syrian-revolution/.
[11] Elisseos Vagenas: The Military-Political Equation in Syria, (Extensive excerpts from the article published in “Kommounistiki Epitheorisi”, the political-theoretical journal of the CC of the KKE, issue 1 of 2016), https://inter.kke.gr/en/articles/THE-MILITARY-POLITICAL-EQUATION-INSYRIA/
[12] See e.g. our articles on the Global Trade War which are collected in a special sub-page on the RCIT’s website: https://www.thecommunists.net/worldwide/global/collection-of-articles-on-the-global-trade-war/; for an extensive study of the Great Power rivalry see e.g. our book by Michael Pröbsting: Anti-Imperialism in the Age of Great Power Rivalry. The Factors behind the Accelerating Rivalry between the U.S., China, Russia, EU and Japan. A Critique of the Left’s Analysis and an Outline of the Marxist Perspective, RCIT Books, Vienna 2019. The book can be read online or downloaded for free here: https://www.thecommunists.net/theory/anti-imperialism-in-the-age-of-great-power-rivalry/. For the RCIT’s analysis of China and Russia as imperialist Great Powers we refer readers to the literature mentioned in the special sub-section on our website: https://www.thecommunists.net/theory/china-russia-as-imperialist-powers/.
[13] See on this e.g. Michael Pröbsting: Global Popular Uprisings: Beijing Calls West to Jointly Defend “the Rule of Law”. Central organ of the ruling Stalinist party reiterates the regime’s counter-revolutionary position, 30 October 2019, https://www.thecommunists.net/worldwide/asia/global-popular-uprisings-beijing-calls-west-to-jointly-defend-the-rule-of-law/
[14] See e.g. John Geddie, Jessie Pang: Hong Kong pro-democracy protesters rally for Catalan separatists, October 24, 2019 / https://www.reuters.com/article/us-hongkong-protests/hong-kong-protesters-to-rally-in-support-of-catalan-activists-idUSKBN1X308F; Holmes Chan: ‘Fight against oppression’: Hong Kong and Catalan protesters hold parallel solidarity rallies, 25 October 2019 https://www.hongkongfp.com/2019/10/25/fight-oppression-hong-kong-catalan-protesters-hold-parallel-solidarity-rallies/
[15] See e.g. Ghalia Alwani: Lebanon protests also bring Syrians, Palestinians out onto the streets, October 24, 2019 https://www.al-monitor.com/pulse/originals/2019/10/palestinians-syrians-participate-in-lebanon-protests.html
Έξω ο Γαλλικός Ιμπεριαλισμός από τη Δυτική Αφρική!
Ο Μακρόν και οι Λακέδες του των G5 σχεδιάζουν να εντείνουν την αποικιακή «Επιχείρηση Μπαρκχέιν»
Δήλωση της Επαναστατικής Διεθνούς Τάσης (RCIT), 15 Γενάρη 2020 , www.thecommunists.net
1. Ο γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν και οι ηγέτες του Μάλι, της Μπουρκίνα Φάσο, του Τσαντ, του Νίγηρα και της Μαυριτανίας (τα αποκαλούμενα «κράτη G5») διοργάνωσαν σύνοδο κορυφής στις 13 Ιανουαρίου στη νοτιοδυτική γαλλική πόλη Πω προκειμένου να συντονίσουν τις προσπάθειές τους "για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας"στην περιοχή. Αποφάσισαν να δημιουργήσουν μια νέα δομή, που ονομάζεται "Συνασπισμός για το Σαχέλ"*, η οποία φέρνει τα κράτη G5, τις γαλλικές δυνάμεις και τα μελλοντικά στρατεύματα κάτω από ενιαία ηγεσία. Σκοπός του είναι να επιτρέψει κοινές επιχειρήσεις, μεγαλύτερη ανταλλαγή πληροφοριών και ταχύτερο δυνατότητα επέμβασης, ιδίως για τις γαλλικές δυνάμεις. Σε κοινή δήλωσή τους επιβεβαίωσαν την «αποφασιστικότητα τους να αγωνιστούν μαζί ενάντια στις τρομοκρατικές ομάδες». Εξέφρασαν επίσης την ευγνωμοσύνη τους προς την «κρίσιμη βοήθεια» των Ηνωμένων Πολιτειών και ζήτησαν από την κυβέρνηση του Τραμπνα μην αποσύρει τα στρατεύματά της από την περιοχή. Ο Μακρόν προσπαθεί επίσης να παρασύρει και άλλα ευρωπαϊκά κράτη να ενταχθούν στον ιμπεριαλιστικό "Συνασπισμό για το Σαχέλ" και να στείλουν στρατεύματα στη Δυτική Αφρική.
2. Επιπλέον, ο Μακρόν ανακοίνωσε ότι η Γαλλία θα στείλει επιπλέον 220 στρατιώτες στη Δυτική Αφρική. Αυτοί έρχονται να προστεθούνστους 4.500 Γάλλους στρατιώτες που βρίσκονται ήδη στην περιοχή ως μέρος της λεγόμενης Επιχείρησης Μπαρκχέιν. Πρόκειται για μια στρατιωτική εκστρατεία που καθοδηγείται από τον γαλλικό ιμπεριαλισμό και περιλαμβάνει χιλιάδες Αφρικανούς στρατιώτες από τη Μπουρκίνα Φάσο, το Τσαντ, το Μάλι, τη Μαυριτανία και το Νίγηρα. Σε αντίθεση με τους ισχυρισμούς αυτών των κρατικών ηγετών, αυτή η επιχείρηση δεν έχει καμία σχέση με τα «ανθρώπινα δικαιώματα», την «ελευθερία» ή τη «δικαιοσύνη». Σκοπός του είναι περισσότερο να εξασφαλίσει τα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα του γαλλικού ιμπεριαλισμού και άλλων Μεγάλων Δυνάμεων στην περιοχή και να διατηρήσει στην εξουσία τις τοπικές άρχουσες τάξεις. Επιπλέον, η εκστρατεία αποσκοπεί στο να σταματήσει τους πρόσφυγες που διασχίζουν τη Μεσόγειο Θάλασσα και εισέρχονται στην Ευρώπη.
3. Είναι οι απλοί άνθρωποι της βάσης που υποφέρουν από τις βάρβαρες συνέπειες αυτής της ιμπεριαλιστικής εκστρατείας. Σύμφωνα με τηMaureenMagee του Νορβηγικού Συμβουλίου Προσφύγων, περισσότεροι από 80.000 άνθρωποι εγκατέλειψαν πέρυσι το Μάλι λόγω των στρατιωτικών επιχειρήσεων.
4. Επομένως, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι η λαϊκή αντίσταση εναντίον των στρατευμάτων των Γάλλων και των G5 αυξάνεται. Εκατό στρατιώτες των G5 έχουν ήδη πεθάνει σε μάχες με αντιστασιακούς. Τον περασμένο Νοέμβριο, η Γαλλία υπέστη ένα ταπεινωτικό πλήγμα όταν 13 στρατιώτες πέθαναν κατά τη διάρκεια μιας στρατιωτικής αποστολής. Ήταν η χειρότερη απώλεια για τα στρατεύματα της Γαλλίας τα τελευταία 36 χρόνια. Στις 10 Ιανουαρίου εκ